Ακουσε υιε του Φωτος:"Κλεισε τα φυσικα ματια αλλα και αυτα της διανοιας σου..
Σκεψου ενα χωριο. Σαν το δικο σου. Καλη ωρα, που κοιμαται τωρα.Ενα χωριο με μια πλατεια, φωτα, και φασαρια, κοσμο που εχει μαζευτει, και εναν θιασο που εχει ερθει, απο την πολη, με χρωματα και μουσικη, κοστουμια και σκηνικα εντυπωσιακα, και φανταχτερα.
Σπαει η ησυχια, η γαληνη και η τριβη της ημερας. Ολοι πανε να δουν την παρασταση. Ολη η προσοχη, και η σκεψη, ειναι εγκλωβισμενες στην σαγηνη των δρωμενων αυτου του θιασου.
Κανενας δεν προσεχει τιποτα αλλο. Μονο αυτα που παιζονται και γινονται επι σκηνης. Ποσο μεγαλα ταχα και σοβαρα αληθινα φαινονται. Ποσο εμπνευσμενα και λογικα. Σκετη σοφια και αληθεια.
Πληθος ειναι μπροστα απο την σκηνη, και εχει μεινει με δεος να κοιταζει, με κλεμμενη την ψυχη και το νου. Νομιζει οτι ετσι ειναι ο κοσμος, οτι εκει πανω στην φθηνη ξυλινη εξεδρα ειναι η αληθεια της ζωης.
Ομως εγω θα σε παρω νοερα απο εκει, θα σε παω πισω απο την σκηνη, και το στημενο δραμα, με το φτηνο εισητηριο και το κακοψημενο καλαμποκι, μικροκαλογερε μου, αδερφε μου ακριβε εν Χριστω, και θα σε στειλω να δεις τι συμβαινει λιγο, αφου τελειωσει η παρασταση, που μαγεψε τον αμοιρο κοσμο, που παντα ψαχνει να μαγευτει και να πλανευθει, για να ψευτοζησει ταχα.
Πεφτει η αυλαια. Κανει να φυγει ο κοσμος. Γρηγορα μαζεματα, αποτομες φωνες, τσακωμοι, καταρευση και αποδομηση του σκηνικου, πεταγμα των φανταχτερων κοστουμιων σε μια βρωμικη σακκουλα, σβησιμο των λαμπερων φωτων, και αποχωρηση αρον αρον, για αλλες πολιτειες και χωρια, και το υπολοιπο να ειναι μηδεν.
Επειτα παλι, σε μια στιγμη του χρονου, γυρνα η πλατεια του χωριου στην προτερη ειρηνη, την ηρεμια, την γαληνη και την τριβη της. Πεφτει μια σιωπη που εξιλεωνει την υβρι.Ολα οπως πριν. Και τι εμεινε; Τιποτα. ξαφνου ολα χαθηκαν και εσβησαν και εμεινε η ειρηνη μονη της. Σε οσες ψυχες την ειχαν και πριν, τιποτα δεν αλλαξε, σε οσες αυτη ελειπε, απομακρυνθηκε ακομα πιο πολυ.
Ετσι και ειναι το κακο. Ενας ψευτικος και πλανωμενος θιασος. Αυτο να εχεις παντα κατα νου.
Δεν εχει αληθινη υποσταση δικη του, αλλα ψευτοζει με σοβαροφανη κοστουμια, δανεικα φωτα, μεσα σε χαρτινες σκηνες. Δεν επευλογειται και αφηνει δυσωδια και αποφορα, στο περασμα του, και οσους δουλευουν σε αυτο τους πληρωνει με θανατο και λησμονια στην αβυσσο της μοναξιας, αφηνοντας τους με την απορια για το πως χαθηκαν, πανω εκει που νομιζαν οτι διαφεντευαν την ωρα και την στιγμη.
Γινεται και απογινεται το κακο. Ενας σκοτεινος λεκες ειναι που θα ξεπλυθει απο την θεια φωτοχυσια την Ημερα Κυριου.
Ειναι φανταχτερο, τρομαζει και προκαλει δεος, εντυπωσιαζει και σκοτιζει τον νου, θαρρεις και λες οτι εχει κυριαρχησει, οσο κρατει στην σκηνη, αλλα πριν το καταλαβει κανεις χανεται, μαζευει τις ακαθαρσιες του, και φευγει οπως ηρθε, και παντοτε δινει την θεση του στην ειρηνη της καρδιας, που ειναι η ευρυχωρη πλατεια της αγκαλιας του Χριστου μας.
Και εμεις μικρο μου, ευοσμο ανθος του Θεου, πρεπει να ειμαστε ομοιοι σαν την πλατεια του χωριου.
Δηλαδη ολοενα να πλαταινουμε, να κανουμε μεγαλη και στρογγυλη την καρδια μας, να τριβομαστε με την καθημερινη μας ζωη, εν ειρηνη, και εν ελπιδι, να σκεπαζουμε τον αναγκεμενο αδελφο σαν τα πλατανια της, να τον ποτιζουμε λογο Θεου, σαν τις κρηνες της, να ξεκουραζουμε τον αποκαμωμενο σαν τα παγκακια της, και οταν ερχεται το κακο να δωσει την παρασταση του, εμεις ταπεινα να κανουμε υπομονη, να προσευχομαστε, ωσπου να φυγει, και επειτα να ησυχαζουμε ξανα τις ψυχες που ταραχτηκαν μεσα στην σκονη της ψευτιας του.."
Ανοιξαν τα ματια του παιδιου, και εσταξε ενα δακρυ στο λευκο του προσωπο.
