Η μεγάλη «πόρνη» Βαβυλώνα «μέθυσε» και «πέφτει»! (Μέρος Δ")

.... συνέχεια από μέρος Γ' ....

Όταν είδε η Πατριαρχία ότι η βιομηχανική ανάπτυξη —και άρα η εξασφάλιση μισθού για τους εργαζόμενους— τούς «ψήλωνε» μαζικά, άρχισε ν’ ανησυχεί. Οι περισσότεροι άνδρες στις πόλεις με τους μισθούς τους γίνονταν εύκολα «ψηλότεροι» από τις γυναίκες —οι οποίες μέχρι τότε δεν εργάζονταν σε εξωτερική εργασία κι ως εκ τούτου τούς «έβλεπαν»— και άρα ήταν «ήσυχοι». Αυτό, σε συνδυασμό με τη μόρφωση της ανδροκρατούμενης κοινωνίας, «χαλάρωνε» τη λειτουργία της. Όμως, αυτό ήταν πρόβλημα για την εξουσία. Ήταν πρόβλημα για την εξουσία η «ακινησία» και άρα η απροθυμία των ανδρών να θυσιαστούν για τα «καρότα» της. Γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισε να «ψηλώσει» ακόμα περισσότερο τη γυναίκα.

Τι θα έκανε; …Το πρόσθετο «μπόι» των ανδρών —λόγω της εργασίας— θα το έδινε και στις γυναίκες, για να το «εξαφανίσει». Από την αρχική «προίκα» των μερικών γιδοπροβάτων ή του ενός σπιτιού πήγαμε στο «δικαίωμα» της εργασίας! …Και πάλι το ίδιο κόλπο. Η Πατριαρχία —και πάλι— αποφάσισε δήθεν για το «καλό» τής γυναίκας! …Να τη «βοηθήσει» στη «χειραφέτησή» της! …Να τη «βοηθήσει» να «ψηλώσει»! …Οι γυναίκες είχαν μπει πλέον στα εργοστάσια και άρα στο pay-roll …Εκτός από «προίκα» θα είχαν πλέον και εισόδημα! Άρα; …Άρα έγιναν ακόμα «ψηλότερες»! Το αποτέλεσμα; …Το προβλεπόμενο! …Οι γυναίκες τής εργατικής τάξης, έγιναν πάλι πιο «ψηλές» από τους εργάτες. Οι εργαζόμενες γυναίκες, οι οποίες πλέον γεννιούνταν στην πόλη, υποτιμούσαν τους συναδέρφους τους εργάτες κι άρχισαν να «βλέπουν» έξω από τα εργοστάσια! …Να «βλέπουν» έξω από τις εργατικές συνοικίες τους στην ίδια πόλη …Η Πατριαρχία ήταν απόλυτα ευτυχής!…

…Άλλο ένα «αυτογκόλ» για τις γυναίκες, τους άνδρες και την κοινωνία ολόκληρη …Άλλο ένα «αυτογκόλ» η διεκδίκηση της θέσης εργασίας από τις γυναίκες, εφόσον αυτό για την Πατριαρχία δεν είχε κάποιο επιπλέον κόστος …Δεν επιδοτούσε καν η ίδια τη νέα «προίκα» τής γυναί­κας …Αυτο­επιδο­τούμενη ήταν η γυναίκα και με τον δικό της κόπο αποκτούσε τους νέους «πόντους» στα παλιά της τα «τακούνια». Το σύστημα είχε βρει και πάλι τη λύση και μάλιστα δωρεάν. Έτσι κι αλλιώς δεν άλλαζαν οι εσωτερικοί συσχετισμοί τής κοινωνίας …Δεν άλλαζε η οικονομική κατάσταση της κοινωνίας …Δεν γινόταν ανακατανομή τού πλούτου και άρα δεν υπήρχε απειλή των εξουσιαστών και των ισχυρών τής κοινωνίας. Πραγματικό κέρδος ΔΕΝ είχε η οικογένεια από την εργασία τής γυναίκας! …Η οικονομία τής Πατριαρχίας το «ροκάνιζε» κυριολεκτικά το κέρδος τής εργασίας τής γυναίκας! Εκεί που μέχρι τότε μια οικογένεια ζούσε φτωχά μ’ έναν μισθό, στη νέα εποχή ζούσε το ίδιο φτωχά με δύο μισθούς! Η αγορά σπιτιού πήρε την «ανηφόρα», το ενοίκιο διπλασιάστηκε, τα αγαθά ακρίβαιναν και ο δεύτερος μισθός δεν γινόταν πλούτος —όπως αρχικά όλοι νόμιζαν και ήλπιζαν—, αλλά «εξατμιζόταν», σαν να μην υπήρξε ποτέ. Όποιος ρυθμίζει την οικονομία και την ακρίβεια, γνωρίζει πώς ν’ αρπάζει το «λίπος» τού πλούτου! Όπως δεν άλλαξε την «παγιδευμένη» Δημοκρατία η ψήφος των γυναικών, έτσι δεν άλλαξε και την ελεγχόμενη οικονομία η εργασία των γυναικών!

