Η Δίκη της Ψυχής: Μια παράξενη ιστορία! (Μέρος 1ο)

Συγγραφέας: Βασίλης Σάιτ (Epimytheas)

Μια εξαφάνιση…

Ένα παγωμένο ξημέρωμα του Νοέμβρη του 1949, ένας εβδομηντάχρονος μεταλλωρύχος από την Αριζόνα, ονόματι Τζέιμς Κιντ, στάθηκε έξω από την καλύβα που νοίκιαζε για 4 δολάρια την εβδομάδα και κοίταξε τον μελαγχολικό, γκρίζο ουρανό. Τα μάτια του γέμισαν με μια έκφραση αγαλλίασης και προσμονής που έκανε το σκληρό του πρόσωπο να φωτιστεί για λίγο.
 

Συχνά πυκνά, μέσα στην μοναξιά του εργένη, αυτός ο ουρανός αποτελούσε το εφαλτήριο των ονείρων του, ήταν μια πύλη που οδηγούσε το ανήσυχο πνεύμα του σε άλλες διαστάσεις, εκεί που η ψυχή του μπορούσε να πετάξει ελεύθερη, μακριά από τα γήινα δεσμά της. Αναστέναξε βαθιά και κατηφόρισε τον δρόμο του με την αξίνα του στον ώμο.
Ήταν η τελευταία φορά που έκανε αυτή την διαδρομή…
 

Η περίεργη, μοναχική ζωή του Κιντ, ήταν ο λόγος που δεν είχε παρά ελάχιστους φίλους και κανένα (γνωστό) συγγενή. Παρά την δουλειά που είχε επιλέξει να κάνει, παρά το ανεμοδαρμένο πρόσωπο του και τα παλιά του ρούχα, δεν φαίνονταν άνθρωπος αμόρφωτος. Η συνήθεια του να κοιτάζει τον ουρανό σε κάθε ευκαιρία που είχε, έδινε σε όλους την εντύπωση ενός εκκεντρικού ατόμου, προσηλωμένου στον δικό του τρόπο ζωής όπου όλα ήταν πιό εξηγήσιμα, πιό βατά. Ένας αόρατος τοίχος τον χώριζε από τους υπόλοιπους και κανείς δεν έκανε την προσπάθεια να διαπεράσει αυτό τον τοίχο. Αυτή είναι και η αιτία που πέρασαν αρκετές εβδομάδες μέχρι να αντιληφθεί κάποιος την εξαφάνιση του γερο-Κιντ. Όταν όμως το έκαναν, κανείς πιά δεν θα μπορούσε να τον ξεχάσει…
 

Η αστυνομία άρχισε τις έρευνες της για την εξαφάνιση του ένα μήνα μετά. Όμως, όπως και σε κάθε επαρχιακή πόλη, έκλεισαν γρήγορα και ο Κιντ θεωρήθηκε επίσημα νεκρός. Ο φάκελος του παρέμεινε κλειστός για κάποια χρόνια ακόμα, άλλη μια περίπτωση ανάμεσα στις εκατοντάδες των εξαφανίσεων που σημειώνονται κάθε χρόνο. Τι αξία θα μπορούσε να έχει ένας γερο-μεταλλωρύχος χωρίς συγγενείς; Κανείς δεν είχε υπολογίσει πως ο Κιντ έκρυβε κάποιο μυστικό, που έμελλε όμως να αποκαλυφθεί χάρη στην επιμονή μιας ευσυνείδητης δημόσιας υπαλλήλου που λέγονταν Τζεραλντίν Σουίφτ.
 

Ένα μυστικό αποκαλύπτεται.

Η Σουίφτ ήταν υπάλληλος σε μια εφορεία της Αριζόνα και κάποια χρόνια αργότερα αποφάσισε να τακτοποιήσει την εκκρεμότητα του φακέλου του Τζέιμς Κιντ. Η περίπτωση του έδειχνε συνηθισμένη, η ίδια είχε χειριστεί αρκετές παρόμοιες κατά την διάρκεια της θητείας της σε αυτό το γραφείο. Ο Κίντ δεν φαίνονταν να έχει συγγενείς, κανείς δεν διεκδικούσε κάτι από αυτόν, ούτε ισχυρίζονταν πως του χρωστούσε. Μια τυπική διαδικασία λίγων λεπτών την χώριζε από την αποπεράτωση της δουλειάς της και την οριστική λήθη του γερο μεταλλωρύχου.
Και τότε άνοιξε το μεταλλικό κουτί με τα υπάρχοντα του.
 

