H Αμερική "κλείνει" την Ουκρανία, ανοίγει την Κίνα και αφήνει την Ευρώπη στον ...καθρέφτη της! Το μανιφέστο που δεν "έπρεπε" να διαβάσουμε και που ίσως να αλλάζει τα πάντα!
Η Ευρώπη τελείωσε όπως την ξέραμε! Η διχοτομημένη Δύση σηκώνει ...λευκή σημαία χωρίς να το ομολογεί και ο κόσμος που μπαίνει σε άλλη πίστα!
Για δεκαετίες, ο κόσμος ζούσε με μια τεχνητή βεβαιότητα:
ότι η Ιστορία τελείωσε το 1991, μαζί με τη Σοβιετική Ένωση! Ότι η Δύση νίκησε οριστικά. Ότι ο πλανήτης θα κινούνταν πια αιώνια σε ένα γραμμικό μονοπάτι «προόδου», οικονομικής απελευθέρωσης, παγκοσμιοποίησης, δημοκρατίας τύπου εγχειριδίου. Αυτό ήταν το συμπέρασμα που ανήγαγε σε ...μανιφέστο ο αποδομημένος πλέον Φράνσις Φουκουγιάμα, που τόλμησε να βάλει την Ιστορία μέσα σε μια σκοτεινή ντουλάπα όπου θα υπήρχε απ' έξω η πινακίδα που θα έλεγε "Το Τέλος της Ιστορίας"
Μόνο που ήταν το μεγαλύτερο παραμύθι του ύστερου 20ού αιώνα.
Η αμερικανική ισχύς, η ευρωπαϊκή άνεση, το ΝΑΤΟ, τα χρηματιστήρια, οι Βρυξέλλες, τα think tanks, η τεχνολογία, όλα έπλεξαν γύρω από την ανθρωπότητα έναν αόρατο ιστό βεβαιοτήτων ότι οι πόλεμοι θα είναι τοπικοί, η οικονομία θα αυτορρυθμίζεται (sic), ότι οι λαοί θα ξεχνούν σιγά-σιγά τις ταυτότητές τους (οι νεοταξίτικες φαντασιώσεις), ότι η χριστιανική πίστη θα γίνει...γραφικότητα και - το πιο υβριστικό ουσιαστικά - ότι η Ιστορία θα μεταβληθεί σε...μουσείο!
Ο Φουκουγιάμα όμως, αν και δηλώνει ιστορικός, μάλλον δεν κατάλαβε ποτέ ότι η Ιστορία δεν μπαίνει σε μουσεία. Η Ιστορία επιστρέφει. Και μάλιστα...δριμύτερη, ειδικά σε όλους όσους είτε την παραχαράσσουν είτε την...παραγκωνίζουν.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, δεν ήταν απλώς μια σύγκρουση. Ήταν η διάψευση όλων των δυτικών βεβαιοτήτων ταυτόχρονα. Διέψευσε την παντοδυναμία των δυτικών οικονομικών κυρώσεων. Διέψευσε την ιδέα ότι η Ρωσία είναι γίγαντας με πήλινα πόδια (δεν αντέχω, θα γελάσω!). Διέψευσε την εικόνα μιας Ευρώπης ικανής να σταθεί ενεργειακά, στρατιωτικά και πολιτικά μόνη της. Διέψευσε, τέλος, τον μύθο ότι το ΝΑΤΟ είναι ανίκητο όταν λειτουργεί ως ενιαίος οργανισμός.
Και τώρα, μέσα από το ίδιο το αμερικανικό επιτελείο, έρχεται κάτι ακόμα πιο συντριπτικό: η επίσημη παραδοχή ότι η Ευρώπη δεν αποτελεί πια κέντρο ισχύος, αλλά γεωπολιτικό φορτίο τόσο βαρύ, που ο αχθοφόρος ψάχνει μέρος για να το πετάξει!
Όταν μια Αυτοκρατορία όπως αυτή των ΗΠΑ - μη ξεχνάμε ότι μέχρι και το 2015, αποκαλούσαμε τον Πρόεδρό της "Πλανητάρχη" - αρχίζει να μιλά έτσι για τους συμμάχους της, δεν έχουμε απλώς κρίση σχέσεων. Έχουμε αρχή αποσύνδεσης.
Κι από τη στιγμή που αρχίζει η αποσύνδεση, όλα αλλάζουν! Οι εγγυήσεις, οι άμυνες, οι αγορές, οι συμμαχίες, οι πόλεμοι που θεωρούσαμε «αδιανόητους» κλπ κλπ. Ο ατλαντικός κόσμος, που έζησε επί μισό αιώνα με την ψευδαίσθηση της αιώνιας σταθερότητας, στέκεται τώρα μπροστά στον ίδιο του τον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζει το είδωλό του.
Και τότε γεννιέται ο φόβος.
