Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι τα τατουάζ μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο καρκίνου

Της Βίκυς Κουρλιμπίνη

Καμπανάκι κινδύνου κρούουν οι επιστήμονες σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των τατουάζ στην υγεία, αφού νέα έρευνα διαπίστωσε ότι μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο εμφάνισης λεμφώματος. Τα αποτελέσματά της δημοσιεύθηκαν στο eClinicalMedicine.

Στο πλαίσιο της μελέτης που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Lund στη Σουηδία, οι ερευνητές ανέλυσαν μια ομάδα 11.905 συμμετεχόντων για να διερευνήσουν εάν τα τατουάζ θα μπορούσαν να επηρεάσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης λεμφώματος, ενός τύπου καρκίνου του αίματος που ξεκινά από τα λευκά αιμοσφαίρια.

"Έχουμε εντοπίσει άτομα που έχουν διαγνωστεί με λέμφωμα μέσω πληθυσμιακών μητρώων", δήλωσε η Christel Nielsen, επικεφαλής της μελέτης. "Τα άτομα αυτά αντιστοιχίστηκαν στη συνέχεια με μια ομάδα ελέγχου του ίδιου φύλου και ηλικίας, αλλά χωρίς λέμφωμα. Οι συμμετέχοντες στη μελέτη απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με τον τρόπο ζωής τους και εάν είχαν τατουάζ ή όχι.

"Αφού λάβαμε υπόψη άλλους σχετικούς παράγοντες, όπως το κάπνισμα και την ηλικία, διαπιστώσαμε ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης λεμφώματος ήταν 21% υψηλότερος μεταξύ εκείνων που είχαν τατουάζ" σημείωσε.

Οι ακριβείς μηχανισμοί πίσω από αυτή τη συσχέτιση εξακολουθούν να αποτελούν μυστήριο, αλλά η Nielsen είπε ότι πιθανότατα έχει να κάνει με το πώς το σώμα μας ανταποκρίνεται στο μελάνι του τατουάζ. "Γνωρίζουμε ήδη ότι όταν το μελάνι του τατουάζ εγχέεται στο δέρμα, το σώμα το ερμηνεύει ως κάτι ξένο που δεν πρέπει να υπάρχει και το ανοσοποιητικό σύστημα ενεργοποιείται", εξήγησε. "Ένα μεγάλο μέρος του μελανιού μεταφέρεται από το δέρμα στους λεμφαδένες".

Η ομάδα περίμενε ότι όσοι είχαν μεγαλύτερης έκτασης τατουάζ θα διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο λεμφώματος από εκείνους με μικρότερα. Ωστόσο, το μέγεθος δεν φαινόταν να έχει σημασία.

"Μπορεί κανείς μόνο να υποθέσει ότι ένα τατουάζ, ανεξαρτήτως μεγέθους, πυροδοτεί μια χαμηλού βαθμού φλεγμονή στο σώμα, η οποία με τη σειρά της μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Η εικόνα είναι επομένως πιο περίπλοκη από ό,τι πιστεύαμε αρχικά" ανέφερε. "Τα αποτελέσματα πρέπει να επαληθευτούν και να διερευνηθούν περαιτέρω και με άλλες μελέτες, οπότε χρειάζεται μεγαλύτερη έρευνα", διευκρίνισε.

Το λέμφωμα είναι ο 5ος πιο συχνός καρκίνος στην Ευρώπη και η 7η αιτία θανάτου παγκοσμίως. Οι πιο συνηθισμένες μορφές τους είναι τα λεμφώματα Hodgkin που προσβάλλουν κυρίως νεαρές ηλικίες (από 20 έως 40 ετών) ενώ τα Μη Hodgkin προσβάλλουν κυρίως τη μέση ηλικιακή ομάδα (40 έως 60 ετών).

Μέχρι στιγμής δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια τι προκαλεί την εμφάνιση του λεμφώματος, παρόλα αυτά γνωρίζουμε ότι δεν είναι μεταδοτικό. Μια πιθανή αιτία, όπως εικάζουν οι επιστήμονες, είναι πως το λέμφωμα παρουσιάζεται σε φάσεις όπου το ανοσοποιητικό σύστημα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, είτε εξαιτίας κάποια σοβαρής λοίμωξης από ιό, από ανοσοκατασταλτική θεραπεία ή ακτινοβολία για θεραπευτικούς σκοπούς. 

 

Πηγή: https://www.capital.gr

Read more »

Αυτά είναι τα σχέδια τους για το λεγόμενο κοινό Πάσχα

Γράφει ο Βασίλειος Ξεσφίγγης

Λέγεται ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα του διαβόλου στην Γη είναι ότι κατόρθωσε να πείσει τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει…

Αυτό να το θυμάστε πάντα όταν ακούτε ορισμένους να υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει θέμα για κοινό Πάσχα με τους αιρετικούς.

Και το κακό δεν είναι αν οι αιρετικοί έρθουν και κάνουν Πάσχα στις σωστές ημερομηνίες που όρισε η οικουμενική σύνοδος της Νίκαιας.

Το κακό είναι αν εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, εγκαταλείψουμε τον ορισμό του Πάσχα όπως τον καθιέρωσε η σύνοδος το 325μ.Χ και επινοήσουμε νέο τρόπο που δεν θα είναι σύμφωνος με τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Γιατί αυτή η Οικουμενική Σύνοδος όρισε ρητά πως το Χριστιανικό Πάσχα δεν μπορεί ούτε να προηγείται ούτε να συμπίπτει με το Εβραϊκό Πάσχα αλλά πρέπει να έπεται καθώς η Ανάσταση του Χριστού πραγματοποιήθηκε μετά το Εβραϊκό Πάσχα.

Αποκαλύπτουμε σήμερα με Τη Χάρη Του Θεού τα σχέδια των Νεοταξιτών σε όλο τους το μεγαλείο προς γνώση του Χριστεπώνυμου λαού που ποτέ δεν ρωτήθηκε αν συμφωνεί με τα πλάνα τους.

Παρουσιάζουμε σε μετάφραση από τα Ιταλικά ένα σύγγραμα ενός Λουθηρανού Θεολόγου σε ότι έχει να κάνει με τα βήματα που έχουν γίνει έως τώρα για το θέμα αυτό, και όσα λίγα μένουν ακόμα να γίνουν.

Για το λεγόμενο κοινό Πάσχα που ετοιμάζουν αρχής γενομένης από το 2025.

Γιατί πιστεύω πως μόνο αν ξέρουμε τα σχέδια τους θα μπορέσουμε να τους τα χαλάσουμε.

Το 2025 δεν είναι τυχαίο έτος, καθώς τότε συμπληρώνονται 1700 χρόνια από την Σύνοδο της Νίκαιας.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει ήδη ανακοινώσει ότι καταβάλλονται προσπάθειες για κοινό Πάσχα από το 2025, και ότι ο Πάπας της Ρώμης θα επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη και μαζί με τον Πατριάρχη την Νίκαια το 2025.

Όπως θα δείτε έχουν συμφωνήσει όλοι, δηλαδή οι Κόπτες, οι Λατίνοι και το Οικουμενικό Πατριαρχείο να εορτάζεται το Πάσχα κάθε δεύτερη ή τρίτη Κυριακή του Απριλίου.

Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές αν όχι τις περισσότερες το Χριστιανικό Πάσχα θα προηγείται ή και θα συνεορτάζεται με το Εβραϊκό και ότι δεν θα είμαστε σύμφωνοι με τον ορισμό της Νίκαιας.

Αξίζει να παρατηρήσετε στο τέλος του συγγράμματος ότι αυτός ο Λουθηρανός θεολόγος γράφει, ότι επειδή αντιδράει η Μόσχα η ποιο ρεαλιστική λύση ίσως θα ήταν να εορτάζουν όλοι το Πάσχα σύμφωνα με τον καθορισμό της Νίκαιας, όπως το κάνουμε οι Ορθόδοξοι δηλαδή.

Δυστυχώς όπως γράφει, αυτό το ενδεχόμενο δεν εξετάστηκε ποτέ στο τραπέζι των συζητήσεων.

Οι δικοί μας με λίγα λόγια, προφανώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έθεσε ποτέ το θέμα, να επανέλθουν οι αιρετικοί στην σωστή ημερομηνία, αλλά ψάχνουν τρόπους πως εμείς θα αλλάξουμε ημερομηνία και θα πάμε με αυτούς.

Το σύγγραμα έχει γραφτεί το 2017, ήρθε στα χέρια μας και σας το παρουσιάζουμε καθώς έχει απομείνει μόνο ένας χρόνος για την πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων.

Διαβάστε το.

Dagmar Heller*
* Λουθηρανός θεολόγος, Καθηγητής Οικουμενικής Θεολογίας στο Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bossey (Ελβετία)

Φέτος οι Χριστιανοί έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να δείξουν την ενότητά τους εορτάζοντας την ανάσταση του Ιησού Χριστού την ίδια ημερομηνία. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί ξανά μέχρι το 2025, εάν οι Εκκλησίες συνεχίσουν να ακολουθούν τον δικό τους παραδοσιακό τρόπο υπολογισμού της ημερομηνίας του Πάσχα.

Φαίνεται σαν ένα παράδοξο: όλες οι Εκκλησίες συμφωνούν να γιορτάζουν το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την ισημερία της 1ης Μαρτίου , ωστόσο υπάρχουν συνήθως δύο διαφορετικές ημερομηνίες για αυτόν τον εορτασμό. Ο λόγος της αντίφασης είναι ότι, μετά την εισαγωγή αυτού του κριτηρίου, οι Δυτικές Εκκλησίες υιοθέτησαν ως επί το πλείστον το Γρηγοριανό ημερολόγιο, ενώ οι Ορθόδοξες διατήρησαν το Ιουλιανό ημερολόγιο για να καθορίσουν την ημερομηνία της πανσελήνου .

Αυτό το πρόβλημα έγινε αντιληπτό ως τέτοιο ιδιαίτερα τον 20ό αιώνα. Ειδικότερα, το ζήτημα επηρέασε την Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν το 1923 η Βουλή των Ελλήνων εισήγαγε το Γρηγοριανό ημερολόγιο, πυροδοτώντας σύγκρουση Εκκλησίας και κράτους . Ένα πανορθόδοξο συνέδριο τον Μάιο του 1923 αποφάσισε λοιπόν να αναθεωρήσει το Ιουλιανό ημερολόγιο, προσαρμόζοντάς το σε μεγαλύτερη αστρονομική ακρίβεια. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν διασπάσεις στην Ελληνική Εκκλησία, στη Ρουμανική Εκκλησία και αλλού. Η γενική κατάσταση σήμερα στον ορθόδοξο κόσμο είναι ότι για την ημερομηνία του Πάσχα όλες οι Εκκλησίες χρησιμοποιούν το Ιουλιανό ημερολόγιο (με εξαίρεση την Εκκλησία της Φινλανδίας, που ακολουθεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο) ενώ για όλες τις άλλες εορτές, ορισμένες Εκκλησίες – ιδίως τα ελληνόφωνα και τα ρουμανικά – χρησιμοποιήστε το Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Με την αυξημένη κινητικότητα των ανθρώπων και την αυξημένη διασύνδεση μεταξύ εθνών και χωρών λόγω του εμπορίου και των επιχειρήσεων που κατέστη δυνατή με τα νέα μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας, η ανάγκη για σαφέστερη ρύθμιση της ημερομηνίας του Πάσχα. Η παρατυπία του και η ετήσια κινητικότητά του δημιούργησαν μειονεκτήματα ιδιαίτερα όσον αφορά την οικονομική αποζημίωση. Επομένως το 1923 η Κοινωνία των Εθνών υπέβαλε την πρόταση να καθοριστεί, κατόπιν συμφωνίας με τις Εκκλησίες, το Πάσχα την Κυριακή που έπεται του δεύτερου Σαββάτου του Απριλίου. Έτσι το θέμα έγινε θέμα συζήτησης για το αρχικό οικουμενικό κίνημα, καθώς ενεπλάκη η Οικουμενική Χριστιανική Σύνοδος για τη Ζωή και το Έργο . Το αποτέλεσμα της σχετικής διαβούλευσης ήταν ότι η πλειοψηφία των Προτεσταντικών Εκκλησιών συμφώνησε σε μια καθορισμένη Κυριακή για την ημερομηνία του Πάσχα, ακόμη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδειξε ανοιχτό σε αυτή την πρόταση (εφόσον συμφωνούσαν όλες οι Εκκλησίες), αλλά η Ρώμη έδωσε αρνητική απάντηση . Η όλη πρωτοβουλία αυτού που εν τω μεταξύ είχε γίνει ο ΟΗΕ τελικά απέτυχε το 1955 με την άρνηση της κυβέρνησης των ΗΠΑ να υιοθετήσει ένα νέο ημερολόγιο.

Το 1964 η κατάσταση εντός των Εκκλησιών άλλαξε καθώς η Καθολική Εκκλησία, στο Συνοδικό Διάταγμα Orientalium ecclesiarum(§ 20)επιβεβαίωσε τη διαθεσιμότητά του για μια κοινή ημερομηνία, σταθερή και κινητή, εάν όλες οι Εκκλησίες συμφωνούσαν στη λύση. Σε μια άλλη διαβούλευση, που ξεκίνησε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών μετά από αυτή την αλλαγή στάσης, η πλειονότητα των Δυτικών Εκκλησιών εξέφρασε την προτίμησή της για μια καθορισμένη ημερομηνία, ενώ για τις Ορθόδοξες Εκκλησίες η τήρηση του Κανόνα της Νίκαιας παρέμεινε σημαντική.

Το 1977 η Καθολική Εκκλησία ξεκίνησε μια πρωτοβουλία σε συμφωνία με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών που οδήγησε σε μια άλλη έρευνα με πανομοιότυπο αποτέλεσμα με την προηγούμενη. Οι Ορθόδοξοι δήλωναν επίσης ξεκάθαρα ότι απόφαση για ένα τέτοιο θέμα μπορεί να ληφθεί μόνο σε πανορθόδοξο επίπεδο. Έτσι συζήτησαν το θέμα κατά τις προπαρασκευαστικές εργασίες της Πανορθόδοξης Συνόδου. Η δεύτερη προσυνοδική πανορθόδοξη διάσκεψη λοιπόν πρότεινε το 1982 στο Chambésy έναν ακριβέστερο ορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα σύμφωνα με τον κανόνα της Νίκαιας. Εξέφρασε όμως και φόβο ότι μια αλλαγή στο ημερολόγιο θα μπορούσε να προκαλέσει νέα σχίσματα. Ως εκ τούτου, ο χρόνος για μια τέτοια αλλαγή κρίθηκε ακατάλληλος.

Μεταξύ των Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών υπήρχε μεγαλύτερο άνοιγμα στην αλλαγή: το 1971 η Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία πρότεινε να οριστεί η ημερομηνία του Πάσχα την Κυριακή που έπεται του δεύτερου Σαββάτου του Απριλίου και το 1984 δήλωσε ότι είναι διατεθειμένη να γιορτάσει το Πάσχα οποιαδήποτε Κυριακή του Απριλίου. υπό τον όρο ότι συμφωνούσαν όλες οι Εκκλησίες.

Το θέμα επέστρεψε αργότερα στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών.
Η πιο σημαντική πρωτοβουλία ήταν μια διαβούλευση το 1997 στο Χαλέπι , που οργανώθηκε από τη γραμματεία της Επιτροπής Πίστεως και Συντάγματος μετά από πρόσκληση του Ορθόδοξου Συριακού Μητροπολίτη Γρηγορίου Γιοχάνα Ιμπραήμ.
Η διαβούλευση πρότεινε τη διατήρηση του κανόνα της Νίκαιας, αλλά χρησιμοποιώντας τα πιο ακριβή αστρονομικά δεδομένα (δηλαδή ούτε το Γρηγοριανό ούτε το Ιουλιανό ημερολόγιο και τους αντίστοιχους κύκλους του Πάσχα) με βάση τον γεωγραφικό μεσημβρινό της Ιερουσαλήμ. Η πρόταση στάλθηκε στις Εκκλησίες για εξέταση. Το αποτέλεσμα ήταν οι Δυτικές Εκκλησίες να συμφωνήσουν, ενώ οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν την πρόταση γιατί τα ακριβή αστρονομικά δεδομένα θα είχαν δημιουργήσει ένα ημερολόγιο πολύ κοντά στο Γρηγοριανό.
Η αλλαγή λοιπόν θα ήταν τόσο ουσιαστική που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από τους πιστούς.