Κοιταξε με το βλεμμα της αναπαυμενης ψυχης, τον λευκασμενο Πνευματικο οδηγο του, και του ειπε:
"Γεροντα εσυ, εχεις πολυ Θεο μεσα στην καρδια σου.. Στ'αληθεια, ποσο Θεο μπορει να χωρεσει ενας τοσο δα ανθρωπος;"
Συγκινημενος και θαυμαζων ο Γεροντας, απο την ενορατικη χαρη του παιδιου, με την υπερ την χιονα λευκανθεισα, ψυχη του, απαντησε:
"Ο Ανθρωπος παιδι μου, ειναι ανακεφαλαιωση, του συμπαντος.Μικρο κτισμα, με απειρες δυνατοτητες. Εικονα του Θεου, που τεινει προς την ομοιοτητα μαζι Του.
Ενα ταπεινο βιβλιο αγραφο, που οι σελιδες του εαν εχει καλη προαιρεση, και διαθεση για αγωνα, μπορει να γεμισει με την πυρινη γραφη του Λυτρωτη, και να γινει αιωνια βιβλος σωτηριας και θεωσεως.
Εκει που τον χανεις και δεν τον λογαριαζεις, τον εξουδενωνεις και τον αναμετρας για τιποτα, εκει σου γινεται αγιος, και μεγας, συμβασιλευς του Κυριου και των ανω δυναμεων.
Καποτε ρωτησαν εναν εγκλειστο ασκητη επι 30 και πλεον χρονια σε ενα σκοτεινο κελλι, με μια μονο μικρη οπη στην θυρα, απο οπου του εριχναν το παξιμαδι και το νερο του.Αδερφε, πες μας λογο, τι κανεις εκει τοσα και τοσα χρονια, τι πραττεις, τι καταλαβες, και τι φρονεις;
Και αυτος απαντησε, με παρρησια και αληθεια που σπαει και το πιο χοντρο κοκκαλο στην μεση."Συγκυβερνω μετα του Θεου, τον κοσμο! Αδελφοι. Αυτο κανω."
Kαι εμειναν αφωνοι, αλλα και πληρωτικα ωφελημενοι και αναπαυμενοι οι αδελφοι του.Καταλαβες μικρε μου αλατισμενε αρχαγγελε; Ετσι καταξιωνει ο Θεος τα μωρα και τα ασθενη του κοσμου.
Eτσι δοξαζει τους αντιδοξαζοντας Αυτον, αυτους που στεκονται στην γωνια, στα περιθωρια, στο μηδεν κατα κοσμον, που ζουν λαθραια και λογιζονται ως μηδενικα, που ζουν κατω απο την σκονη του επιπολαιου κοσμου, θαμμενοι για την εγωκεντρικη Ιστορια, παραταυτα ομως την διοικουν ερημην της, οιακοστροφωντας την, επιδεξια ολο χαρη και επιδεξιοτητα, προς την πανοικτιρμονα και απανεμη παραλια της ενθεου καταπαυσεως της.
Και ετσι καταισχυνει και εκμηδενιζει ως σκευη κεραμεως, τους αλαζονες και ισχυρους της ημερας και των καιρων, που νομιζουν καθε φορα, οτι τελειωσαν με τον Εσταυρωμενο, οπως νομισαν οι σταυρωτες Του, στις επι γης ημερες Του.
Γιατι τοτε που τελειωναν ολα κατ'αυτους, τοτε αρχιζαν κατα τον Θεον.."
Πηρε να φωτιζει αργα.
Αλλη μια μερα θα ξημερωνοτανε, να παει κι'αυτη να κοπιασει, εργατρια δοσμενη στο νερομυλο του θανατου, να ριχνει νερο αεναο, νερο του πονου, νερο πικρο, να προχωρανε οι καημοι και τα παθη των ανθρωπων.
Ανθρωποι, που εν πολλοις, αψηφησανε το Φως, που δεν σκυψανε να πιουν το Νερο της Ζωης, αυτο που για να το πιεις, πρεπει να σκυψεις ταπεινα,
αυτο που μονο ξεδιψα, την αιωνια, απειρη διψα του ανθρωπου, για ζωη, για ζωη αληθινη και περισσον αυτης.
Ακομα το σκοταδι κρατουσε, και οι αποριες του παιδιου, οσα και τα αστρα τ'ουρανου, που ετοιμαζοταν να αλλαξει το σκηνικο.
Γεροντα..
Σε λιγο θα φυγω, θα με ψαξουν, και θα βρω μπελα, μα δεν με νοιαζει.
Θελω να σε ρωτησω τοσα πραγματα, να μου φωτισεις το σκοταδι μου, με την λαμπρη σου γνωση και πειρα, που κερδισες τοσα και τοσα χρονια.
Αποκριθηκε ο Γερων, με πατρικο τονο, και προετρεψε το παιδι:
"Μια και δυο, το πολυ αποριες να δουμε, και να πας στο κονακι σου, γιατι ακομα και για σενα ξημερωμα ειναι, δεν πρεπει ο θειος σου ζηλος, να σε χωρισει απο την οικογενεια σου, αλλα ολα στον καιρο τους, για να μην γινεις αιτια, να σκανδαλισθουν ανθρωποι, και ιδιως οι γονεις σου παιδι μου."
Πες μου Γεροντα. Γιατι σταυρωσαν τον Χριστο;
Τι τους εκανε; Τι καρδια ειχαν για να Τον καρφωσουν; Δεν το βαστα η ψυχη μου.
Δεν μας λεει η Εκκλησια μας, στα ψαλτικα οτι ειπε ο ιδιος ο Χριστος με παραπονο;
Λαός μου, τί εποίησά σοι, καί τί μοι ανταπέδωκας;
Αντί του μάννα χολήν, Αντί του ύδατος όξος·
Αντί του αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε.
