ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
Η εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» βρίσκεται ενθρονισμένη στο Ιερό του Ναού,επάνω στο ιερό σύνθρονο.Η ονομασία της οφείλεται στον ύμνο «Άξιον Εστί»,το μγαλυνάριον δηλαδή που ψάλλει η Εκκλησία μετά τον καθαγιασμό της Θείας Ευχαριστίας.Τον ύμνο αυτό έψαλε για πρώτη φορά ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.
Κοντά στην σκήτη του Πρωτάτου,στην τοποθεσία της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος,είναι μια βαθιά κοιλάδα με πολλά κελιά.Σ’ένα απ’ τα κελιά κατοικούσε ένας ιερομόναχος με τον υποτακτικό του.Επειδή υπάρχει η συνήθεια να γίνεται κάθε Κυριακή αγρυπνία στη Σκήτη,κάποιο Σάββατο βράδυ ο Γέροντας,έφυγε για την αγρυπνία λέγοντας στο μαθητή του να μείνει και να κάνει την Ακολουθία στο κελλί.
Μόλις έπεσε η νύχτα,κάποιος κτύπησε την πόρτα.Ήταν ένας άγνωστος Μοναχός,που ζήτησε να περάσει τη νύκτα στο κελλί.Την ώρα του όρθρου σηκώθηκαν να ψάλλουν την ακολουθία μαζί.Όταν έφτασαν στον ύμνο: «Την Τιμιωτέραν…»,ο υποτακτικός του Γέροντα έψαλε μόνο «την τιμιωτέραν των Χερουβείμ…»ως το τέλος,ενώ ο άγνωστος μοναχός άρχισε τον ύμνο με τα εξής λόγια: «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών».Και μετά συνέχισε τον υπόλοιπο ύμνο.
Ο νεαρός υποτακτικός απόρησε και είπε στον ξένο: «Ποτέ δεν ακούσαμε αυτά τα λόγια,ούτε εμείς,ούτε και οι πριν από μας Γέροντες».Τον παρακάλεσε μάλιστα να του γράψει τον ύμνο για να τον ψάλλεικι αυτός.Επειδή λοιπόν δεν υπήρχε χαρτί και μολύβι,ο ξένος έγραψε τον ύμνο σε μια πλάκα με το δάκτυλό του και τα γράμματα χαράκτηκαν θαυματουργικά ωσάν να κινούσε το δάκτυλό του πάνω σε πηλό. «Από τώρα και στο εξής έτσι θα ψάλλετε τον ύμνο όλοι οι Ορθόδοξοι» είπε και έγινε άφαντος.Ο ξένος αυτός ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.Τον είχε στείλει ο Θεός ν’ αποκαλύψει τον αγγελικό ύμνο,για να ψάλλεται μ’ έναν τρόπο που να ταιριάζει καλύτερα στη Μητέρα του Θεού.
Όταν ο Γέροντας έμαθε γυρίζοντας στο κελλί το θαυμαστό αυτό γεγονός,ενημέρωσε τον πρώτο του Αγίου Όρους και την Κοινή Σύναξη,δείχνοντας την πλάκα με τα χαραγμένα λόγια του ύμνου.Αφού εδόξασαν όλοι το Θεό και ευχαρίστησαν τη Θεοτόκο,έστειλαν την πλάκα στην Κωνσταντινούπολη προς τον Πατριάρχη και τον Βασιλέα με όλη τη διήγηση του θαύματος γραπτώς.
Από τότε ο αγγελικός αυτός ύμνος έγινε γνωστός σ’ όλο τον κόσμο.Η εικόνα της Παναγίας που βρισκόταν στο Ναό του κελλίου,όπου έγινε το θαύμα μεταφέρθηκε στο ναό του Πρωτάτου.Το κελλί εκείνο,όπου ο Αρχάγγελος εδίδαξε τον ύμνο,ονομάζεται μέχρι και σήμερα «Άξιον Εστί» και η βαθειά κοιλάδα όπου βρίσκεται,λέγεται από τότε «Άδειν»,διότι εκεί εψάλη για πρώτη φορά ο ύμνος.