Στην IX Γενική Συνέλευση του 2006 στο Πόρτο Αλέγκρε (Βραζιλία), το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών επιβεβαίωσε εκ νέου ότι μια κοινή ημερομηνία για το Πάσχα θα ήταν μέρος της προόδου προς την ορατή χριστιανική ενότητα, αλλά δεν ανέλαβε καμία πρωτοβουλία.

Το θέμα επανήλθε μόλις πρόσφατα, όταν το 2014 ο Θεόδωρος II, Πάπας της Κοπτικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ζήτησε από τον Πάπα Φραγκίσκο να κάνει νέα προσπάθεια για μια ενιαία ημερομηνία για το Πάσχα και συζήτησε το θέμα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Τον Μάιο του 2015 ο Θεόδωρος έκανε ένα περαιτέρω βήμα, προτείνοντας να οριστεί το Πάσχα την τρίτη Κυριακή του Απριλίου.
Ένα μήνα αργότερα ο Πάπας Φραγκίσκος εξέφρασε την επιθυμία να καθιερωθεί μια κοινή ημερομηνία για το Πάσχα και επανέλαβε τη διαθεσιμότητα της Καθολικής Εκκλησίας για μια καθορισμένη ημερομηνία.
Ο Πάπας το συζήτησε και με τον Σύρο Ορθόδοξο Πατριάρχη, ο οποίος φαινόταν έτοιμος για αυτή τη λύση.
Όμως, μια δήλωση εκπροσώπου του Πατριαρχείου Μόσχας κατέστησε αμέσως σαφές ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα εγκαταλείψει τον κανόνα της Νίκαιας και επομένως δεν θα δεχόταν μια καθορισμένη ημερομηνία μάλλον κάλεσε Καθολικούς και Προτεστάντες να υιοθετήσουν το Ιουλιανό ημερολόγιο.
Τον Ιανουάριο του 2016 ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ δήλωσε ότι έβλεπε την πιθανότητα να συμφωνηθεί μια καθορισμένη ημερομηνία για το Πάσχα σε διάστημα «πέντε έως δέκα ετών».

Αν αναλύσουμε τη συζήτηση στο σύνολό της, η κατάσταση μπορεί να συνοψιστεί σε δύο προσανατολισμούς: η Δυτική και η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πρόθυμες να ορίσουν την ημερομηνία του Πάσχα μια συγκεκριμένη Κυριακή του Απριλίου, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες σκοπεύουν να διατηρήσουν την ημερομηνία κινητής σύμφωνα με Ωραίοι κανόνες. Αυτό εγείρει το ερώτημα εάν μπορεί ποτέ να βρεθεί μια κοινή ημερομηνία.

Για να προχωρήσουμε σε αυτούς τους προβληματισμούς, το όλο ζήτημα πρέπει να εξεταστεί με περισσότερες λεπτομέρειες. Ένα σημαντικό σημείο για τους Ορθοδόξους είναι ένα επιπλέον κριτήριο που συνδέεται με τις αποφάσεις της Συνόδου της Νίκαιας το Πάσχα δεν μπορεί να γιορτάζεται σε συνδυασμό με το εβραϊκό. Αυτός ο κανόνας έχει ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους και εμποδίζει περαιτέρω το άνοιγμα σε αλλαγές .
Αλλά συγκεκριμένα το κύριο πρόβλημα για τους Ορθοδόξους φαίνεται να είναι ο φόβος των διαιρέσεων εντός των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Και αυτή η ανησυχία πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.

Συμπερασματικά, φαίνεται ξεκάθαρο ότι η μετατόπιση της ημερομηνίας του Πάσχα σε μια καθορισμένη ημέρα (μια Κυριακή του Απριλίου) θα ήταν μια ριζική αλλαγή, διότι για τουλάχιστον 1500 χρόνια το Πάσχα γιορταζόταν πάντα μια κινητή Κυριακή με βάση την ισημερία και την πανσέληνο.

Μια τέτοια αλλαγή θα έσπαζε επίσης την παράδοση της ένδειξης της ιστορικής σύνδεσης με το Πάσχα, διατηρώντας παράλληλα μια σαφή διάκριση μεταξύ των δύο. Μια καθορισμένη ημερομηνία για μια συγκεκριμένη Κυριακή του Απριλίου θα ήταν μια ρεαλιστική λύση, σύμφωνα με την τρέχουσα τάση οργάνωσης της ζωής με βάση τις ανάγκες που καθορίζονται από την κοινωνία των πολιτών. Αλλά η συζήτηση έδειξε επίσης ότι αυτή η λύση δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτή από όλες τις Εκκλησίες.

Κατά την άποψή μου, η μόνη λύση με ρεαλιστικές πιθανότητες επιτυχίας αλλά που ποτέ δεν εξετάστηκε παγκοσμίως θα ήταν να ενταχθούν όλες οι Εκκλησίες στην Ορθόδοξη μέθοδο καθορισμού της ημερομηνίας του Πάσχα χρησιμοποιώντας το Ιουλιανό ημερολόγιο.

Αυτή η πρόταση δεν είναι καινούργια: εφαρμόζεται σε τοπικό επίπεδο στην Αίγυπτο και την Ιορδανία όπου -μετά από υπόδειξη του Συμβουλίου Εκκλησιών Μέσης Ανατολής το 1994 οι Δυτικές Εκκλησίες αποφάσισαν να ακολουθήσουν την Ορθόδοξη πλειοψηφία.

Αυτή η λύση μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε τον κανόνα της Νίκαιας που σήμερα ενώνει όλες τις Χριστιανικές Εκκλησίες και λαμβάνει υπόψη τόσο τη σχέση μεταξύ του Πάσχα και του κύκλου της φύσης όσο και το συμβολικό του νόημα που συνδέεται με τη συγκλονιστική ρήξη της ανάστασης στη συνήθη ροή των φυσικών γεγονότων. .

Το μειονέκτημα θα ήταν ότι η αστρονομική, και επομένως η πραγματική, ισημερία και η πανσέληνος δεν θα τηρούνταν, ακόμη και αν ληφθούν συμβολικά υπόψη. Εφόσον οι Δυτικές Εκκλησίες είναι ακόμη και πρόθυμες να εγκαταλείψουν τον κανόνα της Νίκαιας, θα μπορούσαν αντ’ αυτού να εγκαταλείψουν – για χάρη της ενότητας – την ιδέα να ακολουθήσουν την αστρονομική ακρίβεια.

Πηγή: https://melissocosmos.blogspot.com/

Read more »

Μοναχά το Βυζάντιο κατέβασε στη γη την ουράνια αρμονία..

Φώτης Κόντογλου

Τι ήτανε, αληθινά, εκείνο το Βυζάντιο, εκείνη η Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! Όχι μοναχά η αρχαία πολιτεία, μα κι η καινούρια, ως του σουλτάν-Χαμίτ τα χρόνια.

Είχα γνωρίσει έναν χριστιανό Ανατολίτη κοσμογυρισμένον, που έζησε πολλά χρόνια στην Ευρώπη και στην Αμερική, στη Λόντρα, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στη Νέα Υόρκη. «Όλες αυτές οι μεγάλες πολιτείες, μου έλεγε, είναι σπουδαίες, μα σαν την Κωνσταντινόπολη δεν υπάρχει άλλη στην οικουμένη, κι ούτε βρίσκεται στον ντουνιά τέτοια επίσημη αρχοντικιά και βασιλική πολιτεία».

Στα χρόνια των Βυζαντινών «η βασιλεύουσα Πόλις» θα είχε μια εξωτική κι αλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τρούλλοι) κατάχρυσοι λαμποκοπούσανε μέσα στη βλογημένη αυτή αφεντοπολιτεία. Στη μέση στεκότανε, σαν ήλιος, η Αγιά Σοφιά, και γύρω της ήτανε σκορπισμένες οι άλλες εκκλησίες με τους χρυσούς κουμπέδες, σφαίρες ουράνιες, που λες και γυρίζανε γύρω στον ήλιο. Δεν φαινόντανε πως ήτανε κτίρια κανωμένα από τον άνθρωπο, αλλά σαν να κατεβήκανε από τον ουρανό και σταθήκανε απάνω στη γη. Κι από μέσα ήτανε καταστολισμένες με ψηφιά, με χρωματιστά μάρμαρα, με σμάλτα, με ζωγραφιές, που θαρρούσε κανένας πως μπαίνει σε ουράνια παλάτια. Είχανε δίκιο οι παλιοί Κινέζοι που λέγανε πως αυτά τα κτίρια ήτανε «κάποια παλάτια μεγάλα και λαμπερά, που από μέσα μοιάζανε σαν τα χρυσά φτερά του φασιανού την ώρα που πετά»….

Το Σαββατόβραδο, κατά το δειλινό, η ατμόσφαιρα γέμιζε από τη γλυκειά βουή που κάνανε χιλιάδες καμπάνες και που ανέβαινε σαν ψαλμωδία απάνω από την αγιασμένη πολιτεία, από τη Νέα Σιών, «ήχος καθαρός εορταζόντων».

Πανηγυρική μεγαλοπρέπεια! Μοναχά το Βυζάντιο κατέβασε στη γη την ουράνια αρμονία.

Για τους Βυζαντινούς, η πατρίδα τους ήτανε η Κιβωτός της αληθινής θρησκείας, και είχανε πόθο να τραβήξουνε μέσα σ᾿ αυτή όλα τα έθνη της γης, και να τα σώσουνε φωτισμένα από το ανέσπερο φως του Ευαγγελίου.

….. Για όποιον είναι σε θέση να νοιώσει καλά τι είναι αυτό το «λειτουργικό», ποτές άλλη φορά η ομαδική ζωή των ανθρώπων δεν έφταξε σ᾿ ένα τέτοιο πνευματικό ύψος. Όσοι θελήσανε και θέλουνε να κρίνουνε το Βυζάντιο με τον συνηθισμένον χονδροειδή αντιπνευματικόν τρόπο και με τις γνωστές ανόητες ευφυολογίες, και να το γελοιοποιηθούνε σε βαθμό που να ονομάζουνε «βυζαντινισμό» κάθε αφηρημένη συζήτηση και ουτοπία, αυτοί φανερώνουνε μ᾿ αυτό πόσο ανίδεοι είναι από αληθινή πνευματικότητα, με όλους τους ψεύτικους τίτλους της σοφίας και της επιστήμης που είναι στολισμένοι.
Το Βυζάντιο είναι πολύ λεπτό πράγμα για να μπορέσουνε να το πιάσουνε τα χοντροκανωμένα εργαλεία τους. Το Βυζάντιο είναι η αληθινή χριστιανική θρησκεία, ανάμεσα στα ψεύτικα και ελεεινά παραμορφωμένα ομοιώματά της, που τα φτιάξανε λαοί βάρβαροι και υλιστές, ανίκανοι να την καταλάβουνε και να την αισθανθούνε. Για τούτο, το Βυζάντιο κρίνεται από τους λεγόμενους σοφούς του κόσμου όπως κρίνεται το Ευαγγέλιο, δηλ. σαν μωρία, μπροστά στη δική τους γνώση, κι η γνώμη τους ίσια-ίσια, πως το Βυζάντιο είναι «μωρία», πιστοποιεί πως αληθινά στάθηκε η Νέα Σιών, η έμψυχος κιβωτός, που μέσα σ᾿ αυτή φυλάχθηκε η επαγγελία του Θεού προς τους ανθρώπους πως θα γίνουνε τέκνα του, και «η μακαρία ελπίς της αιωνίου ζωής». Όσο νοιώσανε οι υλικοί άνθρωποι τι λέγει ο Παύλος για το Ευαγγέλιο και για τη σοφία του Θεού, άλλο τόσο νοιώσανε κι οι ιστορικοί κι οι επιστήμονες της κοσμικής γνώσης, «οι συζητηταί του αιώνος τούτου» όπως λέγει ο Παύλος, τι είναι το Βυζάντιο.

…..Το Βυζάντιο είναι όπως «η Ιερουσαλήμ και η βασιλεία του θεού,η εντός ημών κεκρυμμένη. Αυτή η χώρα νεφέλη εστί της δόξης του θεού, εις ην μόνον οι καθαροί τη καρδία εισελεύσονται του θεάσασθαι το πρόσωπον του Δεσπότου και καταυγασθήναι τους νόας αυτών διά της ακτίνος και λαμπηδόνος του φωτός Αυτού».

 

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com

Read more »

Ο «Χερουβικός Ύμνος» όπως ακουγόταν στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ μέχρι το 1453

Δέος και ανατριχίλα από το άκουσμα του «Χερουβικού Ύμνου» όπως αυτός ακουγόταν στην Αγιά Σοφιά μέχρι το 1453 μ.Χ, όπως αναπαραστάθηκε με ειδική επεξεργασία και χρήση εξειδικευμένων προγραμμάτων από το Πανεπιστήμιο Stanford…

«Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες και τη ζωοποιώ Τριάδι τον τρισάγιον ύμνον προσάδοντες, πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν ως τον βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι ταις αγγελικαίς αοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Αλληλούια».

 

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com

 

 

Read more »

Ο Μετανθρωπισμός είναι η επανάληψη του αρχέγονου πειρασμού και του ψέματος του σατανά προς τον άνθρωπο: να γίνει Θεός χωρίς Θεό

 Του Πρωτοπρεσβύτερου Peter Heers,

D.Th, Λέκτορα Εκκλησιολογίας,

Holy Trinity Seminary, Jordanville, NY 

Ο Μετανθρωπισμός (Transhumanism) είναι η πιο πρόσφατη και ίσως η τελευταία, έκφραση του αρχέγονου πειρασμού και του ψέματος του σατανά προς τον άνθρωπο: να γίνει Θεός χωρίς Θεό.

«… Κατά την ημέρα που θα φάτε απ’ αυτό, θα ανοίξουν τα μάτια σας, και θα γίνετε σαν θεοί …» (Γένεση 3:5). Οι Μετανθρωπιστές περιφρόνησαν και απέρριψαν τον Θεάνθρωπο Χριστό και υιοθέτησαν το ακριβώς αντίθετο, τον εντελώς αντίστροφο δρόμο, πιστεύοντας ότι μπορούν προβούν στην τεχνολογική κατασκευή ενός ανθρωποθεού.

Από αυτό και μόνο το γεγονός γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Μετανθρωπισμός είναι μια εντελώς σατανική κοσμοθεωρία. Εμπνέεται και καθοδηγείται από τον ψεύτη και τον μισάνθρωπο Εωσφόρο, τον πατέρα όλων των ψεμάτων.

Ενώ το Θέλημα και το Σχέδιο του Θεού είναι να γίνει ο άνθρωπος “Θεός δια της Χάριτος”,οι μετανθρωπιστές διαστρέφουν και αντιστρέφουν το Σχέδιο αυτό του Θεού, με το ψέμα και την απάτη, ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει από μόνος του Θεός μέσω της επιστήμης και των νέων τεχνολογιών μεταλλάσσοντας την ίδια την ανθρώπινη φύση, αλλά ουσιαστικά καταργώντας τον ίδιο τον άνθρωπο (1.0) και μεταμορφώνοντας τον σε ένα μετάνθρωπο (2.0).

Η αντιστροφή του προορισμού του ανθρώπου που επιχειρεί και πάλι ο πονηρός όφις είναι ολοφάνερη δια γυμνού οφθαλμού. Άλλωστε, αυτή ακριβώς η πρόθεση ομολογείται ξεκάθαρα από τους ίδιους τους ψευδοπροφήτες του Mετανθρωπισμού.

Ο Γιούβαλ Νώε Χαράρι, o Ισραηλινός καθηγητής της Ιστορίας, φαντασιώνεται ότι οι μετανθρωπιστές και οι νεοεποχίτες συνοδοιπόροι τους θα καθοδηγήσουν τους ανθρώπους πέρα από την εξέλιξη και θα τους μετατρέψουν σε “θεούς”: «Θα ανυψώσουμε την ανθρωπότητα πάνω από το ζωώδες επίπεδο της, του αγώνα της επιβίωσης στο οποίο βρίσκεται ο σημερινός άνθρωπος, και θα επιδιώξουμε τώρα να “αναβαθμίσουμε” τους ανθρώπους σε θεούς και να μετατρέψουμε τον Homo Sapiens (Νοήμονα Άνθρωπο) σε Homo Deus (Θεϊκό Άνθρωπο).» 

