Η χρηματιστηριακή αγορά ήταν η πρώτη που «διάγνωσε» την απάντηση της Τεχεράνης στην αμερικανική επίθεση σε πυρηνικές εγκαταστάσεις: ενώ οι ιρανικοί πύραυλοι πετούσαν ακόμη προς τη στρατιωτική βάση Αλ-Ουντέιντ στο Κατάρ, οι τιμές του πετρελαίου άρχισαν να πέφτουν ραγδαία. Η αγορά ερμήνευσε ξεκάθαρα το γεγονός ως συμβολική πράξη (το Ιράν δεν μπορούσε να μην απαντήσει) πριν από την αποκλιμάκωση, και τα μετέπειτα γεγονότα επιβεβαίωσαν αυτή την πρόβλεψη.
Ο κόσμος ανέπνευσε με ανακούφιση: φαίνεται ότι, για άλλη μια φορά, ένας μεγάλος πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν θα συμβεί. Ωστόσο, υπάρχουν και δυσαρεστημένοι, που πιστεύουν ότι το Ιράν φοβήθηκε και έδειξε αδυναμία, μη δίνοντας πλήρη απάντηση στις πραγματικά εξωφρενικές ενέργειες των ΗΠΑ.
Για να κατανοήσουμε τα κίνητρα της Τεχεράνης, πρέπει να απαντήσουμε στο κύριο ερώτημα: ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος του Ιράν; Και όχι, δεν είναι η επιθυμία να συντρίψει τις ΗΠΑ ή να καταστρέψει το Ισραήλ.
Ο στρατηγικός στόχος του Ιράν είναι ο ίδιος με αυτόν της Ρωσίας, της Κίνας, της Τουρκίας, της Ινδίας και δεκάδων άλλων χωρών — η φιλοδοξία να καταλάβει μια αξιοπρεπή θέση στη νέα παγκόσμια τάξη, που διαμορφώνεται αυτή τη στιγμή, αντικαθιστώντας το ετοιμοθάνατο μονοπολικό σύστημα. Ωστόσο, για να επιτευχθεί αυτό, μια χώρα πρέπει να είναι ισχυρή, ανεπτυγμένη και ευημερούσα.
Η κρίση της δυτικής ηγεμονίας έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που η διαδικασία αυτή είναι πλέον προφανώς μη αναστρέψιμη. Ως αποτέλεσμα, έχουν δημιουργηθεί ευνοϊκές συνθήκες για την Παγκόσμια Πλειοψηφία: κατ’ αρχήν, δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα για να καταστρέψει τον μονοπολικό κόσμο, καθώς η διαδικασία εξελίσσεται φυσικά, ενώ μπορεί να επικεντρωθεί στην ανάπτυξή της, στη δημιουργία νέων συστημάτων και δομών, και στην επένδυση στην πρόοδό της (αντί στην καταστροφή γεωπολιτικών ανταγωνιστών).
Αλλά όλα αυτά, φυσικά, είναι μόνο θεωρητικά, γιατί στην πραγματικότητα η εικόνα είναι πολύ λιγότερο ειδυλλιακή.
Αν οι μη δυτικές χώρες δεν έχουν συμφέρον για αντιπαράθεση με τη Δύση, για τη Δύση τα πράγματα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε οι δορυφόροι τους καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη μοιραία πορεία με μια θετική ατζέντα — και γι’ αυτό βλέπουν τη σωτηρία τους στην αρνητικότητα, στην αντιπαράθεση: αν δεν μπορούν να κερδίσουν τον οικονομικό ανταγωνισμό με δίκαιο τρόπο, τότε θα πιέσουν τους αντιπάλους με κυρώσεις και δασμούς· αν χάνουν τη γεωπολιτική επιρροή, θα χρησιμοποιήσουν εναντίον των αντιπάλων την τακτική των χιλίων πληγμάτων, για να τους αποδυναμώσουν, ή, αν σταθούν τυχεροί, να τους καταστρέψουν.