Αποκριθηκε ο Γερων.
"Τεκνον οργης, να μην εισαι. Τεκνον ευκλεες, αγαπης καρπος και δεντρο ευχυμο να γινεις. Βλεπεις ο Χριστος και πανω στον Σταυρο, πανω στην εσχατη αναπνοη Του, τους συγχωρεσε.
Αυτοι εκαναν, αυτο που δεν εγινωσκαν. Σκοτισμενοι απο τον παλαιο ανθρωπο και τον διαβολο. Τυφλωμενοι απο την αμαρτια και την αλαζονεια, απο τα ανθρωπινα και τα χωματα της πτωσης.
Ρωτας γιατι Τον σταυρωσαν..
Γιατι δεν τους ειπε, απλως την αληθεια. Αυτο θα ηταν απλως ενοχλητικο. Πολλοι το εκαναν, και προφητευσαν και ελεγξαν το κακο πριν τον Χριστο. Αλλα μεχρις εκει. Το προβλημα ομως του ανθρωπου δεν ειναι μονο το κακο.
Αλλα ειναι ο καρπος του κακου, ο θανατος, που κανεις δεν μπορουσε να νικησει.
Μαρτυρουσαν λοιπον πολλοι για την Αληθεια, αλλα δεν ηταν αυτοι η Αληθεια, που ελευθερωνει.
Τον Σταυρωσαν λοιπον, γιατι ο Ιδιος Ειναι η Αληθεια. Ο Χριστος. Η Αληθεια ως Προσωπο, ως Κυριος και Αιτιος του Παντος. Αυτοπροσωπως.
Και αυτο δεν το αντεξαν. Οι πολλοι, ο οχλος και οι αρχες, και οι εξουσιες, γιατι καποιοι απλοι και μακαριοι στην ψυχη, το σηκωσαν και πορευθηκαν εως θανατου, στον δρομο που χαραξε, το Εσφαγμενο Αρνιον, γιαυτο και συναγαλλονται μαζι Του.
Παντοτε την Αληθεια, ιδιως οταν την εχουμε κατα Προσωπο, δεν την αντεχουμε παιδι μου. Μας ελεγχει και μας σπαει με κροτο την καλογυαλισμενη βιτρινα που εχουμε βαλει να καλυπτει, την ακαθαρσια της ψυχης και της αραχνιασμενης καρδιας μας.
Και οχι μονο "τω καιρω εκεινω", στην Ιουδαια πολυπαθη γη, μα και τωρα και παντοτε, απο το μικρο και φτωχο αλατοχωρι μας, μεχρι την συντελεια του Αιωνος τουτου.
Γιαυτο Τον Σταυρωσαν. Για να γυρισουν επι τα ιδια. Να "ξενοιασουν".
Να βολευτουν, να κουρνιασουν εκει
Αλλα δεν ξενοιασαν ποτε. Ουτε αυτοι, ουτε ο ανομος πατερας του ψευδους και συμβουλος τους. Και ακομα στριφογυριζουν, και κλωθουν ιστο θανατου για τυλιξουν την Αληθεια και οσους Την πιστεψαν.
Γιαυτο παιδι μου Τον Σταυρωσαν.
Και Αυτος τι ανταπεδωσε;
Αντι χτυπηματων, θεραπειες. Αντι υβρεων, ευλογιες. Αντι κακου και αδικου, Συγχωρεση. Αντι θανατου, Ζωη."
Σιωπησε το παιδι. Αφουγκραζοταν τον αερα. Ισως και νοερα, να ηταν εκει. Ταξιδευδε ηδη.
Σιωπησε και ο Γερων Ιερομοναχος, και καταλαβε.
Το παιδι δεν ηταν εκει, παρα μονο σωματικα.
Αυτοπτης μαρτης, προαιρεσεως αγαθης παιδικης, της Γεσθημανειας προσευχης, μεσα στο σκοτος του αγνοουντος κοσμου, να οσμιζεται τον ιδρωτα της αγωνιας, να βλεπει να κυλανε πανω στο προσλημμα της σαρκος, θρομβοι αιματος, να βλεπει τον Υιο του Ανθρωπου, αγογγυστα και λυτρωτικα, να βασταζει ολο το αδικο και το κριμα απαρχης κτισεως.
Ωσαννα!!! και επειτα.. Αρον, Αρον σταυρωσον Αυτον! Μεσα σε λιγες μονο μερες, μεσα σε λιγες ωρες ο ανθρωπος εδειξε ολη την γυμνια του.
Ο Υιος του Ανθρωπου. Θυσια. Λυτρωση. Ανασα. Κλειδα ερμηνευτικη της Υπαρξεως.
Δυσκολα τον αναγνωριζε. Τον εβλεπε εν ετερα μορφη. Ενωπιον των Παθων.
Κατιχνο, αδυναμο, σκονισμενο, ταλαιπωρο, πτωχο και πενητα, περιπατητη με πληγιασμενα ποδια, απο τις ερημους, στους Ναους, στα στενα και τις ρυμες ενος κοσμου, ενος κοσμου που δεν ηθελε να Τον δεχθει, και ακομα και τωρα δεν Τον δεχεται. Δεν Τον πιστευει.
Θελει μονο την θεραπεια. θελει μονο την λυση. θελει μονο το "καλο", και το συμφερον.
Αλλα δεν θελει τον Ιδιο. Δεν θελει τον Χριστο, μονο και μονο για τον Χριστο.
Και παλι, ξανα και ξανα, καθε μερα, καθε ωρα, Τον σταυρωνει, με τα αϋλα καρφια της μαυρης καρδιας του.
