Γράφει ο Δρ. Χρήστος Γ. Μαλτέζος
συνέχεια από το Α μέρος
Η απαρχή του επιστημονισμού
Την ημέρα που η Βασιλική Εταιρεία (Royal Society) απένειμε το μεγαλύτερο μετάλλιο στον Δαρβίνο για το αξιόλογο και πρωτοποριακό έργο του, ο Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ (Thomas Henry Huxley), ένθερμος δαρβινιστής ο ίδιος, ίδρυσε το X-Club μια οργάνωση επιστημόνων για τη φυσική επιλογή και ακαδημαϊκό φιλελευθερισμό. Η οργάνωση αυτή στο παρασκήνιο προωθούσε την αθεϊα και τον υλιστικό επιστημονισμό σε όλες τις επιστημονικές κοινότητες, σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και στην κοινωνία, ενώ πολεμούσε όλα τα «ανατρεπτικά στοιχεία» που έθεταν ιδεολογικά ή άλλα εμπόδια σε αυτήν. Το X-Club του Τ. Χ. Χάξλεϋ στόχευε στο να ενοποιήσει όλους τους κλάδους της Φυσικής, της Βιολογίας, της Χημείας, των Οικονομικών, και της Κοινωνιολογίας, υπό μία πάγια μοναδική συνεκτική ερμηνεία βασισμένη στην σταδιακή, περιγραφική, αναγωγική Επιστήμη – και στην νέα ιδεολογία της: τον Επιστημονισμό (Scientism).
Κατ’ αυτούς, εάν η Φύση μπορούσε να παρουσιαστεί ως ένα μοντέλο ενός κλειστού συστήματος εντροπίας (που φθείρεται και παρακμάζει) και τυχαίου μηχανιστικού συστήματος διαδικασιών, τότε θα στερείται επίσης οποιασδήποτε πραγματικής έννοιας Αρχής, Αξιών, Δικαιοσύνης ή Ηθικής. Αυτή θα ήταν μια αντίληψη της Φύσης βάσει της οποίας μπορούσε η Βρετανική Αυτοκρατορία να δικαιολογήσει «επιστημονικά» μια στρατηγική για εκμετάλλευση ή/και χειραγώγηση των μαζών, υποστηριζόμενη από Θεωρίες όπως αυτή του Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (Thomas Robert Malthus).
Για την επίτευξη του νέου Ελέγχου και για την εφαρμογή της νέας μεγάλης στρατηγικής της Αυτοκρατορίας, τέθηκαν στο προσκήνιο δύο νέες «Δεξαμενές Σκέψης» (Think Tanks).
Η πρώτη ήταν η «Φαβιανή Εταιρεία» (Fabian Society) που ιδρύθηκε το 1886 και αποτελείτο από ένα νέο είδος Σοσιαλιστών. Αποτέλεσε κέντρο διανοουμένων που υποστήριζαν την Ευγονική και τον Επιστημονιστικό (όχι επιστημονικό) Σοσιαλισμό, όπως τα ηγετικά στελέχη του Σίντνεϋ και Μπέτρις Γουέμπ (Sidney and Beatrice Webb), μαζί με τον Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω (George Bernard Shaw), ο οποίος εκείνη την εποχή φώναζε: «Σφάξτε τους άχρηστους φαγάδες!», ο συγγραφέας Χέρμπερτ Τζόρτζ Γουέλλς (Herber George Wells), ο εμπνευστής της γεωπολιτικής Σερ Χάλφορτ Μακίντερ (Sir Halford Mackinder), ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς (John Meynard Keynes), ο Λόρδος Μπάλφουρ (Balfour), ο Χάρολντ Λάσκι (Harrold Laski), και ο διανοούμενος Λόρδος Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Russel).
Η ομάδα αυτή, σύντομα εγκαθίδρυσε και μία σχολή από την οποία έπρεπε να διδαχθούν τα ταλαντούχα μέλη της παγκόσμιας ελίτ, που πήρε το όνομα «Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου» (London School of Economics).
