Ο νεκρός Κων/νος, σηματοδοτεί το τέλος του Ψευτορωμαίϊκου και την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ της Βασιλείας στην Ελλάδα!

 

Όσο θυμάμαι από τη ζωή μου, οι σύγχρονοι βασιλείς δεν μου προκαλούσαν ποτέ θετικά συναισθήματα. Ούτε μία φορά. Η υπέρμετρη χλιδή, τα πρωτόκολλα, αυτή η υποκρισία αν θέλετε, η οποία έβγαινε μέσα από τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπινων «πλακώνων» που χαμογελούν σαν κακοστημένοι ηθοποιοί χαιρετώντας το – όποιο – κοινό που τους ζητωκραυγάζει, μου προκαλούσε και εξακολουθεί να μου προκαλεί μάλλον αηδία ή καμμιά φορά και ειρωνικά χαμόγελα, όχι τόσο για το «στημένο» της υπόθεσης, όσο για την τάση τους στο να υποτιμούν τους «υπηκόους» τους. Και γενικότερα, όλη αυτή η κακόγουστη «παράσταση», που έχει τις ρίζες της στους περίφημους «θριάμβους» των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, ενεργοποιούσε σε μένα πάντα την τάση της ειρωνίας για όλους αυτούς που προσπαθούν ακόμη και σήμερα, με αστείους σοβαροφανείς τρόπους στο να επιδείξουν την απολυτοσύνη του τίποτα της οντότητας τους.

Γράφει ο
Πύρινος Λόγιος

Ωστόσο, ως Ιστορικός, οφείλω να ομολογήσω πως η βασιλεία ειδικότερα για εμάς τους Έλληνες, υπήρξε ως ένας απόλυτα ενωτικός κρίκος. Και όχι μόνο αυτό. Η παρουσία ενός ικανού και θαρραλέου βασιλέα, λειτουργούσε καταλυτικά στο να μεγαλουργήσει ο ελληνισμός. Τα παραδείγματα του κράτους του Μ. Αλεξάνδρου και του Ανατολικού Ελληνικού Ρωμαϊκού Κράτους, γνωστό ως Βυζάντιο, το οποίο επέζησε ως αυτοκρατορία για πάνω από από μια χιλιετηρίδα, αποτελούν μια τρανή απόδειξη των λεγομένων μου.

Παρά το γεγονός ότι εμείς, ως ο μοναδικός λαός που έχει την έννοια της ελευθερίας έμφυτη στο DNA του, εφηύραμε το πλέον σήμερα διαδεδομένο πολίτευμα της Δημοκρατίας, εν τούτοις αυτό καθ’ αυτό το πολίτευμα σπάνια υπήρξε ως θρυαλλίδα πραγματικής προόδου.

Αν εξαιρέσει κανείς ίσως την περίοδο του Περικλέους η οποία ονομάστηκε και «Χρυσούς Αιών» λόγω της απίστευτης άνθισης των γραμμάτων και των τεχνών, που και πάλι αυτή η περίοδος παρά την μεγάλη άνθιση του πνεύματος δεν ήταν ικανή στο να δώσει και την πρωτοκαθεδρία της πόλης των Αθηνών έναντι της Σπάρτης, ποτέ άλλοτε τόσο η λαϊκή, όσο και – κυρίως – η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, δεν κατόρθωσε να προσδώσει δυναμική στις επιδιώξεις του Ελληνισμού. Επί της ουσίας, η Δημοκρατία – όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από το αγγλοσαξωνικό πρότυπο ανά τους αιώνες μετά την Αναγέννηση στην Ευρώπη – μάλλον τον ζήμιωσε και κάποιες φορές υπήρξε και μοιραία για το Γένος. Μόνο την περίοδο 1910-1922 να μελετήσει κανείς που είναι και σχετικά πρόσφατη, θα αντιληφθεί πολλά περισσότερα απ’ ό,τι αναφέρω εδώ. Πόσω δε μάλλον η περίπτωση της βδελυρής Μεταπολίτευσης, γνωστής και ως “Ψευτορωμαίϊκο”, που ισοπέδωσε κάθε έννοια ελληνισμού, κάθε έννοια πατριωτισμού, κάθε έννοια ηθικής υπόστασης…

Στην Αρχαιότητα, στον ελλαδικό χώρο, υπήρχαν οι πόλεις-κράτη, οι οποίες και αναδείκνυαν το πνεύμα της ελευθερίας για τους πολίτες. Παρά το γεγονός ότι υπήρξε διακύμανση των πολιτευμάτων ανά τους αιώνες (πέρασμα από την βασιλεία στην αριστοκρατία, την τυραννία και τέλος σε μια μορφή δημοκρατίας), ποτέ ο ελληνισμός δεν λειτούργησε ως μια ενιαία εθνοτική οντότητα. Κι αυτό οφείλονταν κυρίως στην διαφορετικότητα του χαρακτήρα των ελληνικών φύλων. Οι Δωριείς για παράδειγμα, αισθανόταν τους Αχαιούς ως ανταγωνιστές και ενίοτε ως εχθρούς. Οι Μακεδόνες, αν και Δωριείς οι ίδιοι στην καταγωγή, θεωρούσαν εχθρούς την Αθήνα και τη Σπάρτη. Και πάει λέγοντας.

Η πρώτη φορά κατά την οποία η Ελλάδα ενώθηκε κάτω από το σκήπτρο ενός βασιλέα, του Αλεξάνδρου του Γ’ της Μακεδονίας ή πιο γνωστού ως Μεγάλου Αλεξάνδρου, ήταν και εκείνη που ο Ελληνισμός έγινε παγκόσμιος. Κι αυτό αποδεικνύει περιτράνως ότι ο δυναμισμός ενός λαού, ο οποίος και διακατέχεται από το πνεύμα της ελευθερίας ανέκαθεν, εάν ενωθεί και παραμεριστούν οι όποιες διαφορές μεταξύ των φυλών, απλά μεγαλουργεί. Και ο καταλύτης αυτού του αποτελέσματος, ήταν η μοναρχία. Ο ικανός μονάρχης, ο οποίος θα έπρεπε να είναι εκτός από ικανός στρατηλάτης, και ικανός πολιτικός άνδρας με υψηλό ανάστημα.
Οι Βασιλείς της νεότερης Ελλάδας

Σε αυτό το κομμάτι που θα αναλύσω, μοιραία θα στενοχωρήσω κάποιους. Διότι το κομμάτι αυτό της νεότερης Ελλάδας, του κράτους δηλαδή που δημιουργήθηκε από τους Άγγλο-Γάλλους και τους Ρώσους, συνοδεύεται από πολιτικές εμπάθειες που δίχαζαν τον λαό και μοιραία δημιούργησαν και τις ως σήμερα πολιτικοκοινωνικές τάσεις. Κάποιοι από τους βασιλείς ευθύνονται γι’ αυτό, κάποιοι όχι. Ο μακροβιότερος μονάρχης της νέας Ελλάδας και ο πλέον ικανότατος βασιλεύς, υπήρξε αναμφίβολα ο Γεώργιος ο Α’, ο οποίος αντικατέστησε τον καθολικά ανίκανο Όθωνα, ο οποίος με τη σειρά του αισθανόταν ως «ξένο σώμα» προς τη χώρα που κυβερνούσε. Ουσιαστικά υπό την βασιλεία του, τη χώρα κυβερνούσαν οι Αντιβασιλείς Αρμανσμπεργκ και Έϊντεν μαζί με τη βασίλισσα Αμαλία κι ο Όθων (Otto von Wittelsbach) απλώς…προήδρευε.

