Ο Θάνατος ανά τους αιώνες

Ο θάνατος δεν υπήρχε στο ανθρώπινο γένος, μέχρι την ώρα της παρακοής. Εκείνη η στιγμή αποτέλεσε το πιο ισχυρό σκήπτρο του Σατανά, με το οποίο φοβέριζε τους ανθρώπους και ασκούσε κυριαρχία. Οι πρωτόπλαστοι είχαν πάρει εντολή από τον Θεό η οποία έλεγε «δ' αν ήμερα φάγητε απ' αυτού, θανάτω αποθανείσθε» δηλαδή, αν κάποια μέρα φάτε θα υποστείτε τον θάνατο. Ασφαλώς η ιδέα του θανάτου δεν άγγιξε τους πρωτόπλαστους, δεν αντελήφθησαν ποιες είναι οι συνέπειες, για το λόγο ότι ευρίσκοντο σε ανώριμη κατάσταση. Έκτοτε όμως, όταν εγεύθησαν τους πρώτους καρπούς και αντίκρισαν τον πρώτο τεθνεώτα στην γη, τον Άβελ, αντιλήφθηκαν τι εστί θάνατος.

Πικρό ποτήρι έπιναν οι άνθρωποι γύρω από το νόημα του θανάτου. Δεν μπορούσαν να αντιληφθούν που πήγαινε η ψυχή μετά θάνατον, οι βασιλείς, οι άρχοντες, οι ηγεμόνες και οι μεγιστάνες πως κυκλοφορούσαν εδώ και που πήγαιναν.

Στους τάφους των βασιλέων Μακεδόνων, βρέθηκαν τα περίφημα κτερίσματα, περιδέραια, βραχιόλια, χρυσά στέφανα, χρυσά αντικείμενα. Πίστευαν οι καημένοι ειδωλολάτρες Μακεδόνες ότι αυτά τα αντικείμενα θα τους ακολουθούν σε όλη τους τη ζωή και θα τους έδιναν μια παρηγοριά.

Ο Πλάτων φιλοσοφικότερος, έλεγε ότι η ψυχή είναι μια ιδέα η οποία ζούσε σε έναν αρμονικό κόσμο, διασπάσθη και έτσι μπήκε μέσα στο σώμα για να υφίσταται τις τυραννίες. Συνιστούσε δε άκρατη άσκηση του σώματος προς απαλλαγή της ψυχής.

Τα παραπάνω όμορφα τα περιγράφει ο ποιητής μας, που πήρε βραβείο Νόμπελ, ο Γεώργιος Σεφέρης. Εις τους Ασπαλάθους, σε ένα έργο του, λέει ο Τύρωνος Αρδιαίος καταδικάστηκε, από τους ανθρώπους, να μην μπορεί ποτέ  να δει το φώς και κυλιόταν από αγριότητα σε αγριότητα.

Επίσης, οι Αρχαίοι Έλληνες τοποθετούσαν κάπου στη Αχερουσία λίμνη, την αλλαγή της ζωής όπου ένας πορθμεύς πήγαινε τις ψυχές για να δικαστούν, ζητώντας και τα αντίστοιχα πορθμεία, όπως αναφέρουν οι διηγήσεις του Λουκιανού, «οι Νεκρικοί Διάλογοι».

Δεν μπορούσε ο αρχαίος κόσμος να λύσει το μυστήριο του θανάτου. Ο Δράκων, ο νομοθέτης της Σπάρτης, ο Σόλων επιεικέστερος του Δράκοντος έβαλαν διάφορους κανόνες και ορισμούς, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ το ανθρώπινο γένος να εξηγήσει τι είναι ο θάνατος.

Πληβείοι Ρωμαίοι, δηλαδή πολίτες κατωτέρας κατηγορίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι δούλευαν στους Πατρικίους, όταν πέτυχαν κάποια δημοκρατικά δικαιώματα, με την Δωδεκάδελτο, μια διάταξη την αφιέρωσαν στην ταφή των Νεκρών.

Χάος επικρατούσε και κανείς δεν ήξερε τι απογίνονται οι ψυχές . Αν κανείς ανοίξει Όμηρο και Ηλιάδα, θα δει ο Όμηρος να περιγράφει τραγικές καταστάσεις και να τις ονομάζει «Νέκυιας».

 

 

Το μυστήριο λύθηκε όταν ήρθε ο Χριστός. Αν ήσουν εδώ, του λένε η Μάρθα και η Μαρία στη Βηθανία, «ο Λάζαρος ο φίλος ουκ απέθνησκε». Απαντά ο Χριστός στις δυο αυτές γυναίκες «Λάζαρος ουκ απέθανε, αλλά καθεύδει, μεταβέβηκε εκ του θανάτους εις την ζωήν» κοιμάται λέει, έχει περάσει ένα γεφύρι, έχει περάσει πλέον τον σωματικό θάνατο και γεύτηκε τη νέα ζωή, την Ανάσταση. Παρηγόρησαν τις δύο αδελφές αυτά τα λόγια του Ιησού, του φίλου τους και έκτοτε βλέπουμε τον ίδιο να διακηρύττει και να λέει «Εγώ είμαι η Ανάσταση η Ζωή», «ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνει, ζήσεται».

Ποιος μπορούσε να το πει αυτό από τους αρχαίους ηγήτορας ή διαφόρους φιλοσόφους του κόσμου; Έλεγαν όλοι διάφορα κελεύσματα για την αξιοπρεπή διαβίωση του ανθρωπίνου γένους. Ουδείς μπορούσε να αναστήσει τον εαυτό του ή ότι αυτόν έθεσε εκτός του κόσμου τούτου.

Ο Χριστός λοιπόν με μια αυθεντική μοναδικότητα ερμηνεύοντας τα λόγια αυτά, πρώτα του Δαυίδ και του σοφού Σολωμόντα μας λέει «μη φοβείσθε, μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα» μη στεναχωριέστε όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι που δεν έχουν ελπίδα αλλά ότι οι ψυχές μεταβαίνουν στο φώς το Αιώνιο. Το φώς αυτό που είναι γλυκύτατο, ανέσπερο και μοναδικό. Βέβαια η θλίψη για τον ανθρώπινο χαμό, για την απώλεια είναι κάτι το οδυνηρό γιατί υποφέρει η ανθρώπινη σάρκα.

Εμείς λοιπόν, δίνοντας ένα νόημα στις δίκαιες ψυχές που έφυγαν είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός τις κατατάσσει εν μέσω Αγγέλων και είναι συνδαιτυμόνες πλέον της Ουρανίας Βασιλείας για να Δοξολογούν τον Κύριο και να γίνονται πρεσβευτές για αυτούς που μένουν στη γή. 

 

 

Πηγή: Ο Παπάς της Ενορίας