Το θαύμα αυτό έγινε στις 11 Ιουνίου του 982 μ.Χ,ημέρα Κυριακή.Από τα τέλη του 10ου αιώνα,ο ύμνος πέρασε σε λειτουργική χρήση και ψάλλεται στη Θεία Λειτουργία μετά την εκφώνηση «Εξαιρέτως της Παναγίας…» στον ίδιο ήχο με το Χερουβικό.
Άξιον εστίν ως αληθώς
μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,
την αειμακάριστον και παναμώμητον
και μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ
και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,
την όντως Θεοτόκον,
Σε μεγαλύνομεν.
Τον ύμνο αυτόν άκουσε ο προφήτης Ησαΐας να ψάλλουν ακατάπαυστα οι Άγγελοι στο θρόνο του Θεού σε όραμα και περιέχεται στην Προφητεία του (Ησ. 6, 3).
"Και τον χρόνο που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας, είδα τον Κύριο να κάθεται σε υψηλό θρόνο που ξεχώριζε και ο οίκος του ήταν γεμάτος απο τη δόξα του. Και Σεραφείμ, στεκόταν σε κύκλο γυρω του, έχοντας το καθέ ένα απο έξι πτερύγια, και με τα δύο κάλυπταν ολοκληρωτικά το πρόσωπο, με τα δύο κάλυπταν τα πόδια τους και με τα άλλα δύο πετούσαν. Και φώναζε το ένα προς το άλλο και έλεγαν. Άγιος, άγιος ,άγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δοξης αυτού. Και σείστηκε το πάνω μερος της θύρας απο την δύναμη της φωνής, και ο οίκος γέμισε καπνό. Και είπα. Εγώ ο ταλαίπωρος , έφτασα σε κατάνυξη, ότι ενώ είμαι άνθρωπος και έχω ακάθαρτα χείλη, και κατοικώ ανάμεσα σε λαό με ακάθαρτα χείλη, είδα τον βασιλιά Κύριο σαβαώθ με τα μάτια μου. Και στάλθηκε προς εμένα ένα απο τα Σεραφείμ, και είχε κάρβουνο στα χέρια του, που το πήρε με λαβίδα απο το θυσιαστήριο, και ακούμπησε στο στόμα μου και είπε. Να άγγιξε αυτό τα χείλη σου και αφέθηκαν οι ανομίες σου και καθαρίστηκαν τις αμαρτίες σου. Και άκουσα την φωνή του Κυριου να μου λέει. Ποιόν να στείλω, και ποιος θα πορευτεί σε αυτόν τον λαο; και είπα. Να εγώ, στείλε εμένα. και είπε. πήγαινε και πές σε αυτόν τον λαό. με τα αυτιά σας θα ακούσετε και δεν θα καταλάβετε και θα δείτε και δεν θα γνωρίστε. Γιατί σκλήρυνε η καρδιά αυτού του λαού και δύσκολα ακούν με τα αυτιά τους και με τα μάτια τους κουράστηκαν να βλέπουν, και ίσως κάποτε καταλάβουν με τα μάτια τους και με τα αυτιά τους ακούσουν και νοήσουν με την καρδιά τους, και επιστρέψουν και τους γιατρέψω. Και είπα , έως πότε Κύριε; και είπε. έως ότου ερημωθούν οι πόλειες και δεν θα κατοικούνται και οι οικοί θα αδειάσουν απο ανθρώπους, και η γη θα ερημωθεί. και μετά απο αυτό θα απομακρύνει ο θεος τους ανθρώπους και θα αυξηθούν αυτοί που θα εγκαταλειφούν πάνω στη γη. Ακόμη και αν μείνει το ένα δέκατο πάλι και αυτοί θα είναι για αφανισμό, όπως η τερέβινος και η βαλανιδιά , όταν κοπούν απο τη θέση τούς."
Η εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» βρίσκεται ενθρονισμένη στο Ιερό του Ναού,επάνω στο ιερό σύνθρονο.Η ονομασία της οφείλεται στον ύμνο «Άξιον Εστί»,το μγαλυνάριον δηλαδή που ψάλλει η Εκκλησία μετά τον καθαγιασμό της Θείας Ευχαριστίας.Τον ύμνο αυτό έψαλε για πρώτη φορά ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.