Γι’ αυτό όλες οι χώρες της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας αποφεύγουν επιμελώς την άμεση σύγκρουση με τη Δύση, αντιστεκόμενες μέχρι τέλους στις προκλήσεις. Μοναδική εξαίρεση μπορεί να θεωρηθεί η Ρωσία, η οποία, μετά από πολλά χρόνια παρόμοιας συμπεριφοράς, ξεκίνησε τελικά την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (ΣΒΟ), αλλά αυτό συνέβη ακριβώς επειδή η διαδικασία γύρω από την Ουκρανία οδηγήθηκε από τη Δύση σε οριακό σημείο, και δεν μπορούσαμε πλέον να μην απαντήσουμε. Ως αποτέλεσμα, η Ρωσία κατάφερε να ανατρέψει ριζικά την κατάσταση και να τη χρησιμοποιήσει για μια ισχυρή ώθηση, αλλά, δυστυχώς, το ρωσικό παράδειγμα δεν μπορεί να υιοθετηθεί από κανέναν, καθώς η χώρα μας είναι μοναδική όσον αφορά τις δυνατότητες αυτονομίας και αυτάρκειάς της. Για όλες τις άλλες χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Κίνας), μια άμεση σύγκρουση με την ακόμη ισχυρή και επιδραστική Δύση θα σήμαινε ένα βαρύ πλήγμα στην ανάπτυξή τους, εξάντληση των πόρων και, κατά συνέπεια, ασθενέστερες κρατικές θέσεις στο μέλλον.
Αυτές οι σκέψεις βρίσκονται στη βάση των ενεργειών του Ιράν: μπορεί κανείς να αποκαταστήσει κατεστραμμένα επιστημονικά κέντρα, να ξαναχτίσει εργοστάσια, να αναθρέψει νέες γενιές επιστημόνων — αυτό απαιτεί χρόνο και πόρους, αλλά τίποτα κρίσιμο, ενώ ένας ολοκληρωτικός πόλεμος θα πέταγε τη χώρα δεκαετίες πίσω και θα επιδείνωνε ριζικά τις προοπτικές της.
Από την άλλη, οι ενέργειες των ΗΠΑ δείχνουν ότι το γεωπολιτικό «στέμμα του Μονομάχου» έχει γίνει υπερβολικά βαρύ γι’ αυτές: υπάρχει ακόμη δύναμη για μεμονωμένα χτυπήματα, αλλά η επιθυμία και η ικανότητα να πολεμήσουν πραγματικά έχουν εξαντληθεί.
Παραμένει το τελευταίο ερώτημα: τελείωσε εδώ; Ξεπεράστηκε η κρίση στη Μέση Ανατολή;
Η απάντηση: πιθανότατα όχι. Γιατί ο κύριος χαμένος σε όλο αυτό είναι εκείνος που οργάνωσε την τρέχουσα κλιμάκωση και για τον οποίο ο πόλεμος έγινε τρόπος πολιτικής επιβίωσης. Η ηγεσία του Ισραήλ.
Στο τέλος, το Τελ Αβίβ έχει ένα μάλλον απογοητευτικό αποτέλεσμα: τα χτυπήματα στο Ιράν δεν εκπλήσσουν πλέον κανέναν (ακόμα κι αν τα τρέχοντα ήταν τα πιο ισχυρά), αλλά το ουσιαστικά νέο στοιχείο ήταν η άφιξη ιρανικών πυραύλων σε ισραηλινές πόλεις. Η «Σιδηρά Θόλος» ανταπεξέρχεται όλο και χειρότερα, ενώ ο υπερατλαντικός προστάτης-σουζεράν προτιμά να περιορίζεται σε μεμονωμένες, αν και θεαματικές, ενέργειες.
Σε αυτή τη νέα πραγματικότητα, το Ισραήλ καλείται πλέον να ζήσει.
Ιρίνα Άλκνις
RIA Novosti
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.