της Ελίνας Γαληνού
Ακούμε συνεχώς διάχυτες απορίες, είτε από τον λαό είτε από μέλη του πολιτικού κόσμου, "τι κάνει η Εκκλησία στην κρίση". Ενδεχομένως, η κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας εν τω μέτρω των δυνάμεών της, να μην είναι ιδιαίτερα γνωστή. Η συμπαράσταση Ενοριών προς τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, που γίνεται με την πρωτοβουλία του κλήρου, δεν "διαφημίζεται" αρκούντως. Διότι οι κληρικοί που σέβονται και τιμούν τον ρόλο τους ως θρησκευτικοί λειτουργοί της Ορθοδοξίας, δεν αρέσκονται σε διαφημιστικές καμπάνιες. Αλλωστε, η αρχή κατά την οποία "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό", χαρακτηρίζει την χριστιανική πίστη.
Σ΄αυτό το διάστημα όμως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πόσο δίπλα στον άνθρωπο είναι η Εκκλησία και τι άλλο ακόμα θα ήθελε να προσφέρει, αν είχε τη δυνατότητα. Ισως τα συσσίτια και άλλες προσφορές που στηρίζουν την καθημερινότητα του φτωχού ανθρώπου, να μη λύνουν όλα μας τα προβλήματα. Είναι όμως κάτι, ένα στήριγμα που αποτρέπει πολλές φορές έναν απελπισμένο από το χάος. Και πόσες φορές, απελπισμένοι συνάνθρωποί μας δεν βοηθήθηκαν από τέτοιου είδους υποστήριξη, ώστε να μπορέσουν μετά να ξανασταθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν τον αγώνα;
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εδώ που φτάσαμε (και Θεός ξέρει πού ακόμα θα φτάσουμε), οι ανάγκες των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Κάθε εξάμηνο, η λίστα των απόρων και αστέγων, αυξάνεται προσθετικά. Η Εκκλησία, η οποία πρεσβεύει τις έννοιες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, έχει απόλυτη επίγνωση. Αν όμως είναι δυστύχημα μια φορά να βλέπεις τόσους κοινωνικά σφαγιασθέντες ανθρώπους, άλλο τόσο είναι να μην μπορείς να βοηθήσεις όσο θέλεις. Αυτή η σκέψη, σαφώς διατυπώθηκε στο παράπονο του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου μας, κατά την έξοδό του από τον ναό του Διονυσίου Αρεοπαγίτου την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι ενώ η Πολιτεία έχει τρόπο να αντιπαρέρχεται τα γραφειοκρατικά εμπόδια που αναστέλουν αναπτυξιακές δράσεις, η Εκκλησία τα βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Και έτσι, αδυνατεί να αξιοποιήσει περιουσιακά στοιχεία ώστε να αυξήσει τους πόρους τους και να ενισχύσει την βοήθειά της προς την κοινωνία.
Βεβαίως, υποτίθεται ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος, οι νόμοι και οι διαδικασίες ισχύουν το ίδιο για όλους, είτε αυτοί είναι ιδιώτες, είτε Νομικά Ιδρύματα παντός είδους. Στην παρούσα συγκυρία όμως, έχουμε δεί πάρα πολλά "νομικά κωλύματα" να παρακάμπτονται, προκειμένου να προχωρήσουν μέτρα και δράσεις που κρίνονται απαραίτητα για την αντιμετώπιση των αναγκών της κρίσης. Εχουμε δε εμπεδώσει καλά όλες τις αιτιολογίες περί αναγκαστικών νόμων και διαδικασιών κατεπείγοντος, που κυριολεκτικά ισοπέδωσαν την δημοκρατική νομιμότητα στη χώρα μας, το τελευταίο διάστημα. Οταν όμως πάνω απ΄όλα υπερισχύει η κρίση και η σωτηρία, πολλά στόματα κλείνουν, κι΄ας αμφισβητούνται (δικαίως) οι προυποθέσεις " σωτηρίας" της χώρας, υπό τους όρους που αυτή διαμορφώνεται...
Η Εκκλησία όμως, η οποία θέλει να βοηθήσει συνεισφέροντας στην κοινωνία, γιατί να εμποδίζεται από κωλύματα, τα οποία καθυστερούν την αξιοποίηση της περιουσίας της; Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν άλλωστε σαφής. Υπάρχει από πλευράς της Εκκλησίας, ενδιαφέρον για εγκατάσταση αιολικών ή ηλιακών πάρκων, ξενοδοχειακών μονάδων και άλλων προσοδοφόρων εγκαταστάσεων, που θα αυξήσουν τους πόρους της και θα ενισχύσουν το κοινωνικό έργο που επιθυμεί να κάνει. Αυτά, ας τα σκεφτούν ορισμένοι αρμόδιοι του πολιτικού κόσμου, που δηλώνουν ευαίσθητοι για την κοινωνία. Η Εκκλησιαστική περιουσία, πληρώνοντας τους φόρους της στο κράτος, έχει μειωμένα περιθώρια προσφοράς ως προς τα θύματα της κρίσης σήμερα. Είναι προθυμότατη να βοηθήσει όμως, εάν βοηθηθεί από την Πολιτεία, τουλάχιστον διαδικαστικά.