Το …κακό με τους βασιλείς της Ελλάδας, ήταν ότι…δεν ήσαν Έλληνες στη καταγωγή ή στο Γένος! Προσπάθησαν όμως να γίνουν και θα τα κατάφερναν στο τέλος, αν δεν…ανακατευόταν ο ξένος παράγοντας και κυρίως οι Άγγλο-Γάλλοι και οι Γερμανοί, οι οποίοι και θεωρούσαν την Ελλάδα ως προτεκτοράτο τους. Κυρίως όμως, δεν ήθελαν επ’ ουδενί τρόπω να δουν την Ελλάδα…αυτοκρατορία ως συνέχεια του βυζαντινού της μεγαλείου και ο γηγενής βασιλιάς θα είχε κάθε λόγο να το επιχειρήσει, αν είχε ασφαλώς και τον λαό με το μέρος του.

Ο Γεώργιος ο Α’, προερχόμενος από την παλαιά δανέζικη δυναστεία πριγκίπων και βασιλέων του Όλντενμπουργκ που καταγόταν από την πόλη Γκλύξμπουργκ, υπήρξε ένας συνετός σε γενικές γραμμές θα έλεγα, μονάρχης. Επί των ημερών του εξ’ άλλου, αποκαταστάθηκε η ανωμαλία που είχαν δημιουργήσει οι προτεστάντες του Όθωνα και του συρφετού του όσον αφορούσε το εκκλησιαστικό ζήτημα της Ελλάδας και η απόσχιση της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει τώρα και στην Ουκρανία, όπου ο στόχος των Αγγλοσαξώνων είναι να αποσχιστεί τελείως θρησκευτικά από το Πατριαρχείο Μόσχας και με τον Ζελένσκι να καταδιώκει τους ορθόδοξους προσκείμενους στη Μόσχα ιερείς και επισκόπους, διορίζοντας άλλους οι οποίοι δεν είναι καν χειροτονημένοι. Ακριβώς το ίδιο σκηνικό προσπαθούν να κάνουν και εκεί.

Επίσης, επί των ημερών του Γεωργίου Α’, η Ελλάδα επεκτάθηκε εδαφικά με την προσθήκη των Ιονίων Νήσων (συνθήκη του Λονδίνου, Μάϊος 1864) και με την προσάρτηση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου – όχι όλης, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της (Συνθήκη της Κων/πολης, Ιούλιος 1881). Εκεί που απέτυχε ο Γεώργιος, ήταν η οικονομική πολιτική που εφάρμοζαν οι κυβερνήσεις των συντηρητικών και που εκείνος ενέκρινε και που στο τέλος την ευθύνη χρεώθηκε η κυβέρνηση Τρικούπη κάνοντας τεράστια λάθη με μεγαλύτερο την διώρυγα της Κορίνθου, λάθη που οδήγησαν τη χώρα στην πρώτη της χρεωκοπία στις αρχές της δεκαετίας του 1890 και η οποία παραλίγο να γίνει μοιραία και ισοπεδωτική. Και ευθύνεται γι αυτό ο βασιλιάς, διότι επέτρεπε στις κυβερνήσεις να δανείζονται αφειδώς ενώ θα μπορούσε να τις αποτρέψει, με αποτέλεσμα η χώρα να καταστεί υποχείριο των Λονδρέζων τραπεζιτών.

Αξιοσημείωτα στοιχεία για τον Γεώργιο τον Α’ είναι:

1) Οι δυνατοί δεσμοί που είχε με τη Ρωσία λόγω του γάμου της αδελφής του Μαρίας Ντάγκμαρ (αργότερα Φιοντόροβνα) με τον τσάρο της Ρωσίας Αλεξάνδρου του Γ’ αλλά καί με το… Βυζάντιο(!), λόγω της ίδιας της γυναίκας του Όλγας Κωνσταντίνοβνα, κόρης του Μεγάλου Δούκα της Ρωσίας Κων/νου Νικολάγιεβιτς, η οποία και ήταν απ’ ευθείας απόγονη της βυζαντινής βασιλικής οικογένειας των Αγγέλων, μέσω της Ευφροσύνης Δούκαινας-Καματήραινας, συζύγου του Αλεξίου Β’ Κομνηνού. Αυτοί οι δεσμοί που καλλιέργησε με τους Ρώσους, είχαν ως προϊόν την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας και της Ηπείρου ως δωρεά των Ρώσων προς την Ελλάδα του Γεωργίου Α’, απόρροια της νίκης της Ρωσίας στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878 και τη Συνθήκη του Αγ. Στεφάνου που ακολούθησε. Τα εδάφη αυτά δόθηκαν στην Ελλάδα ως δώρο της Ρωσίας, μιας και ο πόλεμος αυτός έγινε επειδή οι Τούρκοι παραβίαζαν (ως συνήθως) την προηγούμενη συνθήκη των Παρισίων μη δίδοντας τα υποσχόμενα ίσα δικαιώματα στους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και

2) Η προνόηση του στο να αυτοχαρακτηριστεί ως «Βασιλέας των Ελλήνων» και όχι της Ελλάδας (σημαντικότατη η διαφορά), προκαλώντας έτσι αφ’ ενός την μήνιν του Σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ και αφ’ ετέρου των ίδιων των Άγγλων, οι οποίοι στο άκουσμα της είδησης αυτής αναπήδησαν τρομαγμένοι, επειδή η έννοια που απορρέει από αυτόν τον χαρακτηρισμό, υπονοεί τον ελληνικό οικουμενισμό και όχι απλά μια χώρα με τα στενά της όρια. Ο Γεώργιος το γνώριζε αυτό και ηθελημένα προχώρησε στην καταχώρηση του τίτλου. Ήταν η πρώτη φορά όπου ένας ανώτατος άρχων της Ελλάδος, οικουμενοποιεί την απήχηση του σε όλον τον απανταχού Ελληνισμό και αυτοχρίζεται ως προστάτης του. Αυτό, ουδέποτε το χώνεψαν οι Αγγλο-Γάλλοι και φάνηκε εν τοις πράγματι κυρίως στην δεκαετία 1912-1922.