Γιατί οι αυτοκρατορίες δεν φοβούνται όταν επιτίθενται. Φοβούνται μόνο όταν συνειδητοποιούν ότι ο χρόνος δεν δουλεύει πια υπέρ τους!
Γιατί ο Τραμπ στρέφεται προς τη Ρωσία ή αλλιώς, όταν η Αυτοκρατορία αναγνωρίζει το λάθος της!
Καμία μεγάλη δύναμη δεν ομολογεί εύκολα ότι έκανε λάθος, τόσο ωμά και με τόση βαρύτητα. Πόσω δε μάλλον, όταν αυτή η δύναμη είναι οι ΗΠΑ του 21ου αιώνα!
Οι αυτοκρατορίες είναι φτιαγμένες για να επιμένουν ακόμη κι όταν βυθίζονται. Όμως έρχεται πάντα μια στιγμή – αργά, βασανιστικά θα μπορούσα να πω– που ακόμη και η ισχυρότερη τέτοια πρέπει να αναμετρηθεί με τον ίδιο της τον καθρέφτη.
Η στρατηγική στροφή του Τραμπ δεν έχει κάθόλου ιδεολογικό πρόσημο. Αντιθέτως, πρόκειται ουσιαστικά για ομολογία αποτυχίας μιας ολόκληρης εποχής αμερικανικής νοοτροπίας και σκέψης.
Επί τρεις δεκαετίες, η Ουάσιγκτον πίστεψε ακράδαντα ότι η Ρωσία θα λυγίσει. Ιδίως, επί εποχής Μπούς Jr, όπου στην ουσία κυβερνούσαν ο Τσένει και η Κοντολίζα και ο χαζός Τζώρτζ ο υιός, για το μόνο που ενδιαφερόταν ήταν να ...πάει καλά η ομάδα μπείζμπολ που υποστήριζε. Η Ουάσιγκτον λοιπόν, πίστευε ότι δεν έχει πλέον δυναμική η ...αρκούδα. Ότι θα διαλυθεί εσωτερικά. Ότι θα γίνει ένα ακόμη ακίνδυνο κράτος-δορυφόρος του παγκόσμιου συστήματος, ότι θα αποδεχθεί την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ σαν αναπόφευκτη μοίρα. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πούτιν είχε πεί τότε ότι...θέλει να ενταχθεί η χώρα του στο ΝΑΤΟ.
Δεν έγινε τίποτα από αυτά.
Η Ρωσία όχι μόνο ΔΕΝ εξαφανίστηκε από τον χάρτη, δεν γονάτισε οικονομικά, δεν διαλύθηκε κοινωνικά, δεν ζήτησε ...συγγνώμη για την ύπαρξή της. Αντίθετα, έκανε εκείνο που κάνουν μόνο οι πολιτισμοί που κουβαλούν εντός τους ιστορικό βάθος!
Προσαρμόστηκε, άντεξε, συμπτύχθηκε και ξανάνοιξε τα φτερά της.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, έπληξε πρώτα και κύρια έναν μύθο: Ότι η αμερικανική βούληση αρκεί από μόνη της για να καθορίσει την τελική έκβαση της Ιστορίας.
Οι κυρώσεις του 2014 που τις επεβλήθηκαν όταν αυτή άρπαξε τη Κριμαία αιφνιδιάζοντας τους Δυτικούς και που υποτίθεται ότι θα μετέτρεπαν τη ρωσική οικονομία σε σιωπηλό ερείπιο, όχι μόνο δεν έφεραν κατάρρευση, αλλά ...συνέβαλαν κι όλας στην πλήρη ανάταση της Μόσχας! Οι ενεργειακοί εκβιασμοί, που υποτίθεται θα τη γονάτιζαν, γονάτισαν ...την Ευρώπη που τις επέβαλε!
Χώρια του ότι οι χρηματοπιστωτικές απειλές, ιδίως μετά την αναπόφευκτη επέμβαση στην Ουκρανία, που υποτίθεται θα απομόνωναν τη Ρωσία, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα: Επιτάχυναν την αποδολαριοποίηση στην Ασία, στην Αφρική και κατά ένα μέρος και στη Λατινική Αμερική (Βραζιλία).
