του Chems Eddine Chitour
«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν». - Ζαν-Πωλ Σαρτρ (από το βιβλίο «Ο Διάβολος και ο Καλός ο Θεός»). ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ.
Έναν αιώνα μετά την συμφωνία του Sykes-Picot, η σύγκρουση στη Συρία αφορά τους ίδιους παίκτες με την προσθήκη των Ηνωμένες Πολιτειών, της Ρωσίας, της Κίνας... και του Ισραήλ.
Μια σύγκρουση που διαρκεί δεκαέξι μήνες και φέρεται να έχει κάνει χιλιάδες νεκρούς, σύμφωνα με τα λογιστικά που καταρτίζονται λεπτομερώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις χώρες της Δύσης, οι οποίες αποδίδουν ύπουλα τους θανάτους μόνο στα καθεστώς της Δαμασκού και όχι στους βαριά οπλισμένους από τους Δυτικούς αντάρτες με τα χρήματα των μικρών βασιλιάδων του Κόλπου.
Οι Χριστιανοί φοβούνται ότι θα χρησιμοποιηθούν ως μεταβλητές προσαρμογής σε μια σύγκρουση που τους ξεπερνά.
Αυτή η σύγκρουση, έναν αιώνα μετά την συμφωνία του Sykes-Picot, αφορά τους ίδιους παίκτες με την προσθήκη των Ηνωμένες Πολιτείων, της Ρωσίας και της Κίνας... και του Ισραήλ.
Τα λείψανα είναι πάντα τα ίδια, οι άραβες αδύναμοι, δειλοί ηγέτες οι οποίοι εξακολουθούν να σφάζονται για το μεγάλο καλό της αυτοκρατορίας και των υποτελών της.
Με αυτή τη φορά, ένα φρένο στην όρεξη της αυτοκρατορίας, από ασιατικές δυνάμεις που αναδύονται.
Τι συμβαίνει πραγματικά, και γιατί δεν πέφτει ο Άσαντ παρά τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις που παρουσιάζουν προσωπικότητες που αμόλησαν, τον στρατηγό Tlass, τον Σύρο πρεσβευτή στο Ιράκ ο οποίος κατέφυγε στο Κατάρ;...
Άλλος ένας γύρος διαπραγματεύσεων για ειρηνική διευθέτηση στη Συρία, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Μόσχα. Αυτή τη φορά, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας κάλεσε τον Πρόεδρο του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου (ΣΕΣ) Abdel Basset Sayda. Αλλά υπήρξε ελαχίστη προσέγγιση των θέσεων.
Από την άλλη πλευρά, ο διεθνής απεσταλμένος Κόφι Ανάν, ο οποίος συνεχίζει την περιοδεία του στο Ιράν, συναντήθηκε με τον Ασαντ στη Συρία για να προσπαθήσουν να βρούνε μια λύση για τη σύγκρουση στη χώρα. Ανακοίνωσε τη Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012 ότι ήρθε σε συμφωνία με τον πρόεδρο Μπασάρ αλ-Ασάντ για μια «προσέγγιση» που θα πρότεινε στους Σύρους αντάρτες.
Η δαιμονοποίηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης
Και αν η επαναλαμβανόμενη κάθε μέρα έκδοση από τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης δεν ήταν η σωστή;
Αυτή είναι σίγουρα η γνώμη του πολιτικολόγου επιστήμονα Gérard Chalian, στην εκπομπή «C dans l’air» της 14ης Ιουνίου 2012, στο κανάλι France 5: αυτό που λέει είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για τον κακό έναντι των καλών, και ότι η θέληση παρέμβασης και οι δισταγμοί των Δυτικών δεν συνδέονται αναγκαστικά με καθαρά ανθρωπιστικά συναισθήματα. Μας είπε ότι η παρέμβαση θα σήμαινε πολλές γεωπολιτικές συνέπειες. Για εκείνον, αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι πρώτιστα πολιτικό ζήτημα και όχι ανθρωπιστικό.
Στην πραγματικότητα επιδεινώθηκε η τεχνητή σύγκρουση σουνιτών / σιιτών με, από τη μια πλευρά για τους σουνίτες τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ και στην άλλη τους σιίτες, δηλαδή, τους Αλαουίτες που υποστηρίζονται από το Ιράν. Ο σκοπός της χειραγώγησης είναι να καταστρέψει το Ιράν και να περιορίσει την Χεζμπολάχ.
Θα δούμε παρακάτω ότι υπάρχει και το ενεργειακό επιχείρημα.
Η μαρτυρία μιας Γαλλίδας συζύγου ενός Γαλλοσύρου, ο οποίος ήταν στη Συρία από τις 19 Μαΐου έως τις 12 Ιουνίου 2012, είναι διαφωτιστική: «Ενώ η χώρα αυτή προσέφερε απόλυτη ασφάλεια, οι «Φίλοι της Συρίας» εξάπλωσαν τη βία. Στο Χαλέπι, ένοπλες συμμορίες εμφανίστηκαν κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2011: απαγωγές, λύτρα ... Μια πολύ προσοδοφόρα μαφία. Λάβαμε γνώση για πολλές ιστορίες απαγωγών, ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε στο Χαλέπι σχεδόν καθημερινά. Τα παιδιά συνήθισαν να τηλεφωνήσουν στους γονείς τους κατά την άφιξή τους και την αποχώρηση από το σχολείο. Οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί είναι οι στόχοι προτίμησης για αυτούς που πληρώνονται για να σκοτώσουν. Έτσι, ένας στρατιωτικός διοικητής 35 χρόνων πυροβολήθηκε δύο φορές στο κεφάλι ένα πρωί στις 8: 30 π.μ., ενώ αγόραζε ψωμί. Οι έμποροι κλείνουν τα μαγαζιά τους με εντολή ενόπλων ανδρών οι οποίοι τους απειλούν να κάψουν το μαγαζί τους. Έτσι, στις 2 Ιουνίου, στη Μεδίνα (παλιά σουκ) έκλεισαν τα πάντα. Τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν αυτή τη κατάσταση ως «γενική απεργία κατά του καθεστώτος». Στη διάρκεια διαδηλώσεων υπέρ του Μπασάρ, οπλοφόροι διεισδύσουν και αρχίζουν να πυροβολήσουν μόλις γίνεται πυκνό το πλήθος. Αυτά καταγράφονται και αποστέλλονται σε τηλεοπτικούς σταθμούς. Η εξουσία συμβουλεύει να μη γίνουν διαδηλώσεις υποστήριξης για την αποφυγή αυτών των σφαγών. Ο πληθυσμός, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τις απαγωγές, τις βόμβες, την ασφυξία του εμπορίου, αντιμετωπίζει δυσκολίες στην ανεύρεση καυσίμων, βενζίνης και αερίου. Δεν υπάρχει καμία έλλειψη στη Συρία, αλλά τα οχήματα μεταφοράς γίνονται στόχο επιθέσεων και πυρπολούνται στους δρόμους.
