Η Δίκη της Ψυχής: Μια παράξενη ιστορία! (2ο Μέρος)

 ....συνέχεια απο το 1ο μέρος....

Και στις ΗΠΑ ξεκινάει η Δίκη της Ψυχής.

Όχι χωρίς επιφυλάξεις, ο δικαστής Ρόμπερτ Μάγιερς του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Μαρικόπα, στο Φοίνιξ αναλαμβάνει την υπόθεση. Πολύ μορφωμένος ο ίδιος αντιλαμβάνεται με την πρώτη τις ιδιαιτερότητες της. Ήρεμος χαρακτήρας, με την σιγουριά που αποπνέει μια φιλοσοφημένη στάση ζωής, επιστημονικά καταρτισμένος, έδειχνε ιδανικός να διεκπεραιώσει το ζήτημα της διαθήκης του Τζέιμς Κιντ. Η Κοινή Γνώμη είχε αρχίσει ήδη να παρακολουθεί τις εξελίξεις και έτσι “έσκασαν” τα πρώτα τηλεφωνήματα και γράμματα από εκείνους που είδαν την ευκαιρία να κάνουν την τύχη τους. Δεκάδες απαιτητών εμφανίστηκαν από το πουθενά, διεκδικώντας ένα μερίδιο στην περιουσία του γερο μεταλλωρύχου. Οι περισσότεροι πίστευαν πως αρκούσε απλώς να παρουσιάσουν ένα τεκμηριωμένο προσδιορισμό της έννοιας της Ψυχής για να κερδίσουν το βραβείο-που τώρα ξεπερνούσε τις 200.000 δολλάρια. Βλέποντας το πανδαιμόνιο που επικρατούσε, ο Μάγιερς προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία και το χιούμορ του. Μόλις αντίκρυσε τα περισσότερα από τα 4.000 γράμματα που κατέφτασαν από 26 διαφορετικές πολιτείες, αστειεύτηκε λέγοντας πως αν όχι τίποτα άλλο, θα κατάφερνε να εμπλουτίσει την συλλογή γραμματοσήμων του. Του κόπηκε η πλάκα όμως, όταν ένα ιδιαίτερα επίμονο άτομο τον πήρε στο τηλέφωνο κα του συστήθηκε σαν ευαγγελιστής Μάρκος (!) ζητώντας μερίδιο από το κληροδότημα.“Από ποιό σύννεφο να τηλεφωνούσε άραγε;” αναρωτήθηκε ο δικαστής.

Λίγο πρίν αρχίσει η δίκη, ένα θέμα που έπρεπε να αποσαφηνιστεί, ήταν αν η κακογραμμένη, πρόχειρη διαθήκη του Κιντ ευσταθούσε ως νόμιμο έγγραφο. Οι νομικοί ανέλαβαν καθήκοντα και οι εισηγήσεις τους είχαν ως αποτέλεσμα ο Μάγιερς να αναγνωρίσει την εγκυρότητα της, μόλις ένα χρόνο αργότερα. Σειρά λοιπόν είχε το δσυσκολότερο μέρος της υπόθεσης. Πως και σε ποιόν έπρεπε να δοθούν τα χρήματα; Ποιός είχε τις δυνατότητες να λύσει, ή έστω να προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο της Ψυχής; Εδώ όλοι σπαζοκεφάλιαζαν, καθώς αρκετοί εκπρόσωποι διαφόρων θρησκειών (ιερείς, θεολόγοι κλπ ) αυτόματα θα διεκδικούσαν το δικαίωμα της λύσης του προβλήματος, μιας και τα δόγματα τους εμπεριείχαν τον ορισμό της Ψυχής και της αποστολής της. Από την άλλη, αρκετοί φιλόσοφοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν το ίδιο. Όμως ο Κιντ δεν είχε σκοπό να αφήσει σε κανέναν από αυτούς την διαχείριση της περιουσίας του, αλλιώς θα το είχε ήδη κάνει από την πρώτη στιγμή. Όχι, ο παράξενος γερο μεταλλωρύχος ζητούσε αποδείξεις και μάλιστα με επιστημονική μέθοδο, ώστε να είναι αδιαμφισβήτητη η ύπαρξη της.