Και τότε, σιγά-σιγά, μέσα στα υπόγεια δωμάτια της αμερικανικής στρατηγικής, πιθανότατα να άρχισε να σχηματίζεται μια επικίνδυνη σκέψη:
«Κι αν πράγματι δεν φθείρουμε τη Ρωσία, αλλά τον ίδιο μας τον χρόνο;»
Διότι την ίδια στιγμή που η Ουάσιγκτον ξόδευε δισεκατομμύρια για να συντηρεί έναν πόλεμο φθοράς στην ευρωπαϊκή ενδοχώρα, η Κίνα δεν περίμενε κανέναν. Επωφελούνταν καθημερινά από το κατρακύλισμα των ΗΠΑ του Μπάιντεν και... αγοραζε λιμάνια, έστηνε ψηφιακά δίκτυα (5G), έδενε την Ασία με δρόμους εμπορίου, απορρόφησε την τεχνογνωσία που της πρόσφερε αφελώς και ...αφειδώς στο πιάτο κυριολεκτικά η Δύση (Ευρώπη-ΗΠΑ) πιστεύοντας ότι οι κινέζοι είναι μια μάζα...ηλιθίων και εν τέλει, μετέτρεψε τον μισό πλανήτη σε ...γεωοικονομικό της βάθος!
Κι έτσι, γεννήθηκε η μεγάλη αμερικανική αγωνία, όχι του Μπάιντεν, ούτε της Χίλαρι. Αλλά του Τράμπ! Από την πρώτη του κι όλας θητεία (2016-2020).
Και ποιά ήταν αυτή ακριβώς; Μα φυσικά ότι ενώ η Δύση πολεμάει το χθες, η Ανατολή οικοδομεί το ...αύριο!
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να διαβαστεί και το περιβόητο χαρτί των «28 σημείων».
Πραγματικά, βλέπουμε πως δεν ήταν πράξη καλοσύνης προς τη Ρωσία. Ήταν μια πράξη ...αναγκαστικής προσγείωσης!
Ήταν η στιγμή που η αμερικανική ισχύς, αντί να απαιτεί άνευ όρων νίκη, άρχισε να ψάχνει έξοδο κινδύνου από έναν πόλεμο που δεν οδηγούσε πια στην επιθυμητή κατάληξη. Άρα λοιπόν, δεν ήταν καθόλου προσφορά. Ήταν οδός διαφυγής!
Για τον Τραμπ, η Ρωσία δεν είναι φίλος. Ούτε όμως και...εχθρός! Είναι κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Είναι πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Και το νέο δόγμα του λέει, χωρίς ψευδαισθήσεις. Καλύτερα μια ψυχρή ισορροπία με τη Ρωσία, παρά ένας μόνιμος πόλεμος που εξαντλεί την Αμερική την ώρα που ο πραγματικός αντίπαλος κοιτάζει από τον Ειρηνικό.
Έτσι, ο ίδιος άνθρωπος που ενίοτε παρουσιαζόταν ως «απρόβλεπτος ταραχοποιός» από την νεοταξική παρτιτούρα των "Δημοκρατικών", εμφανίζεται σήμερα ως ο μόνος που δείχνει να καταλαβαίνει ότι οι αυτοκρατορίες δεν πέφτουν όταν χάνουν πολέμους. Πέφτουν όταν χάνουν προσανατολισμό.
Και ο προσανατολισμός, πια, δεν δείχνει Κίεβο. Δείχνει Πεκίνο.
Η Ευρώπη μπροστά στον καθρέφτη! Από «Μητέρα της Ιστορίας» σε ... σκονισμένο της παράρτημα!
Η Ευρώπη δεν χάνει σήμερα απλώς έδαφος. Χάνει τον εαυτό της. Το έχουμε πει και σε προηγούμενες αναλύσεις αυτό. Και επισημάναμε και τους λόγους για τους οποίους τον χάνει.
Για αιώνες υπήρξε μήτρα ιδεών, αυτοκρατοριών, επαναστάσεων, επιστημών, πίστης, τέχνης και πολέμου.
Γέννησε τον Διαφωτισμό και τις σταυροφορίες.
Τη δημοκρατία και τον ολοκληρωτισμό.
Τον Καπιταλισμό και τον Μαρξισμό.
Τον Άνθρωπο ως μέτρο και τον Άνθρωπο ως εξάρτημα.
Και σήμερα, η ίδια αυτή ήπειρος στέκεται μπροστά στον καθρέφτη της και δεν αναγνωρίζει το πρόσωπό της. Το αμερικανικό μανιφέστο δεν την περιγράφει πια ως δημιουργό Ιστορίας.
Την περιγράφει ως χώρο προβλήματος. Ως γη γερασμένη, κουρασμένη, μπερδεμένη και γεμάτη αντιθέσεις. Μ' άλλα λόγια, ως σύνολο κοινωνιών που φοβούνται να αμυνθούν, να γεννήσουν, να πιστέψουν, να αντισταθούν.
Για πρώτη φορά, μια υπερδύναμη λέει δημόσια αυτό που μέχρι χθες λεγόταν μόνο πίσω από κλειστές πόρτες: Ότι η Ευρώπη δεν βυθίζεται απλώς σε ύφεση. Βυθίζεται σε πολιτισμική κόπωση.
