Ἡ βοήθεια τῶν Ἁγίων

– Γέροντα, πῶς αἰσθάνεται ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος τώρα ποὺ ἀπέκτησε ναό; – Χαρὰ αἰσθάνεται, γιατὶ ἀπέκτησε μαντρὶ καὶ ἔβαλε μέσα τὰ πρόβατά του, γιὰ νὰ τὰ προστατεύη. – Ὁ κόσμος, Γέροντα, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση ἑνὸς Ἁγίου βοηθιέται περισσότερο; – Φυσικὰ βοηθιέται. Οἱ Ἅγιοι, ὅταν ἀναγνωρίζωνται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, αἰσθάνονται ὑποχρέωση νὰ μᾶς βοηθοῦν· ἀναγκάζονται κατὰ κάποιον τρόπο νὰ βοηθοῦν περισσότερο, ἀλλὰ καὶ ὁ Θεὸς τοὺς στέλνει νὰ βοηθοῦν τὸν κόσμο. – Μπορεῖ, Γέροντα, ἕνας Ἅγιος νὰ ζητήση ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι τὴν μνήμη του; – Ὄχι, οἱ Ἅγιοι δὲν ζητοῦν τέτοια πράγματα. Δὲν λένε στὸν Θεό: «Θεέ μου, νὰ τιμοῦν οἱ πιστοὶ τὴν μνήμη μου, γιὰ νὰ τοὺς βοηθᾶς» ἢ «ὅσους τιμοῦν τὴν μνήμη μου, αὐτοὺς μόνο νὰ βοηθᾶς», ἀλλὰ λένε: «Θεέ μου, ἐπειδὴ τιμοῦν τὴν μνήμη μου, ἀντάμειψέ τους». 

– Γέροντα, στὸν Εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη νιώθω πε­ρισσότερη εὐλάβεια παρὰ στὴν Ἁγία μου. – Ἡ Ἁγία σου πάντως δὲν ζηλεύει, γιατὶ ἀγαπᾶς καὶ εὐλαβεῖσαι περισσότερο τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο· ὄχι μόνον ἐπειδὴ πρέπει νὰ τὸν εὐλαβῆσαι ὡς Προστάτη τοῦ Ἡσυχαστηρίου, ἀλλὰ καὶ Προστάτης σας νὰ μὴν ἦταν, ἡ Ἁγία σου, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, χαίρονται, ὅταν εἴμαστε συνδεδεμένοι μὲ ὁποιονδήπο­τε Ἅγιο, γιὰ νὰ βοηθιώμαστε. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ἅγιοι καὶ δὲν ἔχουν ἀνθρώπινα πάθη, ἀνθρώπινες μικρότητες. Ὁ καθένας μας ὅπως νιώθει, ἔτσι καὶ βοηθιέται. Μπορεῖ κάποιος νὰ ζητάη κάτι ἀπὸ ἕναν μεγάλο Ἅγιο καὶ νὰ βοηθιέται, μπορεῖ κάποιος ἄλλος νὰ ζητάη κάτι ἀπὸ ἕναν μικρὸ Ἅγιο καὶ πάλι νὰ βοηθιέται, γιατὶ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ποὺ ἐνεργεῖ.

– Γέροντα, ὅταν κάποιος ἔχη ἰδιαίτερη εὐλάβεια σὲ ἕναν Ἅγιο, τί ἔχει συμβῆ; – Γιὰ νὰ ἔχη ἰδιαίτερη εὐλάβεια σὲ κάποιον Ἅγιο, πρέ­πει ὁ Ἅγιος νὰ τοῦ ἔχη μιλήσει μέσα του μὲ τὸν ἕναν ἢ μὲ τὸν ἄλλον τρόπο. Καθένας ἀπὸ κάποιο γεγονὸς ποὺ τοῦ ἔχει συμβῆ μὲ τὴν βοήθεια ἑνὸς Ἁγίου, ἔχει καὶ μιὰ ἰδιαίτερη ἀγάπη στὸν Ἅγιο αὐτόν.Μπορεῖ νὰ εἶναι σοβαρὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἁπλό. 

Νά, ἐγώ, ἐπειδὴ ἀπὸ μικρὸς πήγαινα στὸ Ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἐκεῖ στὴν Κόνιτσα, ἔχω σὲ με­γάλη εὐλάβεια τὴν Ἁγία Βαρβάρα. Ἡ Ἁγία μὲ βοήθη­σε καὶ στὸν στρατό, ὅταν μὲ πῆραν στοὺς ἀσυρματι­στές, ἐνῶ ἤμουν ἀγράμματος· μὲ βοήθησε ὕστερα καὶ στὸ Σανατόριο μετὰ τὴν ἐγχείρηση στοὺς πνεύμονες. 

Τότε οἱ γιατροὶ μοῦ εἶχαν πεῖ ὅτι, μόλις θὰ καθάριζε ὁ πνεύμονας, θὰ ἀφαιροῦσαν τὰ λάστιχα καὶ τὸ μηχάνη­μα. Καὶ ἐνῶ θὰ τὰ ἔβγαζαν σὲ πέντε μέρες, εἶχαν πε­ράσει εἴκοσι πέντε μέρες καὶ δὲν τὰ εἶχαν ἀφαιρέσει, καὶ ὑπέφερα πολύ. 