«Για εκείνους στο εξωτερικό που επιθυμούν να βοηθήσουν, είναι αδύνατο να μεταφέρουν χρήματα και αδύνατο να αναληφθούν επί τόπου (από λογαριασμό στη Γαλλία για παράδειγμα). Στη Δαμασκό, όλα μοιάζουν όπως πριν, ημέρα και νύκτα, παρά την απειλή των βομβών. Ωστόσο, πολλά ξενοδοχεία έχουν κλείσει, επειδή ο τουρισμός είναι ανύπαρκτος. Στη Χομς, μόνο μία γειτονιά παραμένει υπό τη κατοχή των ανταρτών. Οι κάτοικοι κατέφυγαν σε κοντινά χωριά, στις οικογένειες ή τους φίλους τους. Στους μεγάλους οδικούς άξονες, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (ΕΣΣ) κάνει ελέγχους και πυροβολεί κάθε παρόντα στρατιωτικό. (...)
Δεν υπάρχει εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, οι κοινότητες εξακολουθούν να ζουν σε αρμονία. Υπάρχουν πράξεις βαρβαρότητας και βίας από πλευρά μισθοφόρων και του ΕΣΣ κατά μειονοτήτων για να προκαλέσουν έναν εμφύλιο πόλεμο. (...)
Ο κ. Σαρκοζί δήλωσε, στην εποχή του, στο πατριάρχη των Μαρωνιτών που είχε έρθει να τον συναντήσει, ότι οι Χριστιανοί της Ανατολής έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για τους μουσουλμάνους και ότι το μέλλον τους ήταν στην Ευρώπη. Η Δύση εφαρμόζει το ίδιο σενάριο στη Συρία, από το Ιράκ και τη Λιβύη. (...) Η αντιπολίτευση στη Συρία συμμετέχει στην αλλαγή με νόμιμο τρόπο. Οι άνθρωποι είναι αηδιασμένοι από την έλλειψη αντικειμενικότητας των γαλλικών μέσων ενημέρωσης. Η μόνη πηγή, η Osdh, με έδρα το Λονδίνο, διοικείται από έναν μουσουλμάνο αδελφό, που μισθώνεται από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες».
Το ενεργειακό επιχείρημα
Ο καθηγητής Imad Fawzi Shueibi αναλύει τις αιτίες και τις συνέπειες της πρόσφατης θέσης της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η υποστήριξη της Μόσχας προς τη Δαμασκό δεν είναι μια στάση που κληρονόμησε από τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ενδελεχούς ανάλυσης της μεταβαλλόμενης παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων. Η σημερινή κρίση θα αποκρυσταλλώσει μια νέα διεθνή διαμόρφωση, η οποία από ένα μονοπολικό μοντέλο που προέκυψε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, σταδιακά θα μετακινηθεί σε άλλο τύπο συστήματος που παραμένει να καθοριστεί.
Αναπόφευκτα, αυτή η μετάβαση θα βυθίσει τον κόσμο σε μια περίοδο γεωπολιτικών αναταραχών.
Η επίθεση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η στρατιωτική επίθεση εναντίον της Συρίας είναι άμεσα συνδεδεμένες με το παγκόσμιο ανταγωνισμό για την ενέργεια, όπως εξήγησε ο καθηγητής Imad Shuebi: η Συρία είναι το κέντρο του πολέμου για το φυσικό αερίου στη Μέση Ανατολή. Με αυτό τον τρόπο, ο Imad Fawzi Shueibi αναλύει την τρέχουσα κατάσταση.
Γράφει:
«Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ρώσοι συνειδητοποίησαν ότι η κούρσα των εξοπλισμών τους είχε εξαντλήσει, ιδιαίτερα με την απουσία ενεργειακού εφοδιασμού που είναι απαραίτητος για κάθε βιομηχανική χώρα.
Αντιθέτως, οι ΗΠΑ μπόρεσαν να αναπτυχτούν και να αποφασίσουν σχετικά τη διεθνή πολιτική χωρίς μεγάλη δυσκολία λόγω της παρουσίας τους σε πετρελαϊκές περιοχές εδώ και δεκαετίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι Ρώσοι αποφάσισαν με τη σειρά τους να τοποθετηθούν στις πηγές ενέργειας, όσο το πετρέλαιο τόσο και το φυσικό αέριο. (...) Η Μόσχα ποντάρισε στο φυσικό αέριο, την παραγωγή του, τη μεταφορά του και στη εμπορευματοποίηση του σε μεγάλη κλίμακα. Η εκκίνηση δόθηκε το 1995, όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν εισήγαγε τη στρατηγική της Gazprom. (...) Είναι βέβαιο ότι τα σχέδια North Stream και South Stream θα κατατεθούν ενώπιον της Ιστορίας για την αξία και τους κόπους του Βλαντίμιρ Πούτιν να φέρει πίσω τη Ρωσία στη διεθνή σκηνή και να επηρεάσει την ευρωπαϊκή οικονομία, διότι η τελευταία θα εξαρτηθεί, για τις επόμενες δεκαετίες, από το φυσικό αερίου ως εναλλακτική λύση ή συμπλήρωμα του πετρελαίου, αλλά με σαφή προτεραιότητα για το φυσικό αέριο.