Η οικονομική συρρίκνωση δεν είναι τίποτα μπροστά στη δημογραφική ερήμωση. Η ενεργειακή εξάρτηση δεν είναι τίποτα μπροστά στην πνευματική εξάρτηση. Η πολιτική αστάθεια δεν είναι τίποτα μπροστά στη γενικευμένη απώλεια προσανατολισμού.
Τα σύνορα έγιναν διάτρητα. Οι «ταυτότητες» έγιναν ...πολύ ενοχλητικές. Η χριστιανική πίστη έγινε «παθολογικό κατάλοιπο». Η οικογένεια έγινε «παρωχημένη σύμβαση» διότι υπάρχουν και ...τα τρίο και τα κουαρτέτα. Και φυσικά, το «έθνος» έγινε «επικίνδυνη έννοια». Και κάπου εκεί, μέσα σε αυτή την αποδόμηση, η Ευρώπη αποδόμησε και τη δυνατότητά της να αμυνθεί. Όχι μόνο στρατιωτικά. Αλλά πολιτισμικά.
Όταν μια κοινωνία ντρέπεται για την Ιστορία της, φοβάται τα σύμβολά της, όταν αποδομεί την ίδια της τη συνέχεια μ' άλλα λόγια, γίνεται εύκολος στόχος όχι επειδή είναι αδύναμη, αλλά επειδή δεν ξέρει πλέον ποια είναι.
Το μανιφέστο των ΗΠΑ, με τον κυνισμό που μόνο οι αυτοκρατορίες επιτρέπουν στον εαυτό τους, τραβά το πέπλο:
Η Ευρώπη, λέει, χάνει το παγκόσμιο μερίδιό της, αδυνατίζει παραγωγικά, παγιδεύεται σε κανονισμούς, καταπνίγει τις αντιστάσεις της και επιταχύνει η ίδια την πορεία της προς την αφάνεια. Κι έπειτα έρχεται η φράση που παγώνει στην κυριολεξία τον αέρα που αναπνέουν τα μαριονετάκια των Λεσχών και των διαφόρων άλλων ιερατίων του παγκοσμιοποιητισμού:
«Καλλιέργεια αντίστασης εντός των ευρωπαϊκών εθνών στην τρέχουσα πορεία τους»!
Ο Λευκός Οίκος επί τη κυριολεξία, πλέον προαναγγέλλει καταστάσεις, χωρίς κάνενα πρόσχημα, στέλνοντας το μήνυμα ότι είναι έτοιμος να δουλέψει ενάντια στις σημερινές πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης.
Όχι για να τη σώσει από τη Ρωσία. Αλλά για να τη σώσει – λένε – από τον ίδιο της τον εαυτό!
Τι χάνει λοιπόν η Ευρώπη;
Χάνει τη βεβαιότητα ότι οι ΗΠΑ θα βρίσκονται για πάντα πίσω της, σαν αόρατος στρατός ασφαλείας. Χάνει το αφήγημα της "ηθικής" ανωτερότητας. Χάνει τον ρόλο του «εκλεκτού πυρήνα» της Δύσης. Και κυρίως, χάνει τη δυνατότητα να παίζει τον ρόλο του κήνσορα της ανθρωπότητας.
Έχω επισημάνει σε πολλά κείμενα μου, κυρίως αυτά του 2024 λίγο πριν αλλά και λίγο μετά τις αμερικανικές εκλογές, ότι ο Τράμπ, είναι δακτυλος Θεού, ότι είναι το εργαλείο Του, ότι είναι αυτός που θα ανοίξει τον δρόμο για να ισοπεδωθεί η σατανοκρατούμενη Ελίτ των "Πεφωτισμένων. Και η Ευρώπη, αυτή τελος πάντων η κατ' επίφαση "Ευρωπαϊκή Ένωση" που βρίσκεται ακόμη κάτω από την επήρεια τους, θα αναγκαστεί να κάνει μια επιλογή: Ή να αλλάξει πορεία ή να ισοπεδωθεί μέσω ενός απόλυτα καταστροφικού πολέμου.
Και τι κερδίζει τελικά, αν κερδίζει κάτι;
Ναί, κερδίζει - θεωρητικά όμως – μια τελευταία ευκαιρία να σταθεί μόνη της. Είναι αυτό που προσπαθεί ο ίδιος ο Θεός, να δώσει - μέσω αυτού του μανιφέστου - την τελευταία ευκαιρία στο να συνεχίζει να υπάρχει αλλά όχι με την εικόνα που είναι σήμερα, αλλά με την εικόνα του χθές, δηλαδή πρίν τον Β' ΠΠ. Μ' άλλα λόγια, να σηκώσει τα βάρη που χρόνια μετέφερε σε άλλους.
Και ίσως ίσως, να ξαναδεί τί σημαίνει άμυνα, παραγωγή, συνοχή, ταυτότητα.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η ευκαιρία δεν θα έρθει με επιδοτήσεις. Θα έρθει με κρίσεις.
