Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Πως μπορεί το παιδί να αγαπήσει το Θεό και την Εκκλησία του Χριστού (Α' Μέρος)



Παλιά η κοινωνία ήταν κυρίως φτωχή, συνεπτυγμένη και οι άνθρωποι ζούσαν απλά. Παπάς, Αστυνόμος, Πρόεδρος με αυτά τα πρόσωπα διοικούνταν η Κοινότητα. Στην Ευρώπη η παραδοσιακή αυτή κοινωνία κράτησε μέχρι το 1930 ενώ στην Ελλάδα μέχρι το 1960. Τα κορίτσια ήταν απλά ντυμένα, δεν υπήρχε πολυτέλεια, το αλκοόλ ήταν σε μικρό ποσοστό, το ίδιο και η κλεψιά τα δε ναρκωτικά δεν υπήρχαν. Υπήρχε εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και έτσι η καλή αυτή κοινωνία έδωσε τους καρπούς της, όμως τώρα δεν μπορεί να ισχύσει.

Στις μέρες μας διαδόθηκαν ευρύτατα το internet, η τηλεόραση, η μόδα, η πολυτέλεια, η καταναλωτικότητα κλπ. Κάθε λίγο έχουμε μετατόπιση ηθών, αξιών και ιδεών και διαπιστώνουμε ότι η παραδοσιακή οικογένεια δεν αντέχει στην Παγκόσμια Κοινωνία. Συνέπειες όλων αυτών; Οι νέοι αντέδρασα μοιραίως και δρομαίως εγκατέλειψαν τα χωριά και έφυγαν μετανάστες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική και άλλες χώρες. Η κοινωνία δέχθηκε μπαράζ αλλαγών, ανατράπηκαν όλοι οι θεσμοί και μέσα από όλα αυτά καλούμαστε να είμαστε συνειδητοί Χριστιανοί.

Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία τα ποσοστά διαζυγίων αυξήθηκαν τις 3 τελευταίες δεκαετίες σε ποσοστό 30-35%, αυξήθηκε η σωματεμπορία, οι εκτρώσεις, ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά, μειώθηκε ο πληθυσμός, αναπτύχθηκε η εγκληματικότητα και γενικά τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας πολλαπλασιάστηκαν με γεωμετρική πρόοδο.

Που θα σταθούμε και πως θα προστατεύσουμε τη νεότητα; Ποια θα είναι αυτή η παιδαγωγός, η νηπιαγωγός, η δασκάλα, καθηγήτρια που θα παιδαγωγήσει τα παιδιά; Κάποτε ένας σχολικός σύμβουλος είπε, «τι θα κάνετε όταν οι δάσκαλοι καπνίζουν χασίς»; Τότε όλα αυτά φαινόταν τόσο μακρινά, τώρα όμως τα αντιμετωπίζουμε. Εμείς σήμερα δεν έχουμε το πρόβλημα της επιβίωσης όπως παλιά αλλά το πώς θα εμφυσήσουμε το ήθος και το Χριστό στο παιδί.

Όποια και αν είναι η θρησκευτικότητα μας κατέχει σημαντική θέση στα σπίτια μας, αυτή μας εμψυχώνει, καλλιεργεί τα ιδανικά, τις ηθικές αξίες και μας οδηγεί στην κατάκτηση ψηλότερων πνευματικών και ηθικών σκοπών. Η Θρησκεία διδάσκει την αγάπη, την ειρήνη, την μη εκμετάλλευση, την αλληλεγγύη και συνολικά σφυρηλατεί υγιείς και ομαλούς χαρακτήρες. Οπότε η χρήση της μόνο καταστρεπτική δεν μπορεί να είναι.

Μπορεί όμως να γίνεται κακή χρήση της θρησκείας και γι’ αυτό πρέπει να μπει προσεκτικά χωρίς βία και προσταγή πχ «Σήκω να πάς εκκλησία είναι Κυριακή» ή «έφαγες σουβλάκι την Παρακσευή»; Προσταγές αυτού του τύπου θα εκτελεστούν μέχρι την ηλικία των 10-12 ετών, όταν όμως το παιδί μεγαλώσει αλλοίμονο, θα εξαφανιστεί.

