Ποια είναι η αξία σου;

Ένας καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα και ρωτάει:

-Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 50 ευρώ;

Όλα τα χέρια υψώθηκαν, αλλά ο καθηγητής είπε:

-Πριν το δώσω, υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω.

…και με μανία το τσαλάκωσε, και ρώτησε ξανά:

– Ποιος θέλει ακόμα αυτό το χαρτονόμισμα;

…τα χέρια συνέχισαν να είναι υψωμένα.

– Και αν κάνω αυτό;

Το πέταξε στον τοίχο, αφήνοντάς το να πέσει στο πάτωμα, το κλώτσησε, το πάτησε και πάλι σήκωσε το χαρτονόμισμα – βρώμικο και τσαλακωμένο.

Επανέλαβε την ερώτηση και τα χέρια παρέμειναν υψωμένα.

– Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσετε αυτήν την σκηνή – είπε ο καθηγητής. Ό,τι κι αν κάνω με αυτό το χαρτονόμισμα, θα συνεχίσει να αξίζει 50 ευρώ.

Συχνά στη ζωή μας, γεγονότα ή άνθρωποι, μας «τσαλακώνουν», μας πατάνε, μας κλωτσάνε, μας κακομεταχειρίζονται, μας προσβάλλουν: αλλά, παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να αξίζουμε το ίδιο!

ΥΓ. Όμως ας προσέξουμε να μην “εξαργυρώσουμε” ή “σπαταλήσουμε” μόνοι μας την πολύτιμη αξία μας. «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦζημιωθῇ;» (Ματ. 16, 26) (Διότι ποια ωφέλεια έχει ο άνθρωπος, αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο, χάσει όμως την ψυχή του;).

Επίσης υποθέτω ότι ο καθηγητής δεν έδωσε τελικά το πενηντάρικο προφανώς γιατί ήταν αυτός ο κάτοχος.

Έτσι κι εμείς να παραμένουμε σ’ Εκείνον στον οποίο και μόνο ανήκουμε!…

Πηγή: https://melissoules.com/

Read more »

Με ψεύτικη αγάπη, δεν πηγαίνουμε στον παράδεισο

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Εγώ έχω ψωμί νά φάω, εσύ δέν έχεις· καί σού δώσω κομμάτι καί σένα, πού δέν έχεις, τότε φανερώνω πώς σ’ αγαπώ.

Άμα φάω όλο τό ψωμί καί εσύ πεινάς, τί φανερώνω; Πώς ή αγάπη πού έχω σέ σένα είναι ψεύτικη.

Έχω δύο ποτήρια κρασί νά πιώ, εσύ δέν έχεις· καί δώσω καί σένα απ’ αυτό καί πιείς, τότε φανερώνω πώς σ’ αγαπώ. Άμα όμως δέν σού δώσω, είνε κάλπικη ή αγάπη.

Είσαι λυπημένος· πέθανε ή μητέρα σου, ό πατέρας σου· καί έρθω νά σέ παρηγορήσω, τότε είναι αληθινή ή αγάπη μου. Άμα όμως εσύ κλαίς καί θρηνείς καί εγώ τρώω, πίνω καί χορεύω, ψεύτικη είναι ή αγάπη μου.

Τό αγαπάς εκείνο τό φτωχό παιδί; Άν τό αγάπας, τού παίρνεις ένα υποκάμισο πού είναι γυμνό, νά παρακαλά καί εκείνο γιά τήν ψυχήν σου.

Δέν είναι έτσι Χριστιανοί μου;

Μέ ψεύτικη αγάπη, δέν πηγαίνουμε στόν παράδεισο.

 

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com

Read more »

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Για την αγάπη του Θεού. Τι είναι, πώς αποκτάται και πότε

Για την αγάπη του Θεού. Τι είναι, πώς αποκτάται και πότε.

Η αγάπη του Θεού δεν είναι μια ορμή, που θα μπορούσε να ξεπηδήσει στην ψυχή ενός ανθρώπου που δεν έχει γνώση και διάκριση.

Δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί μέσα στον άνθρωπο διά της γνώσης των Γραφών και μόνον, ούτε μπορεί κανείς να εξαναγκάσει τον εαυτό του να αγαπήσει τον Θεό.

Η διάνοια μπορεί βεβαίως να αποκτήσει με την ανάγνωση, την απαγγελία και την γνώση της Γραφής τον σεβασμό, που γεννάται από την μνήμη του μεγαλείου του Θεού.

Μπορεί ακόμη να αποκτήσει τον φόβο των τέκνων ή τον φόβο των δούλων του Θεού, κι έτσι να αφυπνισθεί μέσα της μια παρόρμηση προς την αρετή και ο ζήλος των αγαθών.

Όποιος όμως δέχεται, φαντάζεται ή και διδάσκει σε γενικές γραμμές πως ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει να εικονιστεί μέσα του η αγάπη του Θεού με την άγρυπνη τήρηση των ορισμών του νόμου ή με κάποιο παρόμοιο μέσο, ή με τον εξαναγκασμό, ή με τον αγώνα, ή με οποιεσδήποτε άλλες ανθρώπινες πρακτικές και μέσα, δεν ξέρει τι λέει.

Ούτε καν διά του νόμου ή διά των εντολών της αγάπης, που Αυτός ο ίδιος θέσπισε, δεν είναι δυνατόν να αγαπήσει κανείς τον Θεό.

Από τον νόμο γεννάται ο φόβος, όχι η αγάπη.

Ώσπου να λάβει ο άνθρωπος Πνεύμα αποκαλύψεων και να ενωθεί η ψυχή του διά των κινήσεών της με την υπερκόσμια σοφία και να αισθανθεί μέσα του τα μεγαλεία του Θεού, δεν του είναι δυνατόν να προσεγγίσει την δοξασμένη αυτή αίσθηση της αγάπης.

Όποιος δεν έχει πιει πραγματικά κρασί, δεν θα μεθύσει επειδή άκουσε γι αυτό· και όποιος δεν αξιώθηκε να γνωρίσει ο ίδιος τα μεγαλεία του Θεού, δεν μπορεί να μεθύσει με την αγάπη του.

Απόσπασμα από το βιβλίο, Ισαάκ του Σύρου, «Ασκητικά», τόμος Β3 , Λόγοι ΙΒ’- ΜΑ’, κεφάλαιο «Ερωτήματα πάνω σε ειδικά θέματα», των εκδόσεων Θεσβίτης. Μετάφραση από τα Συριακά Νέστωρ Καββαδάς.

 

Πηγή: https://www.pemptousia.gr

Read more »

Χρήστος Μαντζιάρης : Δαίμονες πήραν την ψυχή του Πάπα που ούρλιαζε, σύμφωνα με το Βατικανό

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Έφθασε και η ώρα για την ταφή του Πάπα Φράνσις. Ενός ακόμη καταραμένου Πάπα ο οποίος είχε ταυτισθεί πλήρως τόσο με τις αρχές που προσπαθεί να επιβάλει διεθνώς το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) του Σβάμπ, ο οποίος παραιτήθηκε την ίδια ημέρα που πέθανε ο Πάπας, όσο και με τις αρχές του τεκτονισμού. Ο Πάπας αυτός είχε αγωνισθεί για την υποβάθμιση έως και καταστροφής της Καθολικής Εκκλησίας, γι αυτό άλλωστε τον διόρισαν στην θέση αυτή οι σκοτεινές δυνάμεις που εξουσιάζουν την γη από τα παρασκήνια. Μία υψηλόβαθμη μαριονέτα ήταν κι αυτός ο καημένος για τον οποίο τώρα αρχίζουν τα δύσκολα στην κόλαση. Γιατί στην κόλαση που θα πάει, θα δούμε παρακάτω τι συνέβη με δαίμονες στο Βατικανό, θα υποφέρει αιωνίως, εκτός αν κ’ εκεί στον κάτω κόσμο νομίζει ότι θα τον διορίσουν πάλι σε υψηλόβαθμη θέση. Εκεί όμως δεν έχει τέτοια.

Ας θυμηθούμε κάποιες από τις πράξεις του και δηλώσεις του, από τις οποίες φαίνεται ότι ο Πάπας ήταν θαυμαστής του Σβάμπ σε υπερθετικό βαθμό. Έφθασε στο σημείο να συγκρίνει τον Σβαμπ με τον Χριστό, ο αντίχριστος. Ο Πάπας, από το 2017 είχε κάνει έκκληση για μια Παγκόσμια Κυβέρνηση για να σωθεί η ανθρωπότητα, σύμφωνα με τις αρχές του WEF. Άποψη την οποία συμμερίζονται ηγέτες και τινά ψεκασμένα ηγετίδια, τέως και νυν, διάσημα για τις διανοητικές τους ικανότητες.

Ο Πάπας, ο Φράνσις, ο Φραγκίσκος, που πέθανε, είχε εξουσιοδοτήσει το WEF να ξαναγράψει και να διορθώσει την Αγία Γραφή με γεγονότα τα οποία μπορούσαν να αποδειχθούν. Δηλαδή ήθελε ν’ αλλοιώσει, την ήδη αλλοιωμένη, σύμφωνα με μελετητές, Αγία Γραφή. Η οποία προφανώς δεν θα είχε καμία σχέση με την διδασκαλία και τις πράξεις του Χριστού τον οποίο θεωρούσε υποδεέστερο του Σβαμπ. Μην φανεί περίεργο σε κάποιους αυτό. Ο Πάπας είχε δηλώσει το 2023 ότι «ο Κλάους Σβαμπ είναι περισσότερο σημαντικός από τον Ιησού Χριστό»(!!!).

Τον δε Χριστό τον θεωρούσε αποτυχημένο. Είχε πει ο Πάπας: «Ο σταυρός μάς δείχνει έναν διαφορετικό τρόπο μέτρησης της επιτυχίας. Ο δικός μας σταυρός είναι να φυτέψουμε τους σπόρους. Ο Θεός φροντίζει για τους καρπούς των κόπων μας. Και αν μερικές φορές οι προσπάθειες και τα έργα μας φαίνονται να αποτυγχάνουν και να μην παράγουν καρπούς, πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε ακόλουθοι του Ιησού Χριστού και η ζωή του, ανθρωπίνως μιλώντας, κατέληξε σε αποτυχία, την αποτυχία του σταυρού».

 

 

Εν τω μεταξύ, ενώ επιθυμούσε να ξαναγραφεί η Αγία Γραφή από το WEF, του ιδίου ή του «είχε λασκάρει καμία βίδα» ή ήταν όργανο του σατανά. Μάλλον θεωρούσε τον εαυτό του νέο Μωυσή διότι ανακοίνωσε δημοσίως ότι τον είχε καλέσει ο Θεός και του έδωσε οδηγίες πώς ν’ αναθεωρήσει τις Δέκα Εντολές! Είχε πει ότι οι χριστιανοί σε όλο τον κόσμο «έρχονται αντιμέτωποι με ολοένα αυξανόμενους πειρασμούς που προκαλούνται από τα κακά της σύγχρονης κοινωνίας» γι αυτό πρέπει ν’ αλλάξουν οι Δέκα Εντολές. Ο Πάπας είπε ότι οι νέες ενημερωμένες Εντολές αντικατοπτρίζουν τους καιρούς που αλλάζουν και περιλαμβάνουν κάποιες μικρές αναδιατυπώσεις των υφιστάμενων κανόνων καθώς και την προσθήκη δύο νέων Εντολών. Η νέα Πέμπτη Εντολή του Φράνσις θα αντικαθιστούσε την απαγόρευση της μοιχείας με την απαγόρευση πλήρως της γενετικής μηχανικής και την κατανάλωση των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων.

Δεν μας λέει όμως ότι πριν τον καλέσει ο Θεός τον είχε καλέσει η αστυνομία και η Δικαιοσύνη με την κατηγορία ότι βοήθησε στην απαγωγή αντιπάλων της χούντας της Αργεντινής, κατά την διάρκεια του «βρώμικου πολέμου» το ’70, και ότι τον είχαν καλέσει δικηγόροι και μέλη ομάδος ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί κατηγορήθηκε για εμπόριο βρεφών, όπως και η Μητέρα Τερέζα. (Los Angeles Times, 17 Απριλίου 2005, «Argentine Cardinal Named in Kidnapping Lawsuit»).

Ο θαυμαζόμενος από τους αντίθεους Πάπας, είχε δηλώσει το 2024 ότι «ο σατανισμός είναι η σωστή, ο έγκυρη διαδρομή προς τον Θεό». Είχε δηλώσει το 2023 ότι «οι παιδόφιλοι έχουν ειδική θέση στον Παράδεισο». Ο σατανισμός έχει ειδική σχέση με την παιδοφιλία, οπότε μην παραξενεύεται κανείς για τέτοιου είδους σκάνδαλα σε θέσεις παγκόσμιας εξουσίας. Δεν είναι σκάνδαλα, είναι τελετές. Όλα αυτά περί της σχέσεως του Πάπα με τον σατανισμό πολλοί τα θεώρησαν ως αληθή επικαλούμενοι ΚΑΙ το περιοδικό ΤΙΜΕ το οποίο είχε στο εξώφυλλό του τον Πάπα με… κερατάκια.

Ήθελε επίσης να εξισλαμίσει την Ευρώπη, δηλαδή να την καταστήσει μη-Ευρώπη εφόσον χάσει τα χαρακτηριστικά της. Το 2019 είχε δηλώσει ότι «το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός είναι ίσοι στα μάτια του Θεού», εμείς ας μην ξεχνάμε ότι η ίδρυση του Ισλαμισμού είναι παπικό έργο. Άλλοτε πάλι είχε δηλώσει ότι «Εμείς οι Χριστιανοί θα πρέπει να αγκαλιάζουμε με στοργή και να σεβόμαστε τους μουσουλμάνους μετανάστες στις χώρες μας με τον ίδιο τρόπο που ελπίζουμε και ζητάμε να μας δεχτούν και να μας σέβονται στις χώρες της ισλαμικής παράδοσης. Ζητώ και παρακαλώ ταπεινά αυτές τις χώρες να δώσουν στους Χριστιανούς την ελευθερία να λατρεύουν και να ασκούν την πίστη τους, υπό το πρίσμα της ελευθερίας που απολαμβάνουν οι οπαδοί του Ισλάμ στις δυτικές χώρες! Οι γενικεύσεις, για το αυθεντικό Ισλάμ και η σωστή ανάγνωση του Κορανίου αντιτίθενται σε κάθε μορφή βίας». Βλέπουμε όμως τι γίνεται στην Συρία και Νιγηρία αλλά οι χριστιανοί ηγέτες αδρανούν!

Με την παρακάτω όμως είδηση, μέσα από το Βατικανό, ο Πάπας όντως υπηρετούσε τους άρχοντες του κάτω κόσμου. Αυτό μας το επιβεβαιώνει το παρακάτω γεγονός. Ο Πάπας ήταν στα τελευταία του και πριν πεθάνει είχε μια πολύ φρικιαστική εμπειρία. Μια νύχτα μπήκαν δαίμονες στο Βατικανό και πήγαν στον κλινήρη Πάπα. Του παρουσιάσθησαν δαίμονες από την κόλαση. Πήγαν για την αθλία ψυχή του. Ο Πάπας άρχισε να ουρλιάζει στους δαίμονες όταν πήγαν να πάρουν την ψυχή του για να την σύρουν στην κόλαση. Ένας ανήμπορος και ετοιμοθάνατος ούρλιαζε… Απίστευτα τραγικές στιγμές… ούτε τελώνια, ούτε τίποτα για την ψυχή του Πάπα. Πάει κατευθείαν στα… «καζάνια».

Αυτό που προφανώς έκανε ακόμη τραγικότερες τις στιγμές του ανθρώπου, έστω και αν αυτός ήταν Πάπας, ήταν τα τελευταία λόγια που ξεστόμισε και τα οποία είναι εντυπωσιακά για έναν υποτιθέμενο «υπηρέτη του καθολικισμού». Τα τελευταία λόγια του Πάπα ήταν ότι «Δεν υπάρχει Θεός στην μετά θάνατον ζωή» (!!!). Δηλαδή, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ήταν αρνητής του Θεού. Με τα λόγια αυτά, επιβάρυνε οριστικά και αμετάκλητα την θέση του. Ας προσεύχονται οι Καθολικοί και οι ραβίνοι για την ψυχή του.