Και ξαφνικά, ο χώρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Μαρικόπα, άρχισε να φαίνεται πολύ μικρός ώστε να στεγάσει μια τέτοια υπόθεση. Οι ξυλεπένδυτοι, λιτοί τοίχοι της αίθουσας έμοιαζαν ανήμποροι να προάγουν τέτοιες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Το Φοίνιξ έμοιαζε καταλληλότερο.
Το πουλί Φοίνικας προέρχεται από την Αιγυπτιακή Μυθολογία. Ο μύθος λέει πως έπεφτε στην φωτιά κατά καιρούς και μετά ξαναγεννιόνταν από τις στάχτες του. Η ψυχή του (Ka) έμενε αναλλοίωτη όμως. Οι ερευνητές θεωρούν πως ο μύθος αυτός αφορά την Ηλιακή λατρεία και περιγράφει στην ουσία την κίνηση του Ηλίου, καθώς σβήνει μέσα σε φλεγόμενα, πορφυρά σύννεφα κάθε σούρουπο, για νa επανέλθει αναγεννημένος κάθε χάραμα. Η έννοια της αναγέννησης μέσα από τις στάχτες εμπεριέχει μια μορφή αθανασίας και η ψυχή κάθε άλλο παρά άσχετη φαίνεται με τον παραπάνω συμβολισμό.

Το Φοίνιξ λοιπόν έμελλε να είναι η πόλη-σύμβολο που θα φιλοξενούσε την Δίκη της Ψυχής.
Συνολικά 133 άτομα εμφανίστηκαν μπροστά στην δικαστική έδρα, προβάλλοντας τους ισχυρισμούς τους. Πολλοί από αυτούς απορρίφθηκαν πολύ εύκολα: Μια γυναίκα που ζητούσε μερίδιο για να φτιάξει την οδοντοστοιχία της, ένας άντρας που υποστήριζε ότι επισκέπτες από το διάστημα του είχαν αποκαλύψει τα μυστικά της Ψυχής, μια άλλη γυναίκα που ισχυρίζονταν πως το πνεύμα του Κιντ είχε ενσαρκωθεί μέσα στο δωμάτιο της και…“Μα, να, δεν το βλέπετε; Ο φτωχός Τζέιμς με συνόδεψε σήμερα εδώ για να αποδείξει πως θέλει να παρω τα λεφτά. Να, εκεί, κοιτάξτε, επάνω από τα έδρανα στέκεται σας λέω…”.

Αν πραγματικά το φάντασμα του γερο Κιντ βρίσκονταν στην αίθουσα του δκαστηρίου, μάλλον θα αισθάνονταν αμηχανία μπροστά στς ορδές των “πεινασμένων” διεκδικητών που είχαν έρθει ως εκεί ελπιζοντας μερίδιο από το κληροδότημα του. Αν και ο ίδιος είχε υποστηρίξει πως ποτέ του δεν είχε παντρευτεί, διάφορες, υποτιθέμενες σύζυγοι του εμφανίστηκαν, νόθα παιδιά του, χαμένα αδέρφια…
Το πιό παράξενο όμως περιστατικό, πέρα από την εμφάνιση δήθεν πνευματικών κληρονόμων και υποτιθέμενων συγγενών, ήταν ένα γράμμα που στάλθηκε στο αποκορύφωμα της διαδικασίας. Ένα σύντομο, δακτυλογραφημένο γράμμα, του οποίου ο αποστολέας δήλωνε ότι τον διασκέδαζαν αφάνταστα οι διενέξεις για το κληοροδότημα και τα μαλλιοτραβήγματα των φανταστικών συγγενών, αλλά παρόλα αυτά εξέφραζε την πεποίθηση πως τα χρήματα θα κατέληγαν σε καλά χέρια. Είχε μια υπογραφή που θα προβλημάτιζε για μεγάλο χρονικό διάστημα τον Δικαστή Μάγιερς.“Ολοζώντανος, Τζέιμς Κιντ”.

