Δεν χρειάζονται συστάσεις. Δεν χρειάζονται περιγραφές. Όλοι ανεξάρτητα από ηλικία και φύλο, από κοινωνική τάξη και αξίωμα, από ποιότητα μορφώσεως και καλλιέργειας τον έχουμε γευθεί. Μας συντροφεύει. Συμπορευόμαστε.
Ναι! Είναι ο πόνος. Ο πόνος με τις χίλιες τόσες μορφές του. Αρρώστια, θάνατος, εγκατάλειψης, ξενιτιά, απομάκρυνση, αγαπημένων καρδίων ή ακόμη πιο βαθιά, αμαρτία, ενοχή, τραύματα ψυχής.
Πόνος που χτυπά το κορμί και αρρωσταίνει την ψυχή ή πόνος που χτυπά την ψυχή και μαραίνει το κορμί. Πόνος που ξεσπά σε λυγμούς, δάκρυα και θρήνους και πόνος βαθύς, βουβός που κατατρώγει τη χαρά της ζωής και την ειρήνη της ψυχής.
Πόσα ‹‹Γιατί›› δεν ακούγονται! Πόσα παράπονα ή και το ακόμη χειρότερο, πόσες βλασφημίες γιατί υπάρχει! Στο διάβα των χρόνων πολλές οι προσπάθειες από θρησκείες και φιλοσοφίες να δοθεί απάντηση στο νόημα και τη σκοπιμότητα του.
Όμως, ‹‹Ο μεγάλος σκοπός της ζωής δεν είναι να γίνουμε ευτυχείς, αλλά να γίνουμε τέλειοι››.
Αν έτσι βλέπουμε την ζωή, τότε ο πόνος γίνεται το εργαστήρι της ψυχής μας, το καμίνι μέσα στο οποίο λαμπικάρετε και απαλλάσσεται απ’ ότι ευτελές τη βαραίνει και την ασχημίζει. Ο πόνος μας βοηθά στη μεγάλη αρετή της αυτογνωσίας. Μας κάνει πιο ταπεινούς. Δεν είναι αυτό μεγάλη ευεργεσία, αφού η πόρτα του Θεού ανοίγει με την ταπείνωση;
Ο πόνος λεπτύνει την καρδιά, την ευαισθητοποιεί, απομακρύνει την σκληράδα και την αδιαφορία. ‹‹Όποιος πόνεσε, έμαθε πολλές γλώσσες και έτσι μπορεί να καταλάβει τον άλλον›› κι έτσι γεμίζει την καρδία του με ανθρωπιά- αυτό το άρωμα της ζωής.
Εξάλλου ο πλούτος, η χαρά, η άνεση είναι συχνά μια επικίνδυνη ‹‹ευτυχία››, γιατί μας αποπροσανατολίζει, μας καλύπτει την ορατότητα και δεν μπορούμε να δούμε μακριά, πέρα από τα επίγεια και φθαρτά. Μας μυζά την νοσταλγία για τα υπερκόσμια, μας αποχαυνώνει και μας στερεί τη χαρά των ιερών αγώνων. Ο πόνος τραντάζει την απατηλή ομορφιά των φαινομένων, δημιουργεί ρωγμές από τις οποίες βλέπουμε, πρέπει να βλέπουμε την αιωνιότητα.
Αυτά νοιώθουν οι μεγάλες πονεμένες καρδίες και ονομάζουν τον πόνο δοκιμασία, σταυρό που φέρνει την ανάσταση και λένε ‹‹Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν››.Έχουν την σύνεση, με τα σκοτεινά χρώματα του πόνου και τα λίγα φωτεινά της ευτυχίας, να κάνουν υπέροχους συνδυασμούς και να μας παρουσιάζουν τα αθάνατα αριστουργήματα τους που λέγονται: Άγια Ζωή.
Αυτά ζούσαν οι Μάρτυρες και έλεγαν ‹‹Δριμύς ο χειμών γλυκύς ο παράδεισος›› και ιεραρχούσαν σωστά τις αξίες της ζωής∙ έβλεπαν μέσα από τον πόνο μακριά, πέρα από τα σύνορα αυτού του κόσμου.
Έτσι, ο πόνος στα χέρια του παιδιού του Θεού μπορεί να γίνει σμίλη που να λαξεύει τον χαρακτήρα, να ομορφαίνει την προσωπικότητα, να βαθαίνει την καρδία για να χωρέσει ο Θεός.
Τον πόνο δεν τον δημιουργούν τα παιδία του Θεού, αλλά όταν έρχεται τον μεταβάλουν σε αγώνα. Τον πόνο δεν τον προκαλούν, αλλά όταν τους επισκέπτεται τον μεταφράζουν σε δοξολογία. Δεν τον αποζητούν, αλλά όταν τον συναπαντήσουν τον μεταποιούν σε δημιουργικότητα.
Θωρακισμένοι, λοιπόν, με την προσευχή, αντέχουμε και τραγουδούμε∙ ελπίζουμε και ανεβαίνουμε.