Η δεύτερη Δεξαμενή Σκέψης ήταν «η Ομάδα της Στρογγυλής Τραπέζης» (The Round Table Group) που ιδρύθηκε το 1902 στην Οξφόρδη υπό τον έλεγχο του Λόρδου Άλφρεντ Μίλνερ (Alfred Milner) και σύντομα δημιουργήθηκαν πολλά παρακλάδια στην Βρετανία. Τα πρόσωπα κλειδιά ως μέλη της πρώτης Ομάδας της Στρογγυλής Τραπέζης ήταν οι: Λόρδος Ναθανιάλ Ρόθτσιλντ (Nathanial Rothchild), Λόρδος Άλφρεντ Μίλνερ (Alfred Milner), Τζον Ρούσκιν (John Ruskin), Γουίλιαμ Τ. Στεντ (William T. Stead) και ο μεγιστάνας διαμαντιών της Αφρικής και χρηματοδότης της ομάδας, Σεσίλ Ρόουντς (Cecil Rhodes).
Επιστημονισμός και η μεγάλη επανεκκίνηση
Η ηγετική μορφή της «Φαβιανής Εταιρείας», Λόρδος Μπέρτραντ Ράσελ, μαζί με τον συνεργάτη του μαθηματικό Ντέιβιντ Χίλμπερτ (David Hilbert) ξεκίνησαν ένα νέο έργο που θα προσπαθούσε να συσσωρεύσει ολόκληρο το Σύμπαν μέσα σε ένα πολύ μικρό μαθηματικό «κουτί», στερημένο από όλη του τη δημιουργική ζωτικότητα.
Στο Παρίσι, το 1900, έγινε το «Συνέδριο για το Μέλλον των Μαθηματικών», που προσέλκυσε μεγάλους μαθηματικούς από όλο τον κόσμο, αλλά και επιστημονιστές που ήθελαν να λύσουν σημαντικά προβλήματα της «Νέας Επιστήμης» και να προδιαγράψουν μια και καλή τη σχέση ανάμεσα στη Φυσική και τα Μαθηματικά (από τότε προέκυψε ο όρος «Φυσικομαθηματικός»).
συνέχεια από το Α μέρος
Η απαρχή του επιστημονισμού
Την ημέρα που η Βασιλική Εταιρεία (Royal Society) απένειμε το μεγαλύτερο μετάλλιο στον Δαρβίνο για το αξιόλογο και πρωτοποριακό έργο του, ο Τόμας Χένρυ Χάξλεϋ (Thomas Henry Huxley), ένθερμος δαρβινιστής ο ίδιος, ίδρυσε το X-Club μια οργάνωση επιστημόνων για τη φυσική επιλογή και ακαδημαϊκό φιλελευθερισμό. Η οργάνωση αυτή στο παρασκήνιο προωθούσε την αθεϊα και τον υλιστικό επιστημονισμό σε όλες τις επιστημονικές κοινότητες, σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους και στην κοινωνία, ενώ πολεμούσε όλα τα «ανατρεπτικά στοιχεία» που έθεταν ιδεολογικά ή άλλα εμπόδια σε αυτήν. Το X-Club του Τ. Χ. Χάξλεϋ στόχευε στο να ενοποιήσει όλους τους κλάδους της Φυσικής, της Βιολογίας, της Χημείας, των Οικονομικών, και της Κοινωνιολογίας, υπό μία πάγια μοναδική συνεκτική ερμηνεία βασισμένη στην σταδιακή, περιγραφική, αναγωγική Επιστήμη – και στην νέα ιδεολογία της: τον Επιστημονισμό (Scientism).
Κατ’ αυτούς, εάν η Φύση μπορούσε να παρουσιαστεί ως ένα μοντέλο ενός κλειστού συστήματος εντροπίας (που φθείρεται και παρακμάζει) και τυχαίου μηχανιστικού συστήματος διαδικασιών, τότε θα στερείται επίσης οποιασδήποτε πραγματικής έννοιας Αρχής, Αξιών, Δικαιοσύνης ή Ηθικής. Αυτή θα ήταν μια αντίληψη της Φύσης βάσει της οποίας μπορούσε η Βρετανική Αυτοκρατορία να δικαιολογήσει «επιστημονικά» μια στρατηγική για εκμετάλλευση ή/και χειραγώγηση των μαζών, υποστηριζόμενη από Θεωρίες όπως αυτή του Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (Thomas Robert Malthus).
Για την επίτευξη του νέου Ελέγχου και για την εφαρμογή της νέας μεγάλης στρατηγικής της Αυτοκρατορίας, τέθηκαν στο προσκήνιο δύο νέες «Δεξαμενές Σκέψης» (Think Tanks).