Τώρα όμως το πρόβλημα με τους έξτρα «πόντους» των «τακουνιών» θα εμφανιζόταν ξανά με ακόμα πιο μεγάλη ένταση. Οι νέοι «πόντοι» έκαναν τις γυναίκες να «κοιτάνε» πιο «ψηλά» από τη γειτονιά τους. Τώρα οι γυναίκες «κοιτούσαν» τους αστούς …Ακόμα κι αυτούς, οι οποίοι μπορεί ακόμα και να μην είχαν περιουσία, αλλά είχαν ένα πολλά υποσχόμενο «πτυχίο» …Υποψήφιοι πλούσιοι …«Επενδύσεις» με μεγάλες προοπτικές …Εργαζόμενοι πολυτελείας …Γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί …Το απόλυτο όνειρο των εργατριών …Το όνειρο της νοσοκόμας να γίνει κυρία ιατρού! Η εργατική τάξη απέκτησε φιλοδοξίες να μπει σε «σαλόνια» αστών …Ξανά το ίδιο κόλπο!!! Οι μυωπικές» γυναίκες με τις «προτιμήσεις» τους προσέδιδαν την «τάση» και οι άνδρες «έτρεχαν» να εξασφαλίσουν τις νέες προδιαγραφές! …Οι εργάτριες ήθελαν αστούς και τα παιδιά των εργατών κοπίαζαν για να γίνουν τέτοιοι.

…Ξανά οι άνδρες στο δρόμο τής θυσίας και της υποταγής. Γιατί; …Γιατί το σύστημα είχε στα χέρια του την «κολυμπήθρα» τής αστικής τάξης …Είχε τη δυνατότητα το ίδιο να «παράγει» τους αστούς …Είχε το «μέσον» να το κάνει, και αυτό ήταν τα Πανεπιστήμια. Γι’ αυτόν τον λόγο τα έχτιζε οργανωμένα, όπου η βιομηχανική κοινωνία εμφάνιζε «κραδασμούς» από τη βιομηχανική ανάπτυξη. «Έτρεχαν» οι άνδρες να «προσκυνήσουν» το πατριαρχικό σύστημα και την εξουσία, η οποία έδινε πτυχία κι εξασφάλιζε υψηλόμισθες κρατικές θέσεις και πρόσβαση στο «έπαθλο». Οι γυναίκες έβλεπαν «ψηλά» και οι άνδρες πάσχιζαν να εξασφαλίσουν τη «σούστα» τού Πανεπιστήμιου, για να «πηδάνε» ψηλά …Να «ανέβουν» κοινωνικά, ώστε να γίνουν «ορατοί» από τις γυναίκες. Μέρα και νύχτα μελετούσαν —με φως ή χωρίς—, για ν’ αποκτήσουν το πολυπόθητο εκείνο μέσον, το οποίο θα τους έκανε «ορατούς» στις γυναίκες. Η ανταμοιβή άμεση και θεαματική! …Ο ίδιος άνδρας, ο οποίος, λίγες ημέρες πριν την εισαγωγή του στο Πανεπιστήμιο ή τον διορισμό του σε μια κρατική θέση, ήταν «αόρατος» για τη γυναίκα και την οικογένειά της, μέσα σε μία στιγμή γινόταν «θεόρατος» γίγαντας …Γινόταν περίπτωση του τύπου: «πώς δεν τον βλέπαμε νωρίτερα;»! Έτσι κυριάρχησαν οι αστοί στη βιομηχανική περίοδο.

