Όταν η θεολογία γίνεται αγαπολογία…Συχνός ο λόγος τινών θεολόγων, αλλά και γενικότερα τινών χριστιανών, για την υπερβολική αγάπη του Χριστού προς τους αμαρτωλούς. Υποστηρίζουν, λόγου χάριν: «Ο Χριστός ήρθε για την πόρνη και έσωσε τον ληστή. Ναι, αυτόν που βίασε, που έκλεψε, που σκότωσε. Μίλησε με τους άρπαγες, με τους παρίες, με τους αλλόθρησκους… Αγαπάει όλους χωρίς όρια. Αγαπάει τον Μουσουλμάνο, τον Βουδιστή, τον Ιεχωβά. Αγαπάει την πόρνη και ας πουλάει κάθε το σώμα της που είναι ναός του. Αγαπάει τον ομοφυλόφιλο…»!
Και ο συχνός λόγος για τον απερίγραπτο Λόγο, απ’ ότι φαίνεται, γίνεται για συγκεκριμένο λόγο: για να δικαιολογηθεί και ν’ «αυγατήσει» η αμαρτία και όχι για να εξαλειφθεί. Αφήνεται να εννοηθεί, πως η πολλή, άνευ ορίων, αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο, αγκαλιάζει και την αμαρτία· μη γένοιτο! Με άλλα λόγια, χρησιμοποιείται, η άδολη και θυσιαστική αγάπη του Κυρίου, ως αγάπη «χωρίς όρια», για να δικαιολογήσουμε και να καλλιεργήσουμε τα «Σόδομα και τα Γόμορρα», στα οποία μετατράπηκε η πατρίδα μας.
Από την άλλη, δεν είναι αρεστός ή επιτρεπτός ο θεολογικός διάλογος ή δεν κρίνεται απαραίτητο να ακούγεται η θεολογική, η αγιογραφική και αγιοπατερική κατοχύρωση των αντιπαραθετημένων θέσεων. Για παράδειγμα, γράφουν οι θιασώτες της γραμμής αυτής: «Δεν θα σας πάρω στα σοβαρά. Δεν θα αντιπαραθέσω θεολογικά επιχειρήματα γιατί δεν τα καταλαβαίνετε.» ή «Φυσικά δεν καταδέχομαι να απαντήσω στα του «Ο.Τ.». ή «Δεν πρόκειται να δημοσιεύσουμε τη νέα «απάντησή» του, αφού ο συντάκτης δηλώνει «απλός Ορθόδοξος Χριστιανός», αλλά κρύπτεται πίσω από την ανωνυμία του.». Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία, αρκεί να μην παρατεθεί τεκμηριωμένος θεολογικός λόγος. Και όταν κάποιες φορές παρατίθεται, χρησιμοποιείται με «μαεστρία», για να επιτευχθεί το αυτό αποτέλεσμα. Παράδειγμα κάποιες αποκομμένες φράσεις του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, για να φανεί ότι ήταν υπέρμαχος της «ενώσεως» με τους Λατίνους.
Τηρείται, θα λέγαμε, κατά γράμμα, η γραμμή που χάραξε ο μεγάλος Οικουμενιστής Πατριάρχης Αθηναγόρας, διότι, όπως κήρυττε: «Ὁ αἰών τοῦ δόγματος παρῆλθε», και προτιμούνται οι συναισθηματισμοί και οι «επιθέσεις αγάπης», του τύπου: «Η εκκλησία της αγάπης δεν είναι για εσάς. Την έχετε εγκαταλείψει από καιρό. Δεν αντέχεται ο Χριστός της αγάπης…σας καταλαβαίνω είναι βαρύ το φορτίο. Πώς μπορείς να ταχθείς με αυτόν που αγαπάει τους πάντες ενώ εσύ, τρέμεις και φοβάσαι την σκιά σου;»
Αντιθέτως, εμείς, οι «φανατικοί» και «ταλιμπανέζοι» χριστιανοί, επιμένουμε «αμετανοήτως» στα επιχειρήματα της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, και αυτά, όπως πάντα, θα παραθέσουμε. Και ρωτάμε τους αγαπητούς αδελφούς μας:
Ο απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού, όπως ονομάστηκε, έχει και την αγάπη του Χριστού ή όχι; Μήπως τελικά είναι ταλιμπάν; Είναι δυνατόν να ισχύει ότι «εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα»; ή «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.»;
Πώς είναι δυνατόν, να αποκλείει τους πόρνους, τους ειδωλολάτρες, τους μοιχούς, τους αρσενοκοίτες, και άλλους αμετανόητους αμαρτωλούς από την βασιλεία του Θεού;. Τι γίνεται τελικά, με τον απόστολο Παύλο; Όλο αναθέματα είναι: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Πού είναι η αγάπη του, τι άνθρωπος είναι και ποια μπορεί να είναι η σχέση του με τον Χριστό;
Μήπως ο ευαγγελιστής Ιωάννης, που ονομάστηκε και ευαγγελιστής της αγάπης, πόσο τελικά αγαπά τον αιρετικό άνθρωπο, με αυτά που λέει; «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εἰς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς.»; Ούτε ένα χαίρετε; Πού είναι η αγάπη του;
Αλλά και ο απόστολος Πέτρος, και αυτός δεν μας τα λέει καλά· είναι δυνατόν να καταδικάζει τους αιρετικούς στην απώλεια και μάλιστα να τους αποκαλεί «κατάρας τέκνα»;
Ο δε άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, τι άγιος είναι και μιλάει έτσι για τους Λατίνους; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι τους Θεού, γιατί να τους αποφεύγουμε όπως αποφεύγουμε τα φίδια;
Τι να πούμε δε, για τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και την περιβόητη φράση του, «Τον Πάπαν να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία», την οποία αποδεδειγμένα είπε, παρά τις αποτυχημένες πλύσεις εγκεφάλου για να επικρατήσει η γνωστή θολούρα, η «δημιουργική» αμφισβήτηση: «μπα, αποκλείεται να είπε τέτοιο πράγμα ο πατροκοσμάς»!
Μα και ο άγιος Σπυρίδωνας, όντας στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία, «στὶς 12 Νοεμβρίου 1716 ἀνετίναξε τὴν Ἀκρόπολιν τῆς Κερκύρας καὶ τὸν Ἑνετὸ ἡγεμόνα Ἀντρέα Πιζάνι, γιὰ νὰ μὴν κατασκευάσει θυσιαστήριον (ἀλτάριον) τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς παρασυναγωγῆς στὸν ἐν Κερκύρᾳ Ἱερὸν Ναὸν»!
Ας μη συνεχίσουμε με περισσότερα αγιογραφικά και αγιοπατερικά επιχειρήματα, γιατί μπορεί να κουράζονται ή να παθαίνουν αλλεργία μ’ αυτά οι αγαπητοί μας αδελφοί. Η ουσία είναι μία· η σύγχρονη αγαπολογία έχει πλάσει έναν δικό της «Χριστό», έναν «Χριστό» που λέει: «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ᾿ αὐτήν», αλλά χωρίς το: «πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε.»!
Εάν, αγαπητοί μας, αυτόν τον «Χριστό» θέλετε, είναι δικαίωμά σας. Εμείς έχουμε το δικαίωμα να επιμένουμε στην «ὁδὸ καὶ την ἀλήθεια καὶ τη ζωή»; Και εάν συνεχίσετε να μας κατηγορείτε, να ξέρετε, εμείς σας αγαπάμε, γιατί αυτήν την εντολή έχουμε από τον Θεό της αγάπης στον Οποίο πιστεύουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.