Ο επόμενος σημαντικός βασιλέας, ήταν ο Κων/νος ο Α’, γιός του Γεωργίου του Α’, ο οποίος τον διαδέχτηκε στο θρόνο μετά τη δολοφονία του. Σημαντικός, διότι υπήρξε πρωταγωνιστής των γεγονότων στη δύσκολη δεκαετία 1912-1922 αλλά ήταν συνάμα και ο πιο αντιφατικός. Ως στρατιωτικός ήταν ικανότατος, αν και σε μερικές στιγμές υπήρξε άτολμος, όπως στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, κατά την οποία δίσταζε να μπεί στη πόλη, φοβούμενος ενέδρα των Τούρκων κι αν δεν δεχόταν την ασφυκτικότατη πίεση του πρωθυπουργού Βενιζέλου στο να μπεί άμεσα, ίσως σήμερα η Θεσσαλονίκη να μην ανήκε στην Ελλάδα. Ως πολιτικός όμως, ήταν καταστροφικός. Η στάση που κράτησε από το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων έως και την Μικρασιατική Καταστροφή, χαρακτηρίζεται επιεικώς…καταστροφική. Επί της ουσίας, ποτέ δεν είχε καταφέρει να αποτινάξει τον γερμανικό (πρωσικό) μανδύα από πάνω του και οι αμφιταλαντεύσεις του μεταξύ καιζερικής Γερμανίας και Ελλάδας αφ’ ενός και αφ’ ετέρου η ανεξήγητη επιμονή του στην ουδετερότητα της Ελλάδας στον Α’ ΠΠ ενώ δεν υπήρχε από ένα σημείο και μετά λόγος αποδοχής της, του στοίχισε όχι μόνο τον θρόνο, αλλά και την ίδια την υπόσταση του ως βασιλέα των Ελλήνων.

Κάποιοι ιστορικοί αποδίδουν όλο αυτό το μπάχαλο που οδήγησε στον περίφημο Εθνικό Διχασμό (1915) στον Ελ. Βενιζέλο. Δεν είναι όμως έτσι ή μάλλον, δεν είναι ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι. Οι ευθύνες είναι απόλυτα μοιρασμένες μεταξύ των πρωθυπουργών Βενιζέλου και Γούναρη και φυσικά του Βασιλέα Κων/νου του Α’, μέχρι που ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να κάνει νέα κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη για να μπορεί να διαπραγματεύεται από εκεί την συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ ΠΠ και γι’ αυτόν τον λόγο αποκαλούσε την κυβέρνηση των Αθηνών ως «Κράτος της Αθήνας», κάτι το οποίο τελικά ίσχυε πραγματικά, μιας και οι κυβερνήσεις από την λήξη του Β’ ΠΠ και μετέπειτα, είχαν ως επίκεντρο την Αθήνα μόνο και όχι όλη την Ελλάδα. Και αυτό το βλέπουμε και το ζούμε σήμερα σε ακόμη πιο χειρότερη φάση.

Σε καμμιά περίπτωση δεν επιθυμώ να εξωρραΐσω τον Βενιζέλο. Αντιθέτως, έχω πολλά ράμματα για τη γούνα του. Ο ρόλος όμως του Ιστορικού δεν είναι στο να ρίχνει βάρη στον έναν και να εξωρραΐζει τον άλλον για λόγους πολιτικούς ή ιδεολογικούς, όπως πράττουν πολλοί, είτε δεξιοί είτε αριστεροί ή κεντρώοι. Ο ρόλος του Ιστορικού είναι να στέκεται απέναντι στα γεγονότα και όχι μεροληπτικά και με ιδεολογικό πρόσημο. Η Ιστορία είναι επιστήμη, όχι το εργαλείο του εκάστοτε τυχοδιώκτη ή τυχάρπαστου. Και εγώ προσωπικά, έμαθα να αποδίδω «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και αυτό πράττω ανέκαθεν.

Αυτή που έχασε από όλη αυτή την ιστορία, ήταν μόνο η πατρίδα και ο λαός της και κανείς άλλος. Και η βασιλεία στη συγκεκριμένη περίπτωση, είχε βαρύτατη ευθύνη.

Οι υπόλοιποι βασιλείς της Ελλάδας είχαν – σχεδόν – συμβολικό ρόλο εκτός από έναν. Τον Γεώργιο τον Β’.

Ο Γεώργιος ο Β’, πρωτότοκος γιός του Κων/νου του Β’ και διάδοχος του, υπήρξε η δραματική μορφή στην ιστορία της Βασιλείας στην Ελλάδα. Έτυχε να πάρει τον θρόνο μέσα στο χάος που δημιούργησε η Μικρασιατική Καταστροφή, καθαιρέθηκε λίγο μετά από την Επαναστατική Επιτροπή του κινήματος του Πλαστήρα (Σεπτέμβριος του 1922) και επανήλθε στο θρόνο μετά το Δημοψήφισμα του 1935 που διενεργήθηκε από την – δικατορική – κυβέρνηση Κονδύλη με σχεδόν καθολική επικράτηση του «Βασιλευομένη Δημοκρατία». Εδώ είναι λίγο συγκεχυμένα τα γεγονότα. Οι βενιζελικοί επειδή δεν υποστήριξαν την κίνηση Κονδύλη και αποχώρησαν από το δημοψήφισμα, το κατήγγειλαν ως νόθο όποιο αποτέλεσμα και να έβγαινε. Παρ’ όλες όμως αυτές τις μακιαβελλικές κινήσεις των φιλελευθέρων βενιζελικών (ο Βενιζέλος άλλως τε ήταν ο πρώτος διδάξας σ’ αυτά) ο κουρασμένος πλέον ελληνικός λαός από τις αποτυχίες και τα τραγικά λάθη της λεγόμενης «Β’ Ελληνικής Δημοκρατίας», επιθυμούσε πλέον την πολιτική σταθερότητα κάτω από έναν μονάρχη και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Γεώργιο τον Β’. Και υπερψήφισε την «Βασιλευομένη Δημοκρατία».

Όταν ο «αιώνιος εχθρός» των βενιζελικών Ιωάννης Μεταξάς ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας μέσω της κίνησης της 4ης Αυγούστου 1936, ο Γεώργιος τον στήριξε, γνωρίζοντας τόσο τον χαρακτήρα του, όσο και την παθολογική αγάπη που είχε για την πατρίδα του. Και δεν έκανε λάθος σε αυτό. Η αγαστή συνεργασία άλλως τε βασιλέως και κυβερνήτη, έφερε σημαντικά αποτελέσματα τόσο στην καθημαγμένη οικονομία και την εσωτερική πολιτική γενικότερα, όσο και στην προετοιμασία της Ελλάδας για τον μεγάλο πόλεμο που ερχόταν, σε αντίθεση με τους πρώην συμμάχους της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία) που ήσαν εντελώς ανέτοιμοι και…χαρωποί.