Παιξανε τα ματια του παιδιου, και ηρθε παλι στο νυν. Κοιταξε τον Γεροντα, που το αποθαυμαζε, και τραβουσε κομποσχοινι για να το σκεπει ο Κυριος.
Ειχε την αγωνια της φυγης απο το σπιτι, τι θα συναντουσε παλι στον γυρισμο..
Αλλα η ψυχη του δεν ελεγε να ξεκολλησει απο την πηγη, η οποια την ξεδιψουσε, σαν τον κατακοπο οδοιπορο καταμεσης στην ανηφορικη του διαδρομη, της εδινε διεξοδο, οραμα, νοημα, και την ξανοιγε σε ενα πελαγος λουσμενο στο Φως και την δροσερη αυρα της παρουσιας του Πλαστου.
Εσπασε την σιωπη και ρωτησε τον ηλικιωμενο ασκητη Λευϊτη, που ψιθυριζε αεναα, ανεπαισθητα την ευχη, του ειχε πια γινει αναπνοη, πανω στην αναπνοη, τοσο απαραιτητη, τοσο ζωογονα και τοσο ιερη.
"Ξερεις, γεροντα.." Ειπε. "θελω τοσα να σε ρωτησω, εχω χιλιαδες αποριες, θα ηθελα να γνωρισω και να ξερω οσα ξερεις να ερθω κοντα στον Θεο, να ειμαι μαζι Του, οπως εισαι εσυ, ενα σωμα, μια σκεψη, μια αγκαλια.
Αλλα ειμαι αγραμματο, δεν εχω την σοφια σου, δεν καταλαβαινω πολλα."
Ησυχα και ταπεινα ηρθε η απαντηση απο ενα στομα, αγιο, ευωδες, που οταν δεν δοξολογουσε τον Θεο, και δεν Τον ικετευε, και ποτε δεν ηταν αυτο δυνατο, γιατι παντα συνεχιζοταν εντος και εκτος Λειτουργιας, τοτε θα χαριζε σοφια ευαγγελικη, η λογους παρηγοριας, για τον καθε πονεμενο ανθρωπο, μενοντας με νηπτικη ακριβεια μακρια απο αργο λογο, ολοκαθαρο απο κακια, και κριση.
"Ο Θεος παιδι μου δεν καλεσε στην υπαρξη τον ανθρωπο για να λυσει τις αποριες του.
Γιαυτο καλεσε τον ανθρωπο ο Θεος, για να ζει μαζι Του και να ευφραινεται την τρισαγια μακαριοτητα Του.
Δεν ειμαστε εδω για να μαθουμε τα παντα. Θυμησου τον σοφο Σωκρατη: Εν οιδα, οτι ουδεν οιδα.
Δεν φτανει μια ζωη γιαυτο. Οσα και να μαθει ο ανθρωπος, παλι αγραμματος μενει ενωπιον Θεου.
Να θυμασαι παντα οτι τα γραμματα του Θεου, γραφονται πανω στην καρδια, και διαβαζονται ενδιαθετα μυστικα, με την ερμηνευτικη τεχνη της προσευχης και της απλοτητος.
Τους απλους αγαπα ο Θεος και σε αυτους αναπαυεται. Απλους στην καρδια, οχι απλοϊκους.
Γιατι καποιος μπορει να φθανει να γινεται ενας Μεγας Βασιλειος, πανσοφος πανεπιστημων και στα θυραθεν και στα θεια πραγματα.
Αλλα να ειναι παιδι στην καρδια και ανθρωπος της θυσιας και της προσφορας.
Ενω απο την αλλη μπορει καποιος να ειναι ξυλο απαλεκητο, και συναμα φιλαργυρος, φιλαυτος και αλαζων.
Γιαυτο ουτε με την γνωση, καθευαυτη σωζομαστε, αλλα ουτε και με την αγνοια απαλλασομαστε. Καλο και αγιο ειναι να μαθαινεις, αλλα ακομα καλυτερο και τελειο ειναι να μαθαινεις να αγαπας τον Θεο.
Καλειται λοιπον ο καθενας, να αφαιρεσει το αλφα μπροστα απο την απορια του, να της προσθεσει ενα εψιλον, εκει προς το τελος,
δηλαδη να την κανει, απο α-πορια, μια πορ-ε-ια, και να παρει αποφαση να την περπατησει ανταμα με τον Χριστο.
Μια πορεια μαζι Του. Οδηγος, και Βοηθος, ο Θεος. Δρομος ο αγωνας που ευλογειται, και περναει μεσα απο το Ιερο. Χαρτης αλανθαστος και ακριβης η Πιστη. Καταληξη η αιωνια καταπαυση εντος Του, οχι καποτε, αλλα απο εδω και απο τωρα.
Γιατι παιδι μου, ηδη με την αποφαση, του ανθρωπου, εχει ενεργησει ο Θεος, εχει ξεκινησει η πορεια, και τα πρωτα ευεργετικα αποτελεσματα ειναι φανερα.
Ξεσπασε ο παιδικος αγγελικος ενθουσιασμος.
"Ναι! Ναι! Γεροντα, αυτο θελω, να περπατησω αυτον τον δρομο, οπως τον περιγραφεις.
Φυγε τωρα, και πηγαινε στον δρομο για το πατρικο σου, και εαν θελει ο Θεος, θα τα πουμε παλι αυριο, το συμβουλευσε ο Γεροντας.
"Δι'ευχων σου", Γεροντα αντετεινε το παιδι, και ηδη ξεκινησε καταφορτο απο χαρη και ευλογια, να κατηφοριζει το μονοπατι για το σπιτικο του..