Η αλήθεια είναι πως το πτώμα του Κιντ δεν βρέθηκε ποτέ, αν και κατά τη διάρκεια της Δίκης, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 90 χρονών, αν ζούσε φυσικά ακόμη.

Παρά τα απρόοπτα, η δίκη συνεχίζονταν και ο Δικαστής κατάφερε με υπομονή να απομονώσει αυτούς που πίστευε πως ήταν οι καταλληλότεροι να διεκδικήσουν το κληροδότημα. Ανάμεσα τους βρίσκονταν ο καθηγητής Γκάρντνερ Μέρφι, πρόεδρος της Αμερικάνικής Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, ο Γουίλιαμ Ρόλ, συνεργάτης του Τζόζεφ Ράιν στο εργαστήριο Παραψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ντιούκ και οι Ίαν Στήβενσον και Τζ. Γκάιδερ Πράτ, που εκπροσωπούσαν το ίδρυμα Ψυχικών Ερευνών, πασίγνωστο στον τομέα της Μεταφυσικής έρευνας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν όψιμοι ερευνητές, ούτε απατεώνες που ήρθαν να αρπαξουν τα λεφτά του κληροδοτήματος. Ασχολούνταν χρόνια με τα ψυχικά φαινόμενα και ήταν σοβαροί μελετητές. ’ν κάποιος άξιζε να διεκδικήσει την περιουσία του Κιντ, τότε θα πρέπει να βρίσκονταν ανάμεσα τους.

Το ίδρυμα Παραψυχολογίας της Νέας Υόρκης κυκλοφόρησε μια ανακοίνωση με την οποία φιλοδοξούσε να διευκρινίσει το θέμα στο Δικαστήριο:“Η ανθρώπινη ψυχή αναφέρεται σε εκείνο το στοιχείο (άσχετα αν είναι αντιληπτό ή ακατανόητο) των ψυχοφυσικών οργανισμών που είναι γνωστοί σαν ανθρώπινα όντα, το οποίο επιζεί και συνεχίζει να υπάρχει με κάποια μορφή μετά τον θάνατο και διατηρεί κάποια συνειδητή μνήμη ή σύνδεσμο με την προηγούμενη ζωή του”.

Οι παραψυχολόγοι δέχονται, ότι με δεδομένες τις ανθρώπινες γνώσεις, δεν ήταν δυνατό να δοθεί καλύτερη ερμηνεία. “Αν ξέραμε τι είναι η ψυχή, η επιστημονική έρευνα θα είχε ήδη προσδιορίσει την ύπαρξη και την φύση της.”

Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα πως η όποια έρευνα τους θα συναντούσε αναπόφευκτα αξεπέραστα εμπόδια.“Ο Αρχιμήδης, σκεφτόταν μόνο το μπάνιο του όταν ανακάλυψε ξαφνικά έναν από τους ειδικούς νόμους της βαρύτητας”.