Παρ’ όλα αυτά, το δράμα του Γεωργίου του Β’ συνεχίστηκε με την συμμετοχή της Ελλάδας στον Β’ ΠΠ και μετά τις εξελίξεις του Απριλίου του 1941 και την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, ο Αλέξανδρος Κορυζής που είχε αναλάβει την πρωθυπουργία μετά τον θάνατο του Μεταξά αυτοκτόνησε κι έτσι ο Γεώργιος ανέλαβε για λίγο την πρωθυπουργία μήπως και συμμαζευτεί για λίγο η κατάσταση και διαπραγματευτεί με τους Γερμανούς, αλλά το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να οργανώσει την μεταφορά του ελληνικού χρυσού στο Κάϊρο για να μην πέσει σε γερμανικά χέρια και έφυγε μαζί με την κυβέρνηση Τσουδερού αρχικά για τη Κρήτη και μετά για την Αίγυπτο. Εκεί συμμετείχε στην οργάνωση ελληνικού στρατεύματος από Έλληνες μαχητές της Πίνδου οι οποίοι είχαν κατορθώσει να φύγουν από την κατεχόμενη Ελλάδα και συντάχθηκε με τους συμμάχους Αγγλογάλλους που πολεμούσαν τους Γερμανούς του Ρόμμελ. Η απελευθέρωση της Αθήνας τον Οκτώβριο του 1944, τον βρήκε ακόμη στο Κάϊρο δεδομένου ότι το ΕΑΜ και ο Βελουχιώτης είχαν ειδοποιήσει τον Γ.Παπανδρέου ότι μόνο με δημοψήφισμα θα μπορούσε ο Βασιλιάς να επιστρέψει. Ο Παπανδρέου δέχτηκε κι επειδή η θέση του βασιλέα δεν έπρεπε να είναι κενή, ορίστηκε ως αντιβασιλέας ο επικεφαλής της εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, προσωπική επιλογή του Παπανδρέου. Στις εκλογές του Μαρτίου του ‘46 οι οποίες και διενεργήθησαν μετά το χάος που δημιούργησαν τα Δεκεμβριανά του ‘44, ο Κων/νος Τσαλδάρης και το Λαϊκό Κόμμα του τις κέρδισε και επέσπευσε το δημοψήφισμα για την επιστροφή ή μη του βασιλέως (περισσότερο διότι δεν είχε εμπιστοσύνη στους βενιζελικούς τους οποίους θεωρούσε ως δοσίλογους και συνεργάτες των Γερμανών – είχε απόλυτο δίκιο – και φοβόταν μήπως κάνουν καμμιά καινούργια μακιαβελλιά) και εν μέσω της περίφημης «Λευκής Τρομοκρατίας» (έτσι είχαν ονομάσει οι ΕΑΜικοί τις διώξεις και την βία που ξέσπασε εις βάρος των φιλικά προσκείμενων στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ Ελλήνων αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας το Φεβρουάριο του 1945, μια κατάμαυρη σελίδα της νεότερης Ιστορίας μας) που άσκησε το Λαϊκό κόμμα του Τσαλδάρη, ο βασιλιάς επέστρεψε μιας και το ΝΑΙ επεκράτησε με 69,37%. Ο Γεώργιος όμως δεν ήταν πια ο ίδιος. Οι ταλαιπωρίες που υπέστη από τότε που ανέλαβε τον θρόνο μέχρι και τότε ήταν πολλές και η υγεία του είχε κλονιστεί. Τελικά, λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο του ‘47 απεβίωσε μετά από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 57 ετών…

Τον Γεώργιο τον Β’, διαδέχτηκε ο αδελφός του Παύλος, ο οποίος ακολουθούσε κατά πόδας σε όλες τις ταλαιπωρίες που υπέστη η βασιλεία την περίοδο 1922-1946. Ο Παύλος ήταν βετεράνος του Β’ΠΠ υπηρετώντας τόσο στο Γενικό Στρατηγείο όσο και στο μέτωπο της Πίνδου.

Ο Παύλος, θα μπορούσε να πεί κανείς ότι ήταν ένας ευγενής. Εξαιρετική μόρφωση, ευγενής χαρακτήρας, πράος άνθρωπος θα έλεγα, αλλά…παντελώς ακατάλληλος για τον μοναρχικό θρόνο της Ελλάδας. Ανέβηκε στο θρόνο την πλέον ταραγμένη εποχή για το Έθνος μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, μια εποχή που ζητούσε ικανό και θαρραλέο μονάρχη και ο Παύλος ήταν…λίγος για κάτι τέτοιο. Εν μέσω εμφυλίου πολέμου, ο Παύλος αντί να έχει λόγο και να καταβάλλει κάθε προσπάθεια να σταματήσει η αδελφοσφαγή μιας και ήλεγχε πλήρως τον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας, αυτός και η γυναίκα του Φρειδερίκη επιδόθηκαν σε μια πρωτοφανή θα έλεγα ίδρυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και θεσμών με σκοπό την αύξηση της δημοφιλίας της βασιλείας και αυτού του ιδίου φυσικά, με αποτέλεσμα μια υπέρμετρη σπατάλη δημοσίου χρήματος χωρίς ουσιαστικό λόγο. Επίσης, φρόντιζε να έχει άριστες σχέσεις με τον αμερικανικό παράγοντα, ο οποίος έλυνε και έδενε τότε στην Ελλάδα και φυσικά δήλωνε θερμός υποστηρικτής του Μακαρθισμού.

Υπάρχουν κι άλλα πολλά, τα οποία αμαυρώνουν ακόμη περισσότερο τον Παύλο, όπως τα ζητήματα της προίκας της κόρης του Σοφίας που παντρευόταν τον Κάρολο της Ισπανίας (Χουάν Κάρλος), το ζήτημα του Παπάγου που δεν τον ήθελε η Φρειδερίκη και το περιβάλλον των ανακτόρων, οι πολιτικές ανωμαλίες και οι ίντριγκες που είχαν ως αφετηρία τα Ανάκτορα κλπ κλπ, πράγματα που συνέβαλλαν στο να γίνεται όλο και πιο αποδεκτή από τον λαό η θέση των αριστερόφρονων και των βενιζελικών που ήταν κατά της βασιλείας και να αμαυρώνεται περισσότερο ο θεσμός. Να σημειώσω εδώ ότι οι Έλληνες ή τουλάχιστον η πλειοψηφία των Ελλήνων, είχαν αποδείξει με δυό δημοψηφίσματα μάλιστα, την λατρεία τους προς τον βασιλικό θρόνο. Ήθελαν τη μοναρχία και την ήθελαν διότι το βυζαντινό τους παρελθόν το όποιο έρεε στις φλέβες τους, αντικατοπτρίζονταν μέσα από τον βασιλικό θυρεό και όχι μόνο. Εξ’ άλλου, πάντοτε η βασιλεία σε μια χώρα προσέδιδε κύρος και σεβασμό. Πόσω δε μάλλον σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, η οποία μέσω της βασιλείας πέτυχε τεράστια επιτεύγματα.