Σκεψου ενα χωριο. Σαν το δικο σου. Καλη ωρα, που κοιμαται τωρα.Ενα χωριο με μια πλατεια, φωτα, και φασαρια, κοσμο που εχει μαζευτει, και εναν θιασο που εχει ερθει, απο την πολη, με χρωματα και μουσικη, κοστουμια και σκηνικα εντυπωσιακα, και φανταχτερα.
Σπαει η ησυχια, η γαληνη και η τριβη της ημερας. Ολοι πανε να δουν την παρασταση. Ολη η προσοχη, και η σκεψη, ειναι εγκλωβισμενες στην σαγηνη των δρωμενων αυτου του θιασου.
Κανενας δεν προσεχει τιποτα αλλο. Μονο αυτα που παιζονται και γινονται επι σκηνης. Ποσο μεγαλα ταχα και σοβαρα αληθινα φαινονται. Ποσο εμπνευσμενα και λογικα. Σκετη σοφια και αληθεια.
Πληθος ειναι μπροστα απο την σκηνη, και εχει μεινει με δεος να κοιταζει, με κλεμμενη την ψυχη και το νου. Νομιζει οτι ετσι ειναι ο κοσμος, οτι εκει πανω στην φθηνη ξυλινη εξεδρα ειναι η αληθεια της ζωης.Ομως εγω θα σε παρω νοερα απο εκει, θα σε παω πισω απο την σκηνη, και το στημενο δραμα, με το φτηνο εισητηριο και το κακοψημενο καλαμποκι, μικροκαλογερε μου, αδερφε μου ακριβε εν Χριστω, και θα σε στειλω να δεις τι συμβαινει λιγο, αφου τελειωσει η παρασταση, που μαγεψε τον αμοιρο κοσμο, που παντα ψαχνει να μαγευτει και να πλανευθει, για να ψευτοζησει ταχα.
Πεφτει η αυλαια. Κανει να φυγει ο κοσμος. Γρηγορα μαζεματα, αποτομες φωνες, τσακωμοι, καταρευση και αποδομηση του σκηνικου, πεταγμα των φανταχτερων κοστουμιων σε μια βρωμικη σακκουλα, σβησιμο των λαμπερων φωτων, και αποχωρηση αρον αρον, για αλλες πολιτειες και χωρια, και το υπολοιπο να ειναι μηδεν.
Επειτα παλι, σε μια στιγμη του χρονου, γυρνα η πλατεια του χωριου στην προτερη ειρηνη, την ηρεμια, την γαληνη και την τριβη της. Πεφτει μια σιωπη που εξιλεωνει την υβρι.Ολα οπως πριν. Και τι εμεινε; Τιποτα. ξαφνου ολα χαθηκαν και εσβησαν και εμεινε η ειρηνη μονη της. Σε οσες ψυχες την ειχαν και πριν, τιποτα δεν αλλαξε, σε οσες αυτη ελειπε, απομακρυνθηκε ακομα πιο πολυ.
Ετσι και ειναι το κακο. Ενας ψευτικος και πλανωμενος θιασος. Αυτο να εχεις παντα κατα νου.
Δεν εχει αληθινη υποσταση δικη του, αλλα ψευτοζει με σοβαροφανη κοστουμια, δανεικα φωτα, μεσα σε χαρτινες σκηνες. Δεν επευλογειται και αφηνει δυσωδια και αποφορα, στο περασμα του, και οσους δουλευουν σε αυτο τους πληρωνει με θανατο και λησμονια στην αβυσσο της μοναξιας, αφηνοντας τους με την απορια για το πως χαθηκαν, πανω εκει που νομιζαν οτι διαφεντευαν την ωρα και την στιγμη.
Γινεται και απογινεται το κακο. Ενας σκοτεινος λεκες ειναι που θα ξεπλυθει απο την θεια φωτοχυσια την Ημερα Κυριου.
Ειναι φανταχτερο, τρομαζει και προκαλει δεος, εντυπωσιαζει και σκοτιζει τον νου, θαρρεις και λες οτι εχει κυριαρχησει, οσο κρατει στην σκηνη, αλλα πριν το καταλαβει κανεις χανεται, μαζευει τις ακαθαρσιες του, και φευγει οπως ηρθε, και παντοτε δινει την θεση του στην ειρηνη της καρδιας, που ειναι η ευρυχωρη πλατεια της αγκαλιας του Χριστου μας.
Και εμεις μικρο μου, ευοσμο ανθος του Θεου, πρεπει να ειμαστε ομοιοι σαν την πλατεια του χωριου.
Δηλαδη ολοενα να πλαταινουμε, να κανουμε μεγαλη και στρογγυλη την καρδια μας, να τριβομαστε με την καθημερινη μας ζωη, εν ειρηνη, και εν ελπιδι, να σκεπαζουμε τον αναγκεμενο αδελφο σαν τα πλατανια της, να τον ποτιζουμε λογο Θεου, σαν τις κρηνες της, να ξεκουραζουμε τον αποκαμωμενο σαν τα παγκακια της, και οταν ερχεται το κακο να δωσει την παρασταση του, εμεις ταπεινα να κανουμε υπομονη, να προσευχομαστε, ωσπου να φυγει, και επειτα να ησυχαζουμε ξανα τις ψυχες που ταραχτηκαν μεσα στην σκονη της ψευτιας του.."
Ανοιξαν τα ματια του παιδιου, και εσταξε ενα δακρυ στο λευκο του προσωπο.