Πηγή: https://romioitispolis.gr

Read more »

Ἡ ἠχώ τῆς ἀγάπης

Μια αδελφή παραπονέθηκε κάποτε στον π. Ζωσιμά για κάποια άλλη.
– Πάτερ, γιατί η τάδε με αντιπαθεί; Τι της έκανα;
– Ποιος σου είπε ότι σε αντιπαθεί; αντέδρασε εκείνος. Λάθος κάνεις! Από τον πονηρό είναι αυτός ο λογισμός. Μην τον δέχεσαι!
– Όχι, γέροντα, κάτι έχει μαζί μου. Το δείχνουν και τα λόγια της και το φέρσιμό της. Αλλά και η καρδιά μου το πληροφορείται καθαρά!
– Καλά, ας υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο. Βγες στο δάσος και φώναξε: «Αγαπημένη μου αδελφή…!» Η ηχώ τι θα σου απαντήσει;
– Το ίδιο πάτερ.
– Ύστερα ξαναφώναξε: «Τρελή… Τιποτένια!…» Τι θα σου απαντήσει η ηχώ;
– Τις ίδιες λέξεις.
– Πίστεψέ με, κόρη μου, στη σχέση δύο ψυχών, στην αμοιβαία τους επικοινωνία, συμβαίνει ότι και με την ηχώ!
Κοίταξε, λοιπόν, πρώτα μέσα στην καρδιά σου. Θα διαπιστώσεις ότι είναι πράγματι αρνητικά προκατειλημμένη απέναντι στην αδελφή σου.
Επομένως, πρώτα γέμισε την δική σου καρδιά με ειρήνη και αγάπη γι΄ αυτήν και να είσαι βέβαιη, πως θα σου ανταποδώσει τα ίδια αισθήματα!
– Τι να κάνω γέροντα; Μήπως και εγώ δεν είμαι δυστυχισμένη όταν δεν έχω μέσα στην καρδιά μου αγάπη για την αδελφή μου;
– Δεν έχεις μέσα σου αγάπη; Κάνε τουλάχιστον, εξωτερικά έργα αγάπης. Έμαθες ότι χρειάζεται κάτι; Πρόσφερέ της το.
Διαφωνήσατε σε ένα ζήτημα; Υποχώρησε. Σε μάλωσε; Καταδίκασε τον εαυτό σου και ζήτησέ της πρώτη συγχώρηση.
Μα, πάνω απ’ όλα, να προσεύχεσαι αδιάλειπτα γι’ αυτήν, λέγοντας: «Φώτισέ την, Κύριε, και ελέησε κι εμένα την αμαρτωλή!».
Τότε οπωσδήποτε ο Θεός θα αλλοιώσει την καρδιά σου. Αλλά κι αν εκείνη, μετά απ’ όλα αυτά, δεν ειρηνεύσει μαζί σου, εσύ πάντως θα έχεις την συνείδησή σου αναπαυμένη!

 

Πηγή: https://www.hristospanagia.gr

Read more »

"....Εάν επρόκειτο τά πάντα νά καταστραφούν, δύο μόνο Φάροι θά ήθελα νά διασωθούν!"

"Εάν επρόκειτο τά πάντα νά καταστραφούν, δύο μόνο Φάροι θά ήθελα νά διασωθούν!

Ο Παρθενών καί η Αγία Σοφία, η οποία είναι η συνισταμένη του ολοκληρωμένου Βυζαντινού Πολιτισμού, όπως καί ο Παρθενών είναι τό κορύφωμα της Αθηναϊκής Μεγαλοφυΐας!

Οι Έλληνες μπορούν νά είναι υπερήφανοι καί γιά τά δύο!


Σέρ Ρίτσαρντ Λίβινγκστον, 1880 - 1960, Καθηγητής της Οξφόρδης.

 

 

Πηγή: https://odysseiatv.blogspot.com

Read more »

Πανελλήνιες 2024: Μια δοκιμασμένη πρακτική «συνταγή επιτυχίας»

 

 Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος*

Ανοίγει την ερχόμενη Πέμπτη 30 Μαΐου η αυλαία των Πανελληνίων Εξετάσεων 2024 για εισαγωγή σε ΑΕΙ για τα παιδιά των ΕΠΑΛ, και την επόμενη ημέρα 31 Μαΐου για τα παιδιά των ΓΕΛ.

Ήταν και παραμένει αλήθεια ότι η εισαγωγή σε Πανεπιστήμιο ή παραγωγική Σχολή των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας εξακολουθεί να θεωρείται ως απαραίτητο πλεονέκτημα για μια αυριανή επιτυχημένη ένταξη στην Οικονομία και στην κοινωνία.

Και έτσι, κάθε χρόνο, η περίοδος των εξετάσεων για εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση φορτίζει ψυχοκοινωνικά χιλιάδες αγόρια και κορίτσια και, μαζί, μυριάδες μαμάδων, μπαμπάδων και συγγενών που “ψήνονται” κυριολεκτικά στην προσπάθεια να βρουν το κλειδί που θα ανοίξει την “μαγική πόρτα” κάποιου Πανεπιστημιακού Τμήματος.

Μερικές φορές βλέπουμε να πετυχαίνουν παιδιά που ήταν βέβαια καλοί αλλά όχι εξαιρετικοί μαθητές στο Λύκειό τους, φροντιστηριακά προετοιμασμένα, που διέθεταν όμως αρκετή αίσθηση χιούμορ και είχαν μια ψυχική και σωματική ηρεμία, την στιγμή που βλέπουμε να αποτυγχάνουν μερικά παιδιά τα οποία ήταν πολύ καλά προετοιμασμένα, αλλά την τελευταία στιγμή έχασαν τον ψυχικό έλεγχο και υπέστησαν τις καταλυτικές συνέπειες του άγχους.

Αναμφισβήτητα, όταν μας τυλίξει το άγχος, η απόδοσή μας θα πέσει και μέσα στην απόγνωση του συναισθήματος του πανικού η μνήμη και η κριτική μας ικανότητα θα μειωθούν σημαντικά.

Υπάρχει μια συνταγή επιτυχίας, ένας συνδυασμός ψυχολογικής στρατηγικής και τεχνικών, που θα μπορούσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας, ώστε να τα βοηθήσουμε να επιτύχουν;

Καθώς επί 35 συνεχή χρόνια ασχολούμαι με τις πανελλήνιες (πανελλαδικές) εξετάσεις προ πολλού κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μία μαγική συνταγή επιτυχίας δεν υπάρχει, αλλά όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος προτείνω μια «πρακτική» συνταγή επιτυχίας με την οποία καλώ παιδιά και οικογένειες να εστιάσουν την προσοχή τους σε τρία συγκεκριμένα σημεία:

– Στο σπίτι, όπου συνιστώ συναισθηματική ανακωχή ανάμεσα σε γονείς, αδέλφια, θείους και θείες, γιαγιάδες και παππούδες
– Στον εξεταστικό χώρο
– Στην ψυχική κατάσταση των παιδιών μετά από κάθε μέρα εξετάσεων, με άλλα λόγια στην προετοιμασία των παιδιών μας να συνεχίσουν στα επόμενα μαθήματα με αισιοδοξία οποιαδήποτε και αν ήταν η επίδοσή τους στο μάθημα στο οποίο εξετάσθηκαν μέχρι στιγμής.

Ας δούμε παρακάτω πιο αναλυτικά αυτήν την πρακτική «συνταγή επιτυχίας»

Παιδιά:

1) συνεχίστε τη μελέτη κάνοντας ένα συνδυασμό εντατικής σπουδής και λίγης ψυχαγωγίας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τεράστιες δυνατότητες, ωστόσο οι συναισθηματικές και ψυχοκοινωνικές μας ανάγκες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην υπόθεση της επιτυχίας. Ακόμη και το καλύτερο μυαλό, ο πιο δυνατός μαθητής ή μαθήτρια, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα κουραστεί και τότε είναι απαραίτητο να σταματήσει τη μελέτη και να επιδιώξει ένα ευχάριστο διάλειμμα.

2) Συχνά, πιο συχνά απ’ ό,τι πολλοί νομίζουν υπερβολική μελέτη και επανάληψη, όπως και κάθε άλλου είδους υπερβολή, δεν βοηθάει! Αφού έχετε διαβάσει όλο το χρόνο, λίγο πριν τις εξετάσεις, αν μου επιτρέπεται η έκφραση που πολλοί φοιτητές και φοιτήτριές μου χρησιμοποιούν, «ρίξτε το λίγο έξω…»

3) Μην προσπαθήσετε να «ελέγξετε» τις γνώσεις σας λίγα λεπτά της ώρας πριν την είσοδό σας στον εξεταστικό χώρο. Μέσα στην ένταση της ψυχολογικής σας διέγερσης είναι πολύ πιθανό να σας φανούν όλα άγνωστα, με αποτέλεσμα να αγχωθείτε και να πανικοβληθείτε. Μην αφήσετε να σας συμβεί κάτι τέτοιο.

4) Μέσα στον εξεταστικό χώρο φροντίστε να εξοικειωθεί τε με πρόσωπα και πράγματα και πάρτε μαζί σας ένα μπουκάλι νερό για δροσιά αλλά και για παρηγοριά. Διώξτε το άγχος και την ξηροστομία πίνοντας μια γουλιά νερό.

5) Όταν σας δοθούν τα θέματα ξεκινήστε με αυτό που ξέρετε καλύτερα. Μην κολλήσετε στο άγνωστο ή δύσκολο για εσάς θέμα. Απαντώντας το εύκολο που κατέχετε καλά, δημιουργείτε στον εαυτό σας την θετική ψυχολογικά αίσθηση ότι ξεκινήσατε καλά, και στη συνέχεια, με ανεβασμένο το ηθικό σας, καταπιαστείτε με το ή τα δύσκολα θέματα, πηγαίνοντας και πάλι προοδευτικά από τα δύσκολα στα πιο δύσκολα.

6) Είναι πιθανό, για μερικά δευτερόλεπτα να σας φανούν όλα τα θέματα άγνωστα και δύσκολα, με αποτέλεσμα να αγχωθείτε… Εάν συμβεί αυτό, χαλαρώστε για μερικά λεπτά, διαβάστε ξανά τα θέματα και ίσως ξαφνιαστείτε με τη συνειδητοποίηση ότι τελικά δεν σας είναι τόσο άγνωστα…

7) Άσχετα με το πώς γράψατε σε ένα συγκεκριμένο μάθημα, συνεχίστε τις προσπάθειές σας χωρίς ηττοπάθεια στα υπόλοιπα μαθήματα. Σίγουρα, κάθε μάθημα μετρά, αλλά εκείνο που τελικά μετράει περισσότερο είναι η δυνατότητα να χειρισθείτε κάθε μάθημα σαν ξεχωριστή οντότητα. Δεν είναι λίγα τα παιδιά, που έγραψαν χαμηλά στο πρώτο μάθημα και στη συνέχεια πήγαν πολύ καλά στα υπόλοιπα, χωρίς άγχος και ηττοπάθεια, με αποτέλεσμα να περάσουν σε κάποια από τις αρχικές τους επιλογές.

Γονείς και Συγγενείς:

Σκύψτε όλοι μαζί πάνω από το παιδί σας με φροντίδα και τρυφερότητα και δώστε να καταλάβει ότι όχι μόνο δεν αγωνίζεται μόνο του, αλλά και ότι η δικιά σας αγάπη δεν εξαρτάται ούτε και κινδυνεύει από μια πιθανή αποτυχία του. Μην αφήσετε το παιδί σας να πιστέψει ότι άλλα λένε τα χείλη σας και αλλά η καρδιά σας, αλλά ότι πραγματικά εννοείται ό,τι του λέτε για να αποφευχθούν οποιεσδήποτε ανεπιθύμητες τραγικές εξελίξεις.

Ψυχολογικά, όταν ένα παιδί αποτυγχάνει βιώνει διπλά την αίσθηση της αποτυχίας- πρώτον γιατί με την αποτυχία μειώθηκε το «εγώ» του απέναντι σε συμμαθητές και συμμαθήτριες, και δεύτερον γιατί αποτυγχάνοντας «πρόδωσε» τους γονείς του καθώς δεν στάθηκε άξιο για τους κόπους και τους μόχθους, για τα έξοδα και την αγωνία τους!..

Παιδιά οπλισθείτε με ψυχραιμία και χιούμορ και εσείς γονείς και συγγενείς, Κουράγιο.

Κλείνω ευχόμενος από βάθος καρδιάς καλή επιτυχία!…

*Ο Γιώργος Πιπερόπουλος είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας Ψυχολογίας, Επίτιμος Καθηγητής στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham, Συνταξιούχος Καθηγητής και πρώην Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com

Read more »

Διδαχές από τον Ευεργετινό

 

 

Ο ηγούμενος και ο μάγειρος

Σε κάποιο κοινόβιο ζούσε ένας μοναχός που ονομαζόταν Ευφρόσυνος. Είχε το διακόνημα του μαγείρου, και επειδή όλη την ημέρα εργαζόταν μέσα στις φωτιές και στα καζάνια και στις καπνιές, κανείς δεν του έδινε σημασία. Έτσι κατόρθωνε να κρύβει τη λαμπρή αρετή του. Μάλιστα οι αμελέστεροι μοναχοί, βλέποντας τον μαυρισμένο από την καπνιά, τον περιγελούσαν και τον κορόιδευαν.


Εκείνος όμως, παρ’ όλο που βάσταζε τις δυσκολίες του κοπιαστικού διακονήματος του, τα υπέμεινε όλα με γενναιότητα. Δεν διαμαρτυρόταν, δεν γόγγυζε και δεν κατέκρινε κανένα.

Ο ηγούμενος του κοινοβίου ήταν ενάρετος άνθρωπος και είχε παρρησία στον Θεό. Παρακάλεσε λοιπόν κάποτε στην προσευχή του να του φανερωθεί ποιος από τους υποτακτικούς του ήταν ανώτερος και περισσότερο ευάρεστος στον Θεό.

Μια νύχτα έπεσε σε έκσταση και είδε πως βρέθηκε σ’ έναν ευωδιαστό κήπο με πανέμορφα δένδρα, που είχαν θαυμαστούς σε όψη και οσμή καρπούς. Κάτω από τα δένδρα κυλούσε ένα ποτάμι με διαυγέστατο νερό. Ήταν εξαίσια η θέα του κήπου εκείνου. Καθώς απολάμβανε τη σπάνια ομορφιά ο ηγούμενος, διαρκώς ευχαριστούσε τον Δημιουργό της και καλοτύχιζε τον εαυτό του.

Επιθύμησε όμως να δοκιμάσει και τους θαυμαστούς καρπούς και προσπάθησε να κόψει μερικούς, αλλά δεν τα κατάφερε. Τα κλαδιά μαζί με τους καρπούς υψώνονταν μόλις τα πλησίαζε! Αφού πολλές φορές προσπάθησε χωρίς να πετύχει αυτό που ήθελε, βλέπει ξαφνικά τον μοναχό Ευφρόσυνο να προχωρεί και ν’ απολαμβάνει πλούσια όσα υπήρχαν στον κήπο εκείνο. Τα κλαδιά έγερναν μπροστά του και του πρόσφεραν τους καρπούς τους.

Έκπληκτος ο ηγούμενος του φώναξε:

– Παιδί μου, Ευφρόσυνε, ποιος σε έφερε και σου επέτρεψε να μένεις εδώ;

Κι εκείνος με χαρούμενο πρόσωπο του απάντησε:

– Γέροντα, ο φιλάνθρωπος Θεός μου εμπιστεύθηκε αυτόν τον κήπο και μου επέτρεψε να τον απολαμβάνω.

Και μπορείς να μου δώσεις κάποιον καρπό;

– Πάρε, όσους θέλεις.

– Δεν μπορώ, παιδί μου, πολλές φορές προσπάθησα, αλλά δεν κατάφερα να κόψω κανένα.

Τότε ο άγιος πλησίασε μια μηλιά, πήρε με φυσικότητα τρία εξαίσια μήλα και τα έδωσε στον γέροντα του.

Μόλις ο ηγούμενος τα πήρε στα χέρια του συνήλθε από την έκσταση. Τον περίμενε όμως άλλη έκπληξη: Είδε ότι κρατούσε ακόμη τα τρία μήλα!

Διέταξε να χτυπήσει αμέσως το σήμαντρο για την πρωινή ακολουθία. Στη διάρκεια του όρθρου συγκρατήθηκε και δεν εκδηλώθηκε καθόλου, στην απόλυση όμως της θείας λειτουργίας, και ενώ φορούσε ακόμη την ιερατική του στολή, παρήγγειλε να καλέσουν τον αδελφό Ευφρόσυνο, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ πάει στο διακόνημα του για να προλάβει το φαγητό στην ώρα του.

Έτρεξαν τότε μερικοί στο μαγειρείο και τον έφεραν μπροστά στην ωραία πύλη του ναού, όπως ήταν καπνισμένος απ’ τη φωτιά και μαυρισμένος στο πρόσωπο, στα χέρια και στα ρούχα.