Όμως, σε καιρό πραγματικών δυσκολιών, όπως αυτή που περνούσε ο κόσμος τότε στην Ελλάδα, ο θρόνος φάνταζε πολύ μικρός για τα προβλήματα του Γένους και …πολύ ακριβός για τσέπες του και τη διαβίωση του. Και τότε ήταν που άρχιζε ο λαϊκός κόσμος τουλάχιστον, να…θυμάται ότι οι βασιλείς ήταν…γερμανοτραφείς, ότι κατάγονται από τη…Γερμανία, τη Δανία, τη Σουηδία κλπ κλπ και ότι ζούν σε βάρος του και άλλα πολλά που τα τροφοδοτούσε κυρίως το βενιζελικό και το αριστερίστικο (ΕΔΑ – παράνομο ΚΚΕ) νιτερέσο.

Επίσης, μέσα από τα βρετανικά αρχεία που είχαν έρθει στο φώς τον Μάρτιο του 1995, μαθαίνουμε πως η κακή υγεία του Παπάγου – οποίος μάλιστα δέχτηκε και μια υποκριτική επίσκεψη από την Φρειδερίκη στο σπίτι του, ένα μικρό και φτωχικό διαμερισματάκι στο Παγκράτι – οφειλόταν στις διαμάχες του με τον Βασιλιά και το περιβάλλον του, μιας και ο δεύτερος ενημέρωνε τακτικά τον βρετανικό παράγοντα μέσω της βρετανικής Πρεσβείας σχετικά τόσο για το θέμα της Κύπρου (μη ξεχνάμε πως ο Τσώρτσιλ υποσχέθηκε την επανένταξη της Κύπρου στην Ελλάδα το 1940), όσο και για την υγεία του Παπάγου. Πράγματα δηλαδή αδιανόητα… 

Κων/νος ο Β’, ο τελευταίος (για την ώρα) Βασιλιάς

Ο Παύλος πεθαίνει από καρκίνο του στομάχου τον Μάρτιο του 1964 και στον θρόνο ανεβαίνει ο γιός του, Κων/νος ο Β’ σε ηλικία μόλις 24 ετών και μάλιστα σε μια εποχή τόσο ταραγμένη, όσο και η εποχή κατά την οποία είχε ανέβει στο θρόνο ο πατέρας του. Με μια ειδοποιό διαφορά: Ο πατέρας του Παύλος βρισκόταν σε μια ηλικία αρκετά ώριμη (46 ετών) και με μια πλούσια εμπειρία ζωής (πόλεμοι, κακουχίες, εξορίες κλπ) ενώ ο ίδιος δεν είχε απολύτως τίποτε, παρά μόνο ένα χρυσό μετάλλιο Ολυμπιονίκη και φυσικά τη…μητέρα του Φρειδερίκη, η οποία τον επιρρέαζε ενίοτε αρνητικά σε πολλά ζητήματα. Και ήταν λογικό, μιας και ο νεαρός Κων/νος δεν είχε καμμιά εμπειρία και ο χαρακτήρας του στερούνταν του απαιτούμενου δυναμισμού. Ο Κων/νος ο Β’ δεν ήταν πάρα…ένα παιδί που μόλις είχε ενηλικιωθεί και ο θρόνος στον οποίο ανέβηκε δεν ήταν παρά…μια βουτιά σε πολύ βαθιά και άπατα νερά. Το πολιτικό κλίμα ήταν ιδιαίτερα πολωμένο, οι βενιζελικοί του Παπανδρέου συγκρούονταν ανελέητα με την ΕΡΕ του εξόριστου Καραμανλή και του Κανελλόπουλου (με τελικό νικητή τον Παπανδρέου) και μια δολοφονία (Γρ.Λαμπράκης) που σήκωνε μέχρι ανατροπή όλου του πολιτικού σκηνικού.

Το ότι ήρθε γρήγορα σε σύγκρουση με τους βενιζελικούς του Γ. Παπανδρέου, αυτό ήταν επόμενο να συμβεί. Εάν κάποιος ή κάποιοι ήταν υπεύθυνοι για την αποτυχία του νεαρού Κων/νου, αυτοί ήταν οι βενιζελικοί και ο αριστερόφρονων συρφετός τους παρά η Φρειδερίκη. Επί της ουσίας, ο Παπανδρέου έβλεπε στο πρόσωπο του Κων/νου την μοναδική ευκαιρία για να απαλλάξει την Ελλάδα από τη βασιλεία και η σύγκρουση του με τον Κων/νο, ήταν απλά το πρόσχημα. Ο Παπανδρέου δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να προβεί σε κρίση των ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών του Στρατού με τέραστια εμπειρία, επειδή αρκετοί από αυτούς πολέμησαν στον Εμφύλιο και θεωρούνταν…φασίστες(!). Αν ήταν έτσι, τότε γιατί είχε διορίσει Υπουργό Αμύνης έναν…πρωτοκλασάτο φιλομοναρχικό και κόκκινο πανί για τους αριστερούς, τον Πέτρο Γαρουφαλιά; Τι γύρευε ένας τέτοιος σε ένα…υποτίθεται «δημοκρατικό» συνάφι; Ήταν εμφανής η υποκρισία του Παπανδρέου όταν τον πρώτο καιρό της κυβέρνησης του στην κυριολεξία «έγλυφε» τα Ανάκτορα από τη μία και με τις οικονομικές και φιλελεύθερες παροχές τον λαό από την άλλη, όλες τους κινήσεις με μακιαβελλικό πρόσημο. Και στη συνέχεια, αφού κατόρθωσε να πάρει τον λαό με το μέρος του, στράφηκε προς τη μοναρχία, ξεκινώντας από τους μπαρουτοκαπνισμένους αξιωματικούς αλλά και με τον Πέτρο Γαρουφαλιά, ο οποίος σημειωτέον, ήταν και…χρηματοδότης(!) του εκτός των άλλων! Εκεί ακριβώς συμβαίνει και η σύγκρουση, διότι ήταν ηλίου φαεινότερο πως παραγκωνίζοντας έναν καραμπινάτο φιλομοναρχικό Υπουργό των Στρατιωτικών, ο τελικός στόχος του ήταν τα Ανάκτορα και η Μοναρχία.