Aνάμεσα στα περιεχόμενα του κουτιού βρήκε μια φωτογραφία του. Ο Τζέιμς Κιντ την ατένιζε κάτω από ένα τσαλακωμένο καπέλο, με μια περίεργη έκφραση, μια μίξη απελπισίας και ειρωνίας μαζί. Για κάποιον άγνωστο λόγο, αυτή η έκφραση παρέμεινε στο μυαλό της όσο έψαχνε τα χαρτιά του. Την προσοχή της τράβηξε ένα κιτρινισμένο χαρτί με μια απόδειξη από κάποια χρηματομεσιτική εταιρία με την ονομασία Ε. Φ. Χάτον. Αποφάσισε να στείλει ένα γράμμα στην εταιρία αυτή, αναζητώντας πληροφορίες για τον Κιντ. Αυτοί της απάντησαν τότε στέλνοντας της μια άλλη αποδειξη για ρευστοποίηση μετοχών αξίας 18.000 δολλαρίων. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη της όταν αντίκρυσε το ανωτέρω ποσό. Υποτίθεται πως ο Κίντ ήταν ένας φτωχός μεταλλωρύχος, με ελάχιστα εισοδήματα και τα χρήματα αυτά ήταν σαφώς ένα σημαντικό ποσό για τα τέλη της δεκαετίας του `50. Στέλνοντας δεύτερο γράμμα στην χρηματομεσιτική εταιρία, κατάφερε να ανακαλύψει πως ο γερο Κιντ είχε κι άλλες επενδύσεις, και μάλιστα όχι μόνο σε αυτή την εταιρία.

Διασκορπισμένες σε διάφορα ιδρύματα, διατηρούσε μετοχές αξίας πολλών χιλιάδων δολλαρίων. Η συνολική του περιουσία ανέρχονταν στο ποσό των 174.065 δολλαρίων και 65 σεντς!
 

Ο Τζέιμς Κίντ που έτρωγε σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, που καθημερινά πάλευε στα έγκατα της Γης με μια αξίνα, ζούσε σε μια άθλια καλύβα και διάβαζε δανεική εφημερίδα, ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος που είχε απαρνηθεί την άνεση των χρημάτων του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εξαφανίσεως του. Φυσικά, κάτι τέτοιο έδειχνε αδιανόητο στα μάτια της ευσυνείδητης υπαλλήλου της εφορείας της Αριζόνα και ήταν το τελικό κίνητρο που την έσπρωξε να διαθέσει τον ελεύθερο χρόνο της προκειμένου να μάθει περισσότερα για αυτή την αινιγματική προσωπικότητα. Οι συνάδελφοι της την πείραζαν για τον υπερβάλλοντα ζήλο και την εμμονή της, όμως αυτό δεν την ενοχλούσε καθόλου. Είχε αποφασίσει να εξιχνιάσει πλήρως τους λόγους που ώθησαν αυτό τον άνθρωπο σε μια ζωή λιτή, ενώ διέθετε όλα τα μέσα ώστε να περάσει τα γεράματα του, όχι μόνο με αξιοπρέπεια αλλά και με πολυτέλεια αν το επιθυμούσε. Ταυτόχρονα άρχισν οι πιέσεις από τους ανωτέρους της να παρατήσει αυτή την υπόθεση. Στο κάτω κάτω αν δεν έβρισκαν κανένα κληρονόμο, η περιουσία του θα περιέρχονταν αυτομάτως στα ταμεία του κράτους. Όμως, το ποτάμι δεν γυρνούσε πίσω πλέον…
 

