Στο βιβλίο του Ιώβ ό διάβολος εμφανίζεται να περιπλανιέται ήδη κάτω από τόν ουρανό καί να διατρέχει τόν αέρα μέ μεγάλη ταχύτητα, ικανοποιώντας σε κάθε ευκαιρία την αχόρταγη κακία του προς τό ανθρώπινο γένος
Σ’ αυτή την κατάσταση βρισκόμαστε σάν σε φυλακή καί δεσμά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, πάντως, δεν συνειδητοποιούν πώς είναι αιχμάλωτοι καί φυλακισμένοι. Νομίζουν πώς είναι ελεύθεροι. Ή συναίσθηση της καταστάσεως της πνευματικής αιχμαλωσίας καί φυλακίσεως είναι δώρο του Θεού. Τό Άγιο Πνεύμα αποκάλυψε αυτή την κατάσταση στον προφήτη Δαβίδ, κι εκείνος, εκπροσωπώντας κάθε άνθρωπο καί την ανθρωπότητα συνολικά, προσευχήθηκε στον Θεό: «Βγάλε από τή φυλακή την ψυχή μου, γιά να δοξολογήσω τό όνομά Σου».
Ό απόστολος Πέτρος ονομάζει τή σαρκική καί ψυχική κατάσταση τών ανθρώπων, έστω καί ευσεβών, «σκοτεινό τόπο». Ό τόπος μπορεί να είναι όχι μόνο υλικός, άλλά καί νοερός καί πνευματικός. «Ειρήνη επικράτησε στον τόπο (της καρδιάς) του», λέει ή Γραφή.
Οι κλεισμένοι στον σκοτεινό τόπο, αν θέλουν να σωθούν, πρέπει να φωτίζονται, σάν από λυχνάρι, από την Αγία Γραφή, ώσπου να τούς επισκεφτεί τό Άγιο Πνεύμα, τό όποιο θα γίνει γι` αυτούς ζωντανό βιβλίο της θείας διδασκαλίας, βιβλίο πάντοτε ανοιχτό καί πάντοτε ασίγητο. «Κι έτσι», λέει ό απόστολος, «είμαστε περισσότερο βέβαιοι γιά την αλήθεια τού κηρύγματος τών προφητών, πού καλά κάνετε καί τό προσέχετε σάν φώς πού φέγγει σε σκοτεινό τόπο, ώσπου να γλυκοχαράξει τό πρωί καί ν’ ανατείλει στις καρδιές σας ό αυγερινός».
Όλοι εμείς, οι κλεισμένοι στη φυλακή της γήινης σοφίας, ας ακούσουμε εκείνους πού απέκτησαν μέ τή χάρη τού Κυρίου την πνευματική Ελευθερία καί φωτίστηκαν από τή σοφία του Αγίου Πνεύματος. Όλοι εμείς, οι εκ γενετής τυφλοί, ας ακούσουμε εκείνους πού βρήκαν την όρασή τους, όταν τούς άγγιξε τό δάχτυλο του Θεού, εκείνους πού είδαν τό φως της αλήθειας, εκείνους πού αναγνώρισαν αυτό τό φώς, τό αόρατο στα σαρκικά μάτια καί ασύλληπτο από τόν σαρκικό νου. Ό άγιοπνευματικός λόγος του Θεού, μέ τά χείλη καί τή γραφίδα τών εκλεκτών σκευών Του, μάς αποκαλύπτει πώς ό χώρος ανάμεσα στον ουρανό καί τή γή, όλη ή ορατή σ’ εμάς γαλάζια άβυσσος, ό ύπουράνιος αέρας, είναι ή κατοικία τών άγγέλων πού έπεσαν από τόν ουρανό.
Ό άγιος Ιωάννης ό Θεολόγος, ό μεγάλος θεωρός τών θείων μυστηρίων, γράφει στήν Αποκάλυψη: «Έγινε τότε πόλεμος στον ουρανό από τή μια ό Μιχαήλ μέ τούς άγγέλους του κι από την άλλη ό δράκοντας. Ό δράκοντας μέ τούς άγγέλους του πολέμησε, άλλά δεν επικράτησε, κι έτσι δεν του επιτράπηκε να μείνει άλλο στον ουρανό». Αυτή ή πτώση του διαβόλου καί τών πνευμάτων πού παρέσυρε εκείνος, σύμφωνα μέ την ερμηνεία του άγιου ’Ανδρέα Καισαρείας, άκολούθησε τό πρώτο αμάρτημα τους της αλαζονείας καί του φθόνου. Τότε οι άγιες αγγελικές δυνάμεις τούς απομάκρυναν από την αγγελική τάξη, όπως αναφέρει αλληγορικά καί ό προφήτης Ιεζεκιήλ.