 

 

Θεωρείται ότι ήταν χαζάρος και η αποστολή του ήταν να καταστρέψει για πάντα την ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Θεωρείται ότι υπήρξε ο πιο επικίνδυνος καθολικός στην σύγχρονη Ιστορία. Ήταν ένας ιησουίτης μαρξιστής που ήθελε την εφαρμογή της ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η ατζέντα αυτή ξεκινάει από τον Αβράμ, που μετονομάσθηκε σε Αβραάμ και θέσπισε την παράδοση ν’ αλλάζουν οι ομόφυλοί του ονόματα ανάλογα με την χώρα στην οποία ευρίσκονται. Σύμφωνα με την ατζέντα αυτή οι «ανώτεροι άριοι» θέλουν να κυριαρχήσουν στον κόσμο καταστέλλοντας τις μάζες και υποβαθμίζοντας τις γυναίκες σε μη-πολίτες. Γι αυτό οργανώσεις που έχουν τον ίδιο σκοπό όπως Ραβίνοι ιερείς, ιερείς του Καθολικισμού, Ιμάμηδες, Τέκτονες, Ναΐτες Ιππότες, Ιππότες της Μάλτας, Ιππότες του Κολόμβου, Skull and Bones, και τόσες άλλες μυστικές οργανώσεις και εταιρείες δεν έχουν μέλη γυναίκες.

Ο Φραγκίσκος είχε το αλάθητο ως Πάπας, αλλά ως Ιησουίτης δεν μπορούσε κανείς ν’ αμφισβητήσει την γνώμη του: Αυτό προκύπτει από τον 13ο Κανόνα των Ιησουιτών σύμφωνα με τον οποίο οι Ιησουίτες «Για να μπορούμε να έχουμε την ίδια σκέψη και να συμμορφωνόμαστε, αν η Εκκλησία (ο Πάπας) πει ότι κάτι είναι μαύρο που εμείς το βλέπουμε ότι είναι λευκό, θα πρέπει να το αποδεχθούμε ως μαύρο». Επίσης βασική ιησουιτική αρχή διοίκησης και επιβολής του Πάπα είναι: «Μπήκαμε σαν αρνιά και θα κυβερνήσουμε σαν λύκοι. Θα διωχθούμε σαν τα σκυλιά και θα επιστρέψουμε σαν αετοί».

Ο Φράνσις εργάσθηκε με σθένος υπέρ του τεκτονισμού ο οποίος τον τίμησε. Η Μεγάλη Στοά της Ιταλίας τον εγκωμίασε ανακοινώνοντας ότι ο Φραγκίσκος εργάσθηκε με συνέπεια για τις βασικές αρχές του τεκτονισμού, δηλαδή Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη. Όσοι όμως και αν τον τιμήσουν, όσο μεγαλόσχημοι και αν είναι, την μεγαλύτερη «τιμή» του την έκαναν οι δαίμονες που πήραν την ψυχή του αυτοπροσώπως.

Όσοι δε συνεργάσθηκαν μ’ αυτόν σε τέτοια έργα, ονόματα να μην λέμε, θα έχουν κι αυτοί την ανταμοιβή τους σύμφωνα με το Άγιο Αυγουστίνο ό οποίος είπε ότι, είναι παρανομία και βεβήλωση και πράξη που τιμωρείται με θάνατο αν αγαπάς να συναναστρέφεσαι με ανίερους αιρετικούς και να ενώνεις τον εαυτό σου στην κοινωνία τους.

Ένας Πάπας έφυγε, ένας άλλος χειρότερος θα έλθει. Διότι αν δεν είναι χειρότερος, δεν θα γίνει Πάπας. Οι παγκοσμιοποιητές τα ελέγχουν όλα. Προς το παρόν.

Χρήστος Μαντζιάρης

 

 

Πηγή: https://www.triklopodia.gr

Read more »

Καβάλα: Ένα μνημείο για να μας θυμίζει τις πράξεις ενός μεγάλου ήρωα

Πραγματοποιήθηκε η τελετή αποκαλυπτηρίων του μνημείου τιμής και μνήμης του Τηλέμαχου Τσιμηρίκα

Πριν από δύο χρόνια το Δημοτικό Συμβούλιο της Καβάλας αποφάσισε να τιμήσει τη μνήμη του 15χρονου Τηλέμαχου Τσιμηρίκα ο οποίος έδωσε τη ζωή του για να σώσει τα αδέρφια του από τη φωτιά η οποία είχε ξεσπάσει στο σπίτι τους στη Μεσορόπη Καβάλας.

Παρουσία της οικογένειας του Τηλέμαχου, ο Σύλλογος Κατοίκων Νεάπολης και ο Δήμος Καβάλας πραγματοποίησαν την Πέμπτη 24 Απριλίου 2025 στον περιβάλλοντα χώρο του Πάρκου Κυκλοφοριακής Αγωγής στη συνοικία της Νεάπολης Καβάλας τα αποκαλυπτήρια του μνημείου τιμής και μνήμης του Τηλέμαχου Τσιμηρίκα του Γεωργίου και της Ειρήνης, για να μας θυμίζει ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόμη ήρωες και καθαρές ψυχές…

Πηγή: https://www.kavalapost.gr 

 

 

Read more »

Ο ΣΚΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΟΜΜΑΤΟΥ ΑΒΒΑ

Ο ἀββᾶς ᾽Ιουλιανός δέν μποροῦσε νά ἡσυχάσει. Κλεισμένος στό μικρό κελλάκι του, μέ μόνη συντροφιά του τίς λίγες εἰκόνες του καί μερικά βιβλία, βρισκόταν σέ μεγάλη ἀναταραχή. Αὐτό πού τοῦ εἶχε ἐμπιστευτεῖ λίγες ἡμέρες πρίν ἕνας γνωστός του καλόγερος, ὅτι ἕνας ἀπό τούς συμμοναστές του στό κοινόβιο πού ζοῦσαν εἶχε πέσει σέ φοβερή ἁμαρτία κι ὅτι μαζί του ὑπῆρξε καί κάποιος ἄλλος πού τόν κάλυπτε, τόν εἶχε κάνει νά μήν μπορεῖ οὔτε μάτι νά κλείσει. ῾Κύριε᾽, ἔλεγε καί ξανάλεγε στήν προσευχή του, ῾πῶς εἶναι δυνατόν νά ἔχει κάνει ὁ ἀδελφός τήν ἁμαρτία αὐτή καί νά μπορεῖ νά βρίσκεται ἀκόμη στό μοναστήρι σάν νά μήν τρέχει τίποτε; Καί μάλιστα νά συνεχίζει νά λειτουργεῖ;᾽ ᾽Αλλά ἐκεῖνο πού τόν τρέλλαινε κυριολεκτικά ἦταν τό γεγονός ὅτι, κατά τήν ἐλεγμένη πληροφορία, ὁ ἡγούμενος ἤξερε τήν κατάσταση, ὅπως καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος, ὁ πατριάρχης ῾Ιεροσολύμων, καί δέν εἶχαν προβεῖ σέ καμμία ἐνέργεια γιά νά τήν διορθώσουν.

῾Μά τί γίνεται;᾽ σκεφτόταν μέσα στήν σύγχυση τῶν λογισμῶν του ὁ ἀββᾶς Ἰουλιανός. ῾Χάθηκε πιά ἡ πίστη; Τόσο πολύ ἔχουν ξεπέσει ὅλοι τους; ᾽Εδῶ μιλᾶμε ὄχι γιά μιά ἁπλή ἁμαρτία ἑνός ἀδελφοῦ, ἀλλά γιά τήν πιό χοντρή, τήν ἴδια τήν πορνεία. Πόρνευσε ὁ ἀδελφός, τό ἔμαθαν ὁ ἡγούμενος καί ὁ Πατριάρχης, καί τόν κρατᾶνε ἀκόμη; ῾Μοιχοί καί πόρνοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομοῦσι᾽, λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, κι αὐτοί δέν κάνουν τίποτε; ῎Ω, Θεέ μου, τί ἔχουν ἀκόμη νά δοῦνε τά μάτια μας!᾽

Χαμογέλασε πικρά μέ τήν κατάληξη τῆς σκέψης του ὁ ᾽Ιουλιανός. ῎Ενιωσε σάν νά σφίχτηκε περισσότερο ἡ καρδιά του. ῾Τί ἔχουν νά δοῦνε τά μάτια μας ἀκόμη!᾽ αὐτοσαρκάστηκε. Τά μάτια του ποτέ δέν εἶχαν ἀντικρύσει τόν ἥλιο. Δέν ἤξερε τί θά πεῖ ἡμέρα, τί σημαίνει γαλανός οὐρανός, ποιά εἶναι ἡ ἀνατολή καί ποιά ἡ δύση, τί ᾽ναι αὐτό πού λένε δέντρα, πουλιά, κίνηση ζωῆς. Γι᾽ αὐτόν τό μόνο πού ἴσχυε ἦταν τό σκοτάδι. Παρ᾽ ὅλα αὐτά ὅμως χρόνια πιά δέν παραπονιόταν. Γιατί μπορεῖ νά εἶχε γεννηθεῖ ἀόμματος ὁ ᾽Ιουλιανός, ὁ Δημιουργός ὅμως τοῦ εἶχε ἐπιφυλάξει ἄλλες χαρές, ἄλλες δυνατότητες, καί πάνω ἀπό ὅλα τό γεγονός ὅτι τοῦ εἶχε ἀνοίξει τά μέσα μάτια τῆς ψυχῆς, γιά νά βλέπει τήν ὀμορφιά τοῦ προσώπου ᾽Εκείνου. Ναί, δέν παραπονιόταν χρόνια τώρα ὁ ἀββᾶς. ῾Ο Κύριος τόν ἀντάμειβε μέ τρόπο πού μόνον ᾽Εκεῖνος ἤξερε ν᾽ ἀνταμείβει τά θεωρούμενα ἀδικημένα παιδιά Του.

Εἶχε περάσει ἀρκετούς πειρασμούς ὁ ἀββᾶς, ἀφότου εἶχε ἔλθει σ᾽ ἐκεῖνον τόν τόπο τῆς ἄσκησής του. ᾽Αλλά τέτοιον πειρασμό πού περνοῦσε στήν προχωρημένη αὐτή φάση τῆς ἡλικίας του, ποτέ. Κι ἄς εἶχε πολλά χρόνια στό κοινόβιο. Θυμήθηκε καί πάλι πῶς ἦλθε ἀπό τήν ᾽Αραβία ἀπ᾽ ὅπου καταγόταν, νεαρός ἀκόμη, μέ μεγάλο πόθο νά ἀφιερωθεῖ στόν Θεό, γιατί τό μοναστήρι ἦταν γνωστό ἀπό τόν σπουδαῖο ὅσιο πού τό εἶχε ἱδρύσει, τόν ὅσιο Θεοδόσιο τόν κοινοβιάρχη. Καί δέν ἦταν μόνο ἡ μεγάλη φήμη τοῦ ἁγίου ἱδρυτῆ πού τόν εἶχε ἑλκύσει σ᾽ αὐτό, ἀλλά καί οἱ πολλές ψυχές πού εἶχαν ἁγιάσει ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ Γέροντα καί τῶν μετέπειτα ἀπό αὐτόν ἡγουμένων, κι ἀκόμη πιό πολύ τό γεγονός ὅτι ὁ ὅλος ἀέρας τοῦ μοναστηριοῦ ῾ἀνέπνεε᾽ ἀπό τήν παρουσία ᾽Εκείνου πού ἦλθε στόν κόσμο ὡς ἄνθρωπος ἐκεῖ κοντά, στά ἅγια χώματα τῶν ῾Ιεροσολύμων, γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς πίστης, τοῦ Κυρίου ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ.

῾Μά, πῶς ὁ Θεός ἐπιτρέπει τήν κατάσταση αὐτή σ᾽ ἕναν τέτοιο ἁγιασμένο χῶρο καί μάλιστα στούς ἁγίους Τόπους;᾽ σάν ἀγκάθι καί πάλι ὁ λογισμός τόν σούβλιζε. Κι ὅσο περνοῦσαν οἱ ἡμέρες, μέ τρόπο ἀνεπαίσθητο, σιγά σιγά καί ὕπουλα, ἄρχισε νά γλιστράει μέσα του κι ὁ ἄλλος λογισμός: ῾Δέν εἶμαι τάχα κι ἐγώ ὑπεύθυνος πού δέν λέω τίποτε; Πού ἀφήνω τήν κατάσταση αὐτήν τήν ἁμαρτωλή νά ἐξελίσσεται; Δέν θά κριθῶ κι ἐγώ τό ἴδιο γιατί δέν ἀντιδρῶ στήν ρύπανση τῆς ᾽Εκκλησίας καί τοῦ ἁγίου Ναοῦ Του;᾽ Τά πράγματα σάν νά ξεκαθάριζαν στήν ψυχή τοῦ ἀββᾶ. ῾῾Η μόνη λύση γιά νά δείξω ὅτι δέν συμφωνῶ, γιά νά τούς ταρακουνήσω στήν ἁμαρτία πού ἔχουν ὅλοι περιπέσει, εἶναι νά διαχωρίσω τήν θέση μου. Ναί, πρέπει νά διακόψω κάθε κοινωνία μέ τόν Μακάριο τόν ἀρχιεπίσκοπο καί νά σηκωθῶ νά φύγω ἀπό τό μοναστήρι πού ἔχει βρωμίσει. Θά γίνω ἐρημίτης γιά νά λατρεύω τόν Θεό μου καθαρά καί χωρίς τέτοιους ἠθικούς περισπασμούς᾽.

Τό σκέφτηκε καί ἔβαλε σ᾽ ἐφαρμογή τό σχέδιό του. Μέ μεγάλο βάρος στήν καρδιά εἶναι ἀλήθεια συνέχισε νά πηγαίνει στόν Ναό γιά τίς ἀκολουθίες καί τήν Θεία Λειτουργία, ἀλλά σταμάτησε νά κοινωνεῖ. ᾽Αρνιόταν νά δεχτεῖ ὅτι γινόταν ἀκολουθία πού εὐλογεῖ ὁ Κύριος μέ τέτοιες προϋποθέσεις. Καί μάλιστα ὅταν λειτουργοῦσε ὁ...ἁμαρτωλός παπάς! ῾Η στάση του δέν πέρασε ἀπαρατήρητη. Τόν ἔβλεπαν οἱ ἄλλοι μοναχοί, ἄρχισαν νά τόν σχολιάζουν, τόν κάλεσε μάλιστα καί τόν ρώτησε κι ὁ ἡγούμενος. ᾽Εκεῖνος ὅμως ἀνένδοτος. Χωρίς νά ἀποκαλύψει τούς βαθύτερους λογισμούς του, προφασίστηκε κάποιες δικαιολογίες καί συνέχισε τήν ἴδια τακτική. ῾Ο ἡγούμενος ξέροντας τήν ἱστορία του, τίς κάποιες ἰδιοτροπίες του λόγω καί τῆς ἀναπηρίας του, τήν ταραγμένη συμπεριφορά του, δέν θέλησε νά ἐπιμείνει. ῎Αφησε τά πράγματα στήν κρίση καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. ῾῾Ο χρόνος θά τόν συνεφέρει᾽, σκέφτηκε.

Τά πράγματα ὁδηγοῦνταν σέ ἀδιέξοδο γιά τόν ἀββᾶ ᾽Ιουλιανό, τόν ἄραβα, τόν ἀόμματο. Οἱ λογισμοί του τόν βάραιναν σέ σημεῖο πού δέν μποροῦσε πιά νά καθήσει μέχρι τό τέλος τῶν ἀκολουθιῶν. Κι ὅταν πιά εἶχε ἀποφασίσει τήν ὁριστική ἔξοδό του ἀπό τό μοναστήρι ἀλλά καί ἀπό τήν ᾽Εκκλησία τῶν ῾Ιεροσολύμων, ὁ Θεός τόν λυπήθηκε. ῾Η ψυχή του ἦταν καλοπροαίρετη, γι᾽ αὐτό καί τοῦ ὑπέβαλε τόν λογισμό νά ρωτήσει κάποιον ἄλλον γιά ὅ,τι συνέβαινε πού τοῦ εἶχε ἐμπιστοσύνη.