Ισως να ακούγονται γραφικές οι μνημειώσεις των αγώνων και της έμπρακτης υποστήριξης της Ελλαδικής Εκκλησίας προς το ελληνικό κράτος, ωστόσο υπάρχουν καταγεγραμμένοι ιστορικά. Αλλ΄ακόμα και αν αυτή η αλήθεια δεν συγκινεί τον σύγχρονο πολιτικό κόσμο, υπάρχει μια άλλη που πρέπει να του ξυπνήσει μια στάλα φιλότιμο. Εχουμε φτάσει να παρακαλάμε γονυπετείς τον κάθε ξένο να έρθει εδώ για επενδύσεις, με "ειδικούς όρους" fast truck, που Ελληνας πολίτης δεν έχει τολμήσει ούτε να ονειρευτεί! Αρα, το παράπονο του Αρχιεπισκόπου για την μεταχείριση της Πολιτείας προς την Εκκλησία της Ελλάδος, ποιός μπορεί να πεί ότι δεν είναι δίκαιο;
Ακούμε συνεχώς διάχυτες απορίες, είτε από τον λαό είτε από μέλη του πολιτικού κόσμου, "τι κάνει η Εκκλησία στην κρίση". Ενδεχομένως, η κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας εν τω μέτρω των δυνάμεών της, να μην είναι ιδιαίτερα γνωστή. Η συμπαράσταση Ενοριών προς τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας, που γίνεται με την πρωτοβουλία του κλήρου, δεν "διαφημίζεται" αρκούντως. Διότι οι κληρικοί που σέβονται και τιμούν τον ρόλο τους ως θρησκευτικοί λειτουργοί της Ορθοδοξίας, δεν αρέσκονται σε διαφημιστικές καμπάνιες. Αλλωστε, η αρχή κατά την οποία "κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό", χαρακτηρίζει την χριστιανική πίστη.
Σ΄αυτό το διάστημα όμως, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πόσο δίπλα στον άνθρωπο είναι η Εκκλησία και τι άλλο ακόμα θα ήθελε να προσφέρει, αν είχε τη δυνατότητα. Ισως τα συσσίτια και άλλες προσφορές που στηρίζουν την καθημερινότητα του φτωχού ανθρώπου, να μη λύνουν όλα μας τα προβλήματα. Είναι όμως κάτι, ένα στήριγμα που αποτρέπει πολλές φορές έναν απελπισμένο από το χάος. Και πόσες φορές, απελπισμένοι συνάνθρωποί μας δεν βοηθήθηκαν από τέτοιου είδους υποστήριξη, ώστε να μπορέσουν μετά να ξανασταθούν στα πόδια τους και να συνεχίσουν τον αγώνα;
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εδώ που φτάσαμε (και Θεός ξέρει πού ακόμα θα φτάσουμε), οι ανάγκες των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα. Κάθε εξάμηνο, η λίστα των απόρων και αστέγων, αυξάνεται προσθετικά. Η Εκκλησία, η οποία πρεσβεύει τις έννοιες της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης, έχει απόλυτη επίγνωση. Αν όμως είναι δυστύχημα μια φορά να βλέπεις τόσους κοινωνικά σφαγιασθέντες ανθρώπους, άλλο τόσο είναι να μην μπορείς να βοηθήσεις όσο θέλεις. Αυτή η σκέψη, σαφώς διατυπώθηκε στο παράπονο του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου μας, κατά την έξοδό του από τον ναό του Διονυσίου Αρεοπαγίτου την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι ενώ η Πολιτεία έχει τρόπο να αντιπαρέρχεται τα γραφειοκρατικά εμπόδια που αναστέλουν αναπτυξιακές δράσεις, η Εκκλησία τα βρίσκει συνεχώς μπροστά της. Και έτσι, αδυνατεί να αξιοποιήσει περιουσιακά στοιχεία ώστε να αυξήσει τους πόρους τους και να ενισχύσει την βοήθειά της προς την κοινωνία.
Βεβαίως, υποτίθεται ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος, οι νόμοι και οι διαδικασίες ισχύουν το ίδιο για όλους, είτε αυτοί είναι ιδιώτες, είτε Νομικά Ιδρύματα παντός είδους. Στην παρούσα συγκυρία όμως, έχουμε δεί πάρα πολλά "νομικά κωλύματα" να παρακάμπτονται, προκειμένου να προχωρήσουν μέτρα και δράσεις που κρίνονται απαραίτητα για την αντιμετώπιση των αναγκών της κρίσης. Εχουμε δε εμπεδώσει καλά όλες τις αιτιολογίες περί αναγκαστικών νόμων και διαδικασιών κατεπείγοντος, που κυριολεκτικά ισοπέδωσαν την δημοκρατική νομιμότητα στη χώρα μας, το τελευταίο διάστημα. Οταν όμως πάνω απ΄όλα υπερισχύει η κρίση και η σωτηρία, πολλά στόματα κλείνουν, κι΄ας αμφισβητούνται (δικαίως) οι προυποθέσεις " σωτηρίας" της χώρας, υπό τους όρους που αυτή διαμορφώνεται...