Τον ρώτησε τότε ο ηγούμενος:

– Παιδί μου, που ήσουν αυτή τη νύχτα;

Εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι και δεν μιλούσε καθόλου. Επειδή όμως είδε τον γέροντα να επιμένει στην ερώτηση του, απάντησε ταπεινά:

– Δεν γνωρίζεις, πάτερ, που βρισκόμασταν και οι δύο;

Τότε ο ηγούμενος, τρέμοντας από συγκίνηση, παρουσίασε τα τρία μήλα.

– Μήπως τα γνωρίζεις αυτά;

– Ναι, πάτερ. Με διέταξες και σου τα έδωσα. Παιδί μου, Ευφρόσυνε, είσαι μακάριος γιατί αξιώθηκες ν’ απολαμβάνεις τέτοια αγαθά. Να προσεύχεσαι και για μένα τον άθλιο.

Αμέσως ο ηγούμενος διηγήθηκε σε όλους την οπτασία και έπειτα έπεσε στα πόδια του υποτακτικού του, ενώ εκείνος έκλαιγε από την υπερβολική ντροπή. Κατόπιν έκοψε σε μικρά κομμάτια τα μήλα και τα μοίρασε στους αδελφούς.

Ο όσιος Ευφρόσυνος, που μέχρι τώρα πρόθυμα επέμεινε την περιφρόνηση, δεν μπόρεσε να υπομείνει τον γενικό θαυμασμό. Έφυγε λοιπόν από το μοναστήρι και κανείς πλέον δεν τον ξαναείδε.



Ο πρώην αυλικός

Εγκαταστάθηκε κάποτε σε σκήτη ένας αυλικός από την Ρώμη. Βλέποντας ο προϊστάμενος της σκήτης ότι ήταν αδύνατος και μαθαίνοντας ότι ζούσε πριν σε παλάτια, τον οικονομούσε και ότι καλό αφιέρωναν στην σκήτη, του το έστελνε. Ο αυλικός, έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια ασκήσεως, απέκτησε το διακριτικό χάρισμα και έγινε ξακουστός.

Ακούγοντας γι’ αυτόν ένας Αιγύπτιος μοναχός ήρθε να τον επισκεφθεί. Τον ασπάσθηκε και, αφού προσευχήθηκαν, κάθισαν. Βλέπει τότε ο επισκέπτης να φορά ο αββάς μαλακά ρούχα και σανδάλια, να έχει στρωσίδι, προβιά και ένα μικρό μαξιλάρι. Όλα αυτά ήταν αντίθετα με την σκληρή άσκηση της σκήτης και σκανδαλίσθηκε.

Ο διακριτικός γέροντας κατάλαβε ότι σκανδαλίσθηκε. Λέει λοιπόν στον αδελφό που τον υπηρετούσε:

– Μαγείρεψε φαγητό σήμερα για χάρη του επισκέπτη μας.

Βγήκε εκείνος, βρήκε λίγα χόρτα και τα έβρασε. Είχε ο αββάς και λίγο κρασί για την ασθένεια του. Το έβαλε κι αυτό στο τραπέζι. Έφαγαν λοιπόν και ήπιαν. Όταν βράδυασε, είπαν δώδεκα ψαλμούς και κοιμήθηκαν. Το πρωί είπαν άλλους δώδεκα ψαλμούς και όταν ξημέρωνε ο επισκέπτης σηκώθηκε να φύγει, μένοντας σκανδαλισμένος για την καλοπέραση του αββά. Εκείνος όμως, θέλοντας να τον ωφελήσει, άρχισε να τον ρωτά, οπότε έγινε ο εξής διάλογος:

– Από ποια χώρα είσαι;

– Από την Αίγυπτο.

– Και από ποια πόλη;

– Δεν είμαι από πόλη. Σε χωριό γεννήθηκα.

– Και τι δουλειά έκανες;

– Φύλαγα τα κτήματα.

– Και που κοιμόσουν;

– Στα χωράφια.

– Είχες στρώμα να πλαγιάσεις;

– Πού να βρεθεί στρώμα στα χωράφια;

– Τότε, που κοιμόσουν;

– Κάτω, στο χώμα.

– Είχες να τρως τίποτα στα χωράφια; Έπινες κρασί; Στα χωράφια δεν υπάρχει ούτε φαγητό ούτε πιοτό. Τότε, πως ζούσες;

– Έτρωγα λίγα παξιμάδια ή λίγο παστό κρέας, αν έβρισκα, και έπινα νερό.

– Δύσκολη ζωή. Αλλά για πες μου, υπήρχαν λουτρά στο χωριό;

– Όχι. Πλενόμασταν καμιά φορά στο ποτάμι.

Αφού ο διακριτικός γέροντας τον έκανε με τον διάλογο να φανερώσει όλες τις ταλαιπωρίες της προηγουμένης του ζωής, άρχισε να του διηγείται για τον εαυτό του.

– Εγώ ο άθλιος που με βλέπεις εδώ, είμαι από την κοσμοκράτειρα Ρώμη και είχα μεγάλο αξίωμα στα ανάκτορα του αυτοκράτορα.

Από τα πρώτα αυτά λόγια ο επισκέπτης ένιωσε μεγάλη συγκίνηση και άκουγε με πολλή προσοχή τα παρακάτω.

– Άφησα λοιπόν τις απολαύσεις της Ρώμης και ήρθα εδώ στην σκληρή έρημο. Είχα στην πατρίδα μου μέγαρα και θησαυρούς, κρεββάτια ολόχρυσα και πολυτελή στρώματα. Και αντί γι’ αυτά, μου έδωσε ο καλός Θεός αυτό το στρωσίδι και αυτή την προβιά. Τα ρούχα μου ήταν πανάκριβα. Αντί για κείνα, φορώ τώρα αυτά τα ευτελή. Στα γεύματα, ξόδευα πολλά χρήματα. Αντί γι’ αυτά μου έδωσε ο Θεός λίγα χορταρικά κι αυτό το λίγο κρασί. Με υπηρετούσαν πολλοί δούλοι. Αντί για κείνους, κίνησε ο Θεός την καρδιά αυτού του αδελφού και ήρθε να με υπηρετεί στην δυσκολία μου. Αντί να πηγαίνω σε λουτρό, χύνω λίγο νερό στα πόδια μου. Φορώ και σανδάλια για την αδυναμία μου. Αντί ν’ ακούω μουσικούς και κιθάρες, λέω τους δώδεκα ψαλμούς. Και την νύχτα, αντί για τις αμαρτίες που έκανα, προσεύχομαι ειρηνικά. Σε παρακαλώ λοιπόν, αββά, μη σκανδαλίζεσαι με την αδυναμία μου.

Ακούγοντας όλα αυτά ο επισκέπτης, μόλις μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυα του. Όταν συνήλθε, είπε:

– Αλλοίμονο μου. Εγώ από την μεγάλη ταλαιπωρία που υπέμεινα στον κόσμο, ήρθα σε ανάπαυση εδώ στην έρημο. Και πράγματα που δεν είχα τότε, τα έχω τώρα. Ενώ εσύ, από πολλή ανάπαυση ήρθες σε ταλαιπωρία, και από δόξα και πλούτο ήρθες σε ταπείνωση και φτώχεια.

Έφυγε έπειτα πολύ ωφελημένος. Έγινε φίλος του και τον επισκεπτόταν συχνά για να ωφελείται. Γιατί ο πρώην αυλικός ήταν διακριτικός και σκορπούσε την ευωδία του Αγίου Πνεύματος.

Πηγή: https://greekdownloads.wordpress.com

Read more »

Λαβρόβ: Η Δύση θέλει να προκληθεί ανεπανόρθωτη ζημιά στην Ορθοδοξία..Ο Βαρθολομαίος υπάλληλος των ΗΠΑ .

Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόβ: ”Η Δύση θέλει να προκληθεί ανεπανόρθωτη ζημιά στην Ορθοδοξία και να βρεθεί ο Ορθόδοξος κόσμος υπό την ηγεσία του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ, εξαρτάται οικονομικά από αυτές και εκπληρώνει όλα τα “καπρίτσια” τους.”

Κάποιος άγιος έλεγε τα σχίσματα εύκολα γίνονται πολύ δύσκολα θεραπεύονται. Και ο Βαρθολομαίος τα κατάφερε καθ΄υπαγόρευση των ΗΠΑ έκανε Μέγα Σχίσμα με την ρώσικη πνευματική και πολιτικοστρατιωτική υπερδύναμη Ρωσία και τα βρήκε με Βατικανό για συμπόρευση αρχής γενομένης από κοινό εορτασμό Πάσχα…

Η Δύση πάντα αυτό ήθελε και θέλει ”ανεπανόρθωτη ζημιά στην Ορθοδοξία” διάσπαση της και υποταγή Φαναρίου στον πάπα είτε με σταυροφορίες είτε με ψευδοσυνόδους σαν αυτή της Φεράρας Φλωρεντίας.. Την δε υποταγή την ονομάζουν με το φιλικό όρο ”ένωση” όπως την ολοσχερή παράδοση και υποταγή μας στις ΗΠΑ την ονομάζουν συμμαχία!

Τι λέει ο Λαβρόφ για Βαρθολομαίο:”βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ, εξαρτάται οικονομικά από αυτές και εκπληρώνει όλα τα “καπρίτσια” τους.” δηλ. είναι υπάλληλος των ΗΠΑ..

Στο φόντο αυτών των δηλώσεων Βαρθολομαίος ανακοινώνει επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι και στην ιστορική Νίκαια στην Τουρκία.

Η επίσκεψη αυτή θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της επετείου των 1700 χρόνων από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας

Ο Βαρθολομαίος ανακοίνωσε ότι ο Πάπας Φραγκίσκος σκοπεύει να επισκεφθεί την Τουρκία το 2025, σε μια εξέλιξη που αναμένεται να ενισχύσει τις σχέσεις μεταξύ του Βατικανού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αντί να τα βρει με Ορθοδοξία που την πολυδιάσπασε πλευρίζει το Βατικανό. Φακιόλι καθολικό δεν θα μπει στον ελληνισμό πάμε για νέες εθνικές τραγωδίες. Δεν θα γίνουμε ούτε Χαλδαίοι ούτε Μελκίτες ουρές του Βατικανού…

Η επίσκεψη αυτή θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της επετείου των 1700 χρόνων από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, που έλαβε χώρα το 325. Κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Λισσαβόνα, όπου πραγματοποιεί διήμερη επίσημη επίσκεψη, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε ότι ο Πάπας επιθυμεί να επισκεφθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη, πριν κατευθυνθεί προς τη Νίκαια.

Ο Πατριάρχης επεσήμανε ότι έχει ήδη συσταθεί επιτροπή για την οργάνωση της επίσκεψης, και ότι το Βατικανό θα επικοινωνήσει σύντομα με τις τουρκικές αρχές για τις λεπτομέρειες.

«Ο Πάπας Φραγκίσκος σχεδιάζει να επισκεφθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη πριν μεταβεί στην πόλη της Νίκαιας, όπου πραγματοποιήθηκε η Α΄ Σύνοδος της Νίκαιας, προσθέτοντας ότι έχει συσταθεί επιτροπή για την οργάνωση της επίσκεψης και ότι το Βατικανό θα επικοινωνήσει σύντομα με τις αρχές στην Τουρκία».

 

Πηγή: https://dimpenews.com

Read more »

ΜΠΡΑΒΟ: Με μια εικόνα της Παναγίας, ο ΠΑΟΚ ομολογεί την πίστη

Με αυτή την κατάθεση πίστης, οι παίκτες του πρωταθλητή Ελλάδος, ΠΑΟΚ, δικαιώνουν την ιστορία της ομάδας και γίνονται πρότυπα για τα νέα παιδιά 

  

 Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Αθλητής σημαίνει αγωνίζομαι, παλεύω και κατορθώνω. Σημαίνει άνθρωπος που δίνει μάχες για να κατακτήσει κορυφές. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε με το σπαθί του την κορυφή του πρωταθλήματος Ελλάδας και δικαίως όλοι του βγάζουν το καπέλο. Αλλά η δύναμη που έβγαλε ο ΠΑΟΚ στο χορτάρι δεν προέκυψε από μόνη της. Πέρα από τη σκληρή δουλειά και τα τεχνικά σημεία της επιτυχίας, κάθε αθλητής χρειάζεται κάποιες ψυχικές βάσεις για να δίνει το 100% του εαυτού του.

Το σύνηθες είναι ο κάθε αθλητής να έχει ως μοναδικό «καύσιμο» τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Και αυτές σχεδόν πάντα είναι οι τετριμμένες «αξίες»: το χρήμα, η καριέρα, η δόξα. O κάθε ποδοσφαιριστής αγωνίζεται αποκλειστικά για το άτομό του. Κανένα ανώτερο ιδανικό δεν ενώνει τους παίκτες στα αποδυτήρια, πέρα από κάποιους λίγους που δένονται συναισθηματικά με την ομάδα. Αυτά ισχύουν για το σημερινό, «βιομηχανικό» ποδόσφαιρο. Το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό συνονθύλευμα που δεν έχει καμία αξιακή ομοιογένεια.

Στον ΠΑΟΚ όμως φαίνεται ότι επιζεί μια σπίθα από τις παλιές αξίες του αθλητισμού. Και αυτή η σπίθα έγινε φωτιά. Από χθες που ο Δικέφαλος του Βορρά σήκωσε την κούπα, έχει γίνει viral το βίντεο με τους παίκτες στα αποδυτήρια να δίνουν υπόσχεση νίκης γονατισμένοι γύρω από μια ορθόδοξη εικόνα της Παναγίας. Ένα απαραβίαστο τυπικό που αρκετοί παίκτες του ΠΑΟΚ τηρούν πριν από κάθε παιχνίδι.

Μια σπάνια εικόνα πίστης και ευλάβειας, στην εποχή της «κορεκτίλας», του χυδαίου υλισμού, της ισοπέδωσης κάθε ιερού και όσιου. Μια εικόνα που πραγματικά τιμά την ιστορία του ΠΑΟΚ ως ιστορικό κληρονόμημα της Κωνσταντινούπολης, ως σύλλογο της ελληνορθόδοξης προσφυγιάς, ως λαϊκό αποκούμπι των πιστών βορειοελλαδιτών.

Σε μια εποχή που τα γήπεδα έχουν γίνει αρένες πολέμου, το να αποζητούν οι παίκτες μιας ομάδας την ευλογία της Παναγίας, το λες και επανάσταση. Ειδικά στην «ξεπλυμένη» και άχαρη εποχή μας. Η αγιότητα της Παναγίας απέναντι στην αγριότητα του οπαδισμού. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μας έχει δώσει τόσες εικόνες βίας, διαφθοράς και ασχήμιας, που αυτό το «προσκύνημα» στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ φαντάζει σαν βάλσαμο στα μάτια.

Μπορεί να ρωτήσει κανείς: «η Παναγία έχει καμιά θέση να παρεμβαίνει σε τόσο κοσμικά θέματα όπως ο αγώνας ενός πρωταθλήματος;». Ασφαλώς και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ευλογία ζητάς από την Παναγία για οποιαδήποτε προσπάθεια κάνεις, για οποιαδήποτε απόφαση και αν παίρνεις. Εφόσον είσαι χριστιανός, θα κάνεις μια μικρή προσευχή και πριν πιάσεις τιμόνι και στην οικοδομή και στο χωράφι και πριν πιάσεις δουλειά στο γραφείο και – γιατί όχι; – και πριν βγεις στο γκαζόν του γηπέδου. Για να σου δώσει ο Θεός φώτιση, για να σε έχει γερό, για να ανταπεξέλθεις στους κόπους και τις καθημερινές δυσκολίες.

Φαίνεται ότι ο Άγγελος Αναστασιάδης έχει αφήσει το αποτύπωμά του στον Δικέφαλο. Ο πρώην προπονητής του ΠΑΟΚ όταν συχνά – πυκνά επικαλούταν την Παναγία, κάποιοι άξεστοι τον χλεύαζαν. Δεν τους ενοχλούν προπονητές και παίκτες που ανοίγουν το βρωμόστομα και βλασφημούν τα θεία, και τους ενοχλούσε ο Αναστασιάδης επειδή λειτουργούσε με πνευματικές βάσεις ως άνθρωπος.

Τη σφραγίδα του βάζει στον σύλλογο και ο αγαπητός π. Χρήστος Μήτσιος, ο γνωστός μας «παπά ΠΑΟΚ» που έχει αγκαλιάσει με την πατρική αγάπη του όλο τον κόσμο του ΠΑΟΚ (και όχι μόνο), και έχει οδηγήσει στο πετραχήλι αναρίθμητους νέους. Τοις είδε πόσα ραντεβού για εξομολόγηση έχουν κλειστεί στα σκαλοπάτια της Τούμπας!