Παρά το γεγονός πως στον Μάγιερς είχαν δοθεί μόνο δεκαοχτώ ημέρες για να καταλήξει σε μια απόφαση, η Δίκη ξεπέρασε τους 3 μήνες, απασχολώντας την Κοινή Γνώμη ολόκληρο το καλοκαίρι του 1967. Κατά την διάρκεια της δίαδικασίας ο Μάγιερς αναγκάστηκε να τονίσει πολλές φορές ότι έργο του δικαστηρίου δεν ήταν να προσδιορίσει την φύση της Ανθρώπινης Ψυχής, αλλά να αποδώσει το κληροδότημα στον καταλληλότερο που θα μπορούσε να εκτελέσει την διαθήκη του Τζέιμς Κιντ. Μολονότι αυτή ήταν η πρόθεση του δικαστηρίου, δυστυχώς το θέμα δεν ήταν τόσο απλό. Θεωρήθηκε τελικά αναγκαίο να ληφθεί υπόψιν το ευρύτερο φιλοσοφικό ζήτημα της ύπαρξης της ψυχής. Και το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσει-και πάλι- το δικαστήριο από αλλοπρόσαλλα άτομα που ισχυρίζονταν τα πιό απίθανα πράγματα. Ένας από αυτούς παρουσίασε μια θολή φωτογραφία, που κατά τους ισχυρισμούς του απεικόνιζε την ψυχή του Τζειμς Κιντ. Ένας άλλος έκανε μια δάλεξη επάνω στη διαφορά του ανθρώπινου νού και του μυαλού, παρομοιάζοντας το πρώτο με μια συσκευή τηλεόρασης και το δεύτερο με μια κονσέρβα!

Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα των πιό παράξενων θεωριών, ο Γκάρντνερ Μέρφι, που κατείχε πτυχίο ψυχολογίας τόσο από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όσο και από αυτό του Γέιλ, αποδείχτηκε εντελώς ψύχραιμος και προσγειωμένος. Σαν πρόεδρος της Αμερικάνικης Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών είχε μελετήσει επί χρόνια το φαινόμενο διαφόρων πνευματικών αντιδράσεων τη στιγμή του θανάτου ή κατά τη διάρκεια κάποιου τρομερού προσωπικού κινδύνου . Ο Μέρφι παρέδωσε στο δικαστήριο περιγραφές της μεταθανάτιας ζωής από ετοιμοθάνατα άτομα (ξέρετε, εκείνο το λαμπρό λευκό φώς, το μακρύ τούνελ, το λιβάδι κλπ) καθώς και αφηγήσεις εξωσωματικών εμπειριών(αστρική προβολή) ή φυσικών φαινομένων, όπως το ξαφνικό σταμάτημα των ρολογιών την στιγμή του θανάτου.
Η αίσθηση-λένε οι εσωτεριστές- όταν η ψυχή αποχωρίζεται το σώμα, μοιάζει πολύ με την αστρική προβολή.

Στις 20 Οκτωβρίου 1967, μετά από μια μεγάλη περίοδο ερευνών και συσκέψεων, ο δικαστής Μάγιερς ανακοίνωσε τελικά τις απόφάσεις του.“Ο Τζειμς Κιντ σκόπευε να χρησιμοποιηθεί η περιουσία του για έρευνες που ίσως οδηγούσαν σε κάποια επιστημονική απόδειξη της ψυχής του ανθρώπου, η οποία εγκαταλείπει το σώμα τη στιγμή του θανάτου…Οι έρευνες αυτές μπορούν να γίνουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο με συνδυασμένες ενέργειες της Ιατρικής, της Ψυχιατρικής και της Ψυχολογίας, τις οποίες θα αναλάβει το Νευρολογικό Ινστιτούτο Μπάροου του Φοίνιξ της Αριζόνα.”

Αυτό ήταν το σκεπτικό του Μάγιερς, που όμως δεν ικανοποίησε όσους είχαν λάβει μέρος στις διαδικασίες. Αν και κανείς δεν αμφέβαλλε πως ο δικαστής είχε κάνει το καλύτερο που μπορούσε, εν τούτοις υπήρχε η αίσθηση πως το ζήτημα της ψυχής ήταν πολυπλοκότερο και πιό βαθύ από την απλή ανάλυση της Επιστήμης. Διάφορες Παραψυχολογικές οργανώσεις εφεσίβαλλαν την απόφαση αυτή, κάτι που οδήγησε σε άλλα 5 χρόνια δικαστικών διενέξεων.