Και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν ξεμάθει να αντέχουν.
Η γενιά που μεγάλωσε με την ψευδαίσθηση ότι ο πόλεμος είναι κάτι σαν... τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, ότι η ενέργεια είναι δεδομένη, ότι η ασφάλεια είναι συνταγματικό δικαίωμα και ότι η ιστορία τελείωσε πριν καν αρχίσει να τη ζει, καλείται τώρα να πληρώσει τον λογαριασμό της λήθης.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν η Ευρώπη μπορεί να ανακάμψει. Το ερώτημα είναι αν θέλει ακόμη να υπάρχει ως Ευρώπη ή αν έχει πλέον ήδη αποδεχθεί τον ρόλο της ως μετα-ιστορικό πάρκο θεμάτων σε έναν κόσμο που αλλάζει βίαια.
Γιατί όποιος δεν διεκδικεί τη συνέχεια του εαυτού του, θα του τη γράψουν άλλοι.
Και κανείς δεν γράφει την Ιστορία υπέρ των απολίθωμάτων. Πιστέψτε με.
Το φάντασμα της Συνόδου της Κωνσταντινούπολης και ο υπόγειος πόλεμος των ελίτ – Είναι αυτό ειρήνη ή άλλη μια παγίδα;
Κάθε φορά που ο κόσμος ακούει τη λέξη «ειρήνη», ένα μέρος του ανακουφίζεται και ένα άλλο… παγώνει. Γιατί η ειρήνη, στην εποχή των αυτοκρατοριών, δεν είναι ποτέ απλώς παύση πυρός. Είναι αναδιάταξη συμφερόντων. Και συχνά, είναι και το πιο καλοστημένο προανάκρουσμα της επόμενης σύγκρουσης.
Η Ρωσία το έμαθε αυτό καλά το 2022.
Τότε που, μέσα σε μια Ευρώπη αποσβολωμένη και μια Ουκρανία αιμορραγούσα, είχε αρχίσει να σχηματίζεται ένα εύθραυστο πλαίσιο συνεννόησης.
Στην Κωνσταντινούπολη, την ...πρωτεύουσα του Ερντογάν, μακριά από τα φώτα της τηλεόρασης, το 2022 με τη Συνοδο που είχε οργανώσει ο "Σουλτάνος" για να δείξει ότι είναι κι αυτός...μέγας πλανητάρχης, είχαν ειπωθεί λόγια που έμοιαζαν επιτέλους να ακουμπούν στο έδαφος της πραγματικότητας: Ουδετερότητα για την Ουκρανία, εγγυήσεις ασφαλείας στη Ρωσία, πάγωμα της σύγκρουσης και με άλλα λόγια, ένα μονοπάτι εξόδου από την κόλαση.
Και τότε… η συμφωνία εξαφανίστηκε. Όχι γιατί κατέρρευσε από μόνη της ή από ρωσικές παρεμβάσεις και σκόπιμες υπερβολές. Αλλά γιατί κάποιοι δεν την ήθελαν. Κι αυτοί οι κάποιοι, ονομάζονται "Αγγλοσάξωνες", ο περιούσιος λαός του Σατανά!
Το Λονδίνο μπήκε στο παιχνίδι σαν μαχαίρι, οι γερακινοί μηχανισμοί του ΝΑΤΟ τράβηξαν χειρόφρενο και ...το αφήγημα της «απόλυτης νίκης» επέστρεψε. Και η Ουκρανία μετατράπηκε οριστικά σε πεδίο αναλώσιμης γεωπολιτικής θυσίας.
Από τότε, στη ρωσική στρατηγική έχει χαραχθεί ένα αμετάκλητο δόγμα:
«Καμμιά εμπιστοσύνη στη Δύση. Όλοι ελέγχονται. Και όλα επιβεβαιώνονται μόνο στο πεδίο».
Έτσι, όταν σήμερα η Ουάσιγκτον μιλά για «ταχεία παύση των εχθροπραξιών» και «στρατηγική σταθερότητα με τη Ρωσία», εύλογα γεννιέται ένα ερώτημα που δεν είναι θεωρία συνωμοσίας, αλλά ιστορική εμπειρία:
Μήπως αυτό είναι άλλη μια «Κωνσταντινούπολη» με άλλο όνομα;
Μήπως πρόκειται δηλαδή για ένα τεχνητό άνοιγμα, σχεδιασμένο να χαλαρώσει τη Μόσχα, να θολώσει τη συμμαχία της με το Πεκίνο, να σπείρει προσδοκίες – και ύστερα να ανατραπεί την κατάλληλη στιγμή, όταν οι ισορροπίες θα έχουν μετατοπιστεί;
Πολύ καλή σκέψη, εύλογο το ερώτημα. Όμως:
Αν αυτό το μανιφέστο ήταν προϊόν της παγκοσμιοποιητικής ελίτ, θα μύριζε διαφορετικά.