 Η Πατριαρχία είχε ρυθμίσει τα πάντα όπως τη βόλευαν, χωρίς καν να φαίνεται η πονηριά της. Δεν χρειαζόταν καν να προ­στατεύει τα «θεμέλιά» της, εφόσον κανένας δεν τα αντι­λαμβανόταν ως τέτοια. Αυτή, η οποία θεωρητικά αδικούσε τις γυναίκες, στηριζόταν στην προ­νομιακή μεταχείρισή τους …Στα «ψίχουλα» που δήθεν έδινε σ’ αυτές που αδικούσε. Όλα δήθεν για το «καλό» μας γίνονταν! …Όλα για να «βοηθήσουμε» τα κορίτσια μας να φύγουν από το σπίτι και να κάνουν οικογένεια! …Να καλύψουμε την «αδυναμία» τους! …Να βοηθήσουμε τις αδερφές μας και τις κόρες μας! Να μην μας μείνουν στα «ράφια» των αζήτητων! …Για λόγους «ισότητας» των δύο φύλων! Το ίδιο σύστημα, το οποίο στην πρώτη περίοδο —για το «καλό» των γυναικών— επέβαλε στις οικογένειες την αναγκαστική «προίκα» —για να βάλει «τακούνια» στις κόρες τους—, ήταν αυτό το οποίο και πάλι νομοθέτησε με τον ίδιο πονηρό τρόπο. Το ίδιο σύστημα, που —για να τις «βοηθήσει»— τούς έδινε «προίκα» μερικές κατσίκες, ήταν αυτό το οποίο στη συνέχεια τις ενθάρρυνε να σπου­δάσουν και να κάνουν καριέρες στους κρατικούς μηχανισμούς. Την αδυναμία των γυναικών ν’ ανταγωνι­στούν τους «λυσσασμένους» άντρες στην καριέρα την αντιμετώπισαν με τους κατάλληλους νόμους.

 

Όλοι οι νόμοι, οι οποίοι προβλέπουν ποσοστώσεις στις προσλήψεις, στις προα­γωγές και στις κατανομές των διευθύνσεων —είτε των κρατικών υπηρεσιών είτε των μεγάλων εται­ρειών— μεταξύ ανδρών και γυναικών αυτόν τον στόχο είχαν …Να εξασφα­λίσουν «τακούνια» σε κάποιες γυναίκες, οι οποίες από μόνες τους δεν θα μπορούσαν να τα έχουν …Τα υψηλότερα «τακούνια» για τις πιο φιλόδοξες και «πρεσβυωπικές» γυναίκες και τα χαμηλότερα για τις υπόλοιπες. Όλα για το «καλό» τους! …Για το «καλό» τής κοινωνίας! Για την «ισότητα» των δύο φύλων και τη χειραφέτηση της γυναίκας, η οποία επί αιώνες «αδικούνταν». Αντιλαμβα­νόμαστε λοιπόν ότι και ο γυναικείος φεμινισμός δεν είναι τόσο «αθώος» όπως εμφανίζεται και κάποιοι τον παρουσιάζουν. Ο φεμινισμός στην πραγματικότητα επιδοτήθηκε από την ίδια την Πατριαρχία! «Δοξάστηκε», γιατί δήθεν έφερνε «αποτελέσματα», τα οποία κάποιοι είχαν προαποφασίσει να τα δώσουν.

Με τον «τσαμπουκά» —και «κόντρα» δήθεν στο σύστημα εξουσίας— «έβαζε» τις γυναίκες στα εργοστάσια! …Τις έβαζε στα Πανεπιστήμια! …Τις διόριζε στον κρατικό μηχανισμό! …Τόσο πολύ «τσαμπουκά» είχαν οι φεμινίστριες …Τόσο πολύ «νικη­φό­ρες» ήταν απέναντι στην Πατριαρχία, η οποία πραγματικά έτριβε τα «χέρια» της με τη νέα επιτυχή παγίδευση των γυναικών. Γι’ αυτόν τον λόγο το έκανε αρχικά να φαίνεται δήθεν δύσκολο …Να φαίνεται πως ήταν γυναικείο «κατόρθωμα», γιατί δια­φο­ρετικά δεν θα «τσιμπούσαν» οι γυναίκες στην παγίδα. Εάν το ίδιο το σύστημα τις έστελνε για δουλειά μακριά από τα σπίτια τους, θα αντιστέκονταν …Δεν θα άφηναν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν μόνα τους στις αλάνες, για να εργάζονται οι ίδιες στα εργοστάσια χωρίς κάποιο ουσιαστικό κέρδος. Έπρεπε να παγιδευτούν και αυτό το νόημα είχε η «θεατρικού» τύπου αντίσταση της εξουσίας στη γυναικεία εργασία …Έπρεπε να νομίζουν ότι είχαν «πετύχει» μια νίκη είς βάρος τού συστήματος εξουσίας.