Να, λοιπόν, ένας οδυνηρός σύντροφος ο πόνος, αλλά και …ευεργετικός!…
Πηγή: Μοναχή Μακρίνα
Ναι! Είναι ο πόνος. Ο πόνος με τις χίλιες τόσες μορφές του. Αρρώστια, θάνατος, εγκατάλειψης, ξενιτιά, απομάκρυνση, αγαπημένων καρδίων ή ακόμη πιο βαθιά, αμαρτία, ενοχή, τραύματα ψυχής.
Πόνος που χτυπά το κορμί και αρρωσταίνει την ψυχή ή πόνος που χτυπά την ψυχή και μαραίνει το κορμί. Πόνος που ξεσπά σε λυγμούς, δάκρυα και θρήνους και πόνος βαθύς, βουβός που κατατρώγει τη χαρά της ζωής και την ειρήνη της ψυχής.
Πόσα ‹‹Γιατί›› δεν ακούγονται! Πόσα παράπονα ή και το ακόμη χειρότερο, πόσες βλασφημίες γιατί υπάρχει! Στο διάβα των χρόνων πολλές οι προσπάθειες από θρησκείες και φιλοσοφίες να δοθεί απάντηση στο νόημα και τη σκοπιμότητα του.
Όμως, ‹‹Ο μεγάλος σκοπός της ζωής δεν είναι να γίνουμε ευτυχείς, αλλά να γίνουμε τέλειοι››.
Αν έτσι βλέπουμε την ζωή, τότε ο πόνος γίνεται το εργαστήρι της ψυχής μας, το καμίνι μέσα στο οποίο λαμπικάρετε και απαλλάσσεται απ’ ότι ευτελές τη βαραίνει και την ασχημίζει. Ο πόνος μας βοηθά στη μεγάλη αρετή της αυτογνωσίας. Μας κάνει πιο ταπεινούς. Δεν είναι αυτό μεγάλη ευεργεσία, αφού η πόρτα του Θεού ανοίγει με την ταπείνωση;
Ο πόνος λεπτύνει την καρδιά, την ευαισθητοποιεί, απομακρύνει την σκληράδα και την αδιαφορία. ‹‹Όποιος πόνεσε, έμαθε πολλές γλώσσες και έτσι μπορεί να καταλάβει τον άλλον›› κι έτσι γεμίζει την καρδία του με ανθρωπιά- αυτό το άρωμα της ζωής.
Εξάλλου ο πλούτος, η χαρά, η άνεση είναι συχνά μια επικίνδυνη ‹‹ευτυχία››, γιατί μας αποπροσανατολίζει, μας καλύπτει την ορατότητα και δεν μπορούμε να δούμε μακριά, πέρα από τα επίγεια και φθαρτά. Μας μυζά την νοσταλγία για τα υπερκόσμια, μας αποχαυνώνει και μας στερεί τη χαρά των ιερών αγώνων. Ο πόνος τραντάζει την απατηλή ομορφιά των φαινομένων, δημιουργεί ρωγμές από τις οποίες βλέπουμε, πρέπει να βλέπουμε την αιωνιότητα.
Αυτά νοιώθουν οι μεγάλες πονεμένες καρδίες και ονομάζουν τον πόνο δοκιμασία, σταυρό που φέρνει την ανάσταση και λένε ‹‹Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν››.Έχουν την σύνεση, με τα σκοτεινά χρώματα του πόνου και τα λίγα φωτεινά της ευτυχίας, να κάνουν υπέροχους συνδυασμούς και να μας παρουσιάζουν τα αθάνατα αριστουργήματα τους που λέγονται: Άγια Ζωή.
Αυτά ζούσαν οι Μάρτυρες και έλεγαν ‹‹Δριμύς ο χειμών γλυκύς ο παράδεισος›› και ιεραρχούσαν σωστά τις αξίες της ζωής∙ έβλεπαν μέσα από τον πόνο μακριά, πέρα από τα σύνορα αυτού του κόσμου.
Έτσι, ο πόνος στα χέρια του παιδιού του Θεού μπορεί να γίνει σμίλη που να λαξεύει τον χαρακτήρα, να ομορφαίνει την προσωπικότητα, να βαθαίνει την καρδία για να χωρέσει ο Θεός.
Τον πόνο δεν τον δημιουργούν τα παιδία του Θεού, αλλά όταν έρχεται τον μεταβάλουν σε αγώνα. Τον πόνο δεν τον προκαλούν, αλλά όταν τους επισκέπτεται τον μεταφράζουν σε δοξολογία. Δεν τον αποζητούν, αλλά όταν τον συναπαντήσουν τον μεταποιούν σε δημιουργικότητα.
Θωρακισμένοι, λοιπόν, με την προσευχή, αντέχουμε και τραγουδούμε∙ ελπίζουμε και ανεβαίνουμε.
Να, λοιπόν, ένας οδυνηρός σύντροφος ο πόνος, αλλά και …ευεργετικός!…
Πηγή: Μοναχή Μακρίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.