Θα ήταν λείο. Διπλωματικό. Γεμάτο ευχολόγια. Με γλώσσα προσεκτικά αποστειρωμένη.
Αντιθέτως όμως, αυτό το κείμενο είναι...πολύ ωμό. Χτυπά ευθέως την Ευρώπη. Υπονομεύει το ιερό αφήγημα της άνευ ορίων επέκτασης του ΝΑΤΟ. Μιλά ανοιχτά για πολιτισμική παρακμή. Και καλεί εμμέσως σε πολιτική ανατροπή εντός των ευρωπαϊκών εθνών.
Αυτά δεν τα γράφουν οι νεοταξίτικες γραφειοκρατίες. Αυτά τα γράφουν οι ρεαλιστές που βλέπουν ότι το σύστημα που υπηρετούν τρίζει.
Κι εδώ αποκαλύπτεται το πιο επικίνδυνο και ταυτόχρονα πιο αληθινό στρώμα της εποχής. Ότι μέσα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, μαίνεται ένας σιωπηλός εμφύλιος.
Από τη μία πλευρά βρίσκονται οι παγκοσμιοποιητές νεοταξίτες, οι μιντιακοί μονοπολιστές, η βιομηχανία του πολέμου, τα τραπεζικά συμφέροντα και οι βαθιοί μηχανισμοί επιρροής τύπου State Department.
Από την άλλη, στέκεται ένα μπλοκ εθνικών ρεαλιστών, στρατιωτικών αναλυτών, οικονομικών παικτών και κοινωνικών ρευμάτων που αντιλαμβάνονται ότι η αμερικανική ισχύς δεν μπορεί πια να συντηρεί ταυτόχρονα την Ευρώπη, να πολεμά τη Ρωσία και να αναχαιτίζει την Κίνα.
Αυτή η σύγκρουση δεν είναι απλώς πολιτική. Είναι καθαρά πλέον υπαρξιακή για την ίδια την αμερικανική αυτοκρατορία. Γι’ αυτό και ο κίνδυνος δεν βρίσκεται μονάχα έξω.
Βρίσκεται μέσα. Μέσα στον ίδιο τον Λευκό Οίκο. Μέσα στο παλάτι δηλαδή του...πρώην "Πλανητάρχη".
Στο αν ο Τραμπ θα αντέξει την τριβή με το βαθύ κράτος που έχει μάθει να ζει από τη διαρκή κρίση.
Η Ρωσία τα βλέπει όλα αυτά γι' αυτό δεν σπεύδει να πανηγυρίσει. Γιατί γνωρίζει κάτι που έμαθε με αίμα αιώνων: Ότι οι αυτοκρατορίες δεν αλλάζουν από λόγια. Αλλάζουν όταν συγκρούονται με τα όριά τους.
Κι αν αυτό το μανιφέστο είναι πράγματι το σημάδι μιας τέτοιας σύγκρουσης, τότε δεν είναι παγίδα εναντίον της Ρωσίας. Είναι παγίδα για το ίδιο το παλιό αμερικανικό σύστημα.
Αν όμως αποδειχθεί τέχνασμα, τότε η Ιστορία θα το τιμωρήσει όπως πάντα τιμωρεί τα ψέματα που ντύνονται με διπλωματική γλώσσα: Με διπλασιασμό της σύγκρουσης.
Μπορεί αυτό το μανιφέστο να γίνει πράξη; Τα όρια της αυτοκρατορικής στροφής και οι ρωγμές του ίδιου του σχεδίου
Στην Ιστορία, τα μεγάλα κείμενα σπάνια αποτυγχάνουν επειδή είναι «λάθος».
Αποτυγχάνουν επειδή συγκρούονται με εκείνες τις αόρατες δυνάμεις που δεν καταγράφονται σε κανένα επίσημο έγγραφο: Με μηχανισμούς, συμφέροντα, δομές, αδράνειες, φόβους, παλιές συμμαχίες που έχουν μάθει να αναπνέουν μέσα στην κρίση.
Το νέο αμερικανικό μανιφέστο είναι φιλόδοξο, είναι τολμηρό. Και ταυτόχρονα, είναι επικίνδυνα ειλικρινές. Αλλά ακριβώς γι’ αυτό στέκεται ήδη στο στόχαστρο πολλών, πριν καν προλάβει να μετρήσει τις πρώτες του εφαρμογές.
Για να γίνει όμως πράξη, θα έπρεπε να συμβούν ταυτόχρονα τέσσερις μεγάλες ρήξεις.