῾Μά, βέβαια, πῶς δέν τό σκέφτηκα νωρίτερα;᾽ ἀναφώνησε στό κελλί του ὁ ἀββᾶς. ῾Θά μέ καθοδηγήσει πρός ἐπιβεβαίωση τῶν ἀποφάσεών μου ὁ μεγάλος Γέροντας πού καί ἄλλοτε τόν εἶχα συμβουλευτεῖ: ὁ Συμεών πού βρίσκεται στό Θαυμαστόν ῎Ορος. Δεκαετίες ὁλόκληρος ὁ Γέροντας βρίσκεται στήν ἄσκηση καί μάλιστα μέ τήν χάρη πού τοῦ δίνει ὁ Κύριος πάνω σ᾽ ἕναν στύλο. Ποιός δέν ξέρει τόν φωτισμό πού ἔχει, τό διορατικό καί προορατικό του χάρισμα; Ποτέ δέν ἔχει πέσει ἔξω ὁ ἅγιος αὐτός. Ναί, ὅ,τι αὐτός μοῦ πεῖ, αὐτό καί θά κάνω. ῾Ο λόγος του θά εἶναι γιά μένα ἡ βουλή τοῦ Θεοῦ᾽. ῎Ενιωσε μιά γλύκα στήν καρδιά ὁ ᾽Ιουλιανός μέ τήν ἀπόφασή του αὐτή καί γιά πρώτη φορά μετά ἀπό ἀρκετό καιρό οἱ λογισμοί του ἡσύχασαν.

Κάλεσε ἕναν γνωστό του καλόγερο καί τόν παρακάλεσε νά τοῦ κάνει τήν ἐξυπηρέτηση. ῾Υπαγόρευσε γραπτό μήνυμα στόν μεγάλο Γέροντα: ῾᾽Αββᾶ Συμεών, ζητῶ ταπεινά τήν εὐχή σου. Εἶμαι τυφλός καί δέν μπορῶ νά πάω πουθενά οὔτε κι ἔχω κάποιον πού νά μπορεῖ νά μέ περιποιηθεῖ. Σέ ἐρωτῶ λοιπόν μέ τόν ἀδελφό πού ἔχει ἔλθει: ῎Εχω κάνει καλά πού ἔχω διακόψει τήν μυστηριακή κοινωνία μέ τόν ἀρχιεπίσκοπο τῶν ῾Ιεροσολύμων Μακάριο; Καί τό λέω αὐτό, γιατί κι ἐσύ θά συμφωνήσεις μαζί μου, πατέρα μου. Καί ὁ Μακάριος καί ὁ ἡγούμενος ξέρουν γιά ἕναν ἀδελφό τοῦ μοναστηριοῦ πού πόρνευσε καί γιά ἕναν ἄλλον πού ὁρκίστηκε μαζί του. Λοιπόν, εἶναι δυνατό νά εἶμαι μαζί τους, ἐνῶ ἔχουν συμβεῖ αὐτά; Σέ τί ᾽Εκκλησία θά ἀνήκω, ἄν ἐξακολουθήσω νά λειτουργοῦμαι μαζί τους καί νά κοινωνῶ ἀπό τό ἴδιο ἅγιο Ποτήριο;᾽

Περίμενε μέ μεγάλη ἀγωνία τήν ἀπάντηση ὁ ᾽Ιουλιανός, μολονότι ἦταν βέβαιος γι᾽ αὐτήν. Καί ὁ ὅσιος ἀσφαλῶς θά τοῦ ὑποδείκνυε τόν δρόμο τῆς ἐξόδου. ῎Αρχισε νά ψηλαφᾶ τό κάθε τι μέσα στό μοναστήρι μέ νοσταλγία, σάν νά τό ἔκανε γιά τελευταία φορά. Περιδιάβαινε μέ τό μπαστουνάκι του τό κάθε δρομάκι, ἀνάπνεε βαθιά τήν ἀτμόσφαιρα, ἄκουγε καί τόν παραμικρότερο ἦχο. ῞Ο,τι καί νά συνέβαινε τόν τελευταῖο καιρό πού τόν εἶχε ταράξει, τό μοναστήρι αὐτό, τό σπουδαῖο καί τρανό ἦταν τό σπιτικό του. ῾Μά, ἡ ἀλήθεια γιά τήν πίστη καί τήν καθαρότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάνω ἀπό ὅλα᾽ καθησύχαζε τόν λογισμό του κι ἔπαιρνε καί πάλι σιγά σιγά τόν δρόμο γιά τό ἀκριανό φτωχικό κελλί του καί νά κάνει μόνος καί ἀπερίσπαστος τόν κανόνα του.

῾Η ἀπάντηση τοῦ ὁσίου Συμεών πράγματι δέν ἄργησε νά ἔλθει. ῾Ο ἀδελφός πού εἶχε ἀναλάβει τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ ᾽Ιουλιανοῦ δέν καθυστέρησε πουθενά. ῾Ο ἅγιος Γέροντας πού ζοῦσε κοντά στήν ᾽Αντιόχεια, ἐννιά μίλια περίπου ἔξω ἀπό τήν πόλη, διάβασε τό μήνυμα τοῦ ταραγμένου ἀββᾶ, ἄκουσε καί προφορικά τόν ἀδελφό πού τοῦ διαμηνοῦσε τήν κατάσταση κι ἔγραψε ἀμέσως καί τό δικό του μήνυμα. Σάν κεραυνός ἔπεφταν τά λόγια τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ στόν ᾽Ιουλιανό, ὅταν πῆρε τό σημείωμα κι ἄρχισε νά τοῦ τό διαβάζει ὁ μοναχός.

῾Γέροντα ᾽Ιουλιανέ, εὔχομαι κάθε καλό σέ σένα ἀπό τόν Κύριο. ῾Η συμβουλή μου σέ ὅ,τι μέ ρωτᾶς εἶναι σαφής καί ἀπόλυτη: μή διανοηθεῖς νά ἀναχωρήσεις ἀπό τό μοναστήρι σου οὔτε πολύ περισσότερο νά θελήσεις νά ἀποσχιστεῖς ἀπό τήν ἁγία ᾽Εκκλησία. Γιατί ἡ ᾽Εκκλησία, ἀββᾶ, δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα ὥστε νά ρυπαίνεται ἤ νά ἁγιάζεται ἀπό τήν διάθεση ἤ τίς πράξεις τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ᾽Εκκλησία εἶναι τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τό σῶμα ᾽Εκείνου, γι᾽ αὐτό καί ἡ ἁγιότητά της λόγω ἀκριβῶς Αὐτοῦ εἶναι δεδομένη, ῾μή ἔχουσα σπίλον ἤ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων᾽ καθώς λέει ὁ ἀπόστολος. Εἴτε λοιπόν ἐμεῖς οἱ πιστοί εἴμαστε ὑπάκουοι στόν Θεό εἴτε ὄχι ἡ ᾽Εκκλησία δέν ἐπηρεάζεται. ῎Αν οἱ ἄνθρωποι καθόριζαν τήν ποιότητα τῆς ᾽Εκκλησίας ποιός θά μποροῦσε νά ἐγγυηθεῖ γιά τήν ἁγιότητά της; ᾽Απολύτως κανείς. Μόνον ἕνας πού ἀπιστεῖ ὡς πρός τήν φύση τῆς ᾽Εκκλησίας ὡς σώματος τοῦ Χριστοῦ θά μποροῦσε νά σκεφτεῖ ὅτι αὐτή ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς. ῎Οχι, λοιπόν, πάτερ, ἡ ᾽Εκκλησία δέν ἔχει κανένα κακό κι οὔτε κανείς τήν ρυπαίνει, κι αὐτό ὄχι ἐξαιτίας μας ἀλλά λόγω τῆς χάρης τοῦ Κυρίου μας ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ᾽.

Σταμάτησε ὁ ἀδελφός τήν ἀνάγνωση. ῾Ο ἀββᾶς ᾽Ιουλιανός εἶχε γείρει στό κάθισμά του καί δάκρυα καυτά ἔβρεχαν τό πρόσωπό του. Αἰσθάνθηκε μιά βαθιά συμπόνια γιά τόν ἀόμματο αὐτόν καλόγερο πού μετά τόσα χρόνια ἄσκησης καί καλογερικῆς ζωῆς περνοῦσε ἕναν τόσο μεγάλο προσωπικό πειρασμό.

῾Γέροντα, νά συνεχίσω; Γράφει καί κάτι ἀκόμη᾽, εἶπε μέ συστολή ὁ καλόγερος πού εἶχε ἀναλάβει τήν ἀποστολή. Βλέποντας τόν ᾽Ιουλιανό νά κουνᾶ θετικά τό κεφάλι του συνέχισε. ῾Πρόσεξε, ἀδελφέ μου,᾽ ἔλεγε παρακάτω ὁ ὅσιος, ῾γιατί ὁ Πονηρός βάλθηκε μέ τά ἐκ δεξιῶν βέλη του νά σέ πλανέψει. Μέ τήν ἀπόφασή σου νά διακόψεις τήν κοινωνία σου μέ τόν Πατριάρχη καί νά φύγεις ἀπό τό μοναστήρι ἀποδεικνύεις ὅτι δέν πιστεύεις στήν ᾽Εκκλησία ὅπως τήν ὁμολογοῦμε στό ἅγιο σύμβολο τῶν Πατέρων μας, ὅτι εἶναι ῾μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική᾽. Τήν ὑποβιβάζεις κι ἐσύ στά μέτρα τά δικά μας κι ἔτσι χωρίς νά τό καταλαβαίνεις ἴσως χάνεις τήν δυνατότητα τῆς σωτηρίας.
Συγχώρησέ με, ἀδελφέ μου, ἀλλά ἔχω καί κάτι ἄλλο νά σοῦ πῶ πού μοῦ τό ἀποκαλύπτει ἀπό ἐδῶ πού εἶμαι ὁ Κύριος. Νά ξέρεις ὅτι ὅποιος κι ἄν λειτουργεῖ στό μοναστήρι σου, σπουδαῖος ἤ ὄχι στήν πνευματική ζωή, ἡ λειτουργία λογίζεται τέλεια καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὑπερίπταται στήν ἁγία Τράπεζα καί μεταβάλλει τό ψωμί καί τό κρασί σέ σῶμα καί αἷμα Κυρίου ἀντίστοιχα, γιατί ἔχετε ἐκεῖ στό κοινόβιο κάποιον γέροντα στό ὄνομα Πατρίκιο. Αὐτός ὁ γέροντας κάθεται ἔξω ἀπό τό ἱερό, χαμηλότερα ἀπό ὅλους, κοντά στό δυτικό τοῖχο τῆς ἐκκλησίας. Λέει λοιπόν κι αὐτός τήν εὐχή τῆς προσκομιδῆς καί δική του λογίζεται ἀπό τόν Θεό ἡ ἁγία ἀναφορά. ᾽Αββᾶ ᾽Ιουλιανέ, καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί δέν πρέπει ποτέ νά φύγεις ἀπό τό μοναστήρι σου. Εὔχομαι γιά σένα ὁ Κύριος νά σέ χαριτώνει σέ ὅλα᾽.

῎Αχνα δέν ἔβγαζε ἀπό τά χείλη του ὁ ᾽Ιουλιανός. Τά λόγια τοῦ ὁσίου Συμεών ἦταν γι᾽ αὐτόν τά ἴδια τά λόγια τοῦ Θεοῦ. Μέ κόπο πολύ ἀπό τό ψυχικό τράνταγμα πού εἶχε ὑποστεῖ εὐχαρίστησε τόν ἀδελφό πού κοπίασε πρός χάρη του. ᾽Εκεῖνος πῆρε τήν εὐχή του κι ἔφυγε. ῾Ο ἀββᾶς δέν προβληματίστηκε ἰδιαίτερα. Μετά ἀπό θερμή προσευχή μετανοίας στόν Κύριο καί τήν Θεοτόκο, ἔσυρε τό ἴδιο βράδυ τά πόδια του καί κτύπησε τήν θύρα τοῦ ἡγουμένου. Γονατιστός καί μέ δάκρυα πολλά ἐξομολογήθηκε τούς λογισμούς του, τήν ἀπόφαση γιά φυγή του, τήν ἀπιστία του ὡς πρός τήν ᾽Εκκλησία. ῾Ο ἡγούμενος γονάτισε κι αὐτός δίπλα του, τόν ἀγκάλιασε σφιχτά, τοῦ διάβασε τήν συγχωρητική εὐχή, τοῦ ἔδωσε τίς κατάλληλες συμβουλές.

Μά καί γιά τόν ἡγούμενο ἦταν ἀποκάλυψη ἡ ἐξομολόγηση τοῦ ᾽Ιουλιανοῦ. Γιατί μέσω αὐτοῦ καί τῆς ἐπικοινωνίας του μέ τόν ὅσιο Συμεών κατάλαβε τόν θησαυρό πού κρύβανε μέχρι τώρα στό μοναστήρι τους. Ὁ Γέροντας Πατρίκιος. ῾Ο ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Ἤξερε βέβαια τό πόσο κοντά στόν Θεό ἦταν, ὅταν τόν δέχτηκε ὡς ὑποτακτικό στό κοινόβιο σέ ἡλικία πάνω ἀπό ἑκατό ἐτῶν. ᾽Αρνήθηκε στήν ἀρχή ὁ ἡγούμενος. Πῶς νά δεχτεῖ ἕναν ὑπέργηρο ἱερομόναχο, ὅταν μάλιστα αὐτός ἦταν ἡγούμενος στό μοναστήρι τοῦ ᾽Αβαζάνου καί ἄφησε τήν ἡγουμενία, ἐπειδή φοβήθηκε, τοῦ εἶπε τότε, τήν κρίση τοῦ Θεοῦ; Πρόσπεσε ὁ ἴδιος καί φίλησε τά ἁγιασμένα πόδια τοῦ Πατρικίου. ῎Ενιωθε ὅτι ἦταν ἀνάξιος ὄχι νά εἶναι αὐτός ὁ ἡγούμενος ἑνός τέτοιου ἀνθρώπου, ἀλλ᾽ οὔτε κἄν ὁ ὑποτακτικός του. ᾽Επέμενε ὅμως ὁ μεγάλος Γέροντας, τοῦ εἶπε ὅτι ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε σημάδι, κι ἔτσι κάμφθηκε. ᾽Εκεῖ ὅμως πού πραγματικά ῾ἔλιωσε᾽ ὁ ἡγούμενος, ἦταν ὅταν ἄκουσε τήν δικαιολογία τῆς παραίτησης τοῦ Πατρικίου: ῾῾Η διαποίμανση τῶν λογικῶν ψυχῶν᾽, τοῦ εἶπε, ῾εἶναι ἔργο τῶν μεγάλων ἀνδρῶν. ᾽Εγώ νιώθω ἀνάξιος γιά κάτι τέτοιο. Τό μόνο πού μοῦ ταιριάζει εἶναι ἡ ὑπακοή, γιατί κρίνω ὅτι αὐτό ὠφελεῖ περισσότερο τήν ψυχή μου᾽.

Τά δάκρυα εὐγνωμοσύνης δέν ἔπαψαν νά ρέουν ἔκτοτε καί στόν ἀόμματο ἀββᾶ ᾽Ιουλιανό ἀλλά καί στόν ἡγούμενο. ῾Ο Γέρων Πατρίκιος λειτουργοῦσε ὡς ὁ ῾μαγνήτης᾽ τοῦ Θεοῦ. Αὐτός πιά γιά ὅσο διάστημα ζοῦσε θά ἦταν τό πρότυπο τῆς ζωῆς ὅλων. Ὁ Θεός εἶχε μιλήσει μέσα ἀπό τόν ἅγιό του, τόν Συμεών τόν ἐν τῷ Θαυμαστῷ ὄρει.

Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com/

Read more »

Το κόλλημα του Βαρθολομαίου με τους παπικούς και το φιάσκο του συνεορτασμού

Πρόκειται μάλλον και πλέον για εμμονή. Δεν εξηγείται αλλιώς. Είναι αλήθεια ότι τον περασμένο αιώνα ξεκίνησε η οικουμενική κίνηση με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Θρόνου, αλλά η εξέλιξη δεν ήταν η ευκταία και αναμενόμενη. Ο διάλογος φάνηκε ότι από οικουμενικός μεταλλάχθηκε σε οικουμενιστικός και αυτό βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με το διαχρονικό φρόνημα και την ιστορία των Ορθοδόξων. Φαίνεται, ωστόσο, τούτο να μην έγινε ακόμη κατανοητό από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και για αυτό βλέπουμε να συνεχίζει με εμμονικό τρόπο μια προσπάθεια απέλπιδα για την ένωση των χριστιανικών “εκκλησιών”.

Φαίνεται μάλιστα σαν να αποτελεί υποχρέωση και δομική αυτοσυνειδησία του Οικουμενικού Θρόνου να φροντίσει για την αποκατάσταση των σχέσεων ανάμεσα στους ετερόδοξους χριστιανούς. Αλήθεια, όμως, ποιος το ορίζει και το επιβάλλει αυτό; Θεωρώ πως ούτε ιστορικά δικαιολογείται αυτός ο ρόλος ως αποκλειστικό προνόμιο της Νέας Ρώμης. Μοιάζει με την εμμονή των Επισκόπων να χειροτονούν ιερείς. Το θεωρούν “δουλειά” τους. Αλλά αυτό είναι διαστροφή της εκκλησιαστικής παράδοσης. Και στις δύο περιπτώσεις. Στόχος είναι η φροντίδα των ποιμένων για την πνευματική ωρίμανση των πιστών από το στάδιο της κάθαρσης μέχρι αυτό της τελείωσης – θέωσης. Τίποτε παραπάνω και τίποτε παρακάτω. Τα υπόλοιπα είναι ανθρώπινα και σταματούν στον τάφο. Η θέωση όμως συνεχίζεται στην αιωνιότητα. Αν φρόντιζαν για αυτό οι Επίσκοποί μας θα τακτοποιούσε τα άλλα ο ίδιος ο Χριστός. Επειδή όμως η Παράδοση αγνοείται, φτάσαμε στο σημερινό χάλι. Οι δε αιρετικοί δυτικοί χριστιανοί οδήγησαν μια ολόκληρη Ευρώπη στην αθεΐα!

Λογάριασαν, όμως, κατά πώς φαίνεται, χωρίς τον ξενοδόχο (τον Θεό εν προκειμένω) και η σημερινή παραδειγματική αποτυχία του συνεορτασμού του Πάσχα φάνηκε ωσάν σημείον εξ ουρανού... Η καθήλωση του Πάπα Ρώμης στο καροτσάκι αποκαθήλωσε κάθε σχεδιασμό για προώθηση της ψευδοένωσης με τους αιρετικούς – δυστυχώς εδώ και αιώνες – αδελφούς μας χριστιανούς της Δύσης. Στο Πασχάλιο μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη φαίνεται αυτή η πικρία. Ο λογισμός μού λέει πως δεν μπήκε τυχαία η φράση για το “Αγιώτατο Πάσχα”, αλλά παραπέμπει στον “Αγιώτατο Πάπα Ρώμης” που χάλασε τα σχέδια και τα όνειρα όλων τους στο Φανάρι και στη Ρώμη. Πέραν τούτου οι αναφορές του πασχάλιου αυτού μηνύματος στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο είναι ανιστόρητες έως “πονηρές”.

Η τότε Σύνοδος πολέμησε τους αιρετικούς και δεν προσπάθησε να τους ενώσει με την Εκκλησία άνευ δογματικής ταυτότητος και συγκλίσεως.
Η προσπάθεια των σύγχρονων οικουμενιστών κατέληξε στην επιθυμία και υλοποίηση της ένωσης με μια και μοναδική, ως φαίνεται, προϋπόθεση: την εξάλειψη ή την απουσία της μισαλλοδοξίας. Ποτέ όμως στην εκκλησιαστική ιστορία δεν τέθηκε τέτοιο ζητούμενο, ει μη μόνον η δογματική ταυτότητα. Αυτή μονάχα μπορεί να οδηγήσει σε ένωση εν αληθεία και αγάπη.

Θύμα αυτής της παρεκτροπής των Φαναριωτών από την ορθόδοξη πορεία είναι και η συνοδική επιστολή στον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη τον Φλεβάρη του 1997, όπου ευθέως και ανερυθριάστως τον απειλούσε για αφαίρεση του οφικκίου του πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και για άλλες αυστηρότερες επικείμενες κυρώσεις. Με τον καημό αυτό έσβησε μετά από λίγα χρόνια ο μεγάλος αυτός Ορθόδοξος θεολόγος των τελευταίων ετών – ίσως και ο μεγαλύτερος, κατά την αναγνώριση των ίδιων των Ρωμαιοκαθολικών. Και τούτο διότι απλά τόλμησε να γράψει την αλήθεια για το αδιέξοδο των σύγχρονων διαχριστιανικών διαλόγων, των οποίων ο ίδιος είχε άμεση γνώση ως συμμετέχων εκπρόσωπος των Ορθοδόξων.

Στρεβλό μονοπάτι διάλεξαν να πορεύονται εδώ και πολλά χρόνια οι Πατριαρχικοί της Νέας Ρώμης. Αν δεν ακούν τη φωνή του λαού και της Παράδοσης, τουλάχιστον ας προβληματιστούν με τα δοθέντα σημεία εξ ουρανού. Το εφετινό φιάσκο του αποτυχημένου προσχεδιασθέντος συνεορτασμού, για όσους τουλάχιστον παρακολουθούν τα γεγονότα, ήταν εκκωφαντικό. Ως πότε όμως θα μας μιλάει ο Θεός; Τι θα γίνει αν μας παραδώσει στο θέλημά μας και στις εγωιστικές εμμονές μας; Δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ…

Χριστός Ανέστη!

Κ. Νούσης

Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com

Read more »

«Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη» – Η αναστάσιμη ομολογία

 

 Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν εκλαμβάνουν την Ζωηφόρο και Αγία Ανάσταση, ως μεγίστη έκφραση αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Με την Ανάσταση του ο Χριστός εχάρισε ζωήν «τοις εν τοις μνήμασι». «Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν, και εκ γης προς ουρανόν, Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν».

Το μέγεθος της δωρεάς καθορίζει το μέγεθος και το κάλλος της Θείας αγάπης. Για τούτο και εμείς την Άγια τούτη μέρα της Ανάστασης, ομολογούμε «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».

Ομιλώντας ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς για την Ανάσταση του Χριστού αναφέρει: «Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον· ο Θεάνθρωπος όμως δια της αναστάσεώς Του ‘’καταδικάζει’’ τους ανθρώπους εις αθανασίαν.

Δια τα κτυπήματά τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς· δια τας ύβρεις τας ευλογίας· δια τον θάνατον την αθανασίαν. Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν, όσο όταν Τον εσταύρωσαν· ποτέ δεν έδειξαν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη».

«Χάρις εις την ανάστασιν του Χριστού», σημειώνει ο μεγάλος αυτός Ομολογητής, «χάρις εις την νίκην επί του θανάτου οι άνθρωποι εγίνοντο και γίνονται χριστιανοί. Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι τίποτε άλλο από τι, παρά ιστορία ενός και μοναδικού θαύματος, του θαύματος της του Χριστού αναστάσεως, το οποίον συνεχίζεται διαρκώς εις όλας τας καρδίας των χριστιανών από ημέρας εις ημέραν, από έτους εις έτος, από αιώνος εις αιώνα μέχρι της Δευτέρς Παρουσίας».

Την Αγία τούτη μέρα της Ανάστασης ομολογούμε «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη». Ο αναστάσιμος χαιρετισμός είναι πρωτίστως μια ομολογία. «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη». Τούτη η μέρα είναι ημέρα που όλοι ανεξαιρέτως, με τον αναστάσιμο χαιρετισμό ομολογούμε την πίστη μας στο γεγονός της Ανάστασης του Χριστού μας.

Για τούτο στο Άγιο Όρος καθ΄όλη τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα, αποτελεί και τον μόνο χαιρετισμό. Ενώ διαβαίνοντας το Άγιον Όρος την υπόλοιπη περίοδο ακούς το ‘’Ευλογείτε’’, και την απάντηση ‘’ο Κύριος’’, κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα ακούς τούτο τον χαιρετισμό της αναστάσιμης ομολογίας. «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».

«Εις τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιούνται και τα τέσσαρα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός ανέστη! Αληθώς ανέστη!» σημειώνει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Η αναστάσιμη τούτη ομολογία είναι πηγή ανεκλαλήτου χαράς «ην ουδείς δύνατι να άρη αφ’ ημών». «Χριστός Ανέστη», «Αληθώς Ανέστη».

 

Πηγή: https://www.askitikon.eu

Read more »

“Για το Ισραήλ, η Τουρκία είναι σανίδα σωτηρίας, ακόμα κι αν σήμερα προσποιούνται ότι βρίσκονται σε σύγκρουση”

Τρομερές αποκαλύψεις από έναν Τουρκοκύπριο. “Για το Ισραήλ, η Τουρκία είναι σανίδα σωτηρίας, ακόμα κι αν σήμερα προσποιούνται ότι βρίσκονται σε σύγκρουση”

 

Το παραμύθι της «ομοσπονδίας» ήταν μια στρατηγική της Τουρκίας, που έληξε, δηλώνει ο Τ/κ πολιτικός, ακτιβιστής και αρθρογράφος, Οζ Καραχάν Μιλώντας στο TSOUROULLIS «UNCENSORED» στο PoditCy, τονίζει ότι ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε τη δική μας στρατηγική για το Κυπριακό, καταδεικνύοντας ότι η Τουρκία δεν επιδιώκει τη λύση δύο κρατών.

Όπως είπε, «Η Τουρκία δεν χρειάζεται ένα επιπλέον τουρκικό κράτος. Χρειάζεται μια περιοχή, έξω από την Ιντερπόλ, μακριά από το παγκόσμιο τραπεζικό και χρηματοοικονομικό σύστημα, για να κάνει ξέπλυμα χρήματος, να κρύβει εγκληματίες, να κάνει ό,τι δεν μπορεί να κάνει στην ίδια την Τουρκία. Σκοπός της Τουρκίας είναι να συνεχίσει την υφιστάμενη κατάσταση μέχρι το τέλος και όταν βρει τον κατάλληλο χρόνο, την ιδανική στιγμή, να έρθει και να πάρει το υπόλοιπο νησί.

Η επιδίωξη όπως είπε πρέπει να είναι η απελευθέρωση και όχι η επανένωση. «Αυτό είναι το Σύνταγμα του κράτους, θα πρέπει να το κάνουμε πιο σύγχρονο και συμβατό με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Αναστασιάδης είχε μια καλή στρατηγική για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, αν θυμάστε, είπε κάποτε στον Τατάρ ας επιστρέψουμε στο 1960. Τρόμαξαν τόσο πολύ, πάγωσαν όλοι και δεν ήξεραν πώς να το χειριστούν. Ο σημερινός Πρόεδρος Χριστοδουλίδης ήταν εναντίον αυτής της στρατηγικής και ίσως ήταν αυτός, που σταμάτησε τον Αναστασιάδη.

Την ίδια ώρα δήλωσε απογοητευμένος από τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, αναφερόμενος πρόσφατη συνάντησή του με τον Τούρκο Αντιπρόεδρο στο Παρίσι. Στις κατεχόμενες περιοχές υπάρχει μια μικρή αντίσταση απέναντι στην Τουρκία οι άνθρωποι φοβούνται, οπότε μπορούν να αντισταθούν μόνο περιορισμένα αλλά όταν βλέπουν τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκλιπαρεί Τούρκους αξιωματούχους για φωτογραφίες, για χαλαρές συζητήσεις, καφεδάκια…Σκέψου το. Είναι σουρεαλιστικό. Αυτή δεν είναι διπλωματία. Είναι αδυναμία. Στην Τουρκία γελούν με αυτό. Και η Τουρκία το χρησιμοποιεί αυτό στην τουρκοκυπριακή κοινότητα».

Τόνισε δε, ότι μόλις το 10% του πληθυσμού στις κατεχόμενες περιοχές είναι Τουρκοκύπριοι, ενώ οι πολιτικοί στα κατεχόμενα είναι όμηροι της Τουρκίας. «Η Τουρκία διαλέγει μία «εικόνα», όπως ο Ακιντζί ή ο Ταλάτ ή κάποιος άλλος, ανάλογα με τη στρατηγική της. Αλλά μην ξεχνάς ότι οι παράνομοι έποικοι είναι αυτοί, που επιλέγουν ποιος θα είναι ο “ηγέτης” τους τώρα, και πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό. Το 1974 ήταν εισβολή και μετά η κατοχή συνεχίστηκε και αυτή τη στιγμή η αποικιοκρατία, η αποίκιση από έποικους συνεχίζεται».

Ο Οζ Καραχάν δήλωσε μάλιστα ότι για το Ισραήλ, η Τουρκία είναι σανίδα σωτηρίας, ακόμα κι αν σήμερα προσποιούνται ότι βρίσκονται σε σύγκρουση. Τα αεροπλάνα που βομβαρδίζουν τη Γάζα, τόνισε περνούν από τον εναέριο χώρο της Τουρκίας.

 

 

Πηγή: https://difernews.gr

Read more »

Ο «φονιάς» καλόγερος

 

Λειμωνάριον, ᾽Ιωάννου Μόσχου

Μιά δυνατή γυναικεία κραυγή, στριγγλιά καλύτερα, ἔσχισε τόν ἀέρα καί πάγωσε τό αἷμα ὅλων μέσα στήν τραπεζαρία τοῦ πανδοχείου. Βοήθεια, βοήθεια, τό παιδί μου κινδυνεύει, πεθαίνει. ῎Ας σώσει κάποιος τό παιδί μου᾽!

Πετάχτηκαν ὅλοι ἀλαφιασμένοι. ῎Ετρεξαν ἔξω καί τό θέαμα πού ἀντίκρυσαν τούς ἄφησε ἄφωνους. ῞Ενα ἑξάχρονο περίπου παιδί βρισκόταν στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας του, ἡ ὁποία κείτουνταν χάμω στό ἔδαφος, κοντά στήν φάτνη πού ἦταν ἡ τροφή τῶν ζώων, κλαίγοντας σπαρακτικά μέ ἀναφιλητά. ῾Τό παιδί μου, σῶστε τό παιδί μου᾽, ἔλεγε ξανά καί ξανά.

Λίγο πιό πέρα, ἕνα μουλάρι δεμένο κοντά στήν φάτνη γυρόφερνε πανικόβλητο καί ἀνήσυχο. Γιατί παιδάκι μου ἔφυγες ἀπό κοντά μου; ἔλεγε τώρα ἡ γυναίκα πού φαινόταν κυριολεκτικά χαμένη.
Γιατί πῆγες στά ζῶα; Γιατί;

῞Ολοι κατάλαβαν περίπου τί εἶχε συμβεῖ. ῾Η γυναίκα μέ τό παιδάκι της ἔφτασε στό πανδοχεῖο μέ τήν ἅμαξα πού μόλις εἶχε καταφτάσει, καί τό παιδάκι ξέφυγε ἀπό τήν μάνα κι ἔτρεξε στό μέρος πού σιτίζονταν τά ζῶα. ῞Ενα μουλάρι ξαφνιάστηκε καί τρόμαξε, ἀνασηκώθηκε στά πόδια του καί πέφτοντας πάτησε τό παιδάκι πού εἶχε βρεθεῖ ἐκεῖ. Προφανῶς οἱ κραυγές τοῦ παιδιοῦ πανικόβαλαν περισσότερο τό ζῶο πού ἀνασηκωνόταν καί ἔπεφτε πρός τά κάτω διαρκῶς.