Αυτή —θα μπορούσαμε να πούμε— ήταν η πιο τέλεια από πλευράς λειτουργικότητας μορφή τής Πατριαρχίας. Η Πατριαρχία έλεγχε τα πάντα και οι άνθρωποι όχι μόνον δεν την πολεμούσαν, αλλά αντίθετα τη λάτρευαν. Όχι μόνον δεν έβλεπαν τις «παγίδες» της, αλλά νόμιζαν ότι αυτές τους ευνοούσαν κιόλας. Πλούσιοι και φτωχοί ήταν όλοι ευχαριστημένοι, γιατί νόμιζαν ότι έχουν φτιάξει ένα δίκαιο σύστημα, όπου όλοι είχαν τις ευκαιρίες τους. Οι γυναίκες λάτρευαν τα «τακούνια» των επιπλέον πριμοδοτήσεων όλων των ειδών και οι άντρες λάτρευαν τους «βατήρες» των Πανεπιστημίων, οι οποίοι τους έδιναν τη δυνατότητα —ανεξαρτήτως καταγωγής— να κερδίζουν «ύψος» ανεξέλεγκτα …Να φεύγουν από τα χωριά τους ή τις εργατουπόλεις τους και να «πηδάνε» όσο αντέχουν τα πόδια τους, για να «φαίνονται» ακόμα και στις πιο «πρεσβυωπικές» γυναίκες. Όλοι νόμιζαν ότι παίρνουν οργανωμένα κι εγγυημένα από το σύστημα όλα τα «εφόδια» για να ζήσουν όπως θα ήθελαν.

Οι ηγέτες τής Πατριαρχίας ήταν απόλυτα θωρακισμένοι …Ήταν πλέον —χωρίς καμία αμφισβήτηση— οι «φωτισμένοι» ποιμένες τής ανθρωπότητας. Όλα τα κρατικά συστήματα ήταν πανομοιότυπα μεταξύ τους και κυρίαρχοι όλων αυτών των συστημάτων ήταν οι «αλτικοί» άνδρες αστοί με τις μορφωμένες γυναίκες με τις «τακουνάρες»! Το σύστημα όχι μόνον δεν απειλούνταν από τους πιο «αλτικούς» άνδρες —και άρα τους πιο έξυπνους, ικανούς ή αδίστακτους—, αλλά είχε κατορθώσει και τους είχε κάνει συμμάχους του …Είχε κάνει πιστούς δούλους του τους πιο ισχυρούς ανθρώπους, είτε αυτοί ήταν άνδρες είτε ήταν γυναίκες. Το ίδιο το σύστημα της Πατριαρχίας «κατασκεύαζε» ακόμα και τους αντιπάλους του, «στήνοντας» το παιχνίδι …Στα δικά του Πανεπιστήμια, με τις δικές του γνώσεις «κατασκεύαζε» όλους τους δήθεν «επαναστάτες» και βέβαια τις «επαναστάτριες». Στη συνέχεια τους βόλευε όλους σε μια θέση εξουσίας ή σε κάποιο κρατικό πόστο και με αυτόν τον τζάμπα τρόπο όχι μόνον τους «ξεφορτώνοταν» ως εχθρούς, αλλά αντίθετα αποκτούσε εκπαιδευμένους «συμμάχους» να πολεμάνε απέναντι στους νέους «επαναστάτες», οι οποίοι θα έμπαιναν στα Πανεπιστήμια …Ο «βόθρος» τού μαρξισμού να είναι καλά, που έφτιαχνε «ανάπηρους» με τον τόνο!!!

Κάθε φορά που τα συστήματα αυτά και οι οικονομίες τους έρχονταν απέναντι στα γνωστά αδιέξοδα της Πατριαρχίας, κανένα πρόβλημα …Πόλεμος! …Όλοι στον πόλεμο! …Όλοι έτοιμοι για επιστράτευση να υπερασπιστούμε τα «επιτεύγματά» μας, άσχετα με το τι πραγματικά είναι αυτά και ποιοι μας τα «δάνεισαν» …Όλοι οι μαρξιστές στα πόστα τους! …Οι ίδιοι άνθρωποι, είτε ως εθνικοσοσιαλιστές —και άρα ως ΝΑΖΙ— είτε ως διεθνοσοσιαλιστές —και άρα ως κομμουνιστές—, αναλάμβαναν να ρυθμίσουν τα κοινωνικά προβλήματα με τη βία …Οι εργάτες γίνονταν στρατιώτες και οι αστοί γίνονταν αξιωματικοί απέναντι σε όμοιούς τους σ’ έναν τρομερό αλληλοσπαραγμό. Η Πατριαρχία πάλι στο απυρόβλητο! Το σύστημα θα «ξεφορτωνόταν» «στόματα» και όλα θα έμπαιναν ξανά σε ρυθμούς ανάπτυξης …Business as usual! …Θάβεις τους νεκρούς, δίνεις μερικούς τσίγκους για παράσημα στους αναπήρους και η ζωή συνεχίζεται! …«Δουλίτσα» να υπάρχει!