Στο βιβλίο του Ιώβ ό διάβολος εμφανίζεται να περιπλανιέται ήδη κάτω από τόν ουρανό καί να διατρέχει τόν αέρα μέ μεγάλη ταχύτητα, ικανοποιώντας σε κάθε ευκαιρία την αχόρταγη κακία του προς τό ανθρώπινο γένος.
Ό απόστολος Παύλος ονομάζει τούς πεσμένους άγγέλους «πονηρά πνεύματα πού βρίσκονται ανάμεσα στη γη καί στον ουρανό» καί τόν επικεφαλής τους «άρχοντα των πονηρών δυνάμεων του αέρα».
Οι πεσμένοι άγγελοι είναι σκορπισμένοι σ’ όλη τή διάφανη άβυσσο, πού βλέπουμε από πάνω μας, καί δεν παύουν να προξενούν ταραχές σ’ όλες τίς ανθρώπινες κοινωνίες καί σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Δεν υπάρχει κακή πράξη, δεν υπάρχει ανομία στην οποία να μην είναι πρωταίτιοι η συνεργοί.
Μέ ποικίλα μέσα παρασύρουν τόν άνθρωπο στην αμαρτία καί τού τή διδάσκουν. «Ό αντίπαλος μας διάβολος περιφέρεται σάν λιοντάρι πού βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει», τόσο στη διάρκεια της επίγειας ζωής μας όσο καί την ώρα τού χωρισμού της ψυχής μας από τό σώμα. Όταν ή ψυχή τού χριστιανού, αφήνοντας τόν χωμάτινο ναό της, παίρνει μέσω τού αέρα τόν δρόμο προς την ουράνια πατρίδα της, οι δαίμονες τή σταματούν. Προσπαθούν να βρουν κάτι τό κοινό ανάμεσα σ’ εκείνην καί σ’ αυτούς —ως προς την άμαρτωλότητά τους, την παράβαση καί την πτώση τους— καί να τή ρίξουν στον άδη, «πού έχει ετοιμαστεί γιά τόν διάβολο καί τούς δικούς του».
Ενεργούν έτσι σύμφωνα μέ τό δικαίωμα πού απέκτησαν μέ τή θέληση τού ίδιου τού ανθρώπου.
Όταν ό Θεός έπλασε τόν Αδάμ καί την Εύα, τούς έκανε κυρίαρχους στη γη. Τούς ευλόγησε, λέει ή Γραφή, καί τούς είπε: «Να πολλαπλασιαστείτε καί να πληθύνετε, να γεμίσετε τή γή καί να κυριαρχήσετε σ’ αυτήν. Να εξουσιάσετε στα ψάρια της θάλασσας, στα πτηνά τού ουρανού, σ’ όλα τά ζώα, σ’ όλη τή γή καί σ’ όλα τά ερπετά πού σέρνονται στήν επικράτεια της». Στούς πρώτους ανθρώπους δόθηκε όχι μόνο ή γή αλλά καί ό ίδιος ό παράδεισος, του οποίου ή περιποίηση καί ή φύλαξη τούς ανατέθηκε. Μοναδικός Κύριός τους ήταν ό Θεός. Αλλά εκείνοι τί έκαναν, όντας μέσα στον παράδεισο;...
Αλίμονο, τί ολέθρια τύφλωση! Αλίμονο, τί ασύλληπτος παραλογισμός! Πείστηκαν οι προπάτορές μας στη δολερή καί θανάσιμη συμβουλή τού πεσμένου αγγέλου, πέταξαν από πάνω τους τόν ευλογημένο καί ελαφρύ ζυγό της υποταγής στον Θεό κι έβαλαν στη θέση του τόν σιδερένιο ζυγό της υποταγής στον διάβολο.
Αλίμονο! Οι προπάτορές μας καταπάτησαν την εντολή τού Θεού καί άκουσαν τή συμβουλή τού κάκιστου εχθρού μας, τού σκοτεινού καί βλάσφημου πνεύματος, τού κόλακα καί απατεώνα διαβόλου. Κατά φυσική συνέπεια, διέλυσαν την κοινωνία τους μέ τόν Κύριο καί ήρθαν σε κοινωνία μέ τόν σατανά, υποτάσσοντας εκούσια σ’ εκείνον τόσο τόν εαυτό τους όσο καί τό μέρος της υλικής κτίσεως πού είχε δημιουργηθεί γι` αυτούς καί πού μέ θεία απόφαση τό εξουσίαζαν.