Κοιταξε με το βλεμμα της αναπαυμενης ψυχης, τον λευκασμενο Πνευματικο οδηγο του, και του ειπε:
"Γεροντα εσυ, εχεις πολυ Θεο μεσα στην καρδια σου.. Στ'αληθεια, ποσο Θεο μπορει να χωρεσει ενας τοσο δα ανθρωπος;"
Συγκινημενος και θαυμαζων ο Γεροντας, απο την ενορατικη χαρη του παιδιου, με την υπερ την χιονα λευκανθεισα, ψυχη του, απαντησε:
"Ο Ανθρωπος παιδι μου, ειναι ανακεφαλαιωση, του συμπαντος.Μικρο κτισμα, με απειρες δυνατοτητες. Εικονα του Θεου, που τεινει προς την ομοιοτητα μαζι Του.
Ενα ταπεινο βιβλιο αγραφο, που οι σελιδες του εαν εχει καλη προαιρεση, και διαθεση για αγωνα, μπορει να γεμισει με την πυρινη γραφη του Λυτρωτη, και να γινει αιωνια βιβλος σωτηριας και θεωσεως.
Εκει που τον χανεις και δεν τον λογαριαζεις, τον εξουδενωνεις και τον αναμετρας για τιποτα, εκει σου γινεται αγιος, και μεγας, συμβασιλευς του Κυριου και των ανω δυναμεων.
Καποτε ρωτησαν εναν εγκλειστο ασκητη επι 30 και πλεον χρονια σε ενα σκοτεινο κελλι, με μια μονο μικρη οπη στην θυρα, απο οπου του εριχναν το παξιμαδι και το νερο του.Αδερφε, πες μας λογο, τι κανεις εκει τοσα και τοσα χρονια, τι πραττεις, τι καταλαβες, και τι φρονεις;
Και αυτος απαντησε, με παρρησια και αληθεια που σπαει και το πιο χοντρο κοκκαλο στην μεση."Συγκυβερνω μετα του Θεου, τον κοσμο! Αδελφοι. Αυτο κανω."
Kαι εμειναν αφωνοι, αλλα και πληρωτικα ωφελημενοι και αναπαυμενοι οι αδελφοι του.Καταλαβες μικρε μου αλατισμενε αρχαγγελε; Ετσι καταξιωνει ο Θεος τα μωρα και τα ασθενη του κοσμου.
Eτσι δοξαζει τους αντιδοξαζοντας Αυτον, αυτους που στεκονται στην γωνια, στα περιθωρια, στο μηδεν κατα κοσμον, που ζουν λαθραια και λογιζονται ως μηδενικα, που ζουν κατω απο την σκονη του επιπολαιου κοσμου, θαμμενοι για την εγωκεντρικη Ιστορια, παραταυτα ομως την διοικουν ερημην της, οιακοστροφωντας την, επιδεξια ολο χαρη και επιδεξιοτητα, προς την πανοικτιρμονα και απανεμη παραλια της ενθεου καταπαυσεως της.
Και ετσι καταισχυνει και εκμηδενιζει ως σκευη κεραμεως, τους αλαζονες και ισχυρους της ημερας και των καιρων, που νομιζουν καθε φορα, οτι τελειωσαν με τον Εσταυρωμενο, οπως νομισαν οι σταυρωτες Του, στις επι γης ημερες Του.
Γιατι τοτε που τελειωναν ολα κατ'αυτους, τοτε αρχιζαν κατα τον Θεον.."
Πηρε να φωτιζει αργα.
Αλλη μια μερα θα ξημερωνοτανε, να παει κι'αυτη να κοπιασει, εργατρια δοσμενη στο νερομυλο του θανατου, να ριχνει νερο αεναο, νερο του πονου, νερο πικρο, να προχωρανε οι καημοι και τα παθη των ανθρωπων.
Ανθρωποι, που εν πολλοις, αψηφησανε το Φως, που δεν σκυψανε να πιουν το Νερο της Ζωης, αυτο που για να το πιεις, πρεπει να σκυψεις ταπεινα,
αυτο που μονο ξεδιψα, την αιωνια, απειρη διψα του ανθρωπου, για ζωη, για ζωη αληθινη και περισσον αυτης.
Ακομα το σκοταδι κρατουσε, και οι αποριες του παιδιου, οσα και τα αστρα τ'ουρανου, που ετοιμαζοταν να αλλαξει το σκηνικο.
Γεροντα..
Σε λιγο θα φυγω, θα με ψαξουν, και θα βρω μπελα, μα δεν με νοιαζει.
Θελω να σε ρωτησω τοσα πραγματα, να μου φωτισεις το σκοταδι μου, με την λαμπρη σου γνωση και πειρα, που κερδισες τοσα και τοσα χρονια.
Αποκριθηκε ο Γερων, με πατρικο τονο, και προετρεψε το παιδι:
"Μια και δυο, το πολυ αποριες να δουμε, και να πας στο κονακι σου, γιατι ακομα και για σενα ξημερωμα ειναι, δεν πρεπει ο θειος σου ζηλος, να σε χωρισει απο την οικογενεια σου, αλλα ολα στον καιρο τους, για να μην γινεις αιτια, να σκανδαλισθουν ανθρωποι, και ιδιως οι γονεις σου παιδι μου."
Πες μου Γεροντα. Γιατι σταυρωσαν τον Χριστο;
Τι τους εκανε; Τι καρδια ειχαν για να Τον καρφωσουν; Δεν το βαστα η ψυχη μου.
Δεν μας λεει η Εκκλησια μας, στα ψαλτικα οτι ειπε ο ιδιος ο Χριστος με παραπονο;
Λαός μου, τί εποίησά σοι, καί τί μοι ανταπέδωκας;
Αντί του μάννα χολήν, Αντί του ύδατος όξος·
Αντί του αγαπάν με, σταυρώ με προσηλώσατε.