Ο νεαρός Κων/νος βρέθηκε έτσι σε θέση, που και έμπειρος βασιλέας θα μπορούσε να χαρακτηρίσει «πολύ δύσκολη». Η επήρεια της μητέρας του ήταν καταλυτική ωθώντας τον να τραβήξει το σχοινί στα άκρα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί συνταγματική εκτροπή που οδήγησε στα γεγονότα της «Αποστασίας» από ομάδα βουλευτών της Ένωσης Κέντρου με επικεφαλής τον Κων/νο Μητσοτάκη και στην ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, που ως εκείνη τη στιγμή σχεδόν η μισή και πλέον Ελλάδα ήταν με το μέρος του. Όλα αυτά οδήγησαν τη χώρα (με τη συμβολή ασφαλώς και της CIA) στην δικτατορία των Συνταγματαρχών και στον απόλυτο εφιάλτη. Τα υπόλοιπα, ως λεπτομέρειες είναι πλέον γνωστά, έχουν γραφτεί τις τελευταίες μέρες αρκετά άρθρα που τα επισημαίνουν και δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλαμβάνω. Απλώς να αναφέρω για την ιστορία, πως ο Κων/νος κηρύχθηκε τελικά έκπτωτος με το δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου του 1974 με το οποίο ο λαός (ο οποίος πλέον είχε μπολιαστεί με τον αριστερισμό των βενιζελικών και των κομμουνιστών και σε αυτό είχε συμβάλλει με όλους τους τρόπους η δικτατορία και ο αμερικανικός παράγων) επικύρωσε το τέλος της μοναρχίας αλλά και…την ίδια του τη μοίρα, που δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο σκοτεινή και αλγεινή θα ήταν… 

Οι Μύθοι και οι πραγματικότητες

Με τούτο το πόνημα στο οποίο εξιστορώ με απλά λόγια την πορεία της Μοναρχίας στην νεότερη Ελλάδα, δράττομαι καιρού την ευκαιρία να …αποκαταστήσω μύθους και ιστορικές ανακρίβειες που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα για τους βασιλείς, τη καταγωγή τους και το…ευλογημένο της θέσεως τους.

Πρώτα απ’ όλα, σε αυτό συνέβαλλε το ίδιο το «Ψευτορωμαίϊκο» με την επαίσχυντη και ελεεινή συμπεριφορά του προς το Έθνος, τη πατρίδα και την πορεία της.

Οι Έλληνες από την πρώτη μέρα της απελευθερώσεως μέρους της Ελλάδας, νοσταλγούσαν έναν κυβερνήτη στιβαρό ή ακόμη αν θέλετε, έναν βασιλέα από τον Οίκο των Παλαιολόγων, όπως επεδίωκε να γίνει ο Κολοκοτρώνης, που θα συμβόλιζε τον αιώνιο πόθο για το «Ποθούμενο», δηλαδή την ανάνηψη της Ρωμανίας ή του Βυζαντίου, όπως θέλετε πέστε το. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πρώτη εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο, έγινε με την υπόμνηση «Εν ονόματι του Βασιλέως Κων/νου ΙΑ’ Παλαιολόγου». Ούτε φυσικά το άλλο γεγονός, όπου οι Αρματολοί και οι Κλέφτες, θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως μαχητές του τελευταίου «Βασιλέα κυρ Κων/νου Παλαιολόγου».

Οι Έλληνες, ήσαν περήφανοι για τους βασιλείς τους κι ας ήταν αυτοί καταγόμενοι από…βόρειας υφής γένη και φυλές. Με κάθε τρόπο, προσπαθούσαν να τους συνδέσουν με μέλη βυζαντινών οικογενειών, άλλοτε μεσω…μεγάλης φαντασίας, άλλοτε κάνοντας την…τρίχα τριχιά. Δεν μπορούσαν απλά να χωνέψουν, ότι η επιλογή των βασιλέων τους, ήταν…αλλονών ζήτημα και συγκεκριμένα των Άγγλο-Γάλλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Γεωργίου του Α’, όπου αυτοχαρακτηρίστηκε ως «Βασιλέας των Ελλήνων», όπου οι θιγμένοι (Σουλτάνος, Άγγλο-Γάλλοι) αντέδρασαν και μάλιστα έντονα. Αυτοί οι τύποι δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν το ότι θα μπορούσε να βγεί βασιλιάς από βυζαντινό Οίκο βασιλέων, πόσω δε μάλλον να υπάρχει έστω και ως υπόνοια ότι κάποιος υποψήφιος βασιλιάς της Ελλάδας θα είχε την παραμικρή ελληνική βασιλική καταγωγή. Θα μου πείτε, εδώ δεν την έχουν οι Άγγλοι Βασιλείς την αγγλική καταγωγή ή οι Ολλανδοί την ολλάνδική αλλά αυτό δε πειράζει και κανέναν άλλον.

Λάθος!

Τους Άγγλους ειδικά, τους πειράζει και πολύ μάλιστα, που έχουν βασιλείς από γερμανική ή γαλλική καταγωγή. Πάλι θα μου πείτε «ψιλά γράμματα, έτσι κι αλλιώς μια φάρα είναι όλοι τους, Γερμανοί όλοι». Ναί, αλλά οι λαοί τους αυτό το ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ επιδεικτικά και μάλιστα το έχουν αποδείξει από τους κατά καιρούς πολέμους μεταξύ τους. Το θέμα όμως δεν είναι οι συμπεριφορές των άλλων λαών μεταξύ τους, αλλά το να μη ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΚΕΦΑΛΙ οι…αδικημένοι, δηλαδή οι ΕΛΛΗΝΕΣ και η πρώην ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ τους. Να μην αισθανθούν ποτέ οι ίδιοι ως λαός ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΣ. Και μεταξύ μας, ούτε και οι φίλοι μας οι Ρώσοι επιθυμούν κάτι τέτοιο. Ναί, αυτοί οι οποίοι έχουν πράγματι συγγενικούς δεσμούς με τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες.

Από τον Ιβάν τον Τρομερό, τον Αλέξιο τον Γ’ ως τη δυναστεία των Ρομανώφ (που δεν είναι ρωσικής καταγωγής), στο αίμα τους κυλάει το αίμα των Παλαιολόγων, των Κομνηνών και των Μακεδόνων αυτοκρατόρων. Γιατί; Διότι θα χάσουν τον…άτυπο τίτλο της «Τρίτης Ρώμης», καθώς και τον ίδιο τον Δικέφαλο Αετό που έχουν ως έμβλημα. Καλά, δε μιλάμε για τους Τούρκους, αυτοί έχουν μέχρι τώρα εφιάλτες για την επικείμενη ανάκτηση της Πόλης από τους Έλληνες και την εξαφάνιση τους από τον χάρτη, πόσω δε μάλλον να δεχτούν έναν…γηγενή Έλληνα, απόγονο των Παλαιολόγων για βασιλέα!