Η ομολογία Χριστού όσο και να πολεμάται από τους αφιονισμένους, πάντα αφήνει σπόρους που ευδοκιμούν σε συνειδήσεις και βλασταίνουν αθέατα. Αυτός είναι ένας απαράβατος πνευματικός νόμος.

Και σκεφτείτε σήμερα τι ωραίο παράδειγμα δίνουν αυτοί οι παίκτες του ΠΑΟΚ σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους που ακολουθούν την ομάδα. Τα ινδάλματά τους, τους διδάσκουν τον σεβασμό στο ιερό πρόσωπο της Παναγίας. Τους διδάσκουν ότι η πίστη χωράει παντού και πρέπει να ομολογείται παντού. Από το γραφείο μέχρι το γήπεδο και από την πιο επίσημη περίσταση μέχρι την πιο καθημερινή. Ομολογία χωρίς ντροπή, αλλά με τιμή και καμάρι. Γιατί αυτή είναι η επανάσταση του σήμερα. Το να προσφέρεις πνεύμα, όταν όλοι πηγαίνουν με το ρεύμα.

Πόσες λιγότερες βλαστήμιες θα ακούγονταν στις κερκίδες αν περισσότεροι παίκτες και περισσότερες ομάδες έδιναν αυτό το πρότυπο; Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε ότι η βασική αιτία για την εξαγρίωση των παιδιών σήμερα, είναι τα νοσηρά πρότυπα. Και στον αθλητισμό υπάρχουν άφθονα τέτοια.

Φυσικά δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για βελτίωση στα χάλια του ποδοσφαίρου. Χρειάζεται να γίνουν πολλά «θαύματα» ακόμα για να εξυγιανθεί ο χώρος. Το παράδειγμα του ΠΑΟΚ θα παραμείνει μια μικρή εξαίρεση στον κανόνα της ποδοσφαιρικής «Βαβυλώνας». Αλλά από την άλλη, όσο πιο σπάνια η εξαίρεση – τόσο περισσότερα βλέμματα απορίας συγκεντρώνει, τόσο περισσότερες διάνοιες προβληματίζονται. Βρίσκει ο Θεός ανεξιχνίαστους τρόπους να κρατά στον λαό γέφυρες με την πίστη, την ιστορία και τις παραδόσεις. Και οι καλοπροαίρετες ψυχές τις περιδιαβαίνουν.

Αυτό το «πρωτάθλημα» ομολογίας που παίρνουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ, το θεωρώ πολύ ανώτερο από τον τίτλο του πρωταθλητή. Γιατί σπάει τα στενά όρια του ανταγωνισμού και γίνεται ευρύτερο σύνθημα ενότητας και αγάπης στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Γιατί τιμά τις ιστορικές επιταγές των μαρτυρικών πατρίδων μας. Τιμά τις βάσεις των προσφυγικών ομάδων. Όχι με ξύλινα λόγια, αλλά με μερικές απλές πράξεις καρδιάς. Μπράβο μάγκες, συνεχίστε έτσι. 

Πηγή: https://www.sportime.gr/

Read more »

Οι τρεις χιτώνες του Ιησού!

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Στη μοναχή Βαρβάρα στα Ιεροσόλυμα για τους τρεις χιτώνες του Χριστού.

Με ρωτάς, σεβαστή αδερφή, για τους τρεις χιτώνες με τους οποίους ήταν ντυμένος και σκεπασμένος ο Κύριος κατά το διάστημα αρκετών ωρών τη Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί ο Πιλάτος Τον έντυσε με πορφυρό χιτώνα; Γιατί ο Ηρώδης Τον έντυσε με λευκό χιτώνα; Και γιατί οι εκτελεστές λίγο πριν Τον θανατώσουν Τον έντυσαν πάλι με τον δικό Του χιτώνα;

Όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του Χριστού έχουν μεγάλη σημασία, όλα αποκαλύπτουν κάποια αλήθεια και χρησιμεύουν ως δίδαγμα στους ανθρώπους. Κάποια από αυτά τα διδάγματα είναι άμεσα και εμφανώς αντιληπτά, ενώ κάποια άλλα είναι έμμεσα και με παραστάσεις που χρίζουν ερμηνείας. Το σκέπασμα του Χρίστου με τρεις χιτώνες ανήκει σ’ αυτήν τη δεύτερη κατηγορία διδαγμάτων.

Ο πορφυρός χιτώνας είναι ο χιτώνας του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Όταν ο Κύριος είπε στον Πιλάτο ότι το βασίλειό Του «ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου»(Ιωάν. 18,36) αυτό φάνηκε στο υλιστικό πνεύμα του Ρωμαίου αξιωματούχου ως ανοησία και ως εμπαιγμός της αυτοκρατορικής αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό οι στρατιώτες του Πιλάτου έντυσαν τον Χριστό με πορφυρό χιτώνα –εξυπακούεται με τον πιο ευτελή που μπορούσαν να βρουν- για να Τον χλευάσουν αποκαλώντας Τον βασιλιά. Αλλά και μόνον αυτός ο χιτώνας αυτοκρατορικού χρώματος μαρτυρεί για τον Κύριο, ότι ο Χριστός είναι πράγματι Βασιλιάς. Οι παλικαράδες του Πιλάτου, λοιπόν, κοροϊδεύοντας στην πραγματικότητα ανακήρυξαν τον Κύριο σ’ αυτό που πράγματι ήταν! Κανείς απ’ όλους αυτούς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι το βασίλειο του Χριστού θα κυριαρχήσει πάνω στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και σε κάθε άλλη αυτοκρατορία του κόσμου.

Ο βρώμικος βασιλιάς Ηρώδης, περίμενε πως ο Χριστός θα κάνει κάποιο θαύμα μπροστά του. Δεν επιθυμούσε βέβαια κάποιο χρήσιμο και φιλάνθρωπο θαύμα, αλλά ένα βάρβαρο θαύμα το οποίο θα χρησίμευε μόνο για την ικανοποίηση των οφθαλμών του. Εν τω μεταξύ, μπροστά του στεκόταν το μεγαλύτερο θαύμα του κόσμου: άνθρωπος καθαρός και αναμάρτητος. Η ακριβής αντίθεση του βασιλιά της γενοκτονίας και του δολοφόνου του Ιωάννου του Προδρόμου. Εγώ κρατώ ότι αυτός ο νέος ακάθαρτος απόγονος του Ησαύ μπορούσε να πιστέψει σ’ όλα τα θαύματα του κόσμου, αλλά με τίποτα και ποτέ στο θαύμα της αγνότητας και του αναμάρτητου ενός ανθρώπου. Και ακριβώς αυτό το μέγιστο και σπάνιο θαύμα στάθηκε μπροστά του. Αλλά αυτός βρώμικος στην ψυχή δεν μπορούσε να το δει. Όπως όταν ο Πιλάτος βυθιζόταν στο ψεύδος των ειδωλολατρών κοιτώντας την Αλήθεια κατά πρόσωπο δεν μπορούσε να την δει. Έτσι και ο Ηρώδης τυφλός από τα κατάμαυρα άρρωστα αμαρτήματά του, κοιτά την Αθωότητα και την Αγνότητα κατά πρόσωπο και δεν μπορεί να την δει. Απογοητευμένος από τις προσδοκίες του ο Ηρώδης έντυσε με λευκό χιτώνα τον Χριστό. Το λευκό είναι η εικόνα της καθαρότητας και της αθωότητας. Θα διάβασες βέβαια ότι οι άγγελοι του Θεού εμφανίζονται με λευκούς χιτώνες. Κι έτσι λοιπόν, ο ακάθαρτος Ηρώδης που σκέφθηκε ότι ο Χριστός δεν είναι καθαρός όπως και αυτός και οι άλλοι, Του φόρεσε λευκό χιτώνα, σύμβολο της καθαρότητας και της αγνότητας. Και όπως οι στρατιώτες του Πιλάτου για να χλευάσουν, αναγνώρισαν τον Κύριο ως βασιλιά, έτσι και ο Ηρώδης τον αναγνώρισε ως άνθρωπο της αγνότητας. Αυτό αποτελεί και στις δύο περιπτώσεις αναγνώριση του Χριστού από τους εχθρούς Του, έστω κι αν αυτό έγινε άθελά τους και ασυνείδητα.

Τέλος, μόνο πριν τη σταύρωση ο Κύριος ντύθηκε με τον δικό Του χιτώνα. Ήταν ο χιτώνας που του είχε υφάνει η δική Του Αγία Μητέρα, η Θεοτόκος. Είναι ο ίδιος χιτώνας με τον οποίο περπάτησε στη γη και πάνω στον οποίο οι στρατιώτες στον Γολγοθά ρίχνουν τα ζάρια.

Αλλά δεν βλέπεις σ’ όλα αυτά ένα μεγάλο δίδαγμα για μας; Οι άνθρωποι συχνά αποφαίνονται για το αν είμαστε καλοί ή κακοί. Ανάλογα με την απόφαση τους μας εκτιμούν, μας θαυμάζουν ή μας κατακρίνουν. Οι διάφορες κρίσεις των ανθρώπων δεν μοιάζουν για μας με χιτώνες; Τη μια μας ντύνουν με τον χιτώνα του σοφού, την άλλη με τον μανδύα του τρελού. Τη μια μας περιβάλλουν με τον μανδύα της ανδρείας, την άλλη μας σκεπάζουν με τα κουρέλια της απαξίωσης. Αλλά όλοι οι χιτώνες γρήγορα βγαίνουν και αλλάζουν ανάλογα με τις ασταθείς και συχνά εναλλασσόμενες κρίσεις των ανθρώπων. Όμως εν τέλει την ώρα του θανάτου ο καθένας από μας θα φανεί με το δικό του χρώμα, με τον δικό του χιτώνα.

Ειρήνη σε σένα σεβαστή αδερφή και ευλογία Θεού.

Πηγή: https://www.sostis.gr

Read more »

Ο Πετράκος «αναλύει» το τραγούδι του Nemo – «Ωδή στον μετανθρωπισμό

Το μήνυμα του τραγουδιστή για τον νικητή της Eurovision

 

Το Nemo… έσπασε τον κώδικα και κέρδισε τη φετινή Eurovision. Το τραγούδι «The Code» και το Nemo εκπροσώπησε την Ελβετία στη φετινή Eurovision και κατέκτησε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό. Το πρώτο non binary άτομο που κερδίζει τη Eurovision έχει τραβήξει πάνω του τα βλέμματα τόσο με την σκηνική του παρουσία όσο και με την ερμηνεία του.

Ο Γρηγόρης Πετράκος, μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο facebook επιχείρησε να αναλύσει τους στίχους του τραγουδιού «The Code» του Nemo.

Μέσα από τη μετάφραση και την ανάλυση που έκανε, ο καλλιτέχνης οδηγήθηκε στο συμπέρασμα πως το τραγούδι της Ελβετίας είναι μια «ωδή στον μετανθρωπισμό» και σημείωσε πως «Επιτέλους έσπασαν τον κώδικα και μπορούν να ονειρεύονται τον άφυλο παράδεισό τους. Εκεί όπου οι μετάνθρωποι θα είναι ένας συνδυασμός ανθρώπου και μηχανής».
Η ανάλυση του Γρηγόρη Πετράκου

Δε θα ασχολιόμουν με το τί λέει το “αθώο” τραγούδι του “γλυκούλη” Νέμο. Όμως είδα σήμερα πλείστα άρθρα να αναλύουν τη σημασία τους. Με αποκορύφωμα το τί είναι οι Αμμωνίτες που αναφέρονται στο τραγούδι…

Κι επειδή το χρέος μας απέναντι στο ψέμα είναι η αλήθεια, θα αφήσω εδώ από κάτω έναν αποσυμβολισμό των στίχων.

Επαναλαμβάνω. Δεν το κάνω για να πείσω ή να “διαφωτίσω” κανέναν, παρά μόνο για την προσωπική μου αντίθεση στα πονηρά ψέματα. Όποιος, λοιπόν θεωρεί πως “έλα μωρέ, ένα πανηγυράκι είναι, οι στίχοι μιλούν απλά για τη διαφορετικότητα”, να σταματήσει εδώ την ανάγνωση.

Ξεκινώ.

————————–
1st VERSE

“Να σου πω μια ιστορία για τη ζωή

Για το καλό και το κακό,

καλύτερα κρατήσου

Τι είναι σωστό, τι είναι λάθος,

Όλα είναι ισορροπημένα, όλα είναι φως

Έχω τόσα στο νου μου

Και θα ‘μαι ξύπνι@ όλη νύχτα

Είμαι τόσο ενθουσιασμέν@,

είμαι τόσο ανεβασμέν@

Είναι μεγαλύτερο από μένα,

έρχομαι σε έκσταση”

ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ

-Η ιστορία “για τη ζωή, για το καλό και το κακό”, είναι η ιστορία της πτώσης του ανθρώπου απ τον Πνευματικό κόσμο στον κόσμο της ύλης και της μορφής. Ο κόσμος της ύλης συμβολίζεται στην παραβολή του παραδείσου, με το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Στον Πλάτωνα αυτός ο κόσμος συμβολίζεται με το μύθο του Σπηλαίου.

-Μέσα στον υλικό κόσμο της διττότητας, λοιπόν, που το Αγαθό χωρίστηκε σε καλό και κακό, η Αλήθεια χωρίστηκε επίσης σε “απόψεις”. Έμβλημα των υλιστών είναι ότι δεν υπάρχει Αλήθεια, αλλά υπάρχει η “αλήθεια μου” και η “αλήθεια σου”. Έτσι ο καθένας ορίζει την αλήθεια από εκεί που τον συμφέρει κι έτσι απομακρύνεται η ανθρωπότητα από ΤΗΝ Αλήθεια, που εξ ορισμού είναι μια.

-Μας λέει πως όλα είναι ισορροπημένα. Πράγματι, στον κόσμο της μορφής ισχύει ο Νόμος της ταλάντωσης. Καλό και κακό, σκοτάδι και φως θα μάχονται σε μια ψευτο-μάχη. Και είναι ψεύτικη μάχη γιατί μέσα στο Σπήλαιο θα υπάρχουν πάντα τα αντίθετα. Μόνο έξω απ το Σπήλαιο υπάρχει το Αγαθό (χωρίς κανένα αντίθετο).

-Μας λέει πως “όλα είναι φως”. Δηλαδή όλα είναι ενέργεια. Πάλι περιγράφει αυτόν τον υλικό κόσμο. Η ενέργεια, όμως δεν έχει καμία σχέση με το “φως το αληθινόν” όπως αναφέρεται στα Ιερά κείμενα που είναι το Πνεύμα. Η ενέργεια χωρίζεται σε θετική και αρνητική. Το Πνεύμα είναι το Αγαθόν, το Ενα, το Όντως Ον.

-Εκστασιασμενο λοιπόν, το άφυλο που αφηγείται μας λέει πως βρίσκεται σε έκσταση με αυτά που ανακάλυψε και θα μας πει…
——————————
2nd VERSE

“Κάπου ανάμεσα στα μηδέν και τις μονάδες

Ορκίζομαι πως βρήκα το ουράνιό μου βασίλειο

Η καρδιά μου χτυπά σαν…

Κάπου ανάμεσα στα μηδέν και τις μονάδες

Ορκίζομαι πως βρήκα το ουράνιό μου βασίλειο

Η καρδιά μου χτυπά σαν τύμπανο”

ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ

-Μας λέει πως βρήκε το βασίλειό του ανάμεσα στα μηδέν και τις μονάδες. Το μηδέν και η μονάδα είναι το δυαδικό σύστημα. Όλος ο υλικός κόσμος βασίζεται στο δυαδικό σύστημα (δυισμός). Καλό και κακό, θετικό και αρνητικό, ζωή και θάνατος, μέρα και νύχτα, όλα έχουν χωριστεί σε αντίθετα μέσα στον υλικό κόσμο της μορφής.

Αυτό το δυαδικό σύστημα της υλικής φύσης μιμούνται βέβαια και οι υπολογιστές με τη γλώσσα μηχανής που αποτελείται από 0 και 1.