Τό παιδί, ὅσο ἐπέτρεπε τό φῶς τοῦ σούρουπου, φαινόταν καταπληγωμένο, μέ τσαλακωμένο τό προσωπάκι του, χωρίς νά κινεῖται, χωρίς νά δείχνει κανένα σημάδι ζωῆς. Κάντε πέρα ὅλοι, ἀκούστηκε ἡ φωνή ἑνός ἀπό τούς πελάτες τοῦ πανδοχείου.
Εἶμαι γιατρός. Νά δῶ τό παιδί. Μή μαζεύεστε ὅλοι ἀπό πάνω του.

Παραμέρισαν. ῾Ο γιατρός ἐξέτασε τό παιδί, προσπάθησε νά βρεῖ σημάδι ζωῆς, ἀλλ᾽ εἰς μάτην. Τό παιδάκι δέν εἶχε ἀντέξει τά κτυπήματα τοῦ ζώου. Μπροστά τους εἶχαν μόνο τό ἄψυχο κορμάκι του.

῎Επεσε νεκρική σιγή. Τά πρόσωπα ὅλων ἦταν ἀλλοιωμένα ἀπό τό τραγικό συμβάν. Οἱ πιό ψύχραιμοι πῆραν τήν γυναίκα καί τό παιδί καί τούς ἔβαλαν στό πανδοχεῖο, προσπαθώντας ὅσο μποροῦσαν νά διευθετήσουν τά πράγματα. ῎Αλλοι ἔμειναν ἔξω χωρίς νά ἔχουν κατανοήσει ἀκόμη ἐπακριβῶς τό τί διαδραματίστηκε, ἄλλοι ἄρχισαν σιγά σιγά νά συζητοῦν χαμηλόφωνα καί νά σχολιάζουν τό γεγονός.

Κανείς μέσα στήν γενική ἀναταραχή δέν πρόσεξε ἕναν καλόγερο πού ἀπό τήν ὥρα πού πετάχτηκε κι αὐτός ἔξω ἀπό τίς κραυγές τῆς γυναίκας ἔπεσε παράμερα, χωρίς νά ἔχει τήν παραμικρή δύναμη νά σύρει πιά τά πόδια του. Κείτουνταν ἄναυδος κι ἄν μποροῦσε κανείς νά δεῖ μέσα στήν ψυχή του, θά ἔβλεπε ὅτι ἔσερνε πιά ἕνα βάρος, σάν νά τόν εἶχε πλακώσει ὁλάκερη ἡ γῆ.

Τό μουλάρι ἀνῆκε στόν καλόγερο. ᾽Εκεῖνος μετά ἀπό ὧρες πορεία ἀπό τό μοναστήρι του, σταλμένος γιά ἐξωτερικά διακονήματα, βρῆκε τό πανδοχεῖο, ἔδεσε τό μουλάρι στό σημεῖο πού σιτίζονταν τά ζῶα καί μπῆκε νά ξαποστάσει. Ποῦ νά φανταστεῖ τό τί θ᾽ ἀκολουθοῦσε μετά ἀπό λίγο! Γιατί, Θεέ μου;᾽ ἔλεγε καί ξανάλεγε.
᾽Εγώ τό σκότωσα. ᾽Εγώ εἶμαι ὁ φονιάς τοῦ παιδιοῦ᾽. Οἱ λογισμοί κατέτρωγαν τόν ἀββᾶ Παῦλο.
῏Ηρθα ἀπό τήν Ρώμη στά ἅγια χώματα πού πάτησε ὁ Χριστός μας, ἀφιερώθηκα σ᾽ Αὐτόν, καί νά τώρα ἡ ἐξέλιξή μου. Εἶναι φανερό. ῾Ο Θεός δέν εὐλόγησε τόν ἐρχομό μου στά ῾Ιεροσόλυμα. Μόνο μέ τό αἷμα μου ἴσως ξεπλύνω τόν φόνο πού ἔκανα.

῾Ο ἀββᾶς βρισκόταν σέ μεγάλη σύγχυση. ῾Η ταραχή δέν τόν ἄφηνε νά ἔχει νηφάλιο τόν νοῦ του. Οἱ ἐνοχές τόν εἶχαν καταβάλει. Εἶχε γύρει πιά ἐντελῶς πάνω στό χῶμα, τό πρόσωπό του ἀκουμποῦσε σ᾽ αὐτό. Ξέψυχα ἐπανελάμβανε διαρκῶς: Εἶμαι φονιάς, εἶμαι φονιάς.

Κάποτε, ἕνα χέρι φιλικό ἔνιωσε νά τόν ἀγγίζει στόν ὦμο. Γέροντα, ἐδῶ εἶσαι; ᾽Ανησυχήσαμε. ῞Ολοι εἶναι πιά μέσα, ἐκτός ἀπό σένα. Τί ἔχεις; Τί ἔπαθες;

῾Ο Παῦλος ἐξακολουθοῦσε νά λέει: εἶμαι φονιάς, ἐγώ σκότωσα τό παιδί᾽.
Γέροντα, τρελλάθηκες; Μαζί μου μέσα στό πανδοχεῖο δέν ἤσουνα; Τί λές ὅτι ἐσύ τό σκότωσες;᾽
Τό ζῶο εἶναι δικό μου. ᾽Από τά κτυπήματά του πέθανε τό παιδί. ᾽Εγώ ἔχω τήν εὐθύνη᾽.

Κοντοστάθηκε ὁ πανδοχέας. Γέροντα, δέν εἶναι ἔτσι᾽ εἶπε. Τό ζῶο ἦταν στήν θέση πού τό βάλαμε. Δεμένο καί ἔτρωγε. Τό παιδάκι ξέφυγε ἀπό τήν μάνα του καί πῆγε πρός τά ἐκεῖ. ῎Αν κάποιος φέρει εὐθύνη, εἶναι ἡ ἴδια ἡ μάνα στό κάτω-κάτω πού δέν τό πρόσεξε ὅσο ἔπρεπε. ᾽Εσύ λοιπόν τί εὐθύνη ἔχεις;

῾Ο ἀββᾶς Παῦλος δέν ἄκουγε. Μπορεῖ ἡ λογική νά συνηγοροῦσε μ᾽ αὐτό πού τοῦ ἔλεγε ὁ πανδοχέας, ἀλλά ἡ καρδιά του ἔλεγε ἄλλα. ᾽Ανασηκώθηκε μέ τήν βοήθεια τοῦ πανδοχέα καί χωρίς νά πεῖ τίποτε ἄλλο, τήν ἴδια νύκτα ἔφυγε γιά τόν ᾽Αρονά, μιά ἐρημική περιοχή, ἀρκετά μακριά ἀπό ἐκεῖ πού βρισκόταν, πού ἤξερε ὅτι τήν ἐπέλεγαν οἱ μοναχοί, ὅταν ἤθελαν νά ἀφιερωθοῦν περισσότερο στόν Θεό ὡς ἀναχωρητές. Δέν μπορῶ νά μένω πιά στό μοναστήρι. Εἶμαι ἀνάξιος νά βρίσκομαι μαζί μέ τούς καλούς ἐκεῖ ἀδελφούς. ῾Η θέση μου εἶναι νά κλαίω γιά τό ἀνόμημά μου στήν ἔρημο καί νά ᾽μαι μαζί μέ τά θηρία᾽, μονολογοῦσε διαρκῶς.

῾Ο θρῆνος του ὅσο περνοῦσε ὁ καιρός γινόταν πιό σπαρακτικός. ῾Η μόνιμη ἐπωδός τῶν ὅποιων προσευχῶν καί τῶν σκέψεών του ἦταν: ᾽Εγώ ἔκανα τόν φόνο τοῦ παιδιοῦ καί θά κριθῶ σάν φονιάς στήν μέλλουσα κρίση᾽.

῾Η ἀρχική σκέψη πού εἶχε κάνει ἔξω ἀπό τό πανδοχεῖο, ὅτι μέ τό αἷμα του πρέπει νά ξεπλύνει τόν ῾φόνο᾽, κέρδιζε διαρκῶς ἔδαφος στήν ψυχή του. ῾Τό λιοντάρι, τό λιοντάρι, αὐτό εἶναι ἡ λύση. ῾Ο ἴδιος ὁ Κύριος δέν εἶπε ὅτι ῾μάχαιραν ἔδωκες, μάχαιραν θά λάβεις;᾽ Λοιπόν κι ἐγώ ἀφοῦ σκότωσα τό παιδί, πρέπει νά σκοτωθῶ. Πρέπει νά λειτουργήσει ὁ πνευματικός νόμος᾽.

Ξεκίνησε τήν ἑπόμενη ἀξημέρωτα ἀκόμη. Τό λιοντάρι πού τό θεωροῦσε λύση βρισκόταν πολύ κοντά του. ῎Εμενε σέ μιά σπηλιά καί ἦταν τό φόβητρο ὅλης τῆς περιοχῆς καί ὅλων τῶν ἐρημιτῶν. Καί μοναχά ὁ βρυχηθμός του γέμιζε φόβο καί τρόμο τίς καρδιές.

Δέν ἄργησε νά φτάσει. Τό λιοντάρι ἦταν στήν σπηλιά. Μέ τό θάρρος τοῦ ἀνθρώπου πού ἔχει ἀποφασίσει ἤδη τόν θάνατό του προχώρησε ἄφοβα στήν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς. Τό θηρίο τοῦ ἔριξε μιά ματιά καί δέν κουνήθηκε καθόλου. ῾Ο Παῦλος μέ τό ραβδί του τσίγκλισε τό ἄγριο λιοντάρι. Κι αὐτό νά μήν ἤθελε, μέ τίς προκλήσεις του θά τό ἀγρίευε. Τοῦ ἦρθε στήν σκέψη ὁ ἅγιος ᾽Ιγνάτιος ὁ θεοφόρος. Κι ἐκεῖνος ἀπό λιοντάρια ἔφυγε ἀπό τήν ζωή αὐτή. ῾Κι ἄν αὐτά δέν θελήσουν νά μοῦ ἐπιτεθοῦν, ἐγώ θά τά προκαλέσω᾽ εἶχε γράψει στίς ἐπιστολές του στούς χριστιανούς πηγαίνοντας πρός τήν Ρώμη. ῾Τά δόντια τους θά μέ ἀλέσουν, ὥστε σάν καθαρό ψωμί νά βρεθῶ μπροστά στόν Κύριό μου᾽. ῾Μέ τήν διαφορά᾽, σκοτείνιασε πιό πολύ τό βλέμμα τοῦ Παύλου, ῾ἐκεῖνος ἦταν μάρτυρας, ἦταν ἅγιος. Γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ κατασπαράχτηκε. ᾽Εγώ ὅμως...!᾽

Τό λιοντάρι καί πάλι δέν τοῦ ἔδωσε σημασία. Τό ἀντίθετο. Μαζεύτηκε σάν ἥσυχο σκυλάκι καί πῆγε παραμέσα στήν σπηλιά. Μά, τί κάνει; ψιθύρισε ὁ ἀββᾶς.

Προχώρησε κι αὐτός πιό μέσα. Καί πάλι μέ τό ραβδί του τό τσίγκλισε. Πῆρε καί μιά πέτρα πού βρῆκε καί τοῦ τό πέταξε.

Καμμιά ἀντίδραση. Τό λιοντάρι σάν νά βαριόταν δέν ἔδειχνε νά ἐνοχλεῖται.

῾Θά ξανάρθω αὔριο᾽, σκέφτηκε ὁ ἀναχωρητής. ῎Ισως σήμερα δέν ἔχει ὄρεξη. Μπορεῖ νά εἶναι καί ἄρρωστο.

Τό ἴδιο σκηνικό ἐπαναλήφθηκε πολλές φορές, ἀλλά μέ τό ἴδιο ἀποτέλεσμα. Τό λιοντάρι ὅ,τι καί νά ἔκανε ὁ ἀπελπισμένος καλόγερος δέν ἀντιδροῦσε. Σάν νά τό συγκρατοῦσε μιά δύναμη πολύ μεγαλύτερη ἀπό αὐτό, κάτι πού δέν μποροῦσε νά σκεφτεῖ μέ τόν θολωμένο νοῦ του ὁ ἀββᾶς.

Τό μυαλό του δούλευε πάνω στήν ἀπόφασή του. Νόμισε ὅτι βρῆκε τελικά τήν λύση. ῾Τό λιοντάρι κάθε μέρα κατεβαίνει στό ποτάμι νά πιεῖ νερό. ᾽Εκεῖ λοιπόν στόν δρόμο του ἐπάνω θά ξαπλώσω καί θά κοιμηθῶ, ὁπότε, δέν μπορεῖ, θά μοῦ ἐπιτεθεῖ᾽.

῾Η λύση πού βρῆκε τόν ἀνέπαυσε. ῎Εβαλε ἀμέσως σέ ἐνέργεια τό σχέδιό του. Πῆγε καί ξάπλωσε στό μονοπάτι γιά τό ποτάμι. Δέν χρειάστηκε νά περιμένει γιά πολύ. ῎Ακουσε τά μεγαλόπρεπα βήματα τοῦ βασιλιά τῶν ζώων. ῾Ο βρυχηθμός του χωρίς νά τό θέλει ἔσφιξε τήν καρδιά του.

῾Κύριε, δῶσε μου θάρρος. ῎Ας γίνει ἡ θυσία μου αὐτή τό ξέπλυμα τῆς ἀνομίας μου. Κύριε, σβῆσε τήν ἁμαρτία τοῦ φόνου καί μήν μοῦ τήν καταλογίσεις στήν κρίση Σου᾽. ῎Ακουσε τήν καρδιά του νά χτυπάει δυνατά. ῎Εσφιξε τά δόντια καί περίμενε. ῾Λίγο ἀκόμη καί τό αἷμα μου θά ξεπλύνει τό αἷμα τοῦ ἀδικοχαμένου παιδιοῦ᾽.

῎Ακουσε τώρα τήν ἀνάσα τοῦ λιονταριοῦ πάνω ἀπό τό κεφάλι του. ῾Κύριε, δέξου τό πνεῦμα μου᾽. Καί τότε, ὤ τοῦ θαύματος! Τό λιοντάρι, σάν νά ἦταν ἄνθρωπος ὑπερπήδησε τόν γέροντα ἥσυχα-ἥσυχα καί προχώρησε στήν πορεία του. Καί πάλι τό θηρίο δέν ἀσχολήθηκε καθόλου μέ αὐτόν.

Δάκρυα πλημμύρισαν τά μάτια τοῦ ἀββᾶ Παύλου τοῦ Ρωμαίου. Δάκρυα αὐτήν τήν φορά εὐγνωμοσύνης καί ἀγαλλίασης. Σάν νά ἄστραψε φῶς μέσα στόν νοῦ του καί κατάλαβε ὅτι ὁ Θεός δέν τοῦ κρατάει τίποτε γιά τό συμβάν μέ τό παιδάκι. ῾Ο Θεός τόν εἶχε συγχωρήσει. Τό σημάδι μέ τό λιοντάρι ἦταν παραπάνω ἀπό φανερό. ῎Αρχισε νά καταλαβαίνει αὐτό πού λέει ἡ Γραφή καί ἡ ᾽Εκκλησία ὅτι δέν εἶναι τό αἷμα τό δικό μας πού ξεπλένει τίς ἁμαρτίες, ἀλλά τό χυμένο ἤδη ῾μιά φορά καί γιά πάντα᾽ αἷμα τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου. ῾Ναί, Κύριε, ᾽Εσύ εἶσαι ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Κύριε, Σέ εὐχαριστῶ. Κύριε, ἐλέησόν με᾽.