Πρώτον, μια πραγματική ανακατάταξη ισχύος μέσα στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η αμερικανική διοίκηση δεν είναι ενιαίο σώμα. Είναι ένα πεδίο σύγκρουσης. Στρατιωτικοί, υπηρεσίες, χρηματοπιστωτικά κέντρα, βιομηχανία όπλων, μέσα ενημέρωσης, πολιτικά κόμματα, think tanks, όλοι κινούνται με διαφορετικούς ρυθμούς και αντικρουόμενα συμφέροντα.
Η στροφή προς τη Ρωσία, το πάγωμα του ουκρανικού, ο περιορισμός του ΝΑΤΟ, σημαίνουν απώλειες τεράστιων οικονομικών ρευμάτων. Και όποιος αγγίζει αυτά τα ρεύματα, αγγίζει και τα νευρικά συστήματα εξουσίας.
Δεύτερον, μια βαθιά αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική αρχιτεκτονική.
Το μανιφέστο ζητά από την Ευρώπη να σταθεί «ως σύνολο κυρίαρχων εθνών». Αυτό όμως, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την ίδια τη φιλοσοφία της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που οικοδομήθηκε ως υπερκρατικός μηχανισμός αφαίρεσης κυριαρχίας.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι για να εφαρμοστεί το αμερικανικό σχέδιο, θα πρέπει πρώτα να ραγίσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα εκ των έσω. Κι αυτό δεν γίνεται ειρηνικά. Γίνεται μέσα από πολιτικούς σεισμούς.
Τρίτον, μια επανεκτίμηση της ίδιας της ρωσικής εμπιστοσύνης.
Η Ρωσία δεν θα δώσει ποτέ «λευκή πίστωση» σε ένα έγγραφο. Έχει μάθει να μεταφράζει κάθε πρόταση σε ισχύ, κάθε υπόσχεση σε εγγυήσεις, κάθε άνοιγμα σε πιθανή ενέδρα.
Θα δει το μανιφέστο, θα το ζυγίσει, θα το δοκιμάσει στην πράξη και μόνο τότε θα κρίνει αν αποτελεί πραγματική στροφή ή ελιγμό.
Τέταρτον, τη σκιά της Κίνας, που πλανάται πάνω από όλο το σχέδιο σαν σιωπηλός γίγαντας.
Το μανιφέστο δεν κατονομάζει την Κίνα ως στόχο με την ένταση που θα περίμενε κανείς. Κι όμως, όλο το κείμενο γράφεται για την Κίνα.
Η Αμερική δεν στρέφεται προς τη Ρωσία από αγάπη. Στρέφεται επειδή φοβάται ότι αν δεν κλείσει τις διαρροές στην Ευρασία, ο Ειρηνικός θα γίνει ο τάφος της πρωτοκαθεδρίας της.
Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη εσωτερική αντίφαση του σχεδίου: από τη μία, ζητά σταθερότητα με τη Ρωσία, από την άλλη, προετοιμάζεται για σύγκρουση με την Κίνα. Αλλά η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι πια δύο ξεκομμένοι κόσμοι. Είναι δύο άκρες του ίδιου γεωπολιτικού τόξου. Γι’ αυτό και το μανιφέστο μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια καθυστέρησης μιας σύγκρουσης, παρά με εγγύηση αποφυγής της.
Όποιος το διαβάζει με καθαρό βλέμμα, καταλαβαίνει ότι δεν γράφτηκε από ανθρώπους που πιστεύουν πως μπορούν να ελέγξουν το μέλλον. Γράφτηκε από ανθρώπους που ξέρουν πως δεν μπορούν πια να το καθορίσουν μόνοι τους. Κι αυτό, για μια αυτοκρατορία, είναι ήδη μια μορφή ήττας.
Ο Πόλεμος δεν τελειώνει, αλλάζει μόνο μορφή. Η Κίνα, ο κύκλος που κλείνει και η "ανάσα" της Ρωμιοσύνης
Όσοι περιμένουν από αυτό το μανιφέστο να τους χαρίσει ανακούφιση, να τους πει ότι «ο Γ’ Παγκόσμιος τελείωσε προτού καν αρχίσει», κάνουν το ίδιο λάθος που κάνουν πάντα οι κοινωνίες λίγο πριν από τις μεγάλες μετατοπίσεις: μπερδεύουν την παύση με τη λύτρωση.
Ο πόλεμος δεν τελειώνει. Απλά, μετατοπίζεται. Το μέτωπο της Ουκρανίας ήταν το κατώφλι.
Το προοίμιο. Η πρόβα.
Η μεγάλη σκηνή τώρα ανοίγει αλλού. Στον Ειρηνικό, στις θάλασσες της Ασίας, στην αλυσίδα των νησιών, στους δρόμους του εμπορίου, στα εργοστάσια των μικροτσίπ, στις ψηφιακές αρτηρίες του πλανήτη.