-“εκει χτυπάει η καρδιά μου” μας λέει. Ανάμεσα στα 0 και 1. Και θα μας εξηγήσει στο Ρεφρέν γιατί…
—————————-
Refrain

“Εγώ, πήγα στην κόλαση και γύρισα

Για να βρεθώ στο σωστό δρόμο

Έσπασα τον κώδικα

Σαν τους Αμμωνίτες

Απλά του έδωσα λίγο χρόνο

Τώρα βρήκα τον παράδεισο

Έσπασα τον κώδικα”

ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ

“Πήγε στην κόλαση και γύρισε” ο αφηγητής μας για να μας πει τα ευρήματά του από εκεί…

“Έσπασα τον κώδικα” λέει,” σαν τους “Αμμωνίτες”. Οι Αμμωνίτες λοιπόν ήταν αρχαία Ασσυροβαβυλωνιακή φυλή που λάτρευαν τον Μολώχ. Όχι αγαπούλες, δεν εννοεί τα μαλάκια, όπως διάβασα…

Αν εννοούσε τα μαλάκια θα φορούσε στο λαιμό ένα μαλάκιο και όχι τον ανεστραμμένο Σταυρό!

-Ποιός είναι ο κώδικας όμως. Είναι το ανθρώπινο DNA. Έσπασε λοιπόν ο κώδικας και τώρα μπορούν να επέμβουν στο ανθρώπινο DNA και να το συνδυάσουν με τα 0 και 1. Δηλαδή με την τεχνολογία των υπολογιστών.

Είναι έτοιμοι να δημιουργήσουν τον μετάνθρωπο.

————————–

ΣΥΝΟΨΗ

Ολο το τραγούδι είναι μια ωδή στον μετανθρωπισμό. Επιτέλους έσπασαν τον κώδικα και μπορούν να ονειρεύονται τον άφυλο παράδεισό τους. Εκεί όπου οι μετάνθρωποι θα είναι ένας συνδυασμός ανθρώπου και μηχανής.

Ελα μωρέ. Ένα πανηγυράκι είναι.

 

Πηγή: https://www.newsbeast.gr

Read more »

Το Σχέδιο Rothschild για την Παγκόσμια Κυβέρνηση

Μετάφραση: Απολλόδωρος 

 Kerry R Bolton 

Τα σενάρια κρίσεων είναι το μέσο με το οποίο οι δικτάτορες δικαιολογούν τον έλεγχο. Το πιο συχνά αναφερόμενο παράδειγμα είναι η "Πράξη Εξουσιοδότησης" του Χίτλερ μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η "Πατριωτική Πράξη" μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι παγκοσμιοποιητικές οργανώσεις, πίσω από τη συνήθη βιτρίνα των πιο ιδεαλιστικών προθέσεων, όπως η Λέσχη της Ρώμης, έχουν προειδοποιήσει εδώ και δεκαετίες για επικείμενη πλανητική καταστροφή, αν δεν εγκαινιαστεί ένα παγκόσμιο σύστημα ελέγχου. Ενώ πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ενθουσιώδεις του παγκόσμιου ελέγχου είναι πραγματικά, η προσοχή αποσπάται από το γεγονός ότι αυτοί που κάνουν τις προτάσεις για εκτεταμένους παγκόσμιους ελέγχους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τυχαίνει να είναι και αυτοί που δημιούργησαν τα προβλήματα εξ αρχής. Πρόκειται για τους πλουτοκράτες που διοικούν ένα de facto σύστημα παγκοσμιοποιημένου ελέγχου, στόχος των οποίων είναι να το μετατρέψουν σε de jure σύστημα.

Επομένως, θα πρέπει να εγείρονται ερωτήματα όταν οι ολιγάρχες που διοικούν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρτίζουν σχέδια παγκόσμιας βελτίωσης.

Ένας από αυτούς που πρωτοστατούν στην αποκάλυψη τέτοιων σχεδίων είναι ο λόρδος Christopher Monckton, ο οποίος έχει επικεντρωθεί στο σενάριο της “κλιματικής αλλαγής” ως μέρος μιας παγκόσμιας κρατικής ατζέντας. Μόνο μετά την απειλή διπλωματικού επεισοδίου, ο Λόρδος Christopher απέσπασε το σχέδιο της συνθήκης της Κοπεγχάγης που θα επέβαλε διεθνή φόρο 2% σε όλες τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, φόρο 2% στο ΑΕΠ και θα δημιουργούσε 700 νέες γραφειοκρατίες των Ηνωμένων Εθνών, με τα διεθνή φορολογικά έσοδα να πηγαίνουν στην Παγκόσμια Τράπεζα. Ωστόσο, η Διάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή στην Κοπεγχάγη το 2009 έληξε εν μέσω σύγχυσης χωρίς την επίσημη επιβολή της διεθνούς φορολογίας και της γραφειοκρατίας. Ο λόρδος Monckton δήλωσε για την ατζέντα της Κοπεγχάγης: "Για άλλη μια φορά προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκρύψουν από όλους εδώ το μέγεθος αυτού που προσπαθούν να κάνουν - προσπαθούν πραγματικά να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση".

Αρκετές δεκαετίες πριν, οι ολιγάρχες προωθούσαν ένα παρόμοιο σχέδιο παγκόσμιας κυβέρνησης των Ηνωμένων Εθνών και διεθνούς φορολογίας με το πρόσχημα του τερματισμού του χρέους και άλλων οικονομικών ανισοτήτων μεταξύ του λεγόμενου "Βορρά και Νότου", του ανεπτυγμένου και του αναπτυσσόμενου κόσμου, χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός ότι είναι το δικό τους οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα που προκαλεί αυτή την ανισότητα. Είχε ως στόχο τη συγκέντρωση περισσότερης εξουσίας στα χέρια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος με το πρόσχημα της οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Το σχέδιο ονομάστηκε "Νέα Διεθνής Οικονομική Τάξη" (“New International Economic Order”), αλλά όπως και άλλες προσπάθειες, απέτυχε.

Είναι αυτή η ατζέντα του Παγκόσμιου Κράτους για την “υπερθέρμανση του πλανήτη”, για την οποία προειδοποίησε ο Λόρδος Monckton και άλλοι, απλώς μια εικασία, μια υποκειμενική ερμηνεία, μια παρανοϊκή θεωρία συνωμοσίας; Ή υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες αποδείξεις για την ολιγαρχική ατζέντα; Πράγματι, το 2008, ο Simon Linnett έγραψε ένα έγγραφο πολιτικής για το θέμα, το οποίο δημοσιεύθηκε από το Ίδρυμα Κοινωνικής Αγοράς . Ο Linnett είναι εκτελεστικός αντιπρόεδρος της N M Rothschild, Λονδίνο . Στο μανιφέστο του Linnett, ορίζει τις "εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου" ως τη νέα μορφή "κοινωνικής αγοράς-" ένα κερδοσκοπικό νέο παγκόσμιο νόμισμα. Ο Linnett δηλώνει ότι ενώ πρέπει να είναι οι δυνάμεις της αγοράς και το ελεύθερο εμπόριο που λειτουργούν στον καθορισμό της αξίας του ανταλλακτηρίου των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, αυτό που απαιτείται είναι μια παγκόσμια κυβέρνηση. Οι δυνάμεις της αγοράς συν έναν "διεθνή θεσμό" με σύνταγμα ισοδυναμούν με ένα Παγκόσμιο Κράτος υπό ολιγαρχικό έλεγχο. Γράφει: "Ότι μια τέτοια αγορά πρέπει να δημιουργηθεί σε παγκόσμια βάση και να συντονιστεί από ένα διεθνές όργανο με το ανάλογο σύνταγμα".

Ο Linnett είναι ανοιχτός στην πεποίθησή του ότι αυτή η πρόσοψη της "σωτηρίας του πλανήτη" είναι στην πραγματικότητα μια μέθοδος για την εγκαθίδρυση μιας "νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων" -όπως την αποκαλεί- όπου τα έθνη παραχωρούν την κυριαρχία τους στον "διεθνή θεσμό". Τι μπορεί να είναι πιο ξεκάθαρο από αυτό;

Ότι, ίσως, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έχει ευρύτερα οφέλη από την απλή "διάσωση του πλανήτη" - ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, η οποία δεν θα βασίζεται στο εμπόριο ή/και στην επίλυση συγκρούσεων.

Ίσως κάποιος μπορεί να δει έναν τρόπο να επιτευχθεί αυτός ο στόχος μέσω ηγεσίας, οράματος και κάποιας οριακής και διαχειρίσιμης παραίτησης από την εθνική κυριαρχία, πώς ο κόσμος μπορεί να φτάσει εκεί.

Οι επιπτώσεις της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής μπορεί να επεκταθούν πολύ πέρα από αυτό το μοναδικό αλλά κρίσιμο ζήτημα.

Ο Linnett δηλώνει εδώ απροκάλυπτα ότι η "κλιματική αλλαγή" είναι απλώς ένα βήμα στο δρόμο για κάτι πιο εκτεταμένο που "μπορεί κάλλιστα να επεκταθεί πέρα από αυτό το μοναδικό αλλά κρίσιμο ζήτημα". Με λίγα λόγια, πρόκειται για τους πλουτοκράτες για ένα ακόμη τέχνασμα, όπως τόσα άλλα του παρελθόντος και του παρόντος.

Από τις διάφορες μεθόδους που προτείνονται για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, το εμπόριο διοξειδίου του άνθρακα θεωρείται από τον Linnet ως η πιο αποτελεσματική. "Στα διάφορα μέτρα του Linnett, συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης της νέας τεχνολογίας και της αλλαγής των καταναλωτικών συνηθειών των ατόμων, εμπεριέχεται το γεγονός ότι τα έθνη πρέπει να είναι έτοιμα να υποτάξουν, σε κάποιο βαθμό, μέρος της κυριαρχίας τους σε αυτή την παγκόσμια πρωτοβουλία".

Η απροθυμία παραχώρησης της κυριαρχίας σε μια διεθνή αρχή, υποστηρίζει ο Linnett, πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να ενταχθούν η Ινδία και η Κίνα στο διεθνές σύστημα, δείχνοντάς τους ότι όλα τα έθνη είναι πρόθυμα να θυσιάσουν την ανεξαρτησία τους για το γενικότερο καλό. Ο Linnett είναι συγκεκριμένος ως προς αυτό που είχε αποκαλέσει προηγουμένως "κάποια οριακή και διαχειρίσιμη παραίτηση από την εθνική κυριαρχία": "Όταν οι χώρες παραιτούνται ήδη από το δικαίωμα άμεσου ελέγχου της νομισματικής πολιτικής μέσω της δημιουργίας ανεξάρτητων κεντρικών τραπεζών, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα σχετικά μικρό τίμημα για την ένταξη αυτή."

Αυτή πρέπει να είναι μία από τις πιο ειλικρινείς και αποκαλυπτικές δηλώσεις που έχουν γίνει ποτέ από "μέσα" σχετικά με τους πραγματικούς στόχους της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Εδώ ο Linnett επιβεβαιώνει ότι οι "κεντρικές τράπεζες", είτε είναι εθνικοποιημένες είτε όχι, είναι απλώς οργανισμοί για το ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δημιουργίας πιστώσεων, οι οποίοι παρέχουν στο διεθνές τραπεζικό σύστημα τα μέσα με τα οποία η ολιγαρχία ελέγχει τις νομισματικές πολιτικές των εθνών. Οποιαδήποτε έννοια κυριαρχίας, καθώς και οποιεσδήποτε κομματικές πολιτικές υποσχέσεις για "πλήρη απασχόληση" κ.λπ. είναι τόσο πολύ ρητορική, επειδή ένα κράτος δεν είναι κυρίαρχο όταν δεν έχει τον έλεγχο της δικής του νομισματικής πολιτικής, η οποία με τη σειρά της βασίζεται στον έλεγχο της έκδοσης των πιστώσεων ενός κράτους.

Υπενθυμίζεται η δήλωση του επιφανούς ιστορικού του Χάρβαρντ και παγκοσμιοποιητή Carroll Quigley, ο οποίος περιέγραψε τον στόχο των διεθνών τραπεζιτών ως τη δημιουργία "ενός διεθνούς συστήματος ελέγχου":

Με την πάροδο του χρόνου έφεραν στο οικονομικό τους δίκτυο τα προσωρινά τραπεζικά κέντρα, οργανωμένα ως εμπορικές τράπεζες και ταμιευτήρια, καθώς και τις ασφαλιστικές εταιρείες, για να τα διαμορφώσουν όλα αυτά σε ένα ενιαίο χρηματοπιστωτικό σύστημα σε διεθνή κλίμακα, το οποίο χειραγωγούσε την ποσότητα και τη ροή του χρήματος, ώστε να είναι σε θέση να επηρεάζουν, αν όχι να ελέγχουν, τις κυβερνήσεις από τη μία πλευρά και τις βιομηχανίες από την άλλη. Οι άνδρες που το έκαναν αυτό... φιλοδοξούσαν να δημιουργήσουν δυναστείες διεθνών τραπεζιτών και ήταν τουλάχιστον εξίσου επιτυχημένοι σε αυτό με πολλούς από τους δυναστικούς πολιτικούς ηγέτες.... Οι μεγαλύτεροι από αυτές τις δυναστείες, φυσικά, ήταν οι απόγονοι του Meyer Amschel Rothschild...".

Ο Linnett δηλώνει ότι ο κύριος μοχλός του διεθνούς συστήματος είναι η δημιουργία κεντρικών τραπεζών, που ανήκουν σε ιδιώτες διεθνείς τραπεζίτες, όπως ο Rothschild, ο εργοδότης του, και οι οποίες υπαγορεύουν την οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική κάθε έθνους στον κόσμο, μέσω του "άμεσου ελέγχου της νομισματικής πολιτικής" Το σύστημα που προτείνει ο Linnett, με σκοπό τη "σωτηρία του πλανήτη", είναι η ενοποίηση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος κάτω από μια κεντρική αρχή.

Ο Linnett δηλώνει ότι τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν ήδη εκχωρήσει την κυριαρχία τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση- το επόμενο βήμα είναι: "να παραδώσουν την κυριαρχία σε ένα μεγαλύτερο παγκόσμιο σώμα για το εμπόριο άνθρακα".

Ένα "παγκόσμιο σώμα είναι απίθανο να ξεκινήσει ως τέτοιο", δηλώνει ο Linnett, αλλά ένα σύνταγμα θα του επέτρεπε να επεκταθεί. Δηλαδή, πρόκειται για την παλιά στρατηγική του Φαβιανού σοσιαλισμού, τη συγκεντροποίηση του ελέγχου με σταδιακά στάδια, ή θα μπορούσε να πει κανείς ότι βράζεις αργά τον βάτραχο, ώστε να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, μέχρι να είναι πολύ αργά για να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα. Ο Linnett πιστεύει ότι το προβάδισμα μπορεί να δείξει η ΕΕ, λόγω της προθυμίας των ευρωπαϊκών κρατών να παραχωρήσουν ήδη την κυριαρχία τους σε ένα υπερεθνικό όργανο, με έναν "υψηλόβαθμο πολιτικό που είναι έτοιμος να ηγηθεί αυτής της νέας πρωτοβουλίας. Αν μπορούσε να βρεθεί ένας τέτοιος χάρτης διαδρομής, τότε ίσως να βρισκόμασταν στην αρχή ενός νέου παγκόσμιου συντάγματος και μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων".

"City of London" - Πρωτεύουσα του παγκόσμιου κράτους;

Το παγκόσμιο κράτος που προτείνει ο Linnett το ονομάζει Παγκόσμια Αρχή Περιβάλλοντος (WEA). Αυτή θα πρέπει να εδρεύει σε αυτό που ο Linnett αποκαλεί "παγκόσμια πόλη".  Ο Linnett προτείνει ότι αυτή η "παγκόσμια πόλη" ή αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει "παγκόσμια πρωτεύουσα" θα είναι το Λονδίνο. Ωστόσο, θεωρώ ότι μπορεί κανείς να είναι πιο ακριβής και να δηλώσει ότι αυτό που έχει κατά νου ο Linnett δεν είναι το "Λονδίνο", όπως οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το όνομα, αλλά αυτό που ονομάζεται The City, ένα συγκεκριμένο τμήμα του Λονδίνου που περιλαμβάνει την έδρα της διεθνούς οικονομίας, το οποίο είναι μια κυρίαρχη οντότητα όπως το Βατικανό, στο βαθμό που αν ο Βρετανός μονάρχης επιθυμεί να εισέλθει πρέπει να ζητήσει να επιβεβαιωθεί η εξουσία του στις πύλες της πόλης από τον "Λόρδο Δήμαρχο της πόλης". Το ότι ο Linnett εννοεί την Πόλη μπορεί να συναχθεί από την περιγραφή του: "Το Λονδίνο είναι ένα παγκόσμιο οικονομικό κέντρο (ενδεχομένως "το" παγκόσμιο οικονομικό κέντρο)." Αυτή η περιγραφή δεν ταιριάζει στο Λονδίνο αυτό καθεαυτό, αλλά στο λεγόμενο City of London.