Αποκριθηκε ο Γερων.
"Τεκνον οργης, να μην εισαι. Τεκνον ευκλεες, αγαπης καρπος και δεντρο ευχυμο να γινεις. Βλεπεις ο Χριστος και πανω στον Σταυρο, πανω στην εσχατη αναπνοη Του, τους συγχωρεσε.
Αυτοι εκαναν, αυτο που δεν εγινωσκαν. Σκοτισμενοι απο τον παλαιο ανθρωπο και τον διαβολο. Τυφλωμενοι απο την αμαρτια και την αλαζονεια, απο τα ανθρωπινα και τα χωματα της πτωσης.
Ρωτας γιατι Τον σταυρωσαν..
Γιατι δεν τους ειπε, απλως την αληθεια. Αυτο θα ηταν απλως ενοχλητικο. Πολλοι το εκαναν, και προφητευσαν και ελεγξαν το κακο πριν τον Χριστο. Αλλα μεχρις εκει. Το προβλημα ομως του ανθρωπου δεν ειναι μονο το κακο.
Αλλα ειναι ο καρπος του κακου, ο θανατος, που κανεις δεν μπορουσε να νικησει.
Μαρτυρουσαν λοιπον πολλοι για την Αληθεια, αλλα δεν ηταν αυτοι η Αληθεια, που ελευθερωνει.
Τον Σταυρωσαν λοιπον, γιατι ο Ιδιος Ειναι η Αληθεια. Ο Χριστος. Η Αληθεια ως Προσωπο, ως Κυριος και Αιτιος του Παντος. Αυτοπροσωπως.
Και αυτο δεν το αντεξαν. Οι πολλοι, ο οχλος και οι αρχες, και οι εξουσιες, γιατι καποιοι απλοι και μακαριοι στην ψυχη, το σηκωσαν και πορευθηκαν εως θανατου, στον δρομο που χαραξε, το Εσφαγμενο Αρνιον, γιαυτο και συναγαλλονται μαζι Του.
Παντοτε την Αληθεια, ιδιως οταν την εχουμε κατα Προσωπο, δεν την αντεχουμε παιδι μου. Μας ελεγχει και μας σπαει με κροτο την καλογυαλισμενη βιτρινα που εχουμε βαλει να καλυπτει, την ακαθαρσια της ψυχης και της αραχνιασμενης καρδιας μας.
Και οχι μονο "τω καιρω εκεινω", στην Ιουδαια πολυπαθη γη, μα και τωρα και παντοτε, απο το μικρο και φτωχο αλατοχωρι μας, μεχρι την συντελεια του Αιωνος τουτου.
Γιαυτο Τον Σταυρωσαν. Για να γυρισουν επι τα ιδια. Να "ξενοιασουν".
Να βολευτουν, να κουρνιασουν εκει
Αλλα δεν ξενοιασαν ποτε. Ουτε αυτοι, ουτε ο ανομος πατερας του ψευδους και συμβουλος τους. Και ακομα στριφογυριζουν, και κλωθουν ιστο θανατου για τυλιξουν την Αληθεια και οσους Την πιστεψαν.
Γιαυτο παιδι μου Τον Σταυρωσαν.
Και Αυτος τι ανταπεδωσε;
Αντι χτυπηματων, θεραπειες. Αντι υβρεων, ευλογιες. Αντι κακου και αδικου, Συγχωρεση. Αντι θανατου, Ζωη."
Σιωπησε το παιδι. Αφουγκραζοταν τον αερα. Ισως και νοερα, να ηταν εκει. Ταξιδευδε ηδη.
Σιωπησε και ο Γερων Ιερομοναχος, και καταλαβε.
Το παιδι δεν ηταν εκει, παρα μονο σωματικα.
Αυτοπτης μαρτης, προαιρεσεως αγαθης παιδικης, της Γεσθημανειας προσευχης, μεσα στο σκοτος του αγνοουντος κοσμου, να οσμιζεται τον ιδρωτα της αγωνιας, να βλεπει να κυλανε πανω στο προσλημμα της σαρκος, θρομβοι αιματος, να βλεπει τον Υιο του Ανθρωπου, αγογγυστα και λυτρωτικα, να βασταζει ολο το αδικο και το κριμα απαρχης κτισεως.
Ωσαννα!!! και επειτα.. Αρον, Αρον σταυρωσον Αυτον! Μεσα σε λιγες μονο μερες, μεσα σε λιγες ωρες ο ανθρωπος εδειξε ολη την γυμνια του.
Ο Υιος του Ανθρωπου. Θυσια. Λυτρωση. Ανασα. Κλειδα ερμηνευτικη της Υπαρξεως.
Δυσκολα τον αναγνωριζε. Τον εβλεπε εν ετερα μορφη. Ενωπιον των Παθων.
Κατιχνο, αδυναμο, σκονισμενο, ταλαιπωρο, πτωχο και πενητα, περιπατητη με πληγιασμενα ποδια, απο τις ερημους, στους Ναους, στα στενα και τις ρυμες ενος κοσμου, ενος κοσμου που δεν ηθελε να Τον δεχθει, και ακομα και τωρα δεν Τον δεχεται. Δεν Τον πιστευει.
Θελει μονο την θεραπεια. θελει μονο την λυση. θελει μονο το "καλο", και το συμφερον.
Αλλα δεν θελει τον Ιδιο. Δεν θελει τον Χριστο, μονο και μονο για τον Χριστο.
Και παλι, ξανα και ξανα, καθε μερα, καθε ωρα, Τον σταυρωνει, με τα αϋλα καρφια της μαυρης καρδιας του.