Η πρώτη ήταν η «Φαβιανή Εταιρεία» (Fabian Society) που ιδρύθηκε το 1886 και αποτελείτο από ένα νέο είδος Σοσιαλιστών. Αποτέλεσε κέντρο διανοουμένων που υποστήριζαν την Ευγονική και τον Επιστημονιστικό (όχι επιστημονικό) Σοσιαλισμό, όπως τα ηγετικά στελέχη του Σίντνεϋ και Μπέτρις Γουέμπ (Sidney and Beatrice Webb), μαζί με τον Τζώρτζ Μπέρναρντ Σω (George Bernard Shaw), ο οποίος εκείνη την εποχή φώναζε: «Σφάξτε τους άχρηστους φαγάδες!», ο συγγραφέας Χέρμπερτ Τζόρτζ Γουέλλς (Herber George Wells), ο εμπνευστής της γεωπολιτικής Σερ Χάλφορτ Μακίντερ (Sir Halford Mackinder), ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς (John Meynard Keynes), ο Λόρδος Μπάλφουρ (Balfour), ο Χάρολντ Λάσκι (Harrold Laski), και ο διανοούμενος Λόρδος Μπέρτραντ Ράσελ (Bertrand Russel).
Η ομάδα αυτή, σύντομα εγκαθίδρυσε και μία σχολή από την οποία έπρεπε να διδαχθούν τα ταλαντούχα μέλη της παγκόσμιας ελίτ, που πήρε το όνομα «Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου» (London School of Economics).
Η δεύτερη Δεξαμενή Σκέψης ήταν «η Ομάδα της Στρογγυλής Τραπέζης» (The Round Table Group) που ιδρύθηκε το 1902 στην Οξφόρδη υπό τον έλεγχο του Λόρδου Άλφρεντ Μίλνερ (Alfred Milner) και σύντομα δημιουργήθηκαν πολλά παρακλάδια στην Βρετανία. Τα πρόσωπα κλειδιά ως μέλη της πρώτης Ομάδας της Στρογγυλής Τραπέζης ήταν οι: Λόρδος Ναθανιάλ Ρόθτσιλντ (Nathanial Rothchild), Λόρδος Άλφρεντ Μίλνερ (Alfred Milner), Τζον Ρούσκιν (John Ruskin), Γουίλιαμ Τ. Στεντ (William T. Stead) και ο μεγιστάνας διαμαντιών της Αφρικής και χρηματοδότης της ομάδας, Σεσίλ Ρόουντς (Cecil Rhodes).
Επιστημονισμός και η μεγάλη επανεκκίνηση
Η ηγετική μορφή της «Φαβιανής Εταιρείας», Λόρδος Μπέρτραντ Ράσελ, μαζί με τον συνεργάτη του μαθηματικό Ντέιβιντ Χίλμπερτ (David Hilbert) ξεκίνησαν ένα νέο έργο που θα προσπαθούσε να συσσωρεύσει ολόκληρο το Σύμπαν μέσα σε ένα πολύ μικρό μαθηματικό «κουτί», στερημένο από όλη του τη δημιουργική ζωτικότητα.
Στο Παρίσι, το 1900, έγινε το «Συνέδριο για το Μέλλον των Μαθηματικών», που προσέλκυσε μεγάλους μαθηματικούς από όλο τον κόσμο, αλλά και επιστημονιστές που ήθελαν να λύσουν σημαντικά προβλήματα της «Νέας Επιστήμης» και να προδιαγράψουν μια και καλή τη σχέση ανάμεσα στη Φυσική και τα Μαθηματικά (από τότε προέκυψε ο όρος «Φυσικομαθηματικός»).
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, ο Ντέιβιντ Χίλμπερτ ανακοίνωσε και επέβαλε τα δικά του 23 προβλήματα για τα μαθηματικά του 20ου αιώνα. Κάποια από αυτά επικεντρώνονταν γύρω από την ανάγκη να αποδειχθεί ότι όλα τα αξιώματα της αριθμητικής είναι συνεπή» και να γίνουν αξιώματα εκείνες οι φυσικές επιστήμες στις οποίες τα μαθηματικά διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.