Από εκεί και πέρα, γινόταν επείγον για την Ουάσιγκτον να δημιουργήσει το ανταγωνιστικό σχέδιο Ναμπούκο, για να ανταγωνιστεί με τα ρωσικά σχέδια και για να ελπίζει να παίξει κάποιο ρόλο σε αυτό που θα καθορίσει τη στρατηγική και πολιτική για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Γεγονός είναι ότι το αέριο θα είναι η κύρια πηγή ενέργειας του εικοστού πρώτου αιώνα, τόσο ως εναλλακτική λύση για τα φθίνοντα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου, όσο και ως πηγή καθαρής ενέργειας. (...)
Η Μόσχα έσπευσε να εργαστεί σε δύο κύριες στρατηγικές: η πρώτη είναι η δημιουργία ενός μακροπρόθεσμου σινο-ρωσικού σχεδίου που βασίζεται στην οικονομική ανάπτυξη του Μπλοκ της Σαγκάης, η δεύτερη για τον έλεγχο των πηγών φυσικού αερίου.
Με αυτό τον τρόπο θεμελιώθηκαν οι βάσεις των σχεδίων South Stream και North Stream, ενώπιον του αμερικανικού σχεδίου Nabucco, που υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που στοχεύει το φυσικό αέριο από τη Μαύρη Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν. Ακολούθησε μεταξύ των δύο αυτών πρωτοβουλιών ένας στρατηγικός αγώνας για τον έλεγχο της Ευρώπης και των πόρων του φυσικού αερίου.
Το σχέδιο North Stream συνδέει τη Ρωσία απευθείας με τη Γερμανία, διερχόμενο από τη Βαλτική Θάλασσα μέχρι το Sassnitz και το Weinberg, παρακάμπτοντας τη Λευκορωσία.
Το σχέδιο South Stream ξεκινά στη Ρωσία, περνά μέσω της Μαύρης Θάλασσας στη Βουλγαρία και χωρίζεται ανάμεσα στην Ελλάδα και τη νότια Ιταλία από τη μία πλευρά, και την Ουγγαρία και την Αυστρία από την άλλη».
«Για τις ΗΠΑ, συνεχίζει ο καθηγητής Ιμάντ, το Nabucco ξεκινά από την Κεντρική Ασία και την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, περνά από τη Τουρκία και έπρεπε αρχικά να περάσει από την Ελλάδα, αλλά η ιδέα αυτή εγκαταλείφθηκε λόγω τουρκικής πίεσης. Αυτό το έργο, γράφει ο καθηγητής Imad, κωλυσιεργεί. Από εκεί και πέρα, γράφει, η μάχη του φυσικού αερίου γύρισε υπέρ του ρωσικού σχεδίου. Τον Ιούλιο του 2011, το Ιράν υπέγραψε διάφορες συμφωνίες για τη μεταφορά του δικού του φυσικού αερίου μέσω του Ιράκ και της Συρίας.
Ως εκ τούτου, από δω και στο εξής είναι η Συρία, η οποία έγινε το κύριο κέντρο περισυλλογής και αποθήκευσης, σε συνδυασμό με τα αποθέματα του Λιβάνου. Πρόκειται για ένα εντελώς νέο γεωγραφικό, στρατηγικό και ενεργειακό χώρο, που ανοίγει, που περιλαμβάνει το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και το Λίβανο.
Τα εμπόδια που υπέστη αυτό το σχέδιο για πάνω από ένα χρόνο δίνει μια περιγραφή του επίπεδου της έντασης του αγώνα που παίζεται για τον έλεγχο της Συρίας και του Λιβάνου.
Φωτίσει επίσης το ρόλο που διαδραματίσει η Γαλλία, η οποία θεωρεί την Ανατολική Μεσόγειο ως ιστορική σφαίρα επιρροής της, για να εξυπηρετήσει τα αιώνια συμφέροντά της, και όπου πρέπει να καλύψει την απουσία της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με άλλα λόγια, η Γαλλία θέλει να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στον κόσμο του φυσικού αερίου όπου απέκτησε ένα είδος «ασφάλειας για ασθένεια» στη Λιβύη και τώρα θέλει να αποκτήσει μια «ασφάλεια ζωής» μέσω της Συρίας και του Λιβάνου. (...)
Η προθυμία του συνασπισμού ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Γαλλία να τερματίσει με τα εμπόδια που αναδυθήκαν εναντίον των συμφερόντων τους στο φυσικό αερίου στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στη Συρία και το Λίβανο, βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί η σταθερότητα και η φιλικότητα του περιβάλλοντος, όταν πρόκειται για υποδομές και επενδύσεις για το φυσικό αέριο.
Η συριακή απάντηση ήταν να υπογράψει ένα συμβόλαιο για να μεταφέρει στο έδαφός της το ιρανικό φυσικό αέριο μέσω του Ιράκ. Και έτσι, είναι όντως στο συριακό και στο λιβανικό φυσικό αέριο, που εστιάζεται η μάχη».
«Επιπλέον, συνεχίζει ο καθηγητής Imad, η σινο-ρωσική συνεργασία στον ενεργειακό τομέα είναι ο κινητήρας της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο γιγάντων. Πρόκειται, σύμφωνα με τους ειδικούς, για την «βάση» του επαναλαμβανόμενου διπλού βέτο υπέρ της Συρίας. Παράλληλα, η Μόσχα δείχνει ευελιξία σχετικά με την τιμή του φυσικού αερίου, με την σκέψη να της επιτραπεί η πρόσβαση στην εξαιρετικά κερδοφόρα κινεζική αγορά. (...)
Ως εκ τούτου, οι ανησυχίες και των δύο χωρών σταυρώνονται κατά τη στιγμή που η Ουάσιγκτον επανενεργοποιεί την στρατηγική της στην Κεντρική Ασία, δηλαδή, στον Δρόμο του Μεταξιού. (...)
