Όταν υπάρχει κόμπλεξ….
Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Romfea.gr
Χρόνια πρίν στό Μιλᾶνο μιά ὁμάδα φοιτητῶν θέλοντας νά διαπιστώσει, κατά πόσο ὁ ἰταλικός λαός ἐντυπωσιάζεται, παρασύρεται ἀπό ξενόφορτα- ἀλλόκoτα πράγματα, ἔκανε ἕνα πρωτόγνωρο, φαιδρό πείραμα.
Ἕνας γάϊδαρος ἔτρωγε τό σανό του στό παχνί. Καί οἱ φοιτητές τοῦ «κόλλησαν» στήν οὐρά ἕνα πινέλο μέ κόκκινη νερομπογιά, καί ἔστησαν ἕνα λευκοπίνακα πίσω στήν οὐρά του.
Ὁ γάϊδαρος ἔτρωγε ὀρεξᾶτος τό σανό, κουνοῦσε τήν οὐρά του, καί χάραζε γραμμές στό λευκοπίνακα, καί ὁ λευκοπίνακας γέμισε κόκκινες γραμμές.
Οἱ φοιτητές πῆραν τόν πίνακα, πῆγαν στήν κεντρική πλατεία, καί τόν παρουσίαζαν στό κοινό, σάν ἕνα σπουδαῖο ἔργο ἀφηρημένης τέχνης, μεγάλου καλλιτέχνη.
Μαζεύθηκε πολύς κόσμος στήν πλατεία, καί θαύμαζε τό ἔργο. Πολλοί ζήτησαν νά τό ἀγοράσουν καί νά τό βάλουν κορνίζα στό σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ τους.
«Τό ἔργο εἶναι μοναδικό, καί δέν πουλιέται», ἀπαντοῦσαν οἱ φοιτητές. Καί ὁ κόσμος ρωτοῦσε ἐπιμόνως, ποιός ἦταν αὐτός μεγάλος ταλαντοῦχος, πού ἔφτιαξε τό ἀριστούργημα. Καί ἔμαθαν τόν ταλαντοῦχο… !
Εἶχαν κόμπλεξ, αἴσθημα κατωτερότητος, καί προσπαθοῦσαν νά δείξουν στόν κόσμο, ὅτι δέν εἶναι τοῦ παλιοῦ καιροῦ, ὀπισθοδρομικοί, ἀλλά ξέρουν πράγματα, καί ἀπό ζωγραφιές, καί αὐτό τούς ἔκανε νά θαυμάζουν τό ἔργο τοῦ γαϊδάρου!
Τρεῖς ἦταν οἱ λόγοι, χάρη στούς ὁποίους ἡ Ἑλλάδα, ἔγινε (1979) μέλος τῆς τότε Ε.Ο.Κ. Ἡ ναυτιλία, τό ἑλληνικό πνεύμα, καί ἡ πνευματική πολιτιστική κληρονομιά.
«Καλωσορίζουμε τή χώρα τῆς Φιλοκαλίας στήν Εὐρώπη», ἔγραφε τότε ἡ Lemond (1979). Χρῆστος Γιανναρᾶς: «Ἡ ἔγκριτη γαλλική ἐφημερίδα θεώρησε αὐτό τό ἀπάνθισμα τῆς Ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς ἐμπειρίας καί σοφίας ὡς τό σημαντικότερο στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τῶν Ἑλλήνων, τήν οὐσιωδέστερη προσφορά πού κομίζει ἡ Ἑλλάδα στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση» (Καθημερινή. 17.3.96).
Ἀντί, λοιπόν, νά εἴμαστε ἐμεῖς αὐτοί πού θά μεταφέρουμε στούς Εὐρωπαίους τόν πολιτισμό, καταντήσαμε φοβισμένα μαθητούδια τῆς παιλιάς ἐποχῆς, πού ὁ δάσκαλος τά φοβέριζε μέ τή βέργα νά ἀκούσουν τό μάθημά του.
Τό ἀποκορύφωμα αὐτοῦ εἶναι ἡ προώθηση τοῦ ἀνήκουστου νομοσχεδίου γιά τούς gay, πού δέν διανοήθηκαν οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, μέ τό ἐπιχείρημα: Ἔχει ψηφισθεῖ (ὄχι ἀπ’ὅλα!) τά Κράτη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Μά αὐτό δέν εἶναι ἐπιχείρημα. Αὐτό εἶναι κόμπλεξ. Θυμίζει τούς μιλανέζους πού θαύμαζαν τή ζωγραφιά.
Βεβαίως ἡ Πολιτεία ἔχει τήν ἐξουσία νά νομοθετεῖ, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἔχει τό ἐλεύθερο νά αὐθαιρετεῖ, νά καταργεῖ τή λογική καί τήν ἠθική, ἔτσι πᾶμε σ΄ἄλλες, ἀκραῖες καταστάσεις.
Τί εἶναι τέλος πάντων εἶναι ἡ Δημοκρατία γιά τούς δημοκράτες, καί μάλιστα χριστιανικῆς χώρας;
Ἀσυδοσία; Αὐθαιρεσία; Ὁδοστρωτῆρας πνευματικῆς, πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς;!