Κοντά στην σκήτη του Πρωτάτου,στην τοποθεσία της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος,είναι μια βαθιά κοιλάδα με πολλά κελιά.Σ’ένα απ’ τα κελιά κατοικούσε ένας ιερομόναχος με τον υποτακτικό του.Επειδή υπάρχει η συνήθεια να γίνεται κάθε Κυριακή αγρυπνία στη Σκήτη,κάποιο Σάββατο βράδυ ο Γέροντας,έφυγε για την αγρυπνία λέγοντας στο μαθητή του να μείνει και να κάνει την Ακολουθία στο κελλί.
Μόλις έπεσε η νύχτα,κάποιος κτύπησε την πόρτα.Ήταν ένας άγνωστος Μοναχός,που ζήτησε να περάσει τη νύκτα στο κελλί.Την ώρα του όρθρου σηκώθηκαν να ψάλλουν την ακολουθία μαζί.Όταν έφτασαν στον ύμνο: «Την Τιμιωτέραν…»,ο υποτακτικός του Γέροντα έψαλε μόνο «την τιμιωτέραν των Χερουβείμ…»ως το τέλος,ενώ ο άγνωστος μοναχός άρχισε τον ύμνο με τα εξής λόγια: «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών».Και μετά συνέχισε τον υπόλοιπο ύμνο.
Ο νεαρός υποτακτικός απόρησε και είπε στον ξένο: «Ποτέ δεν ακούσαμε αυτά τα λόγια,ούτε εμείς,ούτε και οι πριν από μας Γέροντες».Τον παρακάλεσε μάλιστα να του γράψει τον ύμνο για να τον ψάλλεικι αυτός.Επειδή λοιπόν δεν υπήρχε χαρτί και μολύβι,ο ξένος έγραψε τον ύμνο σε μια πλάκα με το δάκτυλό του και τα γράμματα χαράκτηκαν θαυματουργικά ωσάν να κινούσε το δάκτυλό του πάνω σε πηλό. «Από τώρα και στο εξής έτσι θα ψάλλετε τον ύμνο όλοι οι Ορθόδοξοι» είπε και έγινε άφαντος.Ο ξένος αυτός ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.Τον είχε στείλει ο Θεός ν’ αποκαλύψει τον αγγελικό ύμνο,για να ψάλλεται μ’ έναν τρόπο που να ταιριάζει καλύτερα στη Μητέρα του Θεού.
Όταν ο Γέροντας έμαθε γυρίζοντας στο κελλί το θαυμαστό αυτό γεγονός,ενημέρωσε τον πρώτο του Αγίου Όρους και την Κοινή Σύναξη,δείχνοντας την πλάκα με τα χαραγμένα λόγια του ύμνου.Αφού εδόξασαν όλοι το Θεό και ευχαρίστησαν τη Θεοτόκο,έστειλαν την πλάκα στην Κωνσταντινούπολη προς τον Πατριάρχη και τον Βασιλέα με όλη τη διήγηση του θαύματος γραπτώς.
Από τότε ο αγγελικός αυτός ύμνος έγινε γνωστός σ’ όλο τον κόσμο.Η εικόνα της Παναγίας που βρισκόταν στο Ναό του κελλίου,όπου έγινε το θαύμα μεταφέρθηκε στο ναό του Πρωτάτου.Το κελλί εκείνο,όπου ο Αρχάγγελος εδίδαξε τον ύμνο,ονομάζεται μέχρι και σήμερα «Άξιον Εστί» και η βαθειά κοιλάδα όπου βρίσκεται,λέγεται από τότε «Άδειν»,διότι εκεί εψάλη για πρώτη φορά ο ύμνος.
Το θαύμα αυτό έγινε στις 11 Ιουνίου του 982 μ.Χ,ημέρα Κυριακή.Από τα τέλη του 10ου αιώνα,ο ύμνος πέρασε σε λειτουργική χρήση και ψάλλεται στη Θεία Λειτουργία μετά την εκφώνηση «Εξαιρέτως της Παναγίας…» στον ίδιο ήχο με το Χερουβικό.