Αυτή η επισκόπηση των μηχανισμών του σημερινού διεθνούς αγώνα μας επιτρέπει να πάρουμε μια ιδέα από τη διαδικασία σχηματισμού της νέας διεθνούς τάξης που βασίζεται στην πάλη για τη στρατιωτική υπεροχή της οποίας ο ακρογωνιαίος λίθος είναι η ενέργεια, και καταρχήν το φυσικό αέριο.
Η «συριακή επανάσταση» των μέσων ενημέρωσης είναι μια μιντιατική οθόνη που κρύβει την δυτική στρατιωτική επέμβαση για την κατάκτηση του αέριου.
Όταν το Ισραήλ άρχισε την εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου το 2009, ήταν σαφές ότι όλη η Μεσογειακή Λεκάνη είχε μπει στο παιχνίδι και είτε ότι θα γινόταν επίθεση στη Συρία, είτε ολόκληρη η περιοχή θα μπορούσε να απολάμβανε την ειρήνη, αφού ο εικοστός πρώτος αιώνας υποτίθεται ότι είναι αυτός της καθαρής ενέργειας.
Σύμφωνα με το Ινστιτούτο για την Πολιτική στην Εγγύς Ανατολή της Ουάσιγκτον (Washington Institute for Near East Policy, WINEP, η δεξαμενή σκέψης του AIPAC), η λεκάνη της Μεσογείου περιέχει τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου του κόσμου και τα μεγαλύτερα από αυτά θα βρίσκονταν στη Συρία.
Η αποκάλυψη του μυστικού για το συριακό αέριο μας συνειδητοποιεί το τεράστιο μέγεθος του διακυβεύματος σχετικά με αυτό. Όποιος ελέγχει τη Συρία θα μπορούσε να ελέγχει τη Μέση Ανατολή».
Το θρησκευτικό επιχείρημα: σουνίτες vs σιίτες
Ένα άλλο επιχείρημα χαμηλής έντασης είναι η τεχνητή σύγκρουση σουνιτών-σιιτών. Η σύγκρουση στη Συρία έχει γίνει, γράφει ο Bernard Haykel, ειδικός για τη Μέση Ανατολή στο Πανεπιστήμιο του Princeton, ένας πόλεμος με πληρεξούσιο (proxy war) ανάμεσα στην Τεχεράνη και το Ριάντ. Για πολλά χρόνια, ο σαλαφισμός υπήρξε το κινητήριο διάνυσμα της Σαουδικής Αραβίας. Αλλά αυτό το ρεύμα δημιούργησε τέρατα, όπως την Αλ-Κάιντα, τα οποία στραφήκαν εναντίον του καθεστώτος των Αλ Σαούντ. Σήμερα, ο αντι-σιιτισμός και ο λόγος κατά του Ιράν χρησιμοποιούνται από τη μοναρχία για να ενωθούν οι Σαουδάραβες, Σουνίτες κατά 90%, γύρω από το καθεστώς. Αυτό θα μπορούσε επίσης να γίνει η νέα βάση για τις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έδειξε πως το σαουδικό καθεστώς προσπαθεί να βγάλει το φίδι από τη τρύπα στη μεγάλη αναταραχή της αραβικής άνοιξης».
Αλλά είναι η Συρία που βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής της Σαουδικής Αραβίας. Ο βασιλιάς δήλωσε κατά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Ανακάλεσε τον πρεσβευτή του από τη Δαμασκό. Οι Σαουδάραβες εκτιμούν ότι το Ιράν είναι σήμερα πραγματική απειλή για τη χώρα τους. Εκτιμούν ότι αν ανατραπεί ο Μπασάρ Αλ Άσαντ, θα είναι μια σοβαρή οπισθοδρόμηση για την επιρροή του Ιράν στην περιοχή. Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη ροή χρημάτων της Σαουδικής Αραβίας που προορίζονται για την ριζοσπαστικοποίηση των σουνιτών της Συρίας, όπως στο Λίβανο κατά την περίοδο 2006-2007, όταν επρόκειτο για την ριζοσπαστικοποίηση των τοπικών σουνιτών εναντίον της Χεζμπολάχ.
Το Ριάντ δεν θεωρεί πλέον ότι είναι κακή η αλλαγή στην περιοχή. «Τέλος, προσπαθεί να προωθήσει αυτή τη προσέγγιση στην Ουάσιγκτον».
Η Σαουδική Αραβία βρίσκεται υπό την στρατιωτική προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών», τελειώνει ο Bernard Haykel. «Αυτές οι δύο χώρες διατηρούν, επίσης, ισχυρές εμπορικές σχέσεις, κυριαρχούμενες από το πετρέλαιο και τις πωλήσεις όπλων».
Το αποτέλεσμα αυτής της ανομίας
Ποιοι είναι οι χαμένοι και ποιοι είναι οι νικητές;
Ο μεγάλος χαμένος είναι πρώτα απ 'όλα ο λαός της Συρίας που πληρώνει τη μεγάλη τιμή για έναν πόλεμο που είναι πέρα από αυτόν.
Γίνεται σαφές ότι το κλειδί για την οικονομική επιτυχία και για τη πολιτική κυριαρχία έγκειται κυρίως στον έλεγχο της ενέργειας του εικοστού πρώτου αιώνα: τον έλεγχο του φυσικού αέριου.
Και επειδή βρίσκεται στην καρδιά του πιο κολοσσιαίου αποθέματος φυσικού αερίου στον κόσμο, η Συρία βρίσκεται σε μια ενεργειακή τεκτονική πλάκα.
Μια νέα εποχή ξεκινά, αυτή των πολέμων της ενέργειας.
Ο μεγάλος νικητής σε όλες τις περιπτώσεις, είναι το Ισραήλ το οποίο πέτυχε -χωρίς να συμμετέχει- να αποδυναμωθούν οι αντίπαλοι του, το Ιράν, οι αραβικές χώρες που δεν μετράνε πια, και η Χεζμπολάχ.
Όπως θα έγινε κατανοητό, η ειρήνη στη Συρία δεν είναι για αύριο. Κρίμα!