Από αυτούς τους «φίλους», δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί κανενός είδους κατανόηση, ούτε καν συνδρομή ως προς αυτό. Τα συμφέροντα είναι ανελέητα και για όλους αυτούς, η Ελλάδα ΠΡΕΠΕΙ να παραμείνει…ένα απλό και υπάκουο προτεκτοράτο, όπως είναι μέχρι σήμερα.

Συνεπώς, ψυχραιμία παιδιά! Οι βασιλείς μας ήταν γερμανικής και σκανδιναβικής καταγωγής, είτε το θέλετε είτε όχι! Ούτε «Χριστιανοί» ως επίθετα έχουν υπάρξει, ούτε καμμιά σοβαρή και εμπεριστατωμένη ιστορική έρευνα έχει αποδείξει την όποια…ελληνικότητα τους. Δυστυχώς, όλα αυτά είναι …ΜΟΝΟ ΜΥΘΟΙ και τεντωμένες, τραβηγμένες από τα μαλλιά ΘΕΩΡΙΕΣ. Τίποτε περισσότερο!

Οι μόνοι που ΙΣΩΣ – που και πάλι είναι τραβηγμένο απ’ τα μαλλιά – να έχουν ένα ψήγμα ελληνικού DNA μέσα τους, είναι τα παιδιά του Γεωργίου του Α’ κι αυτό από τη μάνα τους, την Όλγα, η οποία είναι όντως απόγονη των βυζαντινών οικογενειών των Αγγέλων και Κομνηνών, όπως αναφέρω και πιο πάνω. Αλλά οι γενιές αυτές έχουν τόσο αλλοιωθεί και υποστεί τόσες επιμειξίες, που άκρη δεν μπορεί κανείς να βγάλει εύκολα. Παρ’ όλα αυτά, οι απόγονοι του Γεωργίου του Α’ έχουν, αν μπορεί να πει κανείς, ένα μικρό κομμάτι ελληνικού DNA. Ο ίδιος ΣΙΓΟΥΡΑ όχι. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί για να χαρακτηριστεί κάποιος Έλληνας το γένος. Εδώ πολλές φορές έχουν παρουσιαστεί για ομογενείς, άνθρωποι που είχαν μητέρα Ελληνίδα και πατέρα αλλοδαπό ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ αποδεκτοί, ούτε από τον λαό αλλά ούτε και από την ελληνική γραφειοκρατία. Για να μην αναφερθώ στην περίπτωση του Αντετοκούμπο, ο οποίος ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ την ελληνική σημαία και κλαίει πάνω σ’ αυτήν τονίζοντας τον ελληνικό εθνισμό που ρέει μέσα του, αλλά …πόσοι από μας τον έχουν αποδεχτεί ως Έλληνα; Ή να το πάω ακόμα παραπέρα. Για ρωτήστε τα ίδια τα παιδιά του πρίγκηπα Φιλίππου (και της Ελισάβετ βέβαια) αν αισθάνονται ότι είναι Έλληνες, έστω και λίγο; Η απάντηση φοβούμαι ότι δεν θα σας αρέσει. Διότι ο ίδιος ο πρίγκιπας Φίλιππος είχε αποκηρύξει κάθε τι ελληνικό από πάνω του, προτού καν γνωρίσει την Ελισάβετ.

Επομένως, να σοβαρευτούμε επιτέλους.

Μη ψάχνετε και μη…κολλάτε σε γενιές και καταγωγές των βασιλέων γενικώς της Ευρώπης, γιατί θα…μπλέξετε και θα χάσετε τον μπούσουλα. Πάντως, με…ψήγματα ελληνικού DNA και μόνο, Έλληνας ΔΕ ΒΓΑΙΝΕΙ, να το ξέρετε αυτό.

Και όχι! Ο Κων/νος ΔΕΝ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ» στο επίθετο. Το όνομα αυτό είναι ΠΡΩΤΟ ΟΝΟΜΑ και όχι επίθετο και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα τόσο από τους προτεστάντες, όσο και από καθολικούς. Η ελληνική εκδοχή του ονόματος αυτού είναι ΧΡΗΣΤΟΣ ή ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ. Η αγγλική του εκδοχή είναι Christian ή Chris, η Λατινική είναι Christianus και ο πρώτος βασιλέας που το έφερε, ήταν ο Χριστιανός ο Α’ (1426-1481 μ.Χ.) της Δανιμαρκίας (περιελάμβανε τις χώρες Δανία, Σουηδία και Νορβηγία σύμφωνα με την ένωση του Κάλμαρ) και προερχόταν από την δυναστεία του Όλντενμπούργκ και που η δυναστεία αυτή έβγαλε βασιλιάδες σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Έβγαζε βασιλιάδες ακόμη και στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία των Γερμανών ή ακόμη και στην ίδια τη Ρωσία (οι τσάροι της Ρωσίας από το 1796 ως το 1917, μ’ άλλα λόγια οι Ρομανώφ ήταν μέλη αυτής της δυναστείας), δεν θα έβγαζε στην Αγγλία ή στη Δανία ή στην Ελλάδα ή όπου αλλού; Και φυσικά δεν είχε ΚΑΜΜΙΑ επιμειξία από ελληνικό οίκο βασιλέων ή αυτοκρατόρων και ό,τι άλλο αναφέρεται σε αυτό είναι παντελώς ψευδές και ανυπόστατο.

Ναί, ο Γεώργιος ο Α’ προέρχεται από ΑΥΤΗ τη δυναστεία βασιλέων. Επομένως, πράγματι ο δισέγγονος του Κων/νος ο Β’ θα μπορούσε να έχει ως επίθετο, το όνομα της δυναστείας, δηλαδή το πλήρες όνομα του να είναι «Κων/νος Όλντενμπουργκ» και όχι «Γκλύξμπουργκ», αλλά ασφαλώς και όχι…Χριστιανός, επειδή κάποιος από τη δυναστεία αυτή ονομαζόταν…Christian! Κατά την ίδια λογική, και ο Ισαάκιος Α’ Κομνηνός και η δυναστεία από την οποία προέρχεται, θα ονομαζόταν Ισαάκειος δυναστεία και όλοι οι Ισαάκιοι θα αποτελούσαν… μια δυναστεία μόνοι τους!

Να σοβαρευτούμε λιγάκι και να προστατεύσουμε τα ονόματα μας και το ονόρε μας. Ο κόσμος μας διαβάζει, μας εμπιστεύεται και έχει απαιτήσεις από μας. Αν του δίνουμε τροφή σάπια, θα μας φτύσει στο τέλος, όπως έχει φτύσει όλους αυτούς που τον τάϊζαν χρόνια τώρα σάπια πνευματική τροφή. Και ό,τι γράφουμε, θα πρέπει να είναι ΠΟΛΥ ΓΕΡΑ δομημένο. Και άμεσα αποδείξιμο, ανά πάσα στιγμή.