Παιξανε τα ματια του παιδιου, και ηρθε παλι στο νυν. Κοιταξε τον Γεροντα, που το αποθαυμαζε, και τραβουσε κομποσχοινι για να το σκεπει ο Κυριος.
Ειχε την αγωνια της φυγης απο το σπιτι, τι θα συναντουσε παλι στον γυρισμο..
Αλλα η ψυχη του δεν ελεγε να ξεκολλησει απο την πηγη, η οποια την ξεδιψουσε, σαν τον κατακοπο οδοιπορο καταμεσης στην ανηφορικη του διαδρομη, της εδινε διεξοδο, οραμα, νοημα, και την ξανοιγε σε ενα πελαγος λουσμενο στο Φως και την δροσερη αυρα της παρουσιας του Πλαστου.
Εσπασε την σιωπη και ρωτησε τον ηλικιωμενο ασκητη Λευϊτη, που ψιθυριζε αεναα, ανεπαισθητα την ευχη, του ειχε πια γινει αναπνοη, πανω στην αναπνοη, τοσο απαραιτητη, τοσο ζωογονα και τοσο ιερη.
"Ξερεις, γεροντα.." Ειπε. "θελω τοσα να σε ρωτησω, εχω χιλιαδες αποριες, θα ηθελα να γνωρισω και να ξερω οσα ξερεις να ερθω κοντα στον Θεο, να ειμαι μαζι Του, οπως εισαι εσυ, ενα σωμα, μια σκεψη, μια αγκαλια.
Αλλα ειμαι αγραμματο, δεν εχω την σοφια σου, δεν καταλαβαινω πολλα."
Ησυχα και ταπεινα ηρθε η απαντηση απο ενα στομα, αγιο, ευωδες, που οταν δεν δοξολογουσε τον Θεο, και δεν Τον ικετευε, και ποτε δεν ηταν αυτο δυνατο, γιατι παντα συνεχιζοταν εντος και εκτος Λειτουργιας, τοτε θα χαριζε σοφια ευαγγελικη, η λογους παρηγοριας, για τον καθε πονεμενο ανθρωπο, μενοντας με νηπτικη ακριβεια μακρια απο αργο λογο, ολοκαθαρο απο κακια, και κριση.
"Ο Θεος παιδι μου δεν καλεσε στην υπαρξη τον ανθρωπο για να λυσει τις αποριες του.
Γιαυτο καλεσε τον ανθρωπο ο Θεος, για να ζει μαζι Του και να ευφραινεται την τρισαγια μακαριοτητα Του.
Δεν ειμαστε εδω για να μαθουμε τα παντα. Θυμησου τον σοφο Σωκρατη: Εν οιδα, οτι ουδεν οιδα.
Δεν φτανει μια ζωη γιαυτο. Οσα και να μαθει ο ανθρωπος, παλι αγραμματος μενει ενωπιον Θεου.
Να θυμασαι παντα οτι τα γραμματα του Θεου, γραφονται πανω στην καρδια, και διαβαζονται ενδιαθετα μυστικα, με την ερμηνευτικη τεχνη της προσευχης και της απλοτητος.
Τους απλους αγαπα ο Θεος και σε αυτους αναπαυεται. Απλους στην καρδια, οχι απλοϊκους.
Γιατι καποιος μπορει να φθανει να γινεται ενας Μεγας Βασιλειος, πανσοφος πανεπιστημων και στα θυραθεν και στα θεια πραγματα.
Αλλα να ειναι παιδι στην καρδια και ανθρωπος της θυσιας και της προσφορας.
Ενω απο την αλλη μπορει καποιος να ειναι ξυλο απαλεκητο, και συναμα φιλαργυρος, φιλαυτος και αλαζων.
Γιαυτο ουτε με την γνωση, καθευαυτη σωζομαστε, αλλα ουτε και με την αγνοια απαλλασομαστε. Καλο και αγιο ειναι να μαθαινεις, αλλα ακομα καλυτερο και τελειο ειναι να μαθαινεις να αγαπας τον Θεο.
Καλειται λοιπον ο καθενας, να αφαιρεσει το αλφα μπροστα απο την απορια του, να της προσθεσει ενα εψιλον, εκει προς το τελος,
δηλαδη να την κανει, απο α-πορια, μια πορ-ε-ια, και να παρει αποφαση να την περπατησει ανταμα με τον Χριστο.
Μια πορεια μαζι Του. Οδηγος, και Βοηθος, ο Θεος. Δρομος ο αγωνας που ευλογειται, και περναει μεσα απο το Ιερο. Χαρτης αλανθαστος και ακριβης η Πιστη. Καταληξη η αιωνια καταπαυση εντος Του, οχι καποτε, αλλα απο εδω και απο τωρα.
Γιατι παιδι μου, ηδη με την αποφαση, του ανθρωπου, εχει ενεργησει ο Θεος, εχει ξεκινησει η πορεια, και τα πρωτα ευεργετικα αποτελεσματα ειναι φανερα.
Ξεσπασε ο παιδικος αγγελικος ενθουσιασμος.
"Ναι! Ναι! Γεροντα, αυτο θελω, να περπατησω αυτον τον δρομο, οπως τον περιγραφεις.
Φυγε τωρα, και πηγαινε στον δρομο για το πατρικο σου, και εαν θελει ο Θεος, θα τα πουμε παλι αυριο, το συμβουλευσε ο Γεροντας.
"Δι'ευχων σου", Γεροντα αντετεινε το παιδι, και ηδη ξεκινησε καταφορτο απο χαρη και ευλογια, να κατηφοριζει το μονοπατι για το σπιτικο του..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.