Chems Eddine Chitour
«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν». - Ζαν-Πωλ Σαρτρ (από το βιβλίο «Ο Διάβολος και ο Καλός ο Θεός»). ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ.
Μια σύγκρουση που διαρκεί δεκαέξι μήνες και φέρεται να έχει κάνει χιλιάδες νεκρούς, σύμφωνα με τα λογιστικά που καταρτίζονται λεπτομερώς από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στις χώρες της Δύσης, οι οποίες αποδίδουν ύπουλα τους θανάτους μόνο στα καθεστώς της Δαμασκού και όχι στους βαριά οπλισμένους από τους Δυτικούς αντάρτες με τα χρήματα των μικρών βασιλιάδων του Κόλπου.
Οι Χριστιανοί φοβούνται ότι θα χρησιμοποιηθούν ως μεταβλητές προσαρμογής σε μια σύγκρουση που τους ξεπερνά.
Αυτή η σύγκρουση, έναν αιώνα μετά την συμφωνία του Sykes-Picot, αφορά τους ίδιους παίκτες με την προσθήκη των Ηνωμένες Πολιτείων, της Ρωσίας και της Κίνας... και του Ισραήλ.
Τα λείψανα είναι πάντα τα ίδια, οι άραβες αδύναμοι, δειλοί ηγέτες οι οποίοι εξακολουθούν να σφάζονται για το μεγάλο καλό της αυτοκρατορίας και των υποτελών της.
Με αυτή τη φορά, ένα φρένο στην όρεξη της αυτοκρατορίας, από ασιατικές δυνάμεις που αναδύονται.
Τι συμβαίνει πραγματικά, και γιατί δεν πέφτει ο Άσαντ παρά τις θριαμβευτικές ανακοινώσεις που παρουσιάζουν προσωπικότητες που αμόλησαν, τον στρατηγό Tlass, τον Σύρο πρεσβευτή στο Ιράκ ο οποίος κατέφυγε στο Κατάρ;...
Άλλος ένας γύρος διαπραγματεύσεων για ειρηνική διευθέτηση στη Συρία, πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Μόσχα. Αυτή τη φορά, το Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας κάλεσε τον Πρόεδρο του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου (ΣΕΣ) Abdel Basset Sayda. Αλλά υπήρξε ελαχίστη προσέγγιση των θέσεων.
Από την άλλη πλευρά, ο διεθνής απεσταλμένος Κόφι Ανάν, ο οποίος συνεχίζει την περιοδεία του στο Ιράν, συναντήθηκε με τον Ασαντ στη Συρία για να προσπαθήσουν να βρούνε μια λύση για τη σύγκρουση στη χώρα. Ανακοίνωσε τη Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012 ότι ήρθε σε συμφωνία με τον πρόεδρο Μπασάρ αλ-Ασάντ για μια «προσέγγιση» που θα πρότεινε στους Σύρους αντάρτες.
Η δαιμονοποίηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης
Και αν η επαναλαμβανόμενη κάθε μέρα έκδοση από τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης δεν ήταν η σωστή;
Αυτή είναι σίγουρα η γνώμη του πολιτικολόγου επιστήμονα Gérard Chalian, στην εκπομπή «C dans l’air» της 14ης Ιουνίου 2012, στο κανάλι France 5: αυτό που λέει είναι ότι δεν πρόκειται μόνο για τον κακό έναντι των καλών, και ότι η θέληση παρέμβασης και οι δισταγμοί των Δυτικών δεν συνδέονται αναγκαστικά με καθαρά ανθρωπιστικά συναισθήματα. Μας είπε ότι η παρέμβαση θα σήμαινε πολλές γεωπολιτικές συνέπειες. Για εκείνον, αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι πρώτιστα πολιτικό ζήτημα και όχι ανθρωπιστικό.
Στην πραγματικότητα επιδεινώθηκε η τεχνητή σύγκρουση σουνιτών / σιιτών με, από τη μια πλευρά για τους σουνίτες τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ και στην άλλη τους σιίτες, δηλαδή, τους Αλαουίτες που υποστηρίζονται από το Ιράν. Ο σκοπός της χειραγώγησης είναι να καταστρέψει το Ιράν και να περιορίσει την Χεζμπολάχ.
Θα δούμε παρακάτω ότι υπάρχει και το ενεργειακό επιχείρημα.
Η μαρτυρία μιας Γαλλίδας συζύγου ενός Γαλλοσύρου, ο οποίος ήταν στη Συρία από τις 19 Μαΐου έως τις 12 Ιουνίου 2012, είναι διαφωτιστική: «Ενώ η χώρα αυτή προσέφερε απόλυτη ασφάλεια, οι «Φίλοι της Συρίας» εξάπλωσαν τη βία. Στο Χαλέπι, ένοπλες συμμορίες εμφανίστηκαν κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2011: απαγωγές, λύτρα ... Μια πολύ προσοδοφόρα μαφία. Λάβαμε γνώση για πολλές ιστορίες απαγωγών, ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε στο Χαλέπι σχεδόν καθημερινά. Τα παιδιά συνήθισαν να τηλεφωνήσουν στους γονείς τους κατά την άφιξή τους και την αποχώρηση από το σχολείο. Οι στρατιωτικοί και οι αστυνομικοί είναι οι στόχοι προτίμησης για αυτούς που πληρώνονται για να σκοτώσουν. Έτσι, ένας στρατιωτικός διοικητής 35 χρόνων πυροβολήθηκε δύο φορές στο κεφάλι ένα πρωί στις 8: 30 π.μ., ενώ αγόραζε ψωμί. Οι έμποροι κλείνουν τα μαγαζιά τους με εντολή ενόπλων ανδρών οι οποίοι τους απειλούν να κάψουν το μαγαζί τους. Έτσι, στις 2 Ιουνίου, στη Μεδίνα (παλιά σουκ) έκλεισαν τα πάντα. Τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν αυτή τη κατάσταση ως «γενική απεργία κατά του καθεστώτος». Στη διάρκεια διαδηλώσεων υπέρ του Μπασάρ, οπλοφόροι διεισδύσουν και αρχίζουν να πυροβολήσουν μόλις γίνεται πυκνό το πλήθος. Αυτά καταγράφονται και αποστέλλονται σε τηλεοπτικούς σταθμούς. Η εξουσία συμβουλεύει να μη γίνουν διαδηλώσεις υποστήριξης για την αποφυγή αυτών των σφαγών. Ο πληθυσμός, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τις απαγωγές, τις βόμβες, την ασφυξία του εμπορίου, αντιμετωπίζει δυσκολίες στην ανεύρεση καυσίμων, βενζίνης και αερίου. Δεν υπάρχει καμία έλλειψη στη Συρία, αλλά τα οχήματα μεταφοράς γίνονται στόχο επιθέσεων και πυρπολούνται στους δρόμους.