Οι έρευνες της την έφεραν στα υπόγεια της First National Bank του Φοίνιξ, όπου κατέβηκε συνοδευόμενη από τον βοηθό της και 2 ελεγκτές τηε εφορείας. Εκείνη την εποχή γίνονταν έργα ανακατασκευής της τράπεζας, και η αναζήτηση της αποδείχθηκε εξαιρετικά επίπονη. Το ρεύμα είχε κοπεί και η αίθουσα ήταν κατασκότεινη. Κάτω από το φώς ενός κλεφτοφάναρου και ανάμεσα σε χιλιάδες σκονισμένους φακέλους και αζήτητους λογαριασμούς, κατάφερε τελικά να εντοπίσει το μικρό μεταλλικό κιβώτιο. Η Σουίφτ το άνοιξε με μια ελαφριά συγκίνηση. Μετά από μια πενταετία έρευνας και ενασχόλησης με τον γερο Κιντ ένιωθε σαν να αποχαιρετούσε έναν παλιό φίλο, αγαπητό, αλλά και κάπως βαρετό. Έβγαλε ένα πάκο κιτρινισμένες αποδείξεις, κατανοώντας πως ήταν η τελευταία φορά που ασχολούνταν με τον γέρο μεταλωρύχο. Η περιουσία του πλέον θα περνούσε στα χέρια του κράτους, εκτός της αρμοδιότητας της. Ξαφνικά, ένα μεγάλο φύλλο χαρτί ξέφυγε μέσα από το σφιχτοδεμένο πακέτο και προσγειώθηκε στα πόδια της με μια ελαφριά, αέρινη κίνηση. Το σήκωσε απορημένη και στο φώς του κλεφτοφάναρου, τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη. Στα τρεμάμενα δάχτυλα της κρατούσε ένα χειρόγραφο, με τα χαρακτηριστικά γράμματα του Τζέιμς Κιντ. Το χαρτί προορίζονταν να αλλάξει πλήρως το σκηνικό, και χάρη σε αυτό μια νέα περιπέτεια θα ξεκινούσε.


Η Τζέραλντιν Σουίφτ κρατούσε στα χέρια της την διαθήκη του Τζέιμς Κιντ…
 

 

Μια παράξενη διαθήκη.

“Ήταν συγκλονιστικό! Καθώς διαβάζαμε τη διαθήκη κάτω από το φώς των κλεφτοφάναρων μέσα στην σκοτεινή αίθουσα, μας κατέλαβε όλους ένα παράξενο συναίσθημα. Εγώ προσωπικά ένιωθα ότι ονειρευόμουν.”
Αυτά δήλωσε αργότερα η Τζέραλντιν Σουίφτ, προσπαθώντας να αποδώσει τα συναισθήματα της την στιγμή της αναπάντεχης αυτής αποκάλυψης. Τελικά ο γερο Κιντ έκρυβε πολλά περισσότερα κάτω από το περίεργο ύφος του από όσα οποιοσδήποτε μπορούσε να φανταστεί.
Τι έγραφε όμως η περίφημη αυτή διαθήκη;

“Φοίνιξ Αριζόνα, 2 Ιανουαρίου 1946.

Αυτή είναι η πρώτη και μοναδική μου διαθήκη, που γράφτηκε την δεύτερη μέρα του Ιανουαρίου του 1946. Δεν έχω κληρονόμους, δεν παντρεύτηκα ποτέ στην ζωή μου. Πλήρωσα όλα τα έξοδα της κηδείας μου και έδωσα εκατό δολλάρια ακόμα σε ένα παπά για να ψάλλει στον τάφο μου. Πουλήστε όλη την περιουσία μου, που βρίσκεται σε μετοχές στο χρηματοκιβώτιο της εταιρίας Ε.Φ. Χάτον στο Φοίνιξ, και δώστε τα λεφτά για έρευνες που να αποδεικνύουν επιστημονικά ότι η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα την στιγμή του θανάτου. Νομίζω ότι τελικά μπορεί να τραβηχτεί μια φωτογραφία αυτής της στιγμής.”

Η Διαθήκη του Κιντ.

Μέσα από αυτές τις λίγες αράδες, μπορούσε κάποιος να διακρίνει την μεταφυσική αγωνία του Κιντ, την προσπάθεια του να αποδείξει την ύπαρξη της ψυχής, πέρα από κάθε αμφιβολία, με μια φωτογραφία που-αν τα κατάφερναν να τραβηχτεί-θα άλλαζε μια και καλή τον ρού της Ιστορίας. Η τόσο απίστευτη αυτή φιλοδοξία του, η βαθιά πεποίθηση του πως υπάρχει ψυχή και πως είναι ξεχωριστή από το σώμα, υποδείκνυαν έναν άνθρωπο που προφανώς είχε περάσει ατελείωτες ώρες διαλογισμού, εντρυφώντας, ποιός ξέρει σε ποιές μυστικιστικές γνώσεις και απόκρυφα μυστικά. Τα πράγματα έδειχναν απλά για αυτόν και το μόνο που επιζητούσε ήταν μια απόδειξη. Ναι, υπήρχε ψυχή και αυτή εγκατέλειπε το σώμα μετά τον θάνατο. Και το πιό απίστευτο από όλα; Υποστήριζε πως ήταν δυνατή η επιστημονική τεκμηρίωση της και η φωτογράφηση της την ώρα που αποδεσμευμένη από το υλικό σώμα, θα πετούσε ψηλά, σε διαστάσεις άγνωστες. Δεν υπάρχουν ενδείξεις πως ο Κιντ ήταν θρησκευόμενος, τουλάχιστον όχι με την έννοια του φανατικού. Η διαθήκη του ήταν ξεκάθαρη. Ζητούσε επιστημονικές αποδείξεις. Όμως, το κράτος τι σκέφτονταν για αυτή την διαθήκη;
 