Άξιον εστίν ως αληθώς
μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,
την αειμακάριστον και παναμώμητον
και μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ
και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,
την όντως Θεοτόκον,
Σε μεγαλύνομεν.
Άγιος, Άγιος, Άγιος κύριος Σαβαώθ
Τον ύμνο αυτόν άκουσε ο προφήτης Ησαΐας να ψάλλουν ακατάπαυστα οι Άγγελοι στο θρόνο του Θεού σε όραμα και περιέχεται στην Προφητεία του (Ησ. 6, 3).
"Και τον χρόνο που πέθανε ο βασιλιάς Οζίας, είδα τον Κύριο να κάθεται σε υψηλό θρόνο που ξεχώριζε και ο οίκος του ήταν γεμάτος απο τη δόξα του. Και Σεραφείμ, στεκόταν σε κύκλο γυρω του, έχοντας το καθέ ένα απο έξι πτερύγια, και με τα δύο κάλυπταν ολοκληρωτικά το πρόσωπο, με τα δύο κάλυπταν τα πόδια τους και με τα άλλα δύο πετούσαν. Και φώναζε το ένα προς το άλλο και έλεγαν. Άγιος, άγιος ,άγιος Κύριος σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δοξης αυτού. Και σείστηκε το πάνω μερος της θύρας απο την δύναμη της φωνής, και ο οίκος γέμισε καπνό. Και είπα. Εγώ ο ταλαίπωρος , έφτασα σε κατάνυξη, ότι ενώ είμαι άνθρωπος και έχω ακάθαρτα χείλη, και κατοικώ ανάμεσα σε λαό με ακάθαρτα χείλη, είδα τον βασιλιά Κύριο σαβαώθ με τα μάτια μου. Και στάλθηκε προς εμένα ένα απο τα Σεραφείμ, και είχε κάρβουνο στα χέρια του, που το πήρε με λαβίδα απο το θυσιαστήριο, και ακούμπησε στο στόμα μου και είπε. Να άγγιξε αυτό τα χείλη σου και αφέθηκαν οι ανομίες σου και καθαρίστηκαν τις αμαρτίες σου. Και άκουσα την φωνή του Κυριου να μου λέει. Ποιόν να στείλω, και ποιος θα πορευτεί σε αυτόν τον λαο; και είπα. Να εγώ, στείλε εμένα. και είπε. πήγαινε και πές σε αυτόν τον λαό. με τα αυτιά σας θα ακούσετε και δεν θα καταλάβετε και θα δείτε και δεν θα γνωρίστε. Γιατί σκλήρυνε η καρδιά αυτού του λαού και δύσκολα ακούν με τα αυτιά τους και με τα μάτια τους κουράστηκαν να βλέπουν, και ίσως κάποτε καταλάβουν με τα μάτια τους και με τα αυτιά τους ακούσουν και νοήσουν με την καρδιά τους, και επιστρέψουν και τους γιατρέψω. Και είπα , έως πότε Κύριε; και είπε. έως ότου ερημωθούν οι πόλειες και δεν θα κατοικούνται και οι οικοί θα αδειάσουν απο ανθρώπους, και η γη θα ερημωθεί. και μετά απο αυτό θα απομακρύνει ο θεος τους ανθρώπους και θα αυξηθούν αυτοί που θα εγκαταλειφούν πάνω στη γη. Ακόμη και αν μείνει το ένα δέκατο πάλι και αυτοί θα είναι για αφανισμό, όπως η τερέβινος και η βαλανιδιά , όταν κοπούν απο τη θέση τούς."
Αὐτὸ τὸ ἐκπληκτικὸ γεγονὸς συμβολίζει τὸ μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας, ποὺ μεταγγίζει στὸν ἄνθρωπο τὸ πῦρ τῆς θεότητος. Εἶναι ὁ ἀνεκτίμητος θησαυρὸς ποὺ κατέχουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἀλλὰ ποὺ δυστυχῶς τὸν ἀγνοοῦν ἢ τὸν περιφρονοῦν.
Αλήθεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.