«Για εκείνους στο εξωτερικό που επιθυμούν να βοηθήσουν, είναι αδύνατο να μεταφέρουν χρήματα και αδύνατο να αναληφθούν επί τόπου (από λογαριασμό στη Γαλλία για παράδειγμα). Στη Δαμασκό, όλα μοιάζουν όπως πριν, ημέρα και νύκτα, παρά την απειλή των βομβών. Ωστόσο, πολλά ξενοδοχεία έχουν κλείσει, επειδή ο τουρισμός είναι ανύπαρκτος. Στη Χομς, μόνο μία γειτονιά παραμένει υπό τη κατοχή των ανταρτών. Οι κάτοικοι κατέφυγαν σε κοντινά χωριά, στις οικογένειες ή τους φίλους τους. Στους μεγάλους οδικούς άξονες, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (ΕΣΣ) κάνει ελέγχους και πυροβολεί κάθε παρόντα στρατιωτικό. (...)
Δεν υπάρχει εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, οι κοινότητες εξακολουθούν να ζουν σε αρμονία. Υπάρχουν πράξεις βαρβαρότητας και βίας από πλευρά μισθοφόρων και του ΕΣΣ κατά μειονοτήτων για να προκαλέσουν έναν εμφύλιο πόλεμο. (...)
Ο κ. Σαρκοζί δήλωσε, στην εποχή του, στο πατριάρχη των Μαρωνιτών που είχε έρθει να τον συναντήσει, ότι οι Χριστιανοί της Ανατολής έπρεπε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για τους μουσουλμάνους και ότι το μέλλον τους ήταν στην Ευρώπη. Η Δύση εφαρμόζει το ίδιο σενάριο στη Συρία, από το Ιράκ και τη Λιβύη. (...) Η αντιπολίτευση στη Συρία συμμετέχει στην αλλαγή με νόμιμο τρόπο. Οι άνθρωποι είναι αηδιασμένοι από την έλλειψη αντικειμενικότητας των γαλλικών μέσων ενημέρωσης. Η μόνη πηγή, η Osdh, με έδρα το Λονδίνο, διοικείται από έναν μουσουλμάνο αδελφό, που μισθώνεται από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες».
Το ενεργειακό επιχείρημα
Ο καθηγητής Imad Fawzi Shueibi αναλύει τις αιτίες και τις συνέπειες της πρόσφατης θέσης της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η υποστήριξη της Μόσχας προς τη Δαμασκό δεν είναι μια στάση που κληρονόμησε από τον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά το αποτέλεσμα μιας ενδελεχούς ανάλυσης της μεταβαλλόμενης παγκόσμιας ισορροπίας δυνάμεων. Η σημερινή κρίση θα αποκρυσταλλώσει μια νέα διεθνή διαμόρφωση, η οποία από ένα μονοπολικό μοντέλο που προέκυψε από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, σταδιακά θα μετακινηθεί σε άλλο τύπο συστήματος που παραμένει να καθοριστεί.
Αναπόφευκτα, αυτή η μετάβαση θα βυθίσει τον κόσμο σε μια περίοδο γεωπολιτικών αναταραχών.
Η επίθεση των μέσων μαζικής ενημέρωσης και η στρατιωτική επίθεση εναντίον της Συρίας είναι άμεσα συνδεδεμένες με το παγκόσμιο ανταγωνισμό για την ενέργεια, όπως εξήγησε ο καθηγητής Imad Shuebi: η Συρία είναι το κέντρο του πολέμου για το φυσικό αερίου στη Μέση Ανατολή. Με αυτό τον τρόπο, ο Imad Fawzi Shueibi αναλύει την τρέχουσα κατάσταση.
Γράφει:
«Με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ρώσοι συνειδητοποίησαν ότι η κούρσα των εξοπλισμών τους είχε εξαντλήσει, ιδιαίτερα με την απουσία ενεργειακού εφοδιασμού που είναι απαραίτητος για κάθε βιομηχανική χώρα.
Αντιθέτως, οι ΗΠΑ μπόρεσαν να αναπτυχτούν και να αποφασίσουν σχετικά τη διεθνή πολιτική χωρίς μεγάλη δυσκολία λόγω της παρουσίας τους σε πετρελαϊκές περιοχές εδώ και δεκαετίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον οι Ρώσοι αποφάσισαν με τη σειρά τους να τοποθετηθούν στις πηγές ενέργειας, όσο το πετρέλαιο τόσο και το φυσικό αέριο. (...) Η Μόσχα ποντάρισε στο φυσικό αέριο, την παραγωγή του, τη μεταφορά του και στη εμπορευματοποίηση του σε μεγάλη κλίμακα. Η εκκίνηση δόθηκε το 1995, όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν εισήγαγε τη στρατηγική της Gazprom. (...) Είναι βέβαιο ότι τα σχέδια North Stream και South Stream θα κατατεθούν ενώπιον της Ιστορίας για την αξία και τους κόπους του Βλαντίμιρ Πούτιν να φέρει πίσω τη Ρωσία στη διεθνή σκηνή και να επηρεάσει την ευρωπαϊκή οικονομία, διότι η τελευταία θα εξαρτηθεί, για τις επόμενες δεκαετίες, από το φυσικό αερίου ως εναλλακτική λύση ή συμπλήρωμα του πετρελαίου, αλλά με σαφή προτεραιότητα για το φυσικό αέριο.