Ὑπό Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη στην Romfea.gr
Χρόνια πρίν στό Μιλᾶνο μιά ὁμάδα φοιτητῶν θέλοντας νά διαπιστώσει, κατά πόσο ὁ ἰταλικός λαός ἐντυπωσιάζεται, παρασύρεται ἀπό ξενόφορτα- ἀλλόκoτα πράγματα, ἔκανε ἕνα πρωτόγνωρο, φαιδρό πείραμα.
Ἕνας γάϊδαρος ἔτρωγε τό σανό του στό παχνί. Καί οἱ φοιτητές τοῦ «κόλλησαν» στήν οὐρά ἕνα πινέλο μέ κόκκινη νερομπογιά, καί ἔστησαν ἕνα λευκοπίνακα πίσω στήν οὐρά του.
Ὁ γάϊδαρος ἔτρωγε ὀρεξᾶτος τό σανό, κουνοῦσε τήν οὐρά του, καί χάραζε γραμμές στό λευκοπίνακα, καί ὁ λευκοπίνακας γέμισε κόκκινες γραμμές.
Οἱ φοιτητές πῆραν τόν πίνακα, πῆγαν στήν κεντρική πλατεία, καί τόν παρουσίαζαν στό κοινό, σάν ἕνα σπουδαῖο ἔργο ἀφηρημένης τέχνης, μεγάλου καλλιτέχνη.
Μαζεύθηκε πολύς κόσμος στήν πλατεία, καί θαύμαζε τό ἔργο. Πολλοί ζήτησαν νά τό ἀγοράσουν καί νά τό βάλουν κορνίζα στό σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ τους.
«Τό ἔργο εἶναι μοναδικό, καί δέν πουλιέται», ἀπαντοῦσαν οἱ φοιτητές. Καί ὁ κόσμος ρωτοῦσε ἐπιμόνως, ποιός ἦταν αὐτός μεγάλος ταλαντοῦχος, πού ἔφτιαξε τό ἀριστούργημα. Καί ἔμαθαν τόν ταλαντοῦχο… !
Εἶχαν κόμπλεξ, αἴσθημα κατωτερότητος, καί προσπαθοῦσαν νά δείξουν στόν κόσμο, ὅτι δέν εἶναι τοῦ παλιοῦ καιροῦ, ὀπισθοδρομικοί, ἀλλά ξέρουν πράγματα, καί ἀπό ζωγραφιές, καί αὐτό τούς ἔκανε νά θαυμάζουν τό ἔργο τοῦ γαϊδάρου!
Τρεῖς ἦταν οἱ λόγοι, χάρη στούς ὁποίους ἡ Ἑλλάδα, ἔγινε (1979) μέλος τῆς τότε Ε.Ο.Κ. Ἡ ναυτιλία, τό ἑλληνικό πνεύμα, καί ἡ πνευματική πολιτιστική κληρονομιά.
«Καλωσορίζουμε τή χώρα τῆς Φιλοκαλίας στήν Εὐρώπη», ἔγραφε τότε ἡ Lemond (1979). Χρῆστος Γιανναρᾶς: «Ἡ ἔγκριτη γαλλική ἐφημερίδα θεώρησε αὐτό τό ἀπάνθισμα τῆς Ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς ἐμπειρίας καί σοφίας ὡς τό σημαντικότερο στοιχεῖο τῆς ταυτότητας τῶν Ἑλλήνων, τήν οὐσιωδέστερη προσφορά πού κομίζει ἡ Ἑλλάδα στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση» (Καθημερινή. 17.3.96).
Ἀντί, λοιπόν, νά εἴμαστε ἐμεῖς αὐτοί πού θά μεταφέρουμε στούς Εὐρωπαίους τόν πολιτισμό, καταντήσαμε φοβισμένα μαθητούδια τῆς παιλιάς ἐποχῆς, πού ὁ δάσκαλος τά φοβέριζε μέ τή βέργα νά ἀκούσουν τό μάθημά του.
Τό ἀποκορύφωμα αὐτοῦ εἶναι ἡ προώθηση τοῦ ἀνήκουστου νομοσχεδίου γιά τούς gay, πού δέν διανοήθηκαν οὔτε οἱ εἰδωλολάτρες, μέ τό ἐπιχείρημα: Ἔχει ψηφισθεῖ (ὄχι ἀπ’ὅλα!) τά Κράτη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Μά αὐτό δέν εἶναι ἐπιχείρημα. Αὐτό εἶναι κόμπλεξ. Θυμίζει τούς μιλανέζους πού θαύμαζαν τή ζωγραφιά.
Βεβαίως ἡ Πολιτεία ἔχει τήν ἐξουσία νά νομοθετεῖ, ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἔχει τό ἐλεύθερο νά αὐθαιρετεῖ, νά καταργεῖ τή λογική καί τήν ἠθική, ἔτσι πᾶμε σ΄ἄλλες, ἀκραῖες καταστάσεις.
Τί εἶναι τέλος πάντων εἶναι ἡ Δημοκρατία γιά τούς δημοκράτες, καί μάλιστα χριστιανικῆς χώρας;
Ἀσυδοσία; Αὐθαιρεσία; Ὁδοστρωτῆρας πνευματικῆς, πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς;!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.