Η Αμερική το ξέρει και τον επιδιώκει. Η Κίνα το ξέρει, αλλά χαμογελάει διότι έχει πλέον όλα τα ατού πάνω της. Η Ρωσία το παρακολουθεί σιωπηλή, αλλά προσώρας γι' αυτήν είναι το θέμα το ουκρανικό και η ισοπέδωση του Ζελένσκι. Και η Ευρώπη το νιώθει βεβαίως, αλλά ακόμη δεν τολμά να το παραδεχθεί.
Το μεγάλο παιχνίδι δεν θα παιχτεί πια πάνω σε χαρακώματα λάσπης. Θα παιχτεί σε οικονομίες, δίκτυα, ενέργεια, τεχνολογία, πληθυσμούς και ίσως και... συνείδηση. Θα παιχτεί μ' άλλα λόγια, εκεί όπου η ισχύς δεν φαίνεται, αλλά αποφασίζει.
Κι όμως, όσο κι αν αλλάζουν τα εργαλεία, η ουσία παραμένει ίδια: Όποιος ελέγχει το κέντρο του κόσμου, γράφει και την Ιστορία.
Κι εδώ, μέσα σε αυτή τη μετάβαση από τον ατλαντικό στον...ειρηνικό "αιώνα", αναδύεται ξανά μια σκιά που οι τεχνοκράτες δεν μπορούν να μετρήσουν με αριθμούς: Η σκιά της μνήμης, της πίστης, της ταυτότητας.
Γιατί η Ιστορία δεν κινείται μόνο με στόλους και δολάρια. Κινείται και με εκείνα τα αόρατα ρεύματα που κάποτε ονομάστηκαν προφητείες.
Δεν χρειάζεται να τις επικαλεστεί κάποιος με όνομα. Αρκεί να δει τη φορά των πραγμάτων.
Η Δύση γονατίζει κάτω από το ίδιο της το βάρος. Η Ευρώπη αναγκάζεται να στραφεί ξανά προς Ανατολάς. Η Ρωσία αναβαπτίζεται ως δύναμη ισορροπίας. Και μέσα στο χάος της σύγκρουσης, κάτι παλαιό αρχίζει να ψιθυρίζει ξανά.
Κάποτε, μέσα στη σύγχυση μιας αυτοκρατορίας που το ένα μέρος της, το δυτικό, είχε τρωθεί ανίατα, γεννήθηκε μια "ιδέα" που δεν χωρούσε ούτε στη Δύση ούτε στην Ανατολή.
Η ιδέα της Ρωμιοσύνης.
Όχι ως κράτος. Αλλά ως συνέχεια. Ως πνευματική γεωγραφία. Ως μνήμη που δεν σβήστηκε όταν όλα γύρω της άλλαζαν αφέντες.
Σήμερα, που οι χάρτες ξανασχεδιάζονται, που οι συμμαχίες ρευστοποιούνται, που οι αυτοκρατορίες αναδιπλώνονται, η Ρωμιοσύνη δεν ακούγεται με κραυγές. Ακούγεται με αναπνοή. Σαν εκείνο το βαθύ ρεύμα που δεν φαίνεται στην επιφάνεια, αλλά κινεί ολόκληρη τη θάλασσα.
Ο Θεός δεν αλλάζει γνώμη, επειδή αλλάζουν οι πρόεδροι. Δεν αναπροσαρμόζει το σχέδιό Του, επειδή αναπροσαρμόζονται τα δόγματα. Αφήνει τις αυτοκρατορίες να φτάνουν στο όριο της αλαζονείας τους…και τότε, μέσα από τις χαραμάδες, να περνά ξανά το φως.
Ίσως λοιπόν αυτό το μανιφέστο της πέραν του Ατλαντικού υεπρδύναμης, να μην είναι η αρχή μιας μόνιμης ειρήνης. Ίσως να είναι και απλώς το σήμα ότι ο παλιός κόσμος τελείωσε και ο νέος δεν έχει ακόμη σταθερό σχήμα.
Κι εκεί, ακριβώς σε αυτή την μετέωρη στιγμή, οι λαοί δεν θα κριθούν από το τι στρατό έχουν, αλλά από το αν θυμούνται ποιοι είναι. Και οι Ρωμιοί, οι γνήσιοι Ρωμιοί, όχι μόνο θυμούνται, αλλά και προσμένουν την ανάσταση τους.
Γιατί όταν οι αυτοκρατορίες αλλάζουν μορφή, μόνο όσοι κουβαλούν μέσα τους τη συνέχεια και δεν χάνονται στη σκόνη των αιώνων.
Και η Ρωμιοσύνη, όσο κι αν την πολέμησαν, όσο κι αν την είπαν ξεπερασμένη, δεν έμαθε ποτέ να ζει ως παρένθεση.
Έμαθε να περιμένει.
Πύρινος Λόγιος