Από εκεί και πέρα, γινόταν επείγον για την Ουάσιγκτον να δημιουργήσει το ανταγωνιστικό σχέδιο Ναμπούκο, για να ανταγωνιστεί με τα ρωσικά σχέδια και για να ελπίζει να παίξει κάποιο ρόλο σε αυτό που θα καθορίσει τη στρατηγική και πολιτική για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Γεγονός είναι ότι το αέριο θα είναι η κύρια πηγή ενέργειας του εικοστού πρώτου αιώνα, τόσο ως εναλλακτική λύση για τα φθίνοντα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου, όσο και ως πηγή καθαρής ενέργειας. (...)
Η Μόσχα έσπευσε να εργαστεί σε δύο κύριες στρατηγικές: η πρώτη είναι η δημιουργία ενός μακροπρόθεσμου σινο-ρωσικού σχεδίου που βασίζεται στην οικονομική ανάπτυξη του Μπλοκ της Σαγκάης, η δεύτερη για τον έλεγχο των πηγών φυσικού αερίου.
Με αυτό τον τρόπο θεμελιώθηκαν οι βάσεις των σχεδίων South Stream και North Stream, ενώπιον του αμερικανικού σχεδίου Nabucco, που υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που στοχεύει το φυσικό αέριο από τη Μαύρη Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν. Ακολούθησε μεταξύ των δύο αυτών πρωτοβουλιών ένας στρατηγικός αγώνας για τον έλεγχο της Ευρώπης και των πόρων του φυσικού αερίου.
Το σχέδιο North Stream συνδέει τη Ρωσία απευθείας με τη Γερμανία, διερχόμενο από τη Βαλτική Θάλασσα μέχρι το Sassnitz και το Weinberg, παρακάμπτοντας τη Λευκορωσία.
Το σχέδιο South Stream ξεκινά στη Ρωσία, περνά μέσω της Μαύρης Θάλασσας στη Βουλγαρία και χωρίζεται ανάμεσα στην Ελλάδα και τη νότια Ιταλία από τη μία πλευρά, και την Ουγγαρία και την Αυστρία από την άλλη».
«Για τις ΗΠΑ, συνεχίζει ο καθηγητής Ιμάντ, το Nabucco ξεκινά από την Κεντρική Ασία και την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, περνά από τη Τουρκία και έπρεπε αρχικά να περάσει από την Ελλάδα, αλλά η ιδέα αυτή εγκαταλείφθηκε λόγω τουρκικής πίεσης. Αυτό το έργο, γράφει ο καθηγητής Imad, κωλυσιεργεί. Από εκεί και πέρα, γράφει, η μάχη του φυσικού αερίου γύρισε υπέρ του ρωσικού σχεδίου. Τον Ιούλιο του 2011, το Ιράν υπέγραψε διάφορες συμφωνίες για τη μεταφορά του δικού του φυσικού αερίου μέσω του Ιράκ και της Συρίας.
Ως εκ τούτου, από δω και στο εξής είναι η Συρία, η οποία έγινε το κύριο κέντρο περισυλλογής και αποθήκευσης, σε συνδυασμό με τα αποθέματα του Λιβάνου. Πρόκειται για ένα εντελώς νέο γεωγραφικό, στρατηγικό και ενεργειακό χώρο, που ανοίγει, που περιλαμβάνει το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και το Λίβανο.
Τα εμπόδια που υπέστη αυτό το σχέδιο για πάνω από ένα χρόνο δίνει μια περιγραφή του επίπεδου της έντασης του αγώνα που παίζεται για τον έλεγχο της Συρίας και του Λιβάνου.
Φωτίσει επίσης το ρόλο που διαδραματίσει η Γαλλία, η οποία θεωρεί την Ανατολική Μεσόγειο ως ιστορική σφαίρα επιρροής της, για να εξυπηρετήσει τα αιώνια συμφέροντά της, και όπου πρέπει να καλύψει την απουσία της από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με άλλα λόγια, η Γαλλία θέλει να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στον κόσμο του φυσικού αερίου όπου απέκτησε ένα είδος «ασφάλειας για ασθένεια» στη Λιβύη και τώρα θέλει να αποκτήσει μια «ασφάλεια ζωής» μέσω της Συρίας και του Λιβάνου. (...)
Η προθυμία του συνασπισμού ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-Γαλλία να τερματίσει με τα εμπόδια που αναδυθήκαν εναντίον των συμφερόντων τους στο φυσικό αερίου στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα στη Συρία και το Λίβανο, βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί η σταθερότητα και η φιλικότητα του περιβάλλοντος, όταν πρόκειται για υποδομές και επενδύσεις για το φυσικό αέριο.
Η συριακή απάντηση ήταν να υπογράψει ένα συμβόλαιο για να μεταφέρει στο έδαφός της το ιρανικό φυσικό αέριο μέσω του Ιράκ. Και έτσι, είναι όντως στο συριακό και στο λιβανικό φυσικό αέριο, που εστιάζεται η μάχη».
«Επιπλέον, συνεχίζει ο καθηγητής Imad, η σινο-ρωσική συνεργασία στον ενεργειακό τομέα είναι ο κινητήρας της στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο γιγάντων. Πρόκειται, σύμφωνα με τους ειδικούς, για την «βάση» του επαναλαμβανόμενου διπλού βέτο υπέρ της Συρίας. Παράλληλα, η Μόσχα δείχνει ευελιξία σχετικά με την τιμή του φυσικού αερίου, με την σκέψη να της επιτραπεί η πρόσβαση στην εξαιρετικά κερδοφόρα κινεζική αγορά. (...)
Ως εκ τούτου, οι ανησυχίες και των δύο χωρών σταυρώνονται κατά τη στιγμή που η Ουάσιγκτον επανενεργοποιεί την στρατηγική της στην Κεντρική Ασία, δηλαδή, στον Δρόμο του Μεταξιού. (...)