Το πραγματικό όνομα αυτού του "Λονδίνου" είναι The City of London Corporation. Οι ολιγαρχικοί πολίτες του αποκαλούν το The City "το κορυφαίο χρηματοπιστωτικό κέντρο του κόσμου", όπως ακριβώς περιγράφει ο Linnett το "Λονδίνο" που θέλει ως παγκόσμια πρωτεύουσα. Αυτό το City του Λονδίνου περιγράφεται ως "η οικονομική και εμπορική καρδιά της Βρετανίας, το 'Square Mile'." Πάλι ακριβώς σύμφωνα με τις απαιτήσεις που απαριθμεί ο Linnett ως απαραίτητες για την "παγκόσμια πρωτεύουσα", αναφέρεται:

Το City του Λονδίνου βρίσκεται στην καρδιά των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών. Είναι μια μοναδική συγκέντρωση διεθνούς τεχνογνωσίας και κεφαλαίου, με ένα υποστηρικτικό νομικό και ρυθμιστικό σύστημα, μια προηγμένη υποδομή επικοινωνιών και πληροφορικής και μια ασυναγώνιστη συγκέντρωση επαγγελματικών υπηρεσιών....

Ο Λόρδος Δήμαρχος του City of London "δεν είναι ο Δήμαρχος του (ευρύτερου) Λονδίνου". Ως εκ τούτου, θα πρέπει να γίνει εύκολα αντιληπτό ότι το The City ή το "Square Mile" είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το Λονδίνο που είναι γνωστό στο ευρύ κοινό σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο Λόρδος Δήμαρχος εκλέγεται για ένα έτος και ενεργεί ως παγκόσμιος πρεσβευτής των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που βρίσκονται εκεί, και "αντιμετωπίζεται στο εξωτερικό ως υπουργός επιπέδου υπουργικού συμβουλίου". Ζει στο παμπάλαιο "Mansion House" 250 ετών. Κατά τις επίσημες επισκέψεις του, ο Βρετανός μονάρχης περιμένει στην Πύλη της Πόλης για να ζητήσει άδεια εισόδου και του προσφέρεται το σπαθί της Πόλης από τον Λόρδο Δήμαρχο.

Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να είναι το σχέδιο των Rothschild: να δημιουργήσουν μια διεθνή αρχή με το πρόσχημα της σωτηρίας του κόσμου από την υπερθέρμανση του πλανήτη, η οποία σωτηρία θα είναι κατά κάποιο τρόπο εφικτή με τη δημιουργία ενός "ανταλλακτηρίου άνθρακα" ως άλλη μια πηγή κερδοσκοπικού κέρδους για τους Rothschilds κ.ά. Η διεθνής αρχή που θα οδηγήσει σε μια "νέα παγκόσμια τάξη" θα έχει ως παγκόσμια πρωτεύουσα το City του Λονδίνου.

Δεν θα πρέπει να το εκλάβει κανείς αυτό ως οποιοδήποτε πατριωτικό ή εθνικιστικό συναίσθημα εκ μέρους ενός διευθύνοντος συμβούλου που απασχολείται από τη Rothschild, ο οποίος απλώς τυχαίνει σε αυτό το στάδιο της καριέρας του να κατοικεί στην Αγγλία. Το City δεν είναι μέρος της Αγγλίας- είναι ένα κυρίαρχο οικονομικό κράτος. Οι κορυφαίοι λειτουργοί του δεν είναι περισσότερο πιστοί στην Αγγλία από ό,τι οι συνάδελφοί τους είναι πιστοί στη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ ή οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου στο οποίο τυχαίνει να κατοικούν κάθε φορά. Η ιθαγένειά τους είναι εναλλάξιμη σύμφωνα με τις απαιτήσεις της μεγιστοποίησης του κέρδους. Ως εκ τούτου, όταν κάποιος όπως ο Linnett υποστηρίζει την ανάδειξη του City σε πρωτεύουσα ενός παγκόσμιου συστήματος ελέγχου, δεν το κάνει ως πατριώτης Βρετανός (και όχι, νομίζω, ως μέρος μιας "βρετανικής συνωμοσίας" με επικεφαλής τον Οίκο των Windsor), αλλά ως υπάλληλος του παλαιότερου από τους διεθνείς τραπεζίτες, του Οίκου των Rothschild, του οποίου η πίστη, όπως και άλλων τέτοιων τραπεζικών δυναστειών, δεν είναι σε κανένα έθνος παρά μόνο όταν αυτό το έθνος μπορεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους ή να παρέχει τα όπλα εναντίον ενός ανυπότακτου κράτους.

 

Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com

Read more »

Ομολογία Λατίνου Αρχιεπισκόπου

 

 Χρήστος Νικολόπουλος

Δρ. Θεολογίας -Βυζαντινολόγος

Στις 15 Αυγούστου 2021 ο Ιταλός παπικός αρχιεπίσκοπος Carlo Maria Viganὸ, ο οποίος είναι 80 ετών, έδωσε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στον Αμερικανό δημοσιογράφο Robert Moynihan. Ο τελευταίος καλύπτει τα θέματα του Βατικανού εδώ και τριάντα χρόνια. Ο Viganὸ, από το 1968 που ορίστηκε ιερέας και μέχρι σήμερα, κατείχε κυρίως διπλωματικές θέσεις στους ρωμαιοκαθολικούς. Τα τελευταία χρόνια υπηρέτησε ως Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης της πόλεως του Βατικανού (2009-2011) και ως Αποστολικός Νούτσιος των Η.Π.Α. (2011-2016). Έγινε πασίγνωστος επειδή αποκάλυψε δύο μεγάλα σκάνδαλα του Βατικανού. Το ένα ήταν, το 2012, το Vatican Leaks σκάνδαλο για οικονομική διαφθορά μέσα στο Βατικανό και το 2018 όπου με επιστολή του κατηγόρησε τον Πάπα Φραγκίσκο και άλλους εκκλησιαστικούς αρχηγούς για συγκάλυψη καταγγελιών σεξουαλικής κακοποίησης που είχαν γίνει κατά του πρώην Καρδινάλιου Theodore McCarrick.

Η ομιλία του λοιπόν είχε τρεις κυρίως άξονες, την προσωπική του άποψη για την πανδημία-εμβόλιο, τον Τεκτονισμό και την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Παρακάτω, επειδή η ομιλία του ήταν μακροσκελής, αναφέρονται μόνο κάποιες από τις πιο σημαντικές επισημάνσεις του. Ο αρχιεπίσκοπος λοιπόν στη συνέντευξή του ανέφερε ότι «η λεγόμενη πανδημία έκτακτης ανάγκης έχει χρησιμοποιηθεί ως ψεύτικο πρόσχημα για να επιβληθεί ο εμβολιασμός και το πράσινο πάσο σε πολλά έθνη του κόσμου, με ταυτόχρονο και συντονισμένο τρόπο. Ταυτόχρονα οι εκκλησιαστικές αρχές…υποστηρίζουν την κατάχρηση εξουσίας από αυτούς που κυβερνούν τα δημόσια πράγματα…και καταδικάζουν αυτούς που δεν αποδέχονται να υποβληθούν σε εμβολιασμό με πειραματικό γονιδιακό ορό, με άγνωστες παρενέργειες». Επισημαίνει ότι για κάποιον ρωμαιοκαθολικό έχει ηθικές συνέπειες ο εμβολιασμός με γενετικό υλικό που προέρχεται από έμβρυα που έχουν αποβληθεί. Ο λόγος αυτός είναι «περισσότερος από επαρκής για την άρνηση του εμβολίου».

Στη συνέχεια αναφέρεται και στο τίμημα που πληρώνει ο Πάπας για την επαίσχυντη συμμαχία που έχει κάνει με ανθρώπους που οι στόχοι τους δεν ταυτίζονται με τους παραδοσιακούς χριστιανικούς στόχους. «Η υποδούλωση της αγίας Έδρας και όλων των περιφερειακών της οντοτήτων στην πανδημική αφήγηση είναι η τιμή του αίματος μίας σκανδαλώδους προδοσίας, που κάνει η εκκλησιαστική ιεραρχία -με ορισμένες εξαιρέσεις- απόλυτα ενσωματωμένη στο παγκοσμιοποιητικό σχέδιο της ελίτ και όχι μόνο στο θέμα της υγείας αλλά και πάνω από όλα σε ότι αφορά τη Μεγάλη Επανεκκίνηση και ολόκληρη την ιδεολογική δομή, στην οποία βασίζεται. Για να γίνει αυτό, η ιεραρχία έπρεπε να αρνηθεί το δόγμα και τον Χριστό και να ατιμάσει την εκκλησία του».

Ο αρχιεπίσκοπος Viganὸ θεωρεί ότι ο Πάπας [τον οποίο υποτιμητικά αποκαλεί πάντοτε με το επώνυμό του, δηλαδή Μπεργκόλιο (Bergoglio)] είναι ένας ζηλωτής συνεργάτης που επιδιώκει ο ρωμαιοκαθολικισμός να γίνει μία «φιλανθρωπική οργάνωση μασόνικης έμπνευσης». Οι καινοτόμοι εντός του ρωμαιοκαθολικισμού «εξοστρακίζουν κάθε φωνή διαφωνίας, εκδιώκουν όσους δεν είναι ευθυγραμμισμένοι και όσους αντιστέκονται. Επίσκοποι και Βατικανό, το αίτημα για προστασία των δικαιωμάτων των πιστών, το θεωρούν ως απειλή για την εξουσία που κατέχουν και για την χρεωκοπημένη ιδεολογία που υπερασπίζονται».

Για την πανδημία καταλήγει με τα εξής λόγια: «Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει ανεκτή μία ψευδο πανδημία, της οποίας τα θύματα είναι λιγότερα από τα θύματα των υποτιθέμενων εμβολίων, να γίνει άλλοθι για την επιβολή ελέγχων και περιορισμών στις φυσικές ελευθερίες και τα πολιτικά δικαιώματα. Η πανδημία έχει σκοπό να επιβάλλει έναν κοινωνικό έλεγχο που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε απορριφθεί με περιφρόνηση από τις μάζες, αλλά χάρη στην τρομοκρατία των μέσων ενημέρωσης και τη συνενοχή ιατρών, πολιτικών, δικαστών και υπηρεσιών επιβολής του νόμου, θα μπορούσε να εισαχθεί σε πολλά έθνη και ακόμη και στα ίδια τα εκκλησιαστικά ιδρύματα».

Από τη συνέντευξη δεν παραλήφθηκε η συζήτηση για τον Τεκτονισμό – μασονία. Σε ερώτηση του δημοσιογράφου για την ομάδα που ονομάζεται Ελευθεροτεκτονισμός και για το ενδιαφέρον τους να φέρουν κάποιες αλλαγές στην κοινωνία μας ο Viganὸ είπε: «ο Τεκτονισμός είναι το μυστικιστικό σώμα του Σατανά, γιατί ο Σατανάς είναι η οντότητα που λατρεύεται στα υψηλότερα επίπεδα μύησής του. Ο ‘φωτισμός’ που προωθεί στα μέλη του συνίσταται στην υποταγή τους στη λατρεία ενός Μεγάλου Αρχιτέκτονα. Η μασονική αδελφότητα είναι μία συμφωνία μεταξύ συνωμοτών κατά του Θεού. Η μασονική ισότητα είναι μία άθλια ισοπέδωση της ατομικότητας και μία αποκήρυξη της κοινωνικής και θρησκευτικής τάξης. Και είναι επίσης σημαντικό ότι οι ίδιοι άνθρωποι που προπαγανδίζουν την ισότητα θεωρούν επίσης τη συμμετοχή στη μασονική στοά ως προϋπόθεση προνομίου που τους τοποθετεί σε θέση ηθικής υπεροχής σε σχέση με τις αμύητες μάζες».

Οι τελευταίες ερωτήσεις του δημοσιογράφου επικεντρώθηκαν στην Παγκοσμιοποίηση και στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ο παπικός αρχιεπίσκοπος επισημαίνει τα εξής σημεία: «Η αληθινή θρησκεία υπερασπίζεται την ατομικότητα κάθε ατόμου στη στενή σχέση του με τον Δημιουργό, τον Κύριο και τον Λυτρωτή του και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Αντίθετα στη νέα ανθρωποκεντρική αντίληψη, το άτομο ακυρώνεται σε μία αδιάκριτη μάζα, στην οποία το κράτος είναι κύριος των πολιτών του και αυτό έχει θέσει τα θεμέλια για τον Σοσιαλισμό, τον Κομμουνισμό, τον Ναζισμό και τη σημερινή υπερανθρωπιστική παγκοσμιοποίηση. Δεν θα διαφεύγει της προσοχής ότι η ανθρωποκεντρική και κοινοτική προσέγγιση είναι το διακριτικό σημάδι της Νέας Τάξης. Όταν το εγχείρημα της Παγκόσμιας Θρησκείας γίνει πραγματικότητα, οι πιστοί των θρησκειών που δεν αποδέχονται το μασονικό και παγκοσμιοποιητικό όραμα θα αποκλειστούν. Η Νέα Παγκόσμια Τάξη θα οργανωθεί σε μία ενιαία κυβέρνηση στην οποία η εξουσία θα ανατεθεί αρχικά σε ένα μικρό κύκλο και στη συνέχεια θα μετατραπεί σε μία τυραννία της οποίας θα ηγείται ο Αντίχριστος».

Ως επίλογο στη σπουδαία καθώς και διαφωτιστική αυτή συνέντευξή του θα παραθέσω κάποια τελευταία λόγια του. «Θα ήθελα να δυναμώσω τις καρδιές όλων όσων με ακούνε, χρησιμοποιώντας τις λέξεις που έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Αρκεί να επαναλάβουμε τα λόγια του Κυρίου μας ‘οι πύλες της κολάσεως δεν θα υπερισχύσουν’ για να βρούμε τη γαλήνη. Αυτά είναι λόγια που τα γνωρίζουμε καλά και με βάση αυτά ξέρουμε ότι η τελική νίκη ανήκει στον Θεό».

Εκτός από την παραπάνω συνταρακτική συνέντευξη θα ήθελα να αναφερθώ και σε δύο άλλα περιστατικά για τα οποία μου προξένησε εντύπωση η στάση των συγκεκριμένων παπικών. Την άνοιξη του 2020 ο Κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, λόγω Covid-19, επέβαλε περιορισμό ατόμων στις εκκλησίες της περιοχής του. Αμέσως η ρωμαιοκαθολική διοίκηση του Μπρούκλυν προσέφυγε κατά της απόφασης και το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ διακήρυξε με πανηγυρικό τρόπο ότι: «Η δωρεάν θρησκευτική άσκηση είναι μία από τις πιο πολύτιμες και φυλαγμένες με ζήλο αξίες του συντάγματος. Οι πολιτείες (των ΗΠΑ) δεν μπορούν να κάνουν διακρίσεις ενάντια στα θρησκευτικά ιδρύματα, ακόμη και όταν αντιμετωπίζουμε μια τόσο θανατηφόρα κρίση όπως αυτή. Αλλά αυτές οι αρχές δεν διακυβεύονται σήμερα. Το Σύνταγμα δεν απαγορεύει στις πολιτείες (των ΗΠΑ) να ανταποκρίνονται σε κρίσεις δημόσιας υγείας μέσω κανονισμών που μεταχειρίζονται τα θρησκευτικά ιδρύματα εξίσου ή πιο ευνοϊκά από τα συγκρίσιμα κοσμικά ιδρύματα, ιδιαίτερα όταν αυτοί οι κανονισμοί σώζουν ζωές. Επειδή οι περιορισμοί της Νέας Υόρκης κάνουν ακριβώς αυτό (εννοεί διακρίσεις ενάντια στα θρησκευτικά ιδρύματα), διαφωνώ με σεβασμό». Έτσι κρίθηκε αντισυνταγματική η παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος ελευθερίας της λατρείας με περιορισμό στην άσκησή της.

Τέλος, το Συμβούλιο της Επικρατείας της Γαλλίας έκρινε ως αντισυνταγματικό τον περιορισμό του δικαιώματος της θείας Λατρείας στο όριο των 30 πιστών, επειδή με αυτόν τον τρόπο ένα μεγάλο μέρος των πιστών θα στερούνταν το συνταγματικό αναγνωρισμένο δικαίωμα της λατρείας και διέταξε τη γαλλική κυβέρνηση να αναθεωρήσει το σχετικό διάταγμα. Την προσφυγή την είχε κάνει η Σύνοδος των ρωμαιοκαθολικών Επισκόπων της Γαλλίας.