῾Ο ἀναχωρητής πῆρε τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς γιά τό μοναστήρι του. ῾Η πληροφορία στήν καρδιά του ὅτι ὁ Θεός τόν εἶχε συγχωρήσει ἔδινε φτερά στά πόδια του. ᾽Εξομολογήθηκε στόν ἡγούμενο, ὁ ὁποῖος καί αὐτός ἔκπληκτος ἄκουσε τήν διήγηση τοῦ καλοῦ καί εὐαίσθητου μοναχοῦ του. Τόν συμβούλευσε, τόν κανόνισε, τόν ξανάβαλε στόν εὐλογημένο ρυθμό τοῦ μοναστηριοῦ.

῾Ο ἀββᾶς Παῦλος ὁ Ρωμαῖος πέρασε ἔκτοτε ἐκεῖ τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του, μέχρι τήν πρός Θεόν ἀνάπαυσή του, ὠφελώντας καί οἰκοδομώντας τούς πάντες, διηγούμενος συχνά αὐτό πού τοῦ συνέβη καί τό πόσο ὁ Κύριος εἶναι ἵλεως πρός ὅλους, ἀρκεῖ νά δείχνουμε τήν πρέπουσα μετάνοια.

 

Πηγή: https://www.isagiastriados.com

Read more »

Ο πραγματικός σκοπός των δασμών Τραμπ

 

 Ο πραγματικός σκοπός των δασμών Τραμπ: Η διάλυση της ΕΕ και των υπερεθνικών οργανισμών της παγκοσμιοποίησης.
Οι περισσότεροι βλέπουν τους δασμούς του Ντόναλντ Τραμπ ως ένα μέσο προστατευτισμού ή ως ένα εργαλείο άσκησης πίεσης σε εμπορικό επίπεδο. Όμως ο πραγματικός σκοπός του προέδρου των ΗΠΑ είναι πολύ βαθύτερος και πιο στρατηγικός: η πλήρης αποδόμηση της παγκοσμιοποιητικής τάξης πραγμάτων και των υπερεθνικών οργανισμών, με κύριο στόχο την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι πολιτικές Τραμπ δεν είναι ένα απλό πισωγύρισμα στον εθνικισμό ή την απομόνωση. Είναι η πρώτη οργανωμένη αντεπίθεση κατά ενός παγκόσμιου συστήματος που έχει καταστήσει τα κράτη-έθνη υποτελείς σε υπερεθνικές ελίτ, χωρίς δημοκρατική λογοδοσία. Ένα σύστημα που, υπό το πρόσχημα της «αλληλεξάρτησης», μετέτρεψε χώρες σε επαρχίες ενός ακήρυχτου παγκόσμιου κράτους, χωρίς σημαία αλλά με απόλυτο έλεγχο στους πόρους και την πολιτική βούληση των λαών.

 

Ο «εξευτελισμός» των ΗΠΑ ως εργαλείο παγκοσμιοποίησης

Για δεκαετίες, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αναλάβει τον ρόλο του παγκόσμιου καταναλωτή. Η παραγωγή μεταφέρθηκε στην Κίνα και αλλού, ενώ οι ίδιες οι ΗΠΑ βούλιαζαν σε εμπορικά ελλείμματα και χρέη. Οι διεθνείς συμφωνίες, όπως η NAFTA και οι μηχανισμοί του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, παγίωναν αυτό το καθεστώς.

Ο Τραμπ, με μία αιφνιδιαστική κίνηση, επιβάλλει δασμούς σε 185 χώρες. Έτσι, βάζει φρένο στην πολυμερή συνδιαλλαγή και αναγκάζει κάθε χώρα να διαπραγματευτεί διμερώς με τις ΗΠΑ — χωρίς τη μεσολάβηση της ΕΕ ή άλλων υπερεθνικών θεσμών. Είναι ένα πολιτικό τελεσίγραφο: όποιος θέλει πρόσβαση στην αμερικανική αγορά, θα πρέπει να μιλήσει κατευθείαν με την Ουάσινγκτον.
 

Η Τζόρτζια Μελόνι και το ρήγμα στην ΕΕ 

Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι γίνεται η πρώτη που αποδέχεται το «παιχνίδι» Τραμπ. Προτάσσει το εθνικό συμφέρον έναντι των Βρυξελλών και ξεκινά διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ έξω από το πλαίσιο της ΕΕ. Είναι η αρχή του τέλους για την ενότητα της Ευρώπης όπως την γνωρίζαμε. Η αντίδραση των Βρυξελλών είναι αδύναμη, καθώς η συναίνεση χάνεται. Τα πρώτα ρήγματα είναι εμφανή.
 

Οι ελίτ χάνουν δισεκατομμύρια

Η πολιτική Τραμπ αφαιρεί σε λίγες μέρες πάνω από 6 τρισεκατομμύρια δολάρια από τα παγκόσμια χρηματιστήρια. Αυτό δεν είναι ατύχημα — είναι εσκεμμένο. Οι ελίτ, που ζούσαν από τη «φούσκα» των χρηματοπιστωτικών εργαλείων, χάνουν τη βάση της εξουσίας τους. Το χρήμα που παραγόταν «από τον αέρα» εξαφανίζεται. Ο πληθωρισμός, που χτυπούσε τους εργαζόμενους και μεσαίους πολίτες, αρχίζει να περιορίζεται καθώς το χρήμα αποκτά ξανά αντίκρισμα στην πραγματική παραγωγή.
 

Ο Τραμπ ως «αναδιανομέας ισχύος»

Με τις ενέργειες του, ο Τραμπ επανεκκινεί την παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Σπάζει τον έλεγχο των υπερεθνικών μηχανισμών και προσφέρει στις εθνικές κυβερνήσεις την ευκαιρία να επανακτήσουν την κυριαρχία τους. Η Ελλάδα — και κάθε άλλη χώρα — έχει τώρα την ευκαιρία να διαπραγματευτεί απευθείας με τον μεγάλο παίκτη, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε επιτρόπους και τεχνοκράτες.
 

Η προφητεία του γέροντα Παϊσίου και η επιστροφή της Ιστορίας

Και εδώ μπαίνει στο προσκήνιο κάτι που λίγοι έχουν το θάρρος να πουν δημοσίως, αλλά πολλοί έχουν αρχίσει να ψιθυρίζουν: η προφητεία του γέροντα Παϊσίου. Ο γέροντας είχε πει ότι «η Αμερική θα δει ότι η Γερμανία σήκωσε κεφάλι… ότι ξυπνάει ο Χίτλερ και θα θελήσει να την διαλύσει».

Ποιο είναι το κέντρο ισχύος της ΕΕ σήμερα; Η Γερμανία. Και ποια χώρα είναι αυτή που επωφελήθηκε περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση και τις εξαγωγές της σε ΗΠΑ και Ασία; Η Γερμανία. Με τις πολιτικές Τραμπ, ο γερμανικός εξαγωγικός υπερμηχανισμός τίθεται υπό κατάρρευση. Οι ΗΠΑ, βλέποντας πως το Βερολίνο λειτουργεί ως ηγεμονική δύναμη που επιβάλλει οικονομική πειθαρχία στους άλλους λαούς της Ευρώπης, ενεργοποιούν το σχέδιο περιορισμού της.

Αυτό που φάνταζε ως οικονομική στρατηγική, αποδεικνύεται τελικά γεωπολιτική σύγκρουση με μεταφυσικό υπόβαθρο.

Συμπέρασμα: Οι δασμοί του Τραμπ δεν είναι απλώς οικονομικό εργαλείο. Είναι πράξη πολέμου κατά του παγκόσμιου συστήματος, κίνηση στρατηγικής επαναφοράς της εθνικής κυριαρχίας και ίσως — για όσους διαβάζουν τα σημεία των καιρών — εκπλήρωση μιας παλαιάς, ιερής προφητείας.

Ίσως τελικά, όπως έλεγε και ο Άγιος Παΐσιος, «ο Θεός εργάζεται στα κρυφά».

 

Πηγή: https://romioitispolis.gr/

Read more »

USAID: Όταν η πραγματικότητα υπερβαίνει κάθε θεωρία συνωμοσίας!

 Γράφει ο ΖΑΠΠΑΣ ΝΙΚΟΣ

Η πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύθηκε από το ZeroHedge, μια πλατφόρμα γνωστή για την κριτική της ανάλυση των γεωπολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, αποκάλυψε στοιχεία που επαναπροσδιορίζουν τη λειτουργία της Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (USAID).

Ιδρυθείσα το 1961 υπό την αιγίδα του Προέδρου Τζον Φ. Κένεντι, η USAID προοριζόταν να αποτελέσει όργανο “μαλακής ισχύος” για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων. Ωστόσο, τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι η υπηρεσία υπερέβη τον αρχικό της σκοπό, εξελισσόμενη σε κεντρικό μηχανισμό ενός παγκόσμιου συστήματος ελέγχου της πληροφορίας και χειραγώγησης της κοινωνικής αντίληψης, με συνέπειες που υπερβαίνουν ακόμη και τις πιο ακραίες θεωρίες συνωμοσίας.

Η USAID, διαθέτοντας ετήσιο προϋπολογισμό ύψους 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων, έχει ιστορικά παρουσιαστεί ως οργανισμός ανθρωπιστικής βοήθειας. Ωστόσο, η έρευνα του ZeroHedge αποκαλύπτει τη συστηματική συνεργασία της με την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) και μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως το Internews Network, με σκοπό τη διαμόρφωση της παγκόσμιας πληροφοριακής ροής.

Ειδικότερα, η υπηρεσία διέθεσε 472,6 εκατομμύρια δολάρια στο Internews, υποστηρίζοντας 4.291 μέσα ενημέρωσης, παράγοντας 4.799 ώρες τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού περιεχομένου το 2023 και επηρεάζοντας 778 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Παράλληλα, εκπαίδευσε περισσότερους από 9.000 δημοσιογράφους, διασφαλίζοντας την ευθυγράμμιση του δημοσιογραφικού λόγου με τις στρατηγικές της προτεραιότητες.

Επιπρόσθετα, η USAID φαίνεται να υπερέβη το διεθνές της πεδίο δράσης, εμπλεκόμενη σε εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες των ΗΠΑ. Σημαντικό παράδειγμα αποτελεί η συμμετοχή της στην απόπειρα καθαίρεσης του προέδρου Τραμπ το 2019, γεγονός που υποδηλώνει τη χρήση των μηχανισμών της για την υπονόμευση της εγχώριας δημοκρατικής νομιμότητας. 

Θεωρητικό πλαίσιο: Η “Αρχιτεκτονική της αντίληψης”

Η λειτουργία της USAID μπορεί να αναλυθεί μέσω ενός τριμερούς μοντέλου, το οποίο το ZeroHedge ορίζει ως “αρχιτεκτονική της αντίληψης”:Έλεγχος της Πληροφοριακής Ροής: Η χρηματοδότηση μέσων ενημέρωσης και η εκπαίδευση δημοσιογράφων επέτρεψαν τη διαμόρφωση της δημόσιας αφήγησης σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η πανδημία COVID-19 και οι εκλογικές διαδικασίες.
Νομιμοποίηση μέσω Ανθρωπιστικών Προγραμμάτων: Προγράμματα όπως το PEPFAR (110 δισ. δολάρια σε 50+ χώρες) ενίσχυσαν την εικόνα της USAID ως φιλανθρωπικού οργανισμού, αποκρύπτοντας τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες.
Κοινωνική και Πολιτιστική Επιρροή: Η προώθηση ιδεολογιών, όπως η DEI και η περιβαλλοντική ατζέντα, αποσκοπούσε στην αναδιαμόρφωση των κοινωνικών δομών, συχνά σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας.
Τα παρακάτω δεδομένα, προερχόμενα από το ZeroHedge για το 2023, καταδεικνύουν την έκταση της επιρροής της USAID:

Κατηγορία, Ποσοτικό, Μέτρο Περιγραφή 

Ετήσιος Προϋπολογισμός 40 δισ. δολάρια Χρηματοδότηση από τον αμερικανικό φορολογούμενο για διεθνείς δραστηριότητες
Χρηματοδότηση Internews 472,6 εκατ. δολάρια Υποστήριξη 4.291 μέσων και εκπαίδευση 9.000+ δημοσιογράφων
Ώρες Εκπομπών 4.799 ώρες Εμβέλεια 778 εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως
Ανθρωπιστική Βοήθεια 10,5 δισ. δολάρια Επενδύσεις σε υγεία και ανάπτυξη για στρατηγική νομιμοποίηση
Χώρες Επιρροής 30+ Κύρια κέντρα σε ΗΠΑ, Λονδίνο, Παρίσι, Κίεβο, Μπανγκόκ, Ναϊρόμπι

Η ανάλυση των δεδομένων υποδεικνύει ότι η USAID λειτουργούσε ως υβριδικός μηχανισμός, συνδυάζοντας ανθρωπιστική δράση με εργαλεία λογοκρισίας και πολιτικής χειραγώγησης, όπως οι “λίστες αποκλεισμού” του Internews για τον εντοπισμό και την καταστολή “ανεπιθύμητου περιεχομένου”.
 

Πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις

Η έρευνα του ZeroHedge καταδεικνύει ότι η USAID αποτέλεσε μέρος ενός ευρύτερου συστήματος που αποσκοπούσε στη διαμόρφωση της ανθρώπινης αντίληψης, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την έννοια της ελευθερίας της σκέψης. Η τρέχουσα πολιτική απόπειρα αποδυνάμωσής της από την κυβέρνηση Τραμπ ενδέχεται να περιορίσει τη δράση της, ωστόσο οι γεωπολιτικές συνέπειες παραμένουν αβέβαιες. Η Κίνα παρακολουθεί τις εξελίξεις, ενδεχομένως εκμεταλλευόμενη την αποσταθεροποίηση της Δύσης, ενώ η Ευρώπη αντιμετωπίζει το δίλημμα της ανάληψης του ρόλου της ως νέου χρηματοδότη των ΜΚΟ.

Η υπόθεση της USAID υπογραμμίζει την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα σχετικά με τη διασταύρωση της ανθρωπιστικής βοήθειας και της γεωπολιτικής ισχύος. Σε έναν κόσμο όπου η πληροφορία αποτελεί το κυρίαρχο όπλο, η διατήρηση της πνευματικής αυτονομίας αναδεικνύεται σε κρίσιμο ζήτημα για τις σύγχρονες κοινωνίες.

Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com

Read more »

5 προβλήματα από τα οποία υποφέρουν κυρίως οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι

 

Ποιος είπε ότι το να είναι κανείς έξυπνος έχει μόνο οφέλη σ’ αυτή τη ζωή;

Κάποιες στενοχώριες αυτής της ζωής φαίνεται ότι φτιάχτηκαν κυρίως για τους ευφυείς. Τα παιδιά με τα γυαλάκια του διπλανού θρανίου, μπορεί να πέτυχαν στη δουλειά και να σας τους έφερνε πάντα ως παράδειγμα η μαμά σας, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ως ενήλικες δεν έχουν τις δικές τους κατάμαυρες στιγμές απελπισίας. Τα χρονικά διαστήματα όπου τίποτα δεν πάει καλά στη ζωή τους. Κυρίως, εξαιτίας των παρακάτω 5 σοβαρών λόγων:

Τους έχουν συνδέσει με την επιτυχία

Οπότε κάθε λάθος τους μετράει, βαραίνει και «χρεώνεται» επί 2. Από παιδιά ήταν οι καλύτεροι στο σχολείο, οι πιο διαβασμένοι, αυτοί με την πιο έξυπνη απάντηση, οι τύποι που δεν περίμενες ποτέ ότι θα απογοητεύσουν σε οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνονταν. Ποιός είπε ότι αυτό αλλάζει στην ενήλικη ζωή; Το να κυκλοφορεί κάποιος με την ταμπέλα του έξυπνου, σημαίνει ότι κάθε στραβοπάτημα του μετριέται διαφορετικά, χωρίς ίχνος επιείκειας, κάνοντας τον κόσμο ένα αφόρητο μέρος για να ζήσει αυτός ο άνθρωπος.

Είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνουν φίλους

Για το συγκεκριμένο πρόβλημα, βέβαια, δεν ευθύνονται μόνο οι άλλοι. Οι ιδιοφυείς άνθρωποι υποφέρουν από μοναξιά για δύο λόγους: είτε αδυνατούν να ευχαριστηθούν την παρέα ανθρώπων με σαφώς λιγότερες διανοητικές δυνατότητες από τους ίδιους ή συχνά πέφτουν «θύματα» εκμετάλλευσης ή χλεύης. Πώς περνά την εφηβεία του ένας πολύ έξυπνος μαθητής με υψηλές βαθμολογίες; Το… «φυτό» της τάξης δεν σταματά να αντιμετωπίζεται με ειρωνεία στη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής του. Μέχρι να φτάσει να απαντήσει ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, βρίσκεται ήδη στην πιο παραγωγική – και μοναχική – ηλικία της ζωής του.

Δυσκολεύονται να πάρουν γρήγορες αποφάσεις

Ακριβώς, επειδή θα αναλύσουν μέχρι… αηδίας τα «υπέρ» και τα «κατά» μίας απόφασης, θα διερευνήσουν όλες τις παραμέτρους και όλες τις πιθανές συνέπειες, το να αποφασίσουν κάτι – και μάλιστα – στα γρήγορα αποδεικνύεται πραγματικός βραχνάς. Οι ευφυείς, συνήθως είναι και άνθρωποι των συνεπειών. Ποτέ δεν θα προχωρήσουν σε μία επιπόλαιη ενέργεια, ποτέ δεν θα κάνουν κάτι χωρίς να εξετάσουν όλες τις πλευρές. Και κάπως έτσι, μπορούν να βγάλουν την ψυχή στους πάντες, για την πιο απλή έως την πιο δύσκολη απόφαση.

Παγιδεύονται στην ίδια τους την ευφυία…

Τι σημαίνει αυτό; Απλώς, βάλτε έναν πολύ έξυπνο άνθρωπο να εξηγήσει κάτι που να έχει μέτρια δυσκολία κατανόησης σε κάποιον που θα χρειαστεί τον διπλάσιο χρόνο για να το καταλάβει. Μπίνγκο. Ο ευφυής, αν δεν εκνευριστεί, τουλάχιστον θα ζοριστεί και θα μορφάει με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άλλος. Είναι το σημείο που «μιλάει» – συνήθως πολύ – το σύνδρομο ανωτερότητας και η ενσυναίσθηση κάνει φτερά. Συνήθως, εκεί χάνουν πόντους οι έξυπνοι και όχι άδικα.

Το βρίσκουν πολύ δύσκολο να ευτυχήσουν

Έχοντας «εκπαιδευτεί» σε όλη τους τη ζωή να λύνουν προβλήματα, να δίνουν τις πιο σωστές εξηγήσεις για τις πιο δύσκολες καταστάσεις, οι ευφυείς αδυνατούν να βρουν χαρά στα μικροπράγματα. Το «λογισμικό» τους αποκρίνεται σε άλλα ερεθίσματα και όχι τόσο στην απόλαυση ενός παγωτού ή στο να δουν το ηλιοβασίλεμα. Η ευτυχία είναι κάτι που έρχεται και το νιώθει κανείς, όταν αποδέχεται τους άλλους γι’ αυτό που πραγματικά είναι και ξέρει ότι δεν μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Και για τον ευφυή, αυτό είναι αληθινό εμπόδιο που θέτει στον εαυτό του κάθε μέρα, χωρίς να μπορεί πάντα να το ξεπεράσει. 

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com

Read more »

Τα θαύματα των απλών και αγίων ανθρώπων του Θεού!

Κάποτε, ο Όσιος Μάρκος ο Σπηλαιώτης της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, έσκαψε έναν τάφο γιά κάποιο κεκοιμημένο αδελφό. Εξαντλημένος όμως καθώς ήταν από την νυκτερινή αγρυπνία και ορθοστασία, δεν μπόρεσε να τον κάνη αρκετά ευρύχωρο.

Όταν έφεραν το σώμα του νεκρού και εδοκίμασαν να το τοποθετήσουν εις τον τάφο, διεπίστωσαν ότι, μόλις και μετά βίας εχωρούσε μέσα. Άρχισαν τότε οι αδελφοί να παραπονούνται και να βαρυγγωμούν κατά το Οσίου Μάρκου.«Αδελφέ», του έλεγαν, «τί μνήμα είναι αυτό που έσκαψες;

Ούτε νεκρό μπορούμε να θάψουμε καλά ούτε να τον περιχύσουμε με λάδι, όπως συνηθίζεται.
Γιατί το έκανες τόσο στενό;».

Ο Όσιος έβαλε ταπεινά μετάνοια και είπε:

«Συγχωρέστέ με, πατέρες, από σωματική αδυναμία δεν έκανα σωστά την εργασία».

Εκείνοι όμως δεν ησύχασαν, αλλά πολλαπλασίασαν τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες.

Τότε ο Όσιος στράφηκε στο νεκρό και του είπε με απλότητα:

«Επειδή είναι στενός ο χώρος του τάφου σου, αδελφέ, βολέψου μόνος σου μέσα. Να, πάρε και το λάδι και χύσε και στο σώμα σου όσο πρέπει»!

Χωρίς δεύτερη προτροπή, ο νεκρός κινήθηκε και τακτοποίησε το σώμα του στο λάκκο. Έπειτα άπλωσε το χέρι του και επήρε το λάδι κι έχυσε στο πρόσωπο και στο στήθος του σταυροειδώς. Έβαλε, τέλος, πάλι το δοχείο στα χέρια του Οσίου, εξάπλωσε ήσυχα κι έμεινε ακίνητος.

Φόβος και τρόμος εκυρίευσε όλους τους αδελφούς με αυτό το εξαίσιο θαύμα!!!

 

 

Πηγή:  https://www.dromokirix.gr

Read more »

Η τηλεθέαση της Αγιότητας

Πολλοί, και εξ ημών, διερωτώνται εύλογα, πώς γίνεται σε μια εποχή αυξημένης αποϊεροποίησης, κατεστημένης εκκοσμίκευσης, κορύφωσης της παραδοσιακής αντιθρησκευτικότητας, δαιμονοποίησης και γελοιοποίησης των παραδοσιακών αξιών, κακοποίησης της αισθητικής, αποθέωσης του ευδαιμονισμού, επιβολής νέων μορφών ηθικότητας, ειδωλοποίησης της τεχνολογίας, μεταλλαγής της κανονικότητας και βιασμού της φυσικότητας,

η τηλεοπτική προβολή της ζωής ενός αγίου, και συγκεκριμένα του οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, να διασφαλίζει τόσο μεγάλη αποδοχή και να αφήνει τόσο συγκλονιστικά αποτυπώματα στις ψυχές των νεοελλήνων, ανεξάρτητα από ηλικίες, επαγγέλματα, τάξεις, μορφωτικό επίπεδο, ακόμη και από το βαθμό ατομικής και θεσμικής θρησκευτικότητας. Το ίδιο συνέβη και με προηγούμενη τηλεοπτική παραγωγή με κέντρο αναφοράς τον άγιο Νεκτάριο. 

Του Αποστόλου Β. Νικολαΐδη (Ομ. Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και Προέδρου του Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός»)

Αυτό το πρωτοφανές για τα τηλεοπτικά πράγματα στη χώρα μας φαινόμενο εμφανίζεται με μια τέτοια δυναμική ώστε να εκπλήσσει και να δυσκολεύει όσους θα ήθελαν είτε να συνεχίσουν είτε να ξεκινήσουν μια συκοφαντική, εμπαικτική, μηδενιστική και απαξιωτική κριτική με σκοπό να πλήξουν πρώτα την όλη προσπάθεια του Ινστιτούτου και της Μονής Βατοπαιδίου, και ύστερα το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, αφού πρώτα θα έχουν μετέλθει πλήθος αθεϊστικών εργαλείων για να μεταλλάξουν ή και να ξεριζώσουν την εκκλησιαστική συνείδηση και προσήλωση των Ελλήνων στις καθαρές και αυθεντικές ρίζες του Γένους. Αντ’ αυτού για μια ακόμη φορά, και μάλιστα εν μέσω πολλαπλών κρίσεων, έρχεται στην επιφάνεια αυτό που λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ναι μεν δεν κραυγάζει παραμένει όμως βαθιά αποτυπωμένο στο μεδούλι της χριστιανικής συνείδησης.

Πού οφείλονται λοιπόν όχι μόνο αυτή η εκπληκτική αποδοχή της σειράς αλλά και η δυναμική ανταπόκριση του λαού στα μηνύματα που εκπέμπει η σειρά «Άγιος Παΐσιος από τα Φάρασα στον Ουρανό»;

Κατά την γνώμη μου οφείλεται σε δύο παράγοντες: Πρωτίστως στο φως που εκπέμπουν το πρόσωπο και η ζωή του αγίου Παϊσίου, όπως αυτά προβάλλονται από εξαίρετους ερμηνευτές, που όπως ομολογούν σχεδόν ταυτίστηκαν με τους ρόλους, και δευτερευόντως στην ασυνείδητη μεν αλλά αδήριτη ανάγκη υπέρβασης της πνευματικής πτώχευσης που έντεχνα σχεδιάζεται και καλλιεργείται σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο από όλους σχεδόν τους θεσμούς.

Ο αγιολογικός τύπος του οσίου Παϊσίου διαφοροποιείται από άλλα αγιολογικά πρότυπα, επειδή έχει χαρακτηριστικά που εκτός των άλλων τον καθιστούν λίαν προσιτό και αγαπητό στο λαό:

-Δεν είναι άγιος επειδή είχε απαλλαγεί από την αμαρτία αλλά εξαιτίας της παρουσίας της θείας Χάριτος. Δεν αισθάνεται ούτε και συμπεριφέρεται ως αναμάρτητος αλλά ως ο χειρότερος όλων.

-Τίποτε από όσα ενάρετα και θαυμαστά έκανε δεν τα απέδιδε στην αξιοσύνη του αλλά στη Χάρη του Θεού και τη βοήθεια της Παναγίας που τόσο αγαπούσε. Είχε δε έναν ιδιαίτερο, και μάλιστα χαριτωμένο, τρόπο να τα κρύβει. Έκανε ό,τι μπορούσε για να διαψεύδει την δοξαστική κοινή γνώμη και να ακυρώνει όσο μπορούσε κάθε προσπάθεια αυτοδιαφήμισης. Ο ίδιος μάλιστα έλεγε ότι ένας άγιος θα ήταν ανόητος αν φανέρωνε στους άλλους όσα ζει ο ίδιος εν τω κρυπτώ.

-Σκεφτόταν και φερόταν κόντρα στον καθωσπρεσπισμό, στην τρέχουσα λογική, αυτή που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση του οικείου συμφέροντος, και ακολουθούσε μια υπέρλογη και για τον κόσμο παράλογη λογική. Ό,τι ήταν και ό,τι είχε ήταν για τους άλλους και όχι για τον ίδιο.

-Δεν επένδυε σε κάποια επίκτητη κοσμική σοφία, όπως κάνουν συνήθως οι θεσμικοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας, αλλά στην βιωματική θεολογία, καρπό της στενής κοινωνίας του με το άγιο Πνεύμα, συνδυασμένη με την απόλυτη ταπείνωση, την επίπονη άσκηση και την θαυμαστή άρνηση του ιδίου θελήματος. Έτσι ήταν σε θέση με τον απλό, περιεκτικό, παραδειγματικό και σοφό κατά πάντα λόγο να ξεκλειδώνει καρδιές, να κατοικεί σ’ αυτές, να φωτίζει το νου, να δίνει ευπρόσδεκτες απαντήσεις σε υπαρξιακά προβλήματα των ανθρώπων, να προβληματίζει όσους δυσκολεύονταν λόγω συνθηκών να ακολουθήσουν τις συμβουλές του. Και μόνο η παρουσία του, η όψη του προσώπου, το καταδεκτικό βλέμμα του, το έξυπνο χιούμορ, ο τόνος της φωνής, ο απλός και κατανοητός λόγος του μετέδιδαν από μόνα τους τα αναγκαία σωστικά μηνύματα.

-Πάντα ήταν έτοιμος να μιμηθεί τον Ιώβ στο να αποδέχεται ως θείες δωρεές όχι μόνο τις ευεργεσίες αλλά και τις δοκιμασίες. Εντυπωσιάζει δε η ετοιμότητά του να φορτώνεται εκείνος τα ασθενήματα και τις ασθένειες των άλλων αρκεί να απαλλάσσονταν εκείνοι από αυτά.

-Είχε και τα τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός αγίου, όπως τα όρισε ο ίδιος, όχι βέβαια για τον εαυτό του αλλά για τους αγίους που συναναστρεφόταν: την αγάπη, την ταπείνωση, την απλότητα και την διάκριση.

-Ακολουθούσε ακόμη την πάγια τακτική των αγίων: Σμίκρυνε ή δικαιολογούσε τα λάθη των άλλων ενώ μεγιστοποιούσε τα δικά του, σκεπτόμενος ότι, αν ήταν στη θέση των άλλων θα έκανε πολύ χειρότερα.

-Εντυπωσιάζει ο τρόπος που αντιμετώπιζε τις αδικίες, τις προσβολές, τις κατηγορίες και τις ταπεινώσεις, επιστρατεύοντας την προσευχή, την υπομονή, την υπακοή, την συγχώρεση και την αγάπη, σεβόμενος δε απολύτως τις θεσμικές εξουσίες παρά την απόρριψη και την περιφρόνηση που εισέπραττε από κάποιους φορείς τους. Ταυτόχρονα δίδασκε τον αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης των πειρασμών που προβάλλει ο μισάγιος διάβολος με σκοπό να αλλοτριώσει τον άνθρωπο από το Θεό.

-Δίδασκε με τα λόγια και τα έργα του ότι η χριστιανική ζωή δεν είναι ούτε δύσκολη ούτε και περίπλοκη αλλά εύκολη και απλή. Με αυτήν την αίσθηση αναχωρούσαν από κοντά του όσοι τον πλησίαζαν. Την ίδια αίσθηση αποκομίζουν πολλοί από τους τηλεθεατές, κατά τη μαρτυρία τους, με το πέρας των τηλεοπτικών επεισοδίων. Αξίζει να αναφέρουμε το περιστατικό που άκουσα αυτές τις ημέρες για κάποιο μικρό παιδί που το πήγαν οι γονείς του φοβισμένο να εμβολιαστεί, άλλαξε δε στάση όταν μπροστά στο γιατρό άρχισε να προσεύχεται φωνακτά, όπως ο τηλεοπτικός Παΐσιος το προηγούμενο βράδυ, λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και το «μέγα το όνομα της αγίας Τριάδος», θέτοντας στη συνέχεια άφοβο και ήρεμο τον εαυτό του στη διάθεση του γιατρού.

-Τέλος, ο όσιος ακολούθησε σε απόλυτο βαθμό το δρόμο της πλήρους αφέσεως και εμπιστοσύνης στην πρόνοια του Θεού, πρωτίστως στην πρόνοια και την καθοδηγητική δύναμη της Θεοτόκου. Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι πριν ενεργήσει οτιδήποτε έσπευδε να πάρει την ευχή του γέροντά του και την ευχή της Παναγίας. Δείγμα της άκρας ταπείνωσης και της βαθιάς κοινωνίας του με το Θεό.

Μια τέτοια λοιπόν εικόνα αγίου ανθρώπου ήταν αδύνατο να μην συγκινήσει, να μην συναρπάσει και να μην ξεσηκώσει πιστούς και άπιστους. Ωστόσο αυτή είναι η μια πλευρά, και χωρίς αμφιβολία η πλέον καθοριστική για την αποδοχή ενός αγίου στη σύγχρονη αθεϊστική εποχή. Υπάρχει βέβαια και η άλλη που αναφέρεται στις πραγματικές συνθήκες που δεν αρκούνται απλά και μόνο στην ανοχή, για λόγους που έχουν να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την εθιμική πολιτισμική παράδοση, αλλά ανοίγουν το δρόμο, και αναγκάζουν θα έλεγα, σε μια αγωνιώδη αναζήτηση του αληθινού, του αυθεντικού, του ανθρώπινου, του αληθινά αγαπητικού και σωτήριου. Αυτό σημαίνει ότι η αγιότητα δεν εκλαμβάνεται πλέον ως κάτι περιθωριακό, γραφικό, ουτοπικό, σκοταδιστικό, ξεπερασμένο, αλλά ως κάτι αναγκαίο για την ανατροπή της διάχυτης κακοδαιμονίας, η οποία αυξάνεται με τους ίδιους ρυθμούς που αυξάνεται και η τεχνολογική πρόοδος.