Αυτή η επισκόπηση των μηχανισμών του σημερινού διεθνούς αγώνα μας επιτρέπει να πάρουμε μια ιδέα από τη διαδικασία σχηματισμού της νέας διεθνούς τάξης που βασίζεται στην πάλη για τη στρατιωτική υπεροχή της οποίας ο ακρογωνιαίος λίθος είναι η ενέργεια, και καταρχήν το φυσικό αέριο.
Η «συριακή επανάσταση» των μέσων ενημέρωσης είναι μια μιντιατική οθόνη που κρύβει την δυτική στρατιωτική επέμβαση για την κατάκτηση του αέριου.
Όταν το Ισραήλ άρχισε την εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου το 2009, ήταν σαφές ότι όλη η Μεσογειακή Λεκάνη είχε μπει στο παιχνίδι και είτε ότι θα γινόταν επίθεση στη Συρία, είτε ολόκληρη η περιοχή θα μπορούσε να απολάμβανε την ειρήνη, αφού ο εικοστός πρώτος αιώνας υποτίθεται ότι είναι αυτός της καθαρής ενέργειας.
Σύμφωνα με το Ινστιτούτο για την Πολιτική στην Εγγύς Ανατολή της Ουάσιγκτον (Washington Institute for Near East Policy, WINEP, η δεξαμενή σκέψης του AIPAC), η λεκάνη της Μεσογείου περιέχει τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου του κόσμου και τα μεγαλύτερα από αυτά θα βρίσκονταν στη Συρία.
Η αποκάλυψη του μυστικού για το συριακό αέριο μας συνειδητοποιεί το τεράστιο μέγεθος του διακυβεύματος σχετικά με αυτό. Όποιος ελέγχει τη Συρία θα μπορούσε να ελέγχει τη Μέση Ανατολή».
Το θρησκευτικό επιχείρημα: σουνίτες vs σιίτες
Ένα άλλο επιχείρημα χαμηλής έντασης είναι η τεχνητή σύγκρουση σουνιτών-σιιτών. Η σύγκρουση στη Συρία έχει γίνει, γράφει ο Bernard Haykel, ειδικός για τη Μέση Ανατολή στο Πανεπιστήμιο του Princeton, ένας πόλεμος με πληρεξούσιο (proxy war) ανάμεσα στην Τεχεράνη και το Ριάντ. Για πολλά χρόνια, ο σαλαφισμός υπήρξε το κινητήριο διάνυσμα της Σαουδικής Αραβίας. Αλλά αυτό το ρεύμα δημιούργησε τέρατα, όπως την Αλ-Κάιντα, τα οποία στραφήκαν εναντίον του καθεστώτος των Αλ Σαούντ. Σήμερα, ο αντι-σιιτισμός και ο λόγος κατά του Ιράν χρησιμοποιούνται από τη μοναρχία για να ενωθούν οι Σαουδάραβες, Σουνίτες κατά 90%, γύρω από το καθεστώς. Αυτό θα μπορούσε επίσης να γίνει η νέα βάση για τις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έδειξε πως το σαουδικό καθεστώς προσπαθεί να βγάλει το φίδι από τη τρύπα στη μεγάλη αναταραχή της αραβικής άνοιξης».
Αλλά είναι η Συρία που βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής της Σαουδικής Αραβίας. Ο βασιλιάς δήλωσε κατά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Ανακάλεσε τον πρεσβευτή του από τη Δαμασκό. Οι Σαουδάραβες εκτιμούν ότι το Ιράν είναι σήμερα πραγματική απειλή για τη χώρα τους. Εκτιμούν ότι αν ανατραπεί ο Μπασάρ Αλ Άσαντ, θα είναι μια σοβαρή οπισθοδρόμηση για την επιρροή του Ιράν στην περιοχή. Υπάρχει λοιπόν μια μεγάλη ροή χρημάτων της Σαουδικής Αραβίας που προορίζονται για την ριζοσπαστικοποίηση των σουνιτών της Συρίας, όπως στο Λίβανο κατά την περίοδο 2006-2007, όταν επρόκειτο για την ριζοσπαστικοποίηση των τοπικών σουνιτών εναντίον της Χεζμπολάχ.
Το Ριάντ δεν θεωρεί πλέον ότι είναι κακή η αλλαγή στην περιοχή. «Τέλος, προσπαθεί να προωθήσει αυτή τη προσέγγιση στην Ουάσιγκτον».
Η Σαουδική Αραβία βρίσκεται υπό την στρατιωτική προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών», τελειώνει ο Bernard Haykel. «Αυτές οι δύο χώρες διατηρούν, επίσης, ισχυρές εμπορικές σχέσεις, κυριαρχούμενες από το πετρέλαιο και τις πωλήσεις όπλων».
Το αποτέλεσμα αυτής της ανομίας
Ποιοι είναι οι χαμένοι και ποιοι είναι οι νικητές;
Ο μεγάλος χαμένος είναι πρώτα απ 'όλα ο λαός της Συρίας που πληρώνει τη μεγάλη τιμή για έναν πόλεμο που είναι πέρα από αυτόν.
Γίνεται σαφές ότι το κλειδί για την οικονομική επιτυχία και για τη πολιτική κυριαρχία έγκειται κυρίως στον έλεγχο της ενέργειας του εικοστού πρώτου αιώνα: τον έλεγχο του φυσικού αέριου.
Και επειδή βρίσκεται στην καρδιά του πιο κολοσσιαίου αποθέματος φυσικού αερίου στον κόσμο, η Συρία βρίσκεται σε μια ενεργειακή τεκτονική πλάκα.
Μια νέα εποχή ξεκινά, αυτή των πολέμων της ενέργειας.
Ο μεγάλος νικητής σε όλες τις περιπτώσεις, είναι το Ισραήλ το οποίο πέτυχε -χωρίς να συμμετέχει- να αποδυναμωθούν οι αντίπαλοι του, το Ιράν, οι αραβικές χώρες που δεν μετράνε πια, και η Χεζμπολάχ.
Όπως θα έγινε κατανοητό, η ειρήνη στη Συρία δεν είναι για αύριο. Κρίμα!
Chems Eddine Chitour
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.