Τον Κων/νο εγώ προσωπικά, τον έχω γνωρίσει μόνο μέσα από τα κάδρα που συναντούσα πολύ μικρός, μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες όταν συνόδευα τους γονείς μου. Και στις ελληνικές ταινίες φυσικά. Και βέβαια, είχα ρίξει και μια φευγαλέα ματιά στο διάγγελμα που είχε κάνει λίγο πριν το δημοψήφισμα του 74, όταν και ζητούσε τη ψήφο του λαού για να επανέλθει στο θρόνο του. Από τότε, απλά άκουγα ή διάβαζα ό,τι τον αφορούσε σχετικά με το ελληνικό Δημόσιο και τις απαιτήσεις του. Ως Ιστορικός, για να μάθω περισσότερα για τον χαρακτήρα του ή να εμβαθύνω αυτά που ξέρω ήδη για τα πεπραγμένα του, θα πρέπει να τα ψάξω, χωμένος μέσα στα ιδρύματα Καραμανλή και Παπανδρέου, ξεσκονίζοντας τα αρχεία τους ή σε βιβλιοθήκες με κύρος στην Ευρώπη. Και δεν έχω, ούτε τον απαιτούμενο χρόνο, ούτε και τη δυνατότητα επειδή ζώ σε άλλη ήπειρο, μακρυνή. Ό,τι γράψω λοιπόν παρακάτω, θα είναι αποκλειστικά δική μου εκτίμηση με την οποία, ίσως συμφωνείστε κι εσείς.

Ο Κων/νος, ήταν αυτό που λέμε…παιδί του μπαμπά του. Κληρονόμησε πολλά στοιχεία από τον χαρακτήρα του όπως η ηπιότητα, το ήθος, η ευλάβεια προς την Ορθοδοξία, η καλή παιδεία και προπάντων η ευγένεια της ψυχής του, η οποία αντικατοπτριζόταν στο πρόσωπο του. Αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του και την οικογένεια του και προσπαθούσε να εμφυσήσει αέρα ελληνικότητας και στα παιδιά του. Αν και ξένος στην καταγωγή, η Ελλάδα βρισκόταν στο αίμα του. Πονούσε πολύ όταν την έβλεπε να εκτρέπει της πορείας της κυβερνόμενη από άσχετους, βολεψάκηδες, πλιατσικολόγους και ψεύτο-ιδεολόγους που την πούλαγαν στους ξένους μπίρ παρά, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι, λόγω της ατολμίας του.

Ο Άγιος Παΐσιος, ο οποίος ήταν άριστος σκάννερ των ψυχών όσων τον επισκέπτονταν, είχε βεβαιώσει πως ο Κων/νος ήταν ένας πραγματικά ευλαβής άνθρωπος, με καλή ψυχή και αισθήματα. Και επειδή εγώ έχω απέραντη εμπιστοσύνη σε εκείνον, αποδέχομαι a priori την «ετυμηγορία» του. Και ως άνθρωπος ευσεβής, ο Κων/νος μοιραία θα ήτο και θύμα της αδικίας.

Ο Κων/νος λοιδορήθηκε, χλευάστηκε και συκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος βασιλέας. Στο πρόσωπό του χτυπήθηκε ανελέητα η Μοναρχία στην Ελλάδα. Μ’ άλλα λόγια, πλήρωσε εκείνος όλα τα λάθη και τις τυχόν παραλήψεις από τους προκατόχους του. Για τους αριστεριστές και τους βενιζελικούς, ήταν το εύκολο θύμα. Ο γιός μάλιστα του Γ. Παπανδρέου, ο Ανδρέας, ακόμη κι όταν βρισκόταν ο ίδιος στα πρόθυρα του θανάτου του, πήρε εκδίκηση για ό,τι είχε συμβεί τότε την περίοδο 1964-65 προβαίνοντας στην ποταπή πράξη νομοθετικού περιεχομένου που αφαιρούσε την ελληνική ιθαγένεια από τον Κων/νο και τα παιδιά του. Μεγαλύτερος κομπλεξισμός δεν μπορούσε να υπάρξει σε πολιτικό επίπεδο.

Η οικογένεια του Κων/νου, ουδέποτε βρέθηκε μπλεγμένη σε σκάνδαλα και…ροζ ιστορίες, όπως άλλοι βασιλικοί οίκοι, όπως οι Ουίνδσωρ. Ουδείς έχει να του προσάψει το παραμικρό ψεγάδι. Και ίσως αυτό να ήταν που προκαλούσε ρίγη άγχους σε όλο το «Ψευτορωμαίϊκο» που τον κυνήγησε ανελέητα. Ακόμη και σήμερα, στην κηδεία του, οι τελευταίοι του «Ψευτορωμαίϊκου» Μητσοτάκηδες, ειδικά αυτοί που ευεργετήθηκαν από την μοναρχία όσο κανείς άλλος, ακόμη κι αυτοί ΤΟΝ ΤΡΕΜΟΥΝ και νεκρό. Διότι στην ουσία, δεν τρέμουν εκείνον προσωπικά, αλλά τη ΜΟΝΑΡΧΙΑ. Τους βασιλείς! Αυτούς που δεν υπήρχε περίπτωση με το κύρος τους, να επιτρέψουν να συμβεί τόση βρωμιά και δυσωδία στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.

Η ιστορία του «Ψευτορωμαίϊκου» κλείνει και τυπικά, με τον θάνατο του Κων/νου, διότι ο θάνατος αυτός και με τον τρόπο με τον οποίο έγινε, είμαι ΑΠΟΛΥΤΩΣ βέβαιος ότι θα ξυπνήσει στον λαό τις χαμένες του ελπίδες. Η κουτσή και ανισόρροπη «Δημοκρατία» που επέβαλαν κάποτε οι Άγγλο-Γάλλοι για την διαιώνιση των συμφερόντων τους σε αυτή την καίριας σημασίας γωνιά της Γης, όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς, αλλά ήταν και φορέας σαπίλας, ανηθικότητας, σκοτεινής συναλλαγής, διαπλοκής και προδοσίας. Και ο νεκρός Κων/νος, θα είναι ο καταλύτης για την κάθαρση όχι μόνο του πολιτικού μας βίου, αλλά και για την ίδια τη πατρίδα και τον λαό της.

Αυτή την ώρα που η πατρίδα περνάει τις πιο δύσκολες στιγμές της, όσοι Έλληνες έχουν ακόμη απομείνει με πατριωτική και θρησκευτική συνείδηση (και να δείτε που είναι οι πολλοί!) με αυτόν τον θάνατο, παίρνουν κουράγια αναστάσιμα. Η μοναρχία σήμερα, σε αυτήν την καθημαγμένη Ελλάδα του 2023, είναι ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ από ποτέ. Ο Άγιος Παΐσιος άλλως τε το είχε τονίσει: «