Τον Δεκέμβριο του 1972, η αρχική απόφαση ανατράπηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Αριζόνα που παραχώρησε τα 2 τρίτα του κληροδοτήματος στην Αμερικάνικη Εταιρία Ψυχκών Ερευνών και το υπόλοιπο στο Ίδρυμα Ψυχικών Ερευνών. Με αυτή την τελεσίδικη απόφαση πήρε τέλος μια υπόθεση που κράτησε για περισσότερο από 20 χρόνια απασχολημένη την Κοινή Γνώμη της Αμερικής. Ένας από τους δικηγόρους του Ιδρύματος Παραψυχολογίας δήλωσε κατά την διάρκεια της δίκης:“Από την αυγή της Ιστορίας, ο άνθρωπος αναρωτιέται για το θάνατο και τη μεταθανάτια ζωή. Οι περισσότερες πρωτόγονες φυλές και πολιτισμοί πίστευαν στην αθανασία. Η μεγάλη πλειοψηφία των δισεκατομμύριων ανθρώπων που ζούν σήμερα πιστεύουν ότι η ψυχή ζεί μετά τον θάνατο.. Είναι κάτι που ενδιαφέρει ολόκληρη την ανθρωπότητα από αμνημονεύτων χρόνων.”

Όπως διαπιστώσαμε, το κληροδότημα επιδικάστηκε σε αυτούς που ασχολούνταν με την μεταφυσική πλευρά του ζητήματος. Αυτή ήταν μια έμμεση παραδοχή της πολιτείας πως το ζήτημα της ψυχής δεν μπορεί να αναλυθεί σε εργαστήρια, ούτε να μπεί κάτω από το μικροσκόπιο της Επιστήμης. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όσοι ασχολήθηκαν με την υπόθεση αυτή, εξέτασαν όλες τις παραμέτρους και παρόλα αυτά βρέθηκαν και οι ίδιοι ανήμποροι στο να δώσουν μια οριστική απάντηση. Υπάρχει Ψυχή; Αν δέχονταν πως υπάρχει Ψυχή, τότε θα ήταν υποχρεωμένοι να παραδώσουν την περιουσία του Τζέιμς Κιντ στους επιστήμονες, γιατί θα μιλούσαν για κάτι υπαρκτό, δηλαδή αποδεικτέο. Και εφόσον είναι κάτι που υφίσταται σε οποιοδήποτε πεδίο ύπαρξης, θα έχει νόμους. Εδώ ακριβώς θα παρέβαινε η επιστήμη και θα κατέγραφε τους νόμους αυτούς. Και η ψυχή θα ήταν άλλο ένα φυσικό ή έστω κβαντοφυσικό φαινόμενο. Όμως, με την απόφαση τους αυτή στην ουσία αρνήθηκαν την ύπαρξη της ψυχής, την μετέθεσαν από (κβαντο)φυσικό φαινόμενο σε μεταφυσικό, δηλαδή απέρριψαν την πιθανότητα να εξηγηθεί με επιστημονικό τρόπο.

Και όμως, αρκετοί νευροφυσιολόγοι και ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως η ψυχή βρίσκεται κάπου κρυμμένη στις διεργασίες του εγκεφάλου μας. Το περίφημο “Κρυφό Δωμάτιο”. Υποδεικνύουν μάλιστα μια συγκεκριμένη περιοχή ως την καταλληλότερη για να φιλοξενεί την ψυχή. Για τους περισσότερους επιστήμονες και διανοητές που έχουν ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η ψυχή ταυτίζεται με την συνείδηση.
Θυμηθείτε τον Καρτέσιο. Cogito Ergo Sum. Σκέφτομαι, άρα Υπάρχω.