Η Εκκλησία όμως, η οποία θέλει να βοηθήσει συνεισφέροντας στην κοινωνία, γιατί να εμποδίζεται από κωλύματα, τα οποία καθυστερούν την αξιοποίηση της περιουσίας της; Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν άλλωστε σαφής. Υπάρχει από πλευράς της Εκκλησίας, ενδιαφέρον για εγκατάσταση αιολικών ή ηλιακών πάρκων, ξενοδοχειακών μονάδων και άλλων προσοδοφόρων εγκαταστάσεων, που θα αυξήσουν τους πόρους της και θα ενισχύσουν το κοινωνικό έργο που επιθυμεί να κάνει. Αυτά, ας τα σκεφτούν ορισμένοι αρμόδιοι του πολιτικού κόσμου, που δηλώνουν ευαίσθητοι για την κοινωνία. Η Εκκλησιαστική περιουσία, πληρώνοντας τους φόρους της στο κράτος, έχει μειωμένα περιθώρια προσφοράς ως προς τα θύματα της κρίσης σήμερα. Είναι προθυμότατη να βοηθήσει όμως, εάν βοηθηθεί από την Πολιτεία, τουλάχιστον διαδικαστικά.
Ισως να ακούγονται γραφικές οι μνημειώσεις των αγώνων και της έμπρακτης υποστήριξης της Ελλαδικής Εκκλησίας προς το ελληνικό κράτος, ωστόσο υπάρχουν καταγεγραμμένοι ιστορικά. Αλλ΄ακόμα και αν αυτή η αλήθεια δεν συγκινεί τον σύγχρονο πολιτικό κόσμο, υπάρχει μια άλλη που πρέπει να του ξυπνήσει μια στάλα φιλότιμο. Εχουμε φτάσει να παρακαλάμε γονυπετείς τον κάθε ξένο να έρθει εδώ για επενδύσεις, με "ειδικούς όρους" fast truck, που Ελληνας πολίτης δεν έχει τολμήσει ούτε να ονειρευτεί! Αρα, το παράπονο του Αρχιεπισκόπου για την μεταχείριση της Πολιτείας προς την Εκκλησία της Ελλάδος, ποιός μπορεί να πεί ότι δεν είναι δίκαιο;
το παράπονο του μακαριωτάτου αρχιεπισκόπου (έτσι προσφωνείται οαρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος) κ. Ιερώνυμου εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο από πλευράς ευγένειας και διάκρισης μέσα από το άρθρο της κ. Ελίνας Γαληνού. Μέχρι ενός σημείου καλά αλλά όταν βλέπουμε την απληστία του κράτους ή καλύτερα να πω αυτούς που υπηρετούν το κράτος (εννοώ τους πολιτικούς), που με τερατώδη προεκλογικά ψέματα και την θρασυτάτη παραπληροφόρηση για καλύτερες μέρες μέσα από τη ληστρική πολιτική των περικοπών των μισθών και των συντάξεων (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), η Εκκλησία πρέπει να βγαίνει μπροστά και με σθεναρή φωνή να συμβουλεύει τον ελληνικό λαό για ελπίδα στο θεό, δίνοντας έτσι θάρρος στον χριστιανικό ελληνικό λαό. Να είναι σίγουροι όλοι ότι σε τέτοιες δύσκολες στιγμές η εκκλησία αναλάμβανε πρωτοβουλίες πολύ πιο σημαντικές και αξιόλογες και βοηθούσε το έθνος. Δεν βασίστηκε ποτέ σε δήθεν αρωγούς που σκοπό έχουν την ιδιοτελή προβολή τους και όχι την πραγματική βοήθεια προς το συνάνθρωπο. Να αναλάβει δηλαδή η Εκκλησία περισσότερες δραστηριότητες συμπαράστασης προς τον συνάνθρωπο δείχνοντας έτσι το φιλανθρωπικό της έργο και αποστομώνοντας αυτούς οι οποίοι προσπαθούν να την κρίνουν αρνητικά και μάλιστα με κακόγουστο και αναιδή τρόπο. Λοιπόν Μακαριώτατε εμπρός αναλάβετε περισσότερες πρωτοβουλίες και μην αφήνετε κανένα τηλεοπτικό σταθμό και κανέναν οργανισμό και κανένα δήμο να σας αναφέρουν ως επικουρική συμπαράσταση στην εφαρμογή του γραφικού "αγάπα τον πλησίον σου".
ΑπάντησηΔιαγραφή