Ο συνεργάτης του Ντέιβιντ Χίλμπερτ, ο Μπέρτραντ Ράσσελ το 1903 δήλωνε:
«Το Κλειστό Σύστημα Εντροπίας πρέπει να ορίσει το Σύμπαν»
«Ο άνθρωπος είναι το προϊόν αιτιών που δεν είχαν καμία πρόβλεψη για το τέλος στο οποίο οδηγούνταν. Η καταγωγή του, η ανάπτυξή του, οι ελπίδες και οι φόβοι του, οι αγάπες του και η πίστη του, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των τυχαίων συνθέσεων των μορίων και των ατόμων. Καμία φωτιά, κανένας ηρωισμός, καμία ένταση σκέψης και συναισθήματος, δεν μπορεί να διατηρήσει την ατομική ζωή πέρα από τον τάφο. Όλοι οι άθλοι μέσα στους αιώνες, όλη η αφοσίωση, όλη η έμπνευση, όλη η υποτιθέμενη μεσημεριανή λαμπρή φωτεινότητα της ανθρώπινης ιδιοφυϊας, προορίζονται να εξαφανιστούν στον απέραντο θάνατο του ηλιακού συστήματος, και ολόκληρος ο ναός των επιτευγμάτων του Ανθρώπου, θα πρέπει αναπόφευκτα να θαφτεί κάτω από τα ερείπια και τα συντρίμμια ενός Σύμπαντος που γκρεμίζεται…
»Όλα αυτά τα πράγματα, αν και πυροδοτούν διαμάχη, είναι αναμφισβήτητα, και καμία φιλοσοφία που τα απορρίπτει δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα σταθεί. Μονάχα μέσα στο ικρίωμα αυτών των αληθειών, μόνο πάνω στο σταθερό θεμέλιο της ανυποχώρητης απελπισίας, μπορεί η κατοίκηση της ψυχής να χτιστεί στο εξής με ασφάλεια…»
Ο Μπέρτραντ Ράσσελ, στο έργο του «Prospects of Industrial Civilization» (1923), δήλωνε: «Ο Σοσιαλισμός, ιδιαίτερα ο Διεθνής Σοσιαλισμός, είναι η μόνη πιθανότητα ως ένα σταθερό σύστημα αν ο πληθυσμός είναι σταθερός ή περίπου σταθερός. Μια μικρή αύξηση του πληθυσμού μπορεί να αντιμετωπιστεί με την καλυτέρευση των αγροτικών μεθόδων, αλλά μια ραγδαία αύξηση του πληθυσμού πρέπει στο τέλος να μειώσει όλο τον πληθυσμό στο έπακρο. Ο πληθυσμός των λευκών στον κόσμο σύντομα θα πάψει να αυξάνεται. Οι Ασιατικές φυλές θα αυξάνονται, και οι νέγροι θα αυξάνονται, πριν ο βαθμός των γεννήσεών τους πέσει ικανοποιητικά για να κάνει τους αριθμούς τους σταθερούς χωρίς την βοήθεια του πολέμου, των επιδημιών και της πείνας. Μέχρι να συμβεί αυτό, τα οφέλη που σκοπεύει ο Σοσιαλισμός μπορούν να υλοποιηθούν μόνο τμηματικά, και οι λιγότερο παραγωγικές φυλές θα πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στους πιο παραγωγικούς με μεθόδους που είναι αηδιαστικές αν και είναι απαραίτητες…»
Στη μεταγενέστερη εργασία του «Scientific Outlook» (1930) ο Μπέρτραντ Ράσσελ έγραψε:
«Οι επιστημονικοί ηγεμόνες θα πρέπει να παρέχουν ένα είδος εκπαίδευσης για τους συνηθισμένους άντρες και γυναίκες, και ένα άλλο είδος για εκείνους που προορίζονται να γίνουν κάτοχοι της ηγεμονικής Επιστημονικής Δύναμης. Οι συνηθισμένοι άνδρες και γυναίκες θα αναμένεται να είναι υπάκουοι, εργατικοί, ακριβείς, χωρίς σκέψη, ήρεμοι και ικανοποιημένοι. Από αυτές τις ποιότητες πιθανώς η ικανοποίηση θα θεωρηθεί η πιο σημαντική. Προκειμένου να παράγουμε αυτήν την τεχνητή ικανοποίηση, όλοι οι ερευνητές της Ψυχανάλυσης, του Συμπεριφορισμού και της Βιοχημείας θα συνεισφέρουν στο παιχνίδι…