Ακούγοντας την απίστευτη αυτή ομιλία απόρησα πώς αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχουν δολοφονήσει ακόμα. Επιπλέον, διαπίστωσα ότι αν η συνείδηση αρχίσει να διαμαρτύρεται κανένας δεν μπορεί να τη σταματήσει από να την αφήσει να εκφραστεί με έναν αληθινό και ομολογιακό τρόπο. Η θλίψη μου έγκειται στο ότι ακούγοντας τον θερμό αυτόν λόγο του ιεράρχη κάποιος θα πίστευε ότι προέρχεται από έναν αληθινό ορθόδοξο πιστό της Εκκλησίας μας. Αντί αυτού όμως απορρέει από έναν αιρετικό αρχιεπίσκοπο. Το ίδιο και τα δύο περιστατικά των ρωμαιοκαθολικών τοπικών εκκλησιών. 

Πηγή: https://enromiosini.gr

Read more »

Συμβολισμοί και νοήματα πίσω από την επίσκεψη Ράμα στην Αθήνα

 Άρθρο Γνώμης του Αντιστρατήγου ε.α. 

Σταύρου Κουτρή*

Υποψηφίου Ευρωβουλευτού με τη ΝΙΚΗ

Η υποτιθέμενη αμηχανία της Ελλάδας και η ανικανότητά της να διαχειριστεί την πρόθεση του Ράμα να έρθει στη Αθήνα, μόνο τυχαία δεν είναι.

Ο Ράμα έρχεται στην Ελλάδα για την προσέγγιση με τους ομοεθνείς του εκτός Αλβανίας ενόψει των Αλβανικών εκλογών, ένα χρόνο πριν από αυτές και στην επέτειο της φυλάκισης Μπελέρη. Την χαρακτηρίζει «ιδιωτική» επίσκεψη, η οποία βέβαια περιλάμβανε και συνοδεία περίπου 150 υπουργών, δημάρχων του και λοιπών κολαούζων και βέβαια πούλμαν οπαδών από την Αλβανία. Αυτή δεν ήταν ιδιωτική επίσκεψη ήταν παρέλαση.

Στην ομιλία του ανέφερε ότι κανένας Έλληνας της Αλβανίας δεν διώχθηκε τα τελευταία 10 χρόνια, ότι γι’ αυτόν δεν υπάρχει θέμα Μπελέρη, αποκάλεσε τις δικαιολογημένες αντιδράσεις της Ελληνικής αντιπολίτευσης για τη φιέστα του εθνικιστικές κορώνες και εξέπεμψε μήνυμα φιλίας και αδελφοσύνης. Δεν αντιλαμβάνεται, βέβαια, ότι τα δήθεν συμφιλιωτικά του μηνύματα ακούγονται σαν κοροϊδία, σαν χλεύη, στ’ αυτιά μας.

Ο Ράμα ξεριζώνει μεθοδικά την Ελληνική μειονότητα από τα πατρογονικά της χώματα κλέβοντας και τις περιουσίες τους, εξοντώνει και δολοφονεί κάθε άτομο που ανήκει στην αναγνωρισμένη Ελληνική Εθνική Μειονότητα, θέτει ανύπαρκτα θέματα μειονοτήτων εντός Ελλάδος, περιφρονεί τα Ευρωπαϊκά θέσφατα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταρρακώνει κάθε έννοια δικαιοσύνης, αγνοεί επιδεικτικά τις Ελληνικές θέσεις για το θέμα Μπελέρη, ισχυριζόμενος υποκριτικά την ανεξαρτησία της Αλβανικής Δικαιοσύνης, προσπαθεί να αναμιχθεί στα εσωτερικά της χώρας μας, ενώ τέλος έρχεται στην Αθήνα για να κάνει επίδειξη δύναμης και ικανότητας παρέμβασης στις ελληνικές εκλογές, στην επέτειο μάλιστα της φυλάκισης του Φρέντι Μπελέρη, κατηγορώντας την Ελλάδα για ρατσιστικό εθνικισμό, υποδαυλίζοντας παράλληλα τον Αλβανικό εθνικισμό και υποστηρίζοντας, ακούσατε-ακούσατε, ότι η «Η Ελλάδα είναι δική σας (των Αλβανών) όσο και των Ελλήνων».

Ακολουθεί δηλαδή την δοκιμασμένη συνταγή του Ερντογάν, κλιμακώνοντας τις προκλήσεις και τους ατιμωτικούς συμβολισμούς έναντι της χώρας μας, εφόσον γνωρίζει ότι η πειθήνια σε ξένα συμφέροντα ελληνική κυβέρνηση δεν θα αντιδράσει, αφού το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η διατήρηση της εξουσίας ακόμα και σε μια ακρωτηριασμένη Ελλάδα.

Η κυβέρνησή της Ελλάδας, κατ’ αρχήν «διεμήνυσε» για το άκαιρο της επισκέψεως, αλλά ο κ. Ράμα την αγνόησε, για να το θέσουμε καλύτερα την περιφρόνησε. Και αυτή παρακολούθησε τα τεκταινόμενα για μια ακόμη φορά με απάθεια, και ίσως λίγη αμηχανία, σαν να συμβαίνουν σε άλλο πλανήτη, υποχωρώντας σε κάθε πρόκληση και αποδεχόμενη κάθε απαίτηση οποιουδήποτε γειτονικού κράτους, με τη λογική του «τι μπορούμε να κάνουμε;».

Είναι δυνατόν να τα αποδεχόμαστε όλα αυτά; Έχοντας μάλιστα το παράδειγμα της Γερμανίας, που απαγόρευσε στον Ερντογάν να κάνει αυτό που έκανε ο Ράμα στην Ελλάδα;

Όταν ο κ. Ράμα αποκαλεί τον κ. Μητσοτάκη ως τον «καλύτερο φίλο» του, εμείς ανησυχούμε!
Δεν μπορεί η Ελλάδα να εφαρμόσει «ήπια» έως «σκληρή» ή έστω «έξυπνη» ισχύ, για να μη γίνεται ρεζίλι και να διαφυλάξει τα συμφέροντά της;

Αυτή η αδικαιολόγητη στάση της καταρρέουσας Ελληνικής Κυβέρνησης δεν είναι καθόλου αθώα. Είναι απαράδεκτη, φοβική, ηττοπαθής, ύποπτη και κυρίως αντίθετη με το φρόνημα του ελληνικού λαού.

Ο Έλληνας μπορεί να νιώθει αγανακτισμένος, ντροπιασμένος και βαθιά απογοητευμένος λόγω της Κυβέρνησής του, αλλά ποτέ δεν νιώθει φοβισμένος. Η προσπάθεια δε κάποιων ελίτ, να ξεχαστούν τα εθνικά μας ιδεώδη, να ξεχαστεί η ιστορία, να απαξιωθεί η ορθοδοξία και τελικά να νιώσουν οι Έλληνες σαν ένα κομμάτι ενός ισοπεδωτικού πολυεθνικού «πάζλ» που στήνεται με μεγάλη σπουδή στην ίδια του τη χώρα, δεν θα αποδώσει.

Δεν θα αποδώσει γιατί οι Έλληνες θέλουν μόνο μια σπίθα για να ξαναθυμηθούν τις ελληνοχριστιανικές αξίες τους και δόξα τω Θεώ, οι σπίθες πλέον είναι πολλές και έχουν γίνει πυρκαγιά.

Και επιτέλους αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτά τα εθνικά θέματα, ας παραιτηθεί ώστε να αναλάβουν άλλοι που είναι ικανοί και θέτουν το συμφέρον των Ελλήνων, πάνω από κάθε ατομική επιδίωξη.

Και ο Αλβανός Πρωθυπουργός να θυμάται ότι το Βορειοπειρωτικό δεν έχει κλείσει.

* Ο Σταύρος Κουτρής, Αντιστράτηγος ε.α, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1956 με καταγωγή από τον Πολιχνίτο Λέσβου. Συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε πρώτος το 1978.
Επιλέχθηκε από τις Ειδικές Δυνάμεις, φοίτησε στο σύνολο των προβλεπομένων Σχολείων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, εκπαιδεύτηκε ως Αλεξιπτωτιστής Ελευθέρας Πτώσεως και Υποβρύχιος Καταστροφέας (ΟΥΚ), υπηρέτησε σε μάχιμες μονάδες των Καταδρομών και του Πεζικού, αλλά και σε επιτελεία σε Ελλάδα και εξωτερικό (ΟΑΣΕ – Βιέννη, κ.α.). Διοίκησε τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (ΣΣΕ) και την 98 ΑΔΤΕ (επιπέδου Μεραρχίας)
Αποστρατεύθηκε το 2011 ως Αντιστράτηγος
Κατέχει Diploma και Μάστερ στην Επιστήμη των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών (University οf Essex), είναι απόφοιτος της Σχολής Αμύνης του ΝΑΤΟ (Ρώμη) και του Κέντρου Διπλωματικών και Στρατηγικών Σπουδών της Γαλλίας (CEDS).
Διετέλεσε διαλέκτης των Σχολών Εθνικής Αμύνης και Πολέμου και Πρόεδρος της Ενώσεως Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (2020-23).
Είναι συνιδρυτής της εταιρείας «Advanced Battlefields Studies – Greece» και μέλος του «ΕΛ.ΙΣ.ΜΕ».
Τον Απρίλιο του 2024 αποδέχθηκε, με αίσθημα ευθύνης και διάθεση προσφοράς στην Πατρίδα και το Έθνος, πρόταση του Προέδρου του Κινήματος ΝΙΚΗ και συμπεριλήφθηκε στο Ευρωψηφοδέλτιο του.
Είναι παντρεμένος και πατέρας 2 υιών.

 

Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com

Read more »

Παρουσιάστηκαν τρεις Άγγελοι και μού είπαν: «Κοίταξε, να μας εξετάσεις από την κορυφή μέχρι τα νύχια, εάν διαφέρουμε μεταξύ μας»

~ Στον κόσμο είχα μιά φίλη που την έλεγαν Σοφία. Ήταν δασκάλα. Οι γονείς της ήταν πνευματικοί άνθρωποι.

Η ίδια είχε πολλά χαρίσματα, αλλά δέν πίστευε στην ‘Αγία Τριάδα. Δασκάλα και να μη πιστεύει ότι η Αγία Τριάδα είναι ομοούσιος! Της έλεγα:

«Τι θα λες στα παιδιά;».

Στενοχωριόμουν και της έκανα πολύ κομποσχοίνι, να τη φωτίσει ο Θεός. Μια νύκτα κατά τις τέσσερις, το πρωί, ακούω να μου χτυπούν την πόρτα.

-Ποιος είναι; Λέω.

-Εγώ η Σοφία, άνοιξέ μου.

Ήρθε με κλάματα και μου λέει:

-Άκου να δης, τί είδα- κάτσε να σου πω για την Αγία Τριάδα.

Παρουσιάστηκαν τρεις Άγγελοι και μου είπαν:

«Κοίταξε, να μας έξετάσης από την κορυφή μέχρι τα νύχια, εάν διαφέρουμε μεταξύ μας».

Ψηλάφησα τα μάτια τους, το μπόι τους, τα χέρια τους, όλα τα ψηλάφησα καί ήταν όλα όμοια.

«Υπάρχει διαφορά;», μέ ρώτησαν.

«Όχι, δεν υπάρχει», απαντώ.

«Τώρα πείστηκες για το ομοούσιο; Στο εξής να πιστεύης».

Άρχισε νά κλαίη η Σοφία καί να λέη:

-Μου έκανες προσευχή.

-Η μητέρα σου, που είναι αγία γυναίκα, προσεύχεται. Τής είπα.

Μετά απ’ αυτό έγινε πολύ πιστή. «Τώρα θα το κηρύξω στο σχολείο», έλεγε. Κοίταξε, λέω, τί κάνει ο Θεός! Τί είναι η πίστις καί τί είναι η φιλανθρωπία του Θεού! Ό,τι καί να πη κανείς, δεν μπορεί να αποδώση το μεγαλείο του Θεού. Της αποκάλυψε απ’ ευθείας ο Θεός τά ακατάληπτα στη διάνοιά της.

 

 

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com

Read more »

Υπεγράφη σήμερα Μνημόνιο Συνεργασίας Ορθοδόξων και Μουσουλμάνων- Έρχεται forum στην Αθήνα

Το Μνημόνιο Συνεργασίας υπεγράφη στο πλαίσιο πρωτοβουλιών για την αλληλοκατανόηση και συνεργασία λαών με διαφορετική θρησκευτική παράδοση

«Είμαι βέβαιος ότι η σημερινή ημέρα αποτελεί την απαρχή μιας γόνιμης συνεργασίας, και δείχνει το δρόμο της ειρήνης και της ελπίδας. Το μνημόνιο που υπογράψαμε ευελπιστούμε ότι θα μετουσιωθεί γρήγορα σε δράσεις, που με τον σεΐχη Al-Issa, περιγράψαμε σήμερα στον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως το forum στην Αθήνα με τη συμμετοχή θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών, για τις οποίες και εξέφρασε την ευαρέσκεια και υποστήριξη της Ελλάδος σε τέτοιες πρωτοβουλίες που στοχεύουν στον διαθρησκειακό και διαπολιτισμικό διάλογο», τόνισε ο γενικός γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας (ΔΣΟ), βουλευτής δρ Μάξιμος Χαρακόπουλος, κατά την υπογραφή του μνημονίου συνεργασίας μεταξύ της ΔΣΟ και της Παγκόσμιας Μουσουλμανικής Λίγκας (MWL), το οποίο συνήφθη στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που έχει αναλάβει για την αλληλοκατανόηση και συνεργασία λαών με διαφορετική θρησκευτική παράδοση.

Όχι στη μισαλλοδοξία

Ο Μ. Χαρακόπουλος υπογράμμισε ότι «ως ΔΣΟ διαχρονικά στηρίζουμε λόγω και έργω την ανάγκη συνεργασίας μεταξύ των κοσμικών φορέων που εκπροσωπούν διαφορετικούς θρησκευτικούς κόσμους. Προωθούμε τις αναγκαίες πλατφόρμες διαλόγου, που μπορούν να μειώσουν τις διεθνείς εντάσεις, να αναδείξουν τα σημεία αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού.

Πεποίθησή μας», προσέθεσε ο επικεφαλής της ΔΣΟ, «είναι ότι η ανθρωπότητα δεν πρέπει να διχάζεται από έριδες που προκαλεί η μισαλλοδοξία και ο θρησκευτικός φανατισμός. Κάτω από αυτόν τον ήλιο υπάρχει μια θέση για κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτου φυλής ή θρησκείας. Επιπλέον, η οργάνωσή μας δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής απέναντι σε αιματηρούς πολέμους, που προκαλούν τον θάνατο, την καταστροφή, την προσφυγιά.

Πιστεύουμε ακράδαντα στην διπλωματία ως μοναδικό μέσο επίλυσης των διαφορών και στην δυνατότητα της οικοδόμησης ενός ειρηνικού κόσμου. Σ’ αυτό το πλαίσιο, υπογράψαμε και το μνημόνιο συνεργασίας με έναν από τους σημαντικότερους φορείς του μουσουλμανικού κόσμου, την Παγκόσμια Μουσουλμανική Λίγκα. Είναι το επιστέγασμα μιας μακράς προσπάθειας που καταβάλαμε από κοινού και ταυτόχρονα το θεμέλιο για μια καρποφόρα συνεργασία, που είμαι βέβαιος ότι θα έχει σημαντικό διεθνή αντίκτυπο», κατέληξε ο Μ.Χαρακόπουλος.

Συνάντηση με τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη

Πριν από την υπογραφή του μνημονίου πραγματοποιήθηκε συνάντηση, στο Μέγαρο Μαξίμου, του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον γενικό γραμματέα της Παγκόσμιας Μουσουλμανικής Λίγκας, σεΐχη δρ Mohammed Bin Abdul Karim Al-Issa και τον δρ Μ. Χαρακόπουλο. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης τονίστηκε η σημασία του διαθρησκευτικού και διαπολιτισμικού διαλόγου και της συνεργασίας, που η Ελλάδα υποστηρίζει σταθερά και ενεργά. Στη συνάντηση συμμετείχαν, επίσης, ο γγ Θρησκευμάτων, Γιώργος Καλατζής και ο σύμβουλος της ΔΣΟ δρ Κώστας Μυγδάλης.

Σημειώνεται, τέλος, ότι ο α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Γιάννης Πλακιωτάκης, υποδέχθηκε τον αναπληρωτή γγ της Παγκόσμιας Μουσουλμανικής Λίγκας, Abdulwahab bin Mohammed Alshehri. Στη συνάντηση, εκτός του επικεφαλής της ΔΣΟ, συμμετείχε και ο αναπληρωτής γγ της ΔΣΟ, βουλευτής Ιωάννης Σαρακιώτης.

 

 

Πηγή:  https://www.el.gr

Read more »