Ο καναδός κοινωνιολόγος Mathieu Bock-Côté, καθηγητής στο Μόντρεαλ, μέσω της γαλλικής «Le Figaro», αναφέρει πως η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αντίδραση της μεσαίας τάξης στην σοβιετικής απόχρωσης οικονομική πολιτική της παγκοσμιοποίησης, η οποία μέσω της βαριάς φορολογίας αυξάνει την φτώχεια και «τελειώνει» το ελεύθερο επάγγελμα αλλά και τις εθνικές παραδόσεις μαζί με το πρότυπο του λευκού ανθρώπου.
Προσθέτει πως τα ΜΜΕ περισσότερο ανέβασαν τον Τραμπ, παρά τον μείωσαν, καθώς οι περισσότεροι έχουν αντιληφθεί πλέον την τακτική των παγκοσμιοποιητών.
Αναφέρει χαρακτηριστικά, όπως διαβάσαμε στην εφημερίδα «Ημερησία»:
Από την νίκη του Brexit ως την επανάσταση του Τραμπ, περνώντας από την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων της Ευρώπης, είναι η ίδια επανάσταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης που μοιάζει να σχηματίζεται. Κάθε φορά, τα θέματα είναι τα ίδια: οι πολίτες ζητούν σύνορα, θέλουν να επανιδρύσουν την κυριαρχία των κρατών, θέλουν να συγκρατήσουν την μαζική μετανάστευση, θέλουν να υπερασπιστούν την εθνική ταυτότητα. Κάθε χώρα το κάνει με τον τρόπο της, λαμβάνοντας υπόψιν τις δικές της πολιτικές παραδόσεις και τα δικά της αρχέτυπα. Συχνά, κάποιες ατυπικές και εκκεντρικές προσωπικότητες αναλαμβάνουν να εκφράσουν αυτές τις έννοιες ή τουλάχιστον που κατορθώνουν να τις κατεβάσουν στη δημόσια σφαίρα, όπως έγινε στην περίπτωση του Νάιτζελ Φάρατζ, στο Brexit.
Μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης; Ισως, το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι ότι ποτέ η παγκοσμιοποίηση δεν έγινε θετικά δεκτή από τις λαϊκές τάξεις και τις μεσαίες τάξεις. Αλλά αυτή η απροθυμία τους ποτέ δεν ελήφθη στα σοβαρά και όλοι το έβλεπαν σαν σημάδι μιας κακής νοσταλγίας σε ένα σύμπαν ήδη παγκοσμιοποιημένο. Ξεχνούσαμε ότι οι ρίζες είναι μια ουσιώδης ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής και ότι μπορούμε να αδιαφορήσουμε ή να την παγώσουμε αλλά αυτή καταλήγει να επικρατήσει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από πλαίσια, από όρια, από άγκυρες. Οταν θέλουμε να τον ξερριζώσουμε από τον κόσμο του, επαναστατεί. Η πολιτική επανάσταση δεν είναι πάντα όμορφη, ελαφριά ή ντελικάτη. Μπορεί να πάρει και τραγικές όψεις.
Ενας κόσμος μοιάζει να πεθαίνει, ένας άλλος μοιάζει να γεννιέται. Η επανάσταση Τραμπ είναι εν πολλοίς ένα είδος δημοψηφίσματος εναντίον του συστήματος -με την Χίλαρι Κλίντον να εκπροσωπεί το σύστημα. Αυτή η επανάσταση παραμένει ακατανόητη αν δεν καταλάβουμε ότι ο Τραμπ γύρισε την απόρριψη του συστήματος και των ελίτ υπέρ του. Κι αυτό γιατί συστηματικά το μιντιακό κατεστημένο έκανε εμετό πάνω στον «παραδοσιακό Αμερικανό», τον οποίο κατηγορούσε για όλες τις πιθανές και απίθανες δυστυχίες. Κι αυτό προκάλεσε μια βαθιά αντίδραση ή αν προτιμάτε, ένα ισχυρό αντίθετο αποτέλεσμα.
Το μιντιακό κατεστημένο παρουσίαζε τον «παραδοσιακό Αμερικανό» σαν καρτούν, σαν έναν μικρό λευκό ανθρωπάκο, ετεροφυλόφιλο, ο οποίος εμμένει στα αποκτήματά του και ποθεί να καταπιέσει τις μειονότητες. Αυτή η απαξίωση των μεσαίων και λαϊκών τάξεων γύρισε μπούμερανγκ στο μιντιακό και πολιτικό σύστημα. Αυτές οι τάξεις έβαλαν όλα τα λεφτά τους πάνω στον υποψήφιο τον πιο brutal και ριζοσπαστικό που υπήρχε. Η υποψηφιότητα του Τραμπ ήταν μια ευκαιρία διαμαρτυρίας που αυτές οι τάξεις άρπαξαν κυριολεκτικά, θέλοντας να καταργήσουν την αηδία που ο Τραμπ προκαλούσε σε άλλες τάξεις.
Κάποιοι ήδη ζητούν από το μιντιακό κατεστημένο να αναρωτηθεί μήπως συνεισέφερε στη νίκη του Τραμπ. Με άλλα λόγια, μήπως το γεγονός ότι δεν τον πήραν στα σοβαρά επιτάχυνε την επέλασή του. Αλλά τα μίντια ποτέ δεν έχασαν την ευκαιρία να τον κακολογήσουν. Και ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνει καρτούν. Αλλά στην πραγματικότητα, η δαιμονοποίησή του τον εξυπηρέτησε πολύ. Οσο περισσότερο ο Τραμπ κράσσαρε στην επικοινωνία, τόσο εκείνοι που ταυτίζονταν μαζί του τον έβλεπαν θετικότερα. Το politically correct είναι μια πραγματική ιδεολογική τυραννία. Αλλά από το Brexit ως την επανάσταση Τραμπ, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, αυτή η τυραννία κατέρρευσε.
Το μιντιακό κατεστημένο θα αντεπιτεθεί σύντομα και θα ξεκινήσει ένα ιδεολογικό αντάρτικο, χωρίς προηγούμενο, κατά τη γνώμη μου.
Ας βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα από αυτές τις εκλογές. Όσοι στην πολιτική μιλούν για αδύνατα ή απίθανα πράγματα, θα πρέπει να σκεφτούν πολύ περισσότερο τις αμερικανικές εκλογές του 2016. Ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει μια θολή προσωπικότητα, συχνά χυδαίος, για να τα πούμε κομψά. Δεν ήταν φτιαγμένος για να κατοικήσει στον Λευκό Οίκο και πρέπει να διερωτηθούμε πώς από κλόουν διαμαρτυρίας θα γίνει ενωτικός πρόεδρος σε μια χώρα που είναι διχασμένη όσο ποτέ.
Η προσωπική πολιτική του σκέψη δεν είναι ιδιαίτερα καλά χτισμένη: θα βρει κατά τη διάρκεια της προεδρίας του την σταθερότητα που του λείπει; Ο ρόλος θα κατορθώσει να τον μεταμορφώσει; Γιατί η επανάσταση δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός.
Πηγή: http://www.el.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.