»… Όλα τα αγόρια και τα κορίτσια θα μάθουν από νεαρή ηλικία να είναι αυτό που λέμε «συνεργάσιμα», δηλαδή, να κάνουν ακριβώς αυτό που κάνουν όλοι. Η πρωτοβουλία θα αποθαρρυνθεί σε αυτά τα παιδιά, και η ανυπακοή, χωρίς ακριβώς να τιμωρηθεί, θα ξεριζωθεί από μέσα τους με επιστημονικές εκπαιδευτικές μεθόδους…»
Για την τάξη των σοσιαλιστών επιστημονικών ηγεμόνων, «Εκτός από το ζήτημα της απόλυτης αφοσίωσής τους στο Παγκόσμιο Κράτος και στην δική τους τάξη», ο Μπέρτραντ Ράσσελ εξηγεί:
«Τα μέλη της ηγεμονικής τάξης θα ενθαρρύνονται να είναι περιπετειώδη και γεμάτα πρωτοβουλίες. Θα τους αναγνωρίζεται ότι είναι η αποστολή τους να προάγουν τις επιστημονικές τεχνικές, και να κρατούν τους χειρώνακτες εργάτες ικανοποιημένους με συνεχείς νέες μαζικές ψυχαγωγίες…»
Η γλώσσα που χρησιμοποιείται, καθώς και τα επιχειρήματα είναι ενδεικτικά από ποια πλευρά προέρχονται. Όπως και η εντύπωση που προκαλείται από ένα λογοτεχνικό έργο, δημιουργεί μια ανάλογη αίσθηση. Παραβάλλοντας στα παραπάνω λόγια του Μπέρτραντ Ράσσελ, ένα απόσπασμα του Μπλεζ Πασκάλ (Blaise Pascal)28 από το έργο του: «Σκέψεις» (Pensees), αντιλαμβανόμαστε την διαφορά:
«Ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια καλαμιά, η πιο αδύναμη της Φύσης, αλλά είναι μια σκεπτόμενη καλαμιά. Δεν χρειάζεται να αρματωθεί ολάκερο το Σύμπαν για να τον συντρίψει, φτάνει λίγος ατμός ή μια σταγόνα νερό για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά κι αν το Σύμπαν τον έλιωνε, ο άνθρωπος θα παρέμενε πιο φίνος απ΄αυτό που τον σκοτώνει, γιατί έχει γνώση ότι πεθαίνει και, συνάμα, γνωρίζει ότι το Σύμπαν βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση απέναντί του. Το Σύμπαν όμως δεν έχει ιδέα για όλα αυτά. Έτσι, όλη μας η αξιοπρέπεια είναι συγκεντρωμένη στην Σκέψη. Απ’ εδώ πρέπει να αντλούμε, κι όχι από τον χώρο ή την διάρκεια, που δεν μπορούμε να γεμίσουμε. Ας δουλεύουμε λοιπόν με στόχο να σκεφτόμαστε σωστά και ελεύθερα: να ποια είναι η αρχή της ηθικής…»
Αυτό το μαθηματικό κλειστό Συμπαντικό σύστημα του επιστημονισμού θα έπαιρνε με τη πάροδο του χρόνου το όνομα «Κυβερνητική» (Cybernetics) και «Θεωρία Πληροφοριακών Συστημάτων» ((Information Systems Theory), από τους μαθητές του Μπέρτραντ Ράσελ και του Ντέιβιντ Χίλμπερτ. Και αυτό το σύστημα θα αποτελούσε το θεμέλιο για την ανάπτυξη της «Τεχνητής Νοημοσύνης» (Artificial Intelligence) και της «Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης» (Fourth Industrial Revolution) που εκφράζεται από τον Klaus Schwab μέσα από το βιβλίο του «Η μεγάλη επανεκκίνηση» και τον «Απόστολο» του «Μετανθρωπισμού» (Transhumanism) Γιούβαλ Χαράρι (Yuval Harari) να εξαγγέλλει κάθε τόσο μια μετάβαση προς νέους θεούς από την ηλεκτρονική διακυβέρνηση και συγχώνευση Ανθρώπου και Μηχανής, με αποτέλεσμα έναν «Κυβερνητικό Οργανισμό» (Cybernetic Organism ή Cyborg), δηλαδή Βιο-Ρομπότ.
Πηγή: https://enromiosini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.