Η αγιότητα είναι πλέον ο καταλληλότερος τρόπος για να ανατραπούν όλα τα κατεστημένα που καμιά πρόοδος δεν είναι σε θέση να τα αντιμετωπίσει, και αναφερόμαστε στις αδικίες, την απανθρωπιά, τις διακρίσεις, τους αποκλεισμούς, την εκμετάλλευση και την κάθε μορφή αλλοτρίωσης.

Με την αγιότητα ξεσκεπάζεται η διάχυτη υποκρισία, κρίνεται η διπλή ηθική, ανακρίνεται η ανθρώπινη δικαιοσύνη, δοκιμάζεται η ειλικρίνεια των κινήτρων της επιστήμης και της τεχνολογίας, αλλά και η αξιοπιστία των θεσμών. Με την αγιότητα κρίνεται ακόμη η ποιότητα της θρησκευτικότητας, αξιολογείται η πιστότητα και η αυθεντικότητα της χριστιανικής ταυτότητας, επαναξιολογούνται τα πρότυπα, κάνει επανεκκίνηση ο μηχανισμός σωτηρίας του κόσμου με αληθινούς, υγιείς και αποτελεσματικούς όρους.

Επιπλέον ενδυναμώνονται όσοι κινούνται στα όρια της χλιαρότητας ή είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν λόγω των θεσμικών εκκλησιαστικών σκανδάλων.

Τέλος, με την ήρεμη, ανεπιτήδευτη, και προπαντός με όρους ελευθερίας προβολή της αγιότητας καλύπτονται βασικές εσωτερικές ανθρώπινες ανάγκες του κουρασμένου, εγκαταλελειμμένου, αηδιασμένου, απογοητευμένου και προδομένου ανθρώπου, όπως η αγάπη, η στοργή, η ανοικτή αγκαλιά, η κατανόηση, η ελπίδα, η ασφάλεια, προπαντός η πίστη, μέσω της οποίας μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να δίνει νόημα και προοπτική στη ζωή του. Πίστη που δεν στηρίζεται στις τεχνητές ικανότητες του ανθρώπου, οι οποίες συχνά τον γεμίζουν με ανασφάλεια και τον αναγκάζουν να βρίσκεται πάντα μπροστά σε διλήμματα, αλλά στο διαχρονικό και πάντα στέρεο θεμέλιο του Θεανθρώπου Χριστού, το κέντρο αναφοράς όλων των αγίων, προφανώς και του αγίου Παϊσίου.

Το πλέον πειστικό για όσα αυτόν τον καιρό συμβαίνουν είναι ότι τα παραπάνω συναισθήματα δεν κινούνται στη σφαίρα του ευκταίου, επιθυμητού ή του ιδεατού αλλά αποτελούν στοιχεία συνταύτισης της ζωής του σύγχρονου νεοέλληνα με την ιστορική πορεία του αγίου από τα Φάρασα της Καππαδοκίας στην προσφυγιά με όσα αυτή συνεπάγεται. Ο Παΐσιος άρα δεν είναι ένας ξένος και απρόσιτος αλλά σπλάχνο από τα σπλάχνα του καθημερινού ανθρώπου, γνήσιο τέκνο της ταλαιπωρίας, της κακουχίας, της απόρριψης. Είναι ο δικός του άγιος, ο αδύνατος, ο καχεκτικός, ο ταπεινός, αλλά ταυτόχρονα αυτός που υπερβαίνει όλα τα εμπόδια, διασκεδάζει τις δυσκολίες, κατανοεί τα προβλήματα, καταργεί τους φυσικούς νόμους όταν χρειάζεται, θαυματουργεί χάρη των ανθρώπων. Ένας τέτοιος, βαθιά ανθρώπινος, άγιος πρέπει στους ανθρώπους της εποχής μας, και δεν χάνουν την ευκαιρία να τον έχουν.

Αν αυτή είναι η τεράστια σε σημασία δυναμική της αγιότητας στη σύγχρονη εποχή, τότε κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει αφενός την καθοριστική συμβολή της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, που με τον Γέροντά της Εφραίμ εμπνεύστηκε, σχεδίασε και οργάνωσε την τηλεοπτική παραγωγή, και του Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός» που το πραγμάτωσε, και αφετέρου του τηλεοπτικού καναλιού MEGA που δέχτηκε να υιοθετήσει και να προβάλλει τη σειρά χωρίς να υπολογίσει όχι μόνο τα αρνητικά ή και ειρωνικά σχόλια που θα επέσυρε μια τέτοια επιλογή, αλλά και το ενδεχόμενο μιας οικονομικής αποτυχίας. Και μόνο το γεγονός ότι μια τέτοια παραγωγή με καθαρό θρησκευτικό περιεχόμενο προβάλλεται από ένα κοσμικό κανάλι, ανεξάρτητα από τα κίνητρά του, δεν πολλαπλασιάζει μόνο την επιτυχία της προβολής αλλά και το βαθμό δραστικότητας στο κοινό. Επιβεβαιώνεται δε για μια ακόμη φορά, ότι η πρόνοια του Θεού δεν κινείται, όπως το προκαθορίζουν οι άνθρωποι, παρερμηνεύοντας το θέλημά του, αλλά με πολλούς και διάφορους και καμιά φορά «ανορθόδοξους» τρόπους.

Δημοσιεύτηκε στον Τηλεθεατή

Πηγή: https://www.orthodoxianewsagency.gr

Read more »

Το κινεζικό μήνυμα στον Τραμπ μέσω Ρωσίας

Τι είπε ο Κινέζος ΥΠΕΞ στο ρωσικό Sputnik

Όπως μεταδίδεται, ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Ουάνγκ Γι ξεκίνησε μια τριήμερη επίσημη επίσκεψη στην Ρωσία τη Δευτέρα για συνομιλίες με κορυφαίους Ρώσους αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένου του Ρώσου ομολόγου του Σεργκέι Λαβρόφ και του Προέδρου Πούτιν.

Μιλώντας στο Sputnik, ο Wang, εκπροσωπώντας τον Κινέζο πρόεδρο Σι, περιέγραψε την τρέχουσα κατάσταση στις παγκόσμιες υποθέσεις.

«Η Κίνα είναι έτοιμη να παίξει έναν εποικοδομητικό ρόλο σε μια διευθέτηση μαζί με τη διεθνή κοινότητα, ειδικά τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου», είπε ο υπουργός Εξωτερικών της Κίνας, σχολιάζοντας τις συνεχιζόμενες προσπάθειες για την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας στην Ουκρανία.

«Υποστηρίζουμε την εξάλειψη των αιτιών της κρίσης μέσω διαλόγου και διαπραγματεύσεων και, τελικά, την επίτευξη μιας δίκαιης, μακροπρόθεσμης, δεσμευτικής ειρηνευτικής συμφωνίας αποδεκτής από όλα τα μέρη, η οποία θα καθιστούσε δυνατή την επίτευξη πραγματικά διαρκούς ειρήνης και σταθερότητας στην Ευρασία και σε ολόκληρο τον κόσμο», είπε ο Wang.

Η Κίνα υποστηρίζει μια πολιτική διευθέτηση στην Ουκρανία «από την πρώτη κιόλας μέρα» της κρίσης, είπε ο Wang, τονίζοντας ότι η θέση της Κίνας «ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της πλειοψηφίας των χωρών της παγκόσμιας κοινότητας».

Σχολιάζοντας την ειρηνευτική ώθηση του Προέδρου Τραμπ, ο Γουάνγκ σημείωσε το γεγονός ότι η Ρωσία και ο Πρόεδρος Πούτιν ήταν πάντα ανοιχτοί στον διάλογο και είπε ότι ακόμη και μικρά βήματα προς την ειρήνη είναι «εποικοδομητικά» και «αξίζουν να γίνουν».

«Δεν μπορείτε να επιτύχετε την ειρήνη ξαπλωμένοι. Πρέπει να εργαστείτε και να την επιτύχετε με σκληρή δουλειά», δήλωσε ο κορυφαίος διπλωμάτης της Κίνας.

Τα βήματα προς την επιστροφή στην ομαλότητα στις σχέσεις Ρωσίας-ΗΠΑ είναι «καλά για την σταθεροποίηση της ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και ενσταλάζουν αισιοδοξία σε ένα θλιβερό διεθνές περιβάλλον», είπε ο Wang, σχολιάζοντας την συνεχιζόμενη ώθηση του Προέδρου Τραμπ για αποκατάσταση των σχέσεων με τη Μόσχα μετά από τρία χρόνια γυμνής αμερικανικής επιθετικότητας.

«Ο σύγχρονος κόσμος αντιμετωπίζει ένα αυξανόμενο έλλειμμα βεβαιότητας», είπε ο Wang, σημειώνοντας: «Σε αυτές τις συνθήκες, οι μεγάλες χώρες πρέπει, εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις τους, να λειτουργήσουν ως σταθεροποιητικός παράγοντας σε έναν απρόβλεπτο κόσμο».

«Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως κορυφαίες παγκόσμιες δυνάμεις και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την ειρήνη και την ηρεμία στον πλανήτη, ειδικά όταν πρόκειται για παγκόσμια στρατηγική σταθερότητα», είπε ο Wang.

Ωστόσο τόνισε για τις ΗΠΑ: «Αντί να διορθώσει τα δικά της προβλήματα, η Ουάσιγκτον προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να αποφύγει (…) και να μετατοπίσει την ευθύνη, καταφεύγοντας σε δασμούς, μέχρι και εκβιασμούς και τελεσίγραφα», είπε ο υπουργός Εξωτερικών της Κίνας, σχολιάζοντας τους εμπορικούς πολέμους του Trump 2.0.

«Οι ίδιες οι ΗΠΑ είναι άρρωστες, αλλά αναγκάζουν άλλους να λάβουν θεραπεία», είπε ο Γουάνγκ, τονίζοντας ότι οι εμπορικοί πόλεμοι του Τραμπ θα «προκαλέσουν σοβαρή ζημιά όχι μόνο στην παγκόσμια αγορά και την εμπορική τάξη, αλλά και στη φήμη των ΗΠΑ».

«Το «Πρώτα η Αμερική» δεν μπορεί να επιτευχθεί με τον αμερικανικό εκφοβισμό, ειδικά εις βάρος των συμφερόντων άλλων χωρών», είπε.

Η «κοινή χρήση πυρηνικών» και η «εκτεταμένη πυρηνική αποτροπή», οι προσπάθειες για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας και η ανάπτυξη αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς επίγειας και άλλων στρατηγικών όπλων κοντά στα σύνορα άλλων χωρών χρησιμεύουν για να «υπονομεύσουν» την παγκόσμια στρατηγική ασφάλεια, τόνισε σε άλλο σημείο ο Γουάνγκ.

«Καλούμε την Ουάσιγκτον να καταβάλει σοβαρές προσπάθειες για να μειώσει τους κινδύνους πυρηνικού πολέμου και να επιτύχει τον στόχο της αποπυρηνικοποίησης του πλανήτη», ανέφερε.
Επιπλέον, ο υπουργός Εξωτερικών της Κίνας τόνισε τρία χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ειδικής σχέσης μεταξύ των ευρασιατών γειτόνων, προκειμένου να περάσει στις ΗΠΑ το μήνυμα σε σχέση με το πως πρέπει να είναι οι διμερείς σχέσεις:

1. «Πάντα φίλοι και ποτέ εχθροί» (η κεντρική αρχή από τη Συνθήκη Ρωσίας-Κίνας του 2001 για την καλή γειτονία, τη φιλία και τη συνεργασία).
2. «Ισότητα και αμοιβαία επωφελής συνεργασία».
3. «Μη ευθυγράμμιση, μη αντιπαράθεση και μη κατευθυντικότητα έναντι τρίτων».

 

Πηγή: https://www.el.gr

Read more »

“Ο Γέροντας Παΐσιος και ο ομοφυλόφιλος.”

Μια φορά είχε έρθει στο καλύβι ένα νέο παιδί απελπισμένο, γιατί έπεφτε σε σαρκική αμαρτία και δεν μπορούσε να απαλλαγεί από αυτό το πάθος.

Είχε πάει σε δύο πνευματικούς που προσπάθησαν με αυστηρό τρόπο να το βοηθήσουν να καταλάβει
ότι είναι βαρύ αυτό που κάνει.

Το παιδί απελπίστηκε. «Αφού ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι αμαρτία, είπε, και δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω και να διορθωθώ, θα κόψω κάθε σχέση μου με τον Θεό».

Όταν άκουσα το πρόβλημά του, το πόνεσα το καημένο και του είπα: «Κοίταξε, ευλογημένο, ποτέ να μην ξεκινάς τον αγώνα σου απ’ αυτά που δεν μπορείς να κάνεις, αλλά από αυτά που μπορείς να κάνεις.

Για να δούμε τι μπορείς να κάνεις και να αρχίσεις από αυτά. Μπορείς να εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή;». «Μπορώ», μου λέει.

«Μπορείς να νηστεύεις κάθε Τετάρτη και Παρασκευή;». «Μπορώ».

«Μπορείς να δίνεις ελεημοσύνη το ένα δέκατο απ’το μισθό σου ή να επισκέπτεσαι αρρώστους και να τους βοηθάς;». «Μπορώ».

«Μπορείς να προσεύχεσαι κάθε βράδυ, έστω και αν αμάρτησες και να λες: «Θεέ μου, σώσε την ψυχή μου;». «Θα το κάνω γέροντα» μου λέει.

«Άρχισε, λοιπόν, του λέω, από σήμερα να κάνεις όλα αυτά που μπορείς και ο Παντοδύναμος Θεός θα κάνει το ένα που δεν μπορείς».

Το καημένο ηρέμησε και συνέχεια έλεγε: «Σ’ευχαριστώ, πάτερ». (Το παιδί ελευθερώθηκε εν τέλει από το θανάσιμο πάθος που είχε.). Είχε, βλέπεις, φιλότιμο και ο Καλός Θεός το βοήθησε.

Άγιος Παίσιος Αγιορείτης

Πηγή: https://balsamopsyxhs.gr

Read more »

Τι έβλεπες και τι άκουγες Γέροντα;

Ο παπα-Τύχων, ο γνωστός Ρώσος αγιορείτης ησυχαστής της Καψάλας (+1968), όταν λειτουργούσε, έλεγε στο ψάλτη να στέκεται έξω από το εκκλησάκι, στον μικρό διάδρομο, κι από κει να εκφωνεί το «Κύριε ελέησον».

Ήθελε να είναι τελείως μόνος και να κινείται άνετα στην προσευχή του.

Την ώρα του χερουβικού, ο παπα- Τύχων μεταφερόταν σε ουράνιους κόσμους, και παρέμενε εκεί για είκοσι έως τριάντα λεπτά. Ο ψάλτης έπρεπε να επαναλάβει τον ύμνο πολλές φορές μέχρι τη μεγάλη είσοδο.

-Τί έβλεπες και τί άκουγες, γέροντα, τη μισή εκείνη ώρα; τον ρωτούσε μετά την λειτουργία.

Και ο γέροντας απαντούσε με τα χαριτωμένα σπασμένα ελληνικά του:

– Χερουβείμ-Σεραφείμ δοξολογούσε Θεό. Εγώ πετάω, πα, πα, πα! την ώρα του χερουβικού φύλακας άγγελος ανεβάσει. Μετά από μισή ώρα φύλακας άγγελος κατεβάσει… πω, πω, εγώ λειτουργήσει…

Ο παπα-Τύχων κοινωνούσε καθημερινά από τον άγιο Άρτο. Ο ίδιος δεν έψελνε ποτέ, πάντα λειτουργούσε.

 

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com

Read more »