Έχοντας, μέσω του πολέμου, εξασφαλίσει την υπεραπαραίτητη «βαλβίδα ανακούφισης», το πατριαρχικό σύστημα εξουσίας δεν δίσταζε να πιέζει την κοινωνία όσο ήθελε …Κανένας κίνδυνος «έκρηξης» ή «κατάρρευσης», γιατί πάντα υπήρχε η «βαλβίδα» που θα «εκτόνωνε» την εσωτερική κοινωνική πίεση. Ακόμα κι αν ένας λαός ή ένα κράτος έβρισκε μια λύση, θα τον «εξόντωναν» οι άλλοι, οι οποίοι θα αισθάνονταν απειλή. Ο κόσμος τής Πατριαρχίας είχε γίνει ένας σκοτεινός Λαβύρινθος με όμοια «δωμάτια» και οι αφελείς ένοικοι αυτών των «δωματίων» ήταν ευχαριστημένοι και δεν άλλαζαν ποτέ τη λογική τους. Όταν η πατριαρχική οικονομία, λόγω των εγγενών «αναπηριών» της, δεν μπορούσε να τους ταΐζει, θα πολεμούσαν με τους γείτονές τους …Θα τους πολεμούσαν, γιατί θεωρούσαν ότι με τη νίκη τους απέναντι σ’ αυτούς θα έλυναν όλα τους τα προβλήματα. Είτε γιατί θα τους «ξεφορτώνονταν» ως ανταγωνιστές είτε γιατί ήταν πολύ πλούσιοι και θα τους λεηλατούσαν. Σε κάθε περίπτωση είχαν στο μυαλό τους ότι με τον πόλεμο θα έλυναν ως δια μαγείας όλα τους τα προβλήματα …Έτσι τους έλεγαν οι «φωτισμένοι» ηγέτες τους …και αυτό πίστευαν!
 Η δοκιμή είχε γίνει με τους δύο Παγκόσμιους Πολέ­μους, όπου οι λαοί διχά­στη­καν μεταξύ τους με εθνοϊδεολογικά κριτήρια και πολέμησαν μεταξύ τους με το απόλυτο πάθος …Τους πολέμους που ξεκί­νησαν από τους υποτί­θε­ται πιο ανεπτυγ­μένους και μορφωμένους λαούς και όχι από τους βάρβαρους και τους αγράμματους. Αυτοί οι «πολιτισμένοι» λαοί διχάστηκαν από τα ίδια αφεντικά, χωρίς να ξέρει κανένας τον λόγο που έγινε αυτή η τεράστια ανθρωποσφαγή! Διχάστηκαν οι λαοί απ’ αυτούς που «εμπνεύ­στη­καν» τον μαρξισμό και χρηματοδό­τησαν τόσο τον ναζισμό όσο και τον κομμουνισμό, για να επιβληθούν αυτά τα ιδεολογήματα ομοιόμορφα σε όλα τα κράτη τής σκληρής Πατριαρχίας. Διχάστηκαν από τους τοκογλύφους, οι οποίοι αρχικά πλήρωσαν τη δημιουργία τού μαρξισμού και στη συνέχεια θα «πουλούσαν» δάνεια για ν’ αποκα­τασταθούν οι καταστροφές τού πολέμου που αυτός ο μαρξισμός θα προκαλούσε. Αφού ολοκληρώθηκε αυτό το μακελειό, οι άνθρωποι, αντί να μετανοήσουν για το σφάλμα τους, ήταν ευτυχείς, γιατί νόμισαν ότι σώθηκαν, βρίσκοντας μάλιστα και «λύση» στα προβλήματά τους. Οι ίδιοι μαρξιστές, οι οποίοι τους είχαν βάλει στον πόλεμο, θ’ αναλάμβαναν να τους οδηγήσουν και στην ειρήνη. Οι ίδιοι «πωλητές» πολέμου έγιναν —επ’ αμοιβή— τα «περιστέρια» τής ειρήνης! Οι ίδιοι χρηματοδότες τού Χίτλερ και του Στάλιν έγιναν οι χρηματοδότες τής μεταπολεμικής ανάπτυξης του «ελεύθερου» κόσμου …Νέα γενιά «φωτισμένων» ηγετών ανέλαβε την ηγεσία των κρατών …Όλοι χαφιέδες τού πατριαρχικού συστήματος με σίγουρους μισθούς και μεγάλο «μπόι»! …«ΠΟΤΕ ξανά πόλεμος …μέχρι να ξαναχρειαστεί!».

Συνεχίζεται στο μέρος Ε'....




Πηγή: https://traianou.gr