Το λεγόμενο κωνάριο (κωνοειδής αδένας) ή αλλιώς επίφυση σχετίζεται άμεσα με τις έννοιες συνείδηση και ψυχή. Επιδρά στη ψυχική διάθεση του ατόμου με την έκκριση της ουσίας μελατονίνης, η οποία εκλύεται στον οργανισμό συνήθως κατά την διάρκεια της νύχτας, όταν και βρισκόμαστε μόνοι, αντιμέτωποι με τις σκέψεις μας. Οι νευροφυσιολόγοι και οι ψυχολόγοι κατευθύνουν τις έρευνες τους σε αυτό το πεδίο, αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη για να βγάλουν οποιοδήποτε πόρισμα. Λέτε να ανακαλύψουν τελικά πως η ψυχή δεν είναι τίποτα άλλο παρά χημικές ουσίες, που επιδρούν παραισθητικά στον εγκέφαλο, δίνοντας μια υπερεκτιμημένη άποψη της ύπαρξης μας; Η μήπως είναι κάτι άλλο, βαθύτερο;

Σίγουρα θα αναρωτιέστε, όμως τι έγιναν τα λεφτά αυτά του γερο μεταλλωρύχου. Το 1975, η Αμερικάνικη Εταιρία Ψυχικών Ερευνών που έλαβε την μερίδα του λέοντος από την χρηματοδότηση, παρουσίασε τα ευρήματα της στο αρμόδιο δικαστήριο του Φοίνιξ της Αριζόνα.
Αρχίζοντας το 1971, οι ερευνητές της Εταιρίας δαπάνησαν περίπου 257.455 δολλάρια, για να καταγράψουν κυρίως τις εμπειρίες που είχαν πολλά άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ινδία, την στιγμή του θανάτου τους. Και στις 2 χώρες, λέει η αναφορά, φαίνεται ότι ο θάνατος αποτελεί τη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής, μια χαρούμενη κι ευχάριστη αποκάλυψη.

Τόσο στη Δύση, όσο και στην Ανατολή, οι ετοιμοθάνατοι μίλησαν για “οράματα και φαντασιώσεις, λαμπρότητα, έντονα χρώματα και απέραντη ανακούφιση”. Γενικά, λένε οι ειδικοί στην Παραψυχολογία, ο θάνατος φαίνεται να δίνει μια “αίσθηση απίστευτης ελευθερίας, αρμονίας και ολοκλήρωσης”. Για την ανθρώπινη ψυχή όμως, η Εταιρία Ψυχικών ερευνών δεν μπόρεσε να πεί ή να βρεί κάτι συγκεκριμένο.

Το πόρισμα της Αμερικάνικης Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών δημοσιεύτηκε στους New York Times στις 16 Ιουνίου 1975, με τον τίτλο “Οι ερευνητές, παρά την βοήθεια της διαθήκης του ερημίτη, δεν κατάφεραν να βρούν ούτε μια ψυχή…”

Η ιστορία, δημοσιεύτηκε στη σελίδα με τις νεκρολογίες…
Ούτε ο Τζέιμς Κιντ δεν κατάφερε να την ανακαλύψει, όμως έδωσε ένα κίνητρο στους άλλους να το κάνουν για αυτόν. Και ποιός ξέρει; Ίσως εκεί που πήγε να ανακάλυψε αυτό που τον βασάνιζε σε όλη του την ζωή. Τον λόγο που είχε μόνιμα στραμμένο το βλέμμα του στον ουρανό.
Ίσως εκεί τελικά να βρήκε την Ψυχή του…
Είναι πιθανό η ανώτερη συνείδηση, αυτό που πολλοί ταυτίζουν με την ψυχή, να υπακούει σε ένα μυστικό κάλεσμα κατά την στιγμή του θανάτου.

[Bιβλιογραφία:]
Fuller, John G: The Great Soul Trial- Macmillan, New York 1969
Life Magazine March 3, 1967, άρθρο της Dora Jane Hamblin
Έρευνες για την Ψυχή, Τime -Life Books- Eκδόσεις Αλκυών 1991

Πηγή: http://www.kalyterotera.gr