Τὸ Σάββατο 3 Δεκεμβρίου περίμενα τοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὸ μαρτύ­ριο αὐτό, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν φάνηκαν. Τὴν Κυριακὴ τὸ πρωί, ποὺ ἦταν ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, λέω: «Ἂν ἦταν νὰ βοηθήση ἡ Ἁγία, ἔπρεπε νὰ εἶχε βοηθή­σει. Οἱ γιατροὶ ἔφυγαν. Σήμερα, Κυριακή, ἀποκλείε­ται νὰ ἔρθουν. Τώρα ποιός θὰ μοῦ βγάλη τὰ λάστι­χα;».

 Εἶπα καὶ κανα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο: «Ἐγὼ ἄναβα τὰ καντήλια τόσες φορὲς στὸ Ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας, τί καντηλῆθρες, τί λάδια πήγαινα, τὸ καθά­ριζα, τὸ βόλευα. Δυὸ λάστιχα νὰ μὴ μοῦ βγάλουν;». Μετὰ ὅμως σκέφθηκα: «Φαίνεται, θὰ λύπησα τὴν Ἁγία Βαρβάρα, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φρόντισε νὰ μοῦ τὰ βγάλουν». 

Ξαφνικὰ ἀκούω θόρυβο. «Τί γίνεται; λέω, κάποιος ἔπαθε κάτι;». «Ἔρχονται οἱ γιατροί», μοῦ λένε. Δὲν ξέρω τί τὸν ἔπιασε τὸν διευθυντὴ καὶ εἶπε στοὺς γιατροὺς πρωὶ-πρωί: «Νὰ πᾶτε νὰ βγάλετε τὰ λάστιχα τοῦ καλόγερου!». Μπαίνουν στὸν θάλαμο καὶ μοῦ λένε: «Ἔχουμε ἐντολὴ νὰ βγάλουμε τὰ λά­στιχα». 

Τῆς… κακοφάνηκε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατὶ εἶπα κανα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο! Πρέπει νὰ γκρι­νιάξης λίγο! Ἀλλὰ καλύτερα εἶναι νὰ μὴν γκρινιάζης· ἔχει ἀρχοντιά, ἅμα δὲν γκρινιάζης. 

Βλέπεις, ἕνας Ἅγιος ἄλλοτε δίνει ἀμέσως ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε καὶ ἄλλοτε τὸ δίνει ἀργότερα. Ἄλλοτε ἀκούει τὸν προσευχόμενο, γιατὶ βρίσκεται σὲ καλὴ πνευμα­τικὴ κατάσταση, καὶ ἄλλοτε, γιατὶ κλαίει καὶ γκρινιά­ζει σὰν μικρὸ παιδί. 

– Γέροντα, μπορεῖ ἕνας Ἅγιος νὰ μὲ ἀποστραφῆ λόγῳ τῆς ἄσχημης πνευματικῆς μου καταστάσεως; – Ὄχι, εὐτυχῶς οἱ Ἅγιοι δὲν τὸ κάνουν αὐτό. Ἀλλοίμονό μας, ἂν τὸ ἔκαναν. Ἂν δὲν μᾶς βοηθοῦσαν, θὰ ἤμασταν χαμένοι. Σκεφθῆτε· ἐκεῖνοι εἶναι ἐπάνω στὸν Οὐρανὸ καὶ ἀγάλλονται, κι ἐμεῖς εἴμαστε ἐδῶ κάτω καὶ ταλαιπωρούμαστε. Ἔτσι, ὅταν ζητᾶμε κάτι, εἶναι λίγο... ἄδικο νὰ μὴ μᾶς ἀκοῦν! 

– Ἄν, Γέροντα, κάνουμε προσευχὴ καὶ ζητήσουμε τὴν βοήθεια τῶν Ἀγγέλων καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅλοι μαζὶ πρεσβεύουν στὸν Θεὸ γιὰ μᾶς; Ἑνώνονται οἱ προ­σευχές τους; – Καθένας βοηθάει, ἂν χρειάζεται νὰ βοηθήση, ἂν μᾶς ὠφελῆ δηλαδή. 

– Γέροντα, ὅταν βοηθιέμαι ἀπὸ ἕναν Ἅγιο, νὰ τὸ λέω στὶς ἀδελφές; – Ὄχι, μόνο στὴν Γερόντισσα νὰ τὸ λὲς καὶ νὰ νιώ­θης πολλὴ εὐγνωμοσύνη. Δὲν ἔχει δικαίωμα ἕνας Ἅγιος νὰ σοῦ προσφέρη κάτι; Πῶς σᾶς οἰκονομοῦν οἱ Ἅγιοι! Ἀπὸ πόσα βραχυκυκλώματα σᾶς γλυτώνουν! – Τί εἴδατε, Γέροντα, καὶ τὸ λέτε αὐτό; – Θὰ μποροῦσα νὰ σᾶς πῶ πολλά, ἀλλὰ εἶναι πολλά! Ἕνα μόνο σᾶς λέω, ὅτι οἱ Ἅγιοι ἔχουν βαλθῆ νὰ μᾶς παλαβώσουν!

Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com