Παράδειγμα:

Ο Βίνσεντ είναι 5 χρονών και είχε από το πρωί νεύρα, ότι και να του έλεγε η μητέρα του τίποτε δεν τον ευχαριστούσε και αντιδρούσε σε όλες της προτροπές της. Η υπομονή της μητέρας εξαντλήθηκε και του έδωσε ένα περιοδικό και ψαλίδι να κόψει τις ζωγραφιές. Εκείνη έκανε δουλειές αλλά αργότερα ανακάλυψε ότι όλα τα βιβλία ήταν κάτω από το ράφι και τα συρτάρια του γραφείου άδεια και ανοιχτά. ‘Εξω φρενών τον τράβηξε κοντά της, τον τράνταξε και του φώναξε: «Τι έχεις πάθει; Από το πρωί είσαι ανυπόφορος. Τώρα θα καθίσεις στην καρέκλα της κουζίνας μέχρι το φαγητό αλλιώς θα σε κλειδώσω στο δωμάτιο σου. Δεν ξέρεις πως ο Θεός θα σε τιμωρήσει αν δε μάθεις να είσαι καλό παιδί; Εκείνος δεν αγαπά τα κακά παιδάκια!»

Ερμηνεία:

Ο Βίνσεντ είναι δυστυχισμένος, θυμωμένος και ζητά εκδίκηση. Όσο τιμωρείται από τη μητέρα του τόσο εκδικείται. Στην πραγματικότητα δεν ξέρει γιατί τα κάνει όλα αυτά. Όταν ο γονιός απειλεί το παιδί με τιμωρία του Θεού, στην ουσία παραδέχεται την ήτα του. Ρίχνει την ευθύνη σε μια ανώτερη αρχή. Το παιδί πάλι είναι υπερήφανο που κανείς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί του, αφού καμιά Θεϊκή τιμωρία δεν πρόκειται να έρθει σύντομα. Είναι επομένως ανώφελη παιδαγωγική τεχνικά. Όσες φορές επιβάλλουμε στα παιδιά ένα τιμωρό αυστηρό Θεό αυτά γίνονται αργότερα άθεοι ή τύραννοι. πχ ο Στάλιν μικρός μεγάλωσε σε αυστηρό Χριστιανικό οικοτροφείο. Ο Καζαντζάκης ζούσε σε θρησκευτικό σχολείο στη Κρήτη. Ο πατέρας του Βολτέρου ήταν πάστορας. Δαρβίνος, Μάρξ, Νίτσε όλοι τους έζησαν σε αυστηρά θρησκευτικά περιβάλλοντα και στο τέλος όλοι τους κατέληξαν άθεοι. Σιχάθηκαν την εκκλησία και μέσα τους έμεινε η αίσθηση ότι ο Θεός είναι τιμωρός.

Πρέπει να μπαίνει αυτή η εικόνα στο παιδί; Κάθε φορά που ο γονιός τιμωρεί το παιδί, δεν πρέπει να χρησιμοποιεί Θεϊκή τιμωρία. Είναι ανώφελο και καταδεικνύεται η ήττα του γονιού. Από την άλλη όμως, πρέπει ο γονιός να διδάξει στο παιδί την τιμωρία; Η κόλαση είναι τιμωρία. Η ιδέα της κόλασης λειτουργεί θετικά σε κάποιον; Οι ανατολικοί λαοί πιστεύουν σε έναν απλανή θεό, όμως εμείς πιστεύουμε ότι «ο Θεός αγάπη εστί». Κανένας ορισμός δεν υπάρχει, όμως τον βιώνουμε μέσα από τα δημιουργήματα του σαν αγάπη. Ο Χριστός μέσα στο Ευαγγέλιο δεν αποκάλυψε μόνο την αγάπη αλλά και την τιμωρία. Ο Απόστολος Παύλος είπε: «Μη πλανάστε, δεν θα μπουν στην βασιλεία των Ουρανών ούτε πόρνοι, ούτε κλέφτες, ούτε μοιχοί». Όντως όμως ο Θεός είναι αγάπη και μας περιμένει με αγάπη στον Παράδεισο. Πρέπει λοιπόν το παιδί να μάθει και το κακό δηλαδή την κόλαση. Το πρόβλημα είναι πως θα το μάθει.


Ο Παπάς της Ενορίας

η συνέχεια στο (Β' Μέρος)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.