Ο αντιδικίες άρχισαν αμέσως μόλις βγήκε στο φως της επιφάνειας το χαρτί αυτό. Ο Γενικός Εισαγγελέας της Πολιτείας, κατανοώντας τις πολύπλοκες νομικές διαδικασίες για την εκτέλεση της διαθήκης, πρότεινε να χαρακτηριστεί το εν λόγω πρόχειρο και κακογραμμένο έγγραφο ως άκυρο, εφόσον δεν είχε καν επικυρωθεί από κανένα μάρτυρα. Ορισμένοι μάλιστα υποστήριξαν πως έπρεπε να καταστραφεί! Το σκεπτικό ήταν να ξεχαστεί η υπόθεση, να δωθούν τα λεφτά στο κράτος και να γλυτώσουν έτσι χαμένο χρόνο, φασαρίες (ποιός θα ήθελε να εγερθεί επίσημο ζήτημα που να αφορά την ψυχή;) και άχρηστη γραφική εργασία.
 

Υπολόγιζαν όμως χωρίς την Τζέραλντιν Σουίφτ. Η υπόθεση πλέον είχε γίνει προσωπική για αυτήν, το φάντασμα του Τζέιμς Κιντ την στοίχειωνε καθημερινά στις σκέψεις της και οι προθέσεις του είχαν ενεργοποιήσει τις δικές της μεταφυσικές αγωνίες. Θα φρόντιζε αυτή ώστε η τελευταία του επιθυμία να πραγματοποιηθεί. Με αποφασιστικότητα λοιπόν, έκανε αυτό που γνώριζε πως ο Κιντ θα ενέκρινε. Κίνησε όλες τις απαραίτητες νομικές διαδικασίες, για να ξεκινήσει αυτό, που στα επόμενα 5 χρόνια θα απασχολούσε το σύνολο της Αμερικάνικής Κοινής Γνώμης, αυτό που στα Παγκόσμια Χρονικά θα περνούσε ως…
 

Η Δίκη της Ψυχής.

Είναι φυσικό, πως μια τέτοια υπόθεση θα αποτελούσε “καυτή πατάτα” στα χέρια όποιου δικαστικού αναλάμβανε να την εκδικάσει. Στην ουσία δεν υπήρχαν αντίδικοι, το έννομο συμφέρον της Πολιτείας δεν απειλούνταν με κανένα τρόπο και η διάσταση που είχε αρχίσει να λαμβάνει στα ΜΜΕ, έκανε τους υπεύθυνους να είναι πολύ προσεχτικοί στον χειρισμό της. Δεν ήθελαν να φανεί πως κυνηγούσαν τα χρήματα, από την άλλη, το φιλοσοφικό υπόβαθρο αυτής της υπόθεσης ήταν αρκετό ώστε να τραβήξει τα βλέμματα των Αμερικάνων πολιτών σε κάτι άλλο, εκτός του πολέμου στο Βιετνάμ που είχε ξεκινήσει με τους χειρότερους οιωνούς.
Είμαστε εν έτει 1965.
 

Διάφορα μουσικά και φιλοσοφικά ρεύματα επιδρούν στην Δυτική κουλτούρα. Τα χρώματα τείνουν να γίνονται παστέλ, ένας νέος άνεμος πνέει στην Δύση, εξ Ανατολών κυρίως. Ο Καστανέντα γράφει το πρώτο του βιβλίο, ο Έσσε το Σιντάρντα, η χίππικη φιλοσοφία αχνοφαίνεται στο βάθος, το Διάστημα σαγηνεύει την Υφήλιο. Η εποχή της Αιώνιας ’νοιξης. Doors, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Beatles, Animals, Rolling Stones. Η επανάσταση σιγοβράζει καθώς ο Ράιχ βρίσκει τον δρόμο πρός τις ανήσυχες καρδιές με το “Ακου Ανθρωπάκο”.
 

συνεχίζεται στο 2ο μέρος...

 

 

Πηγή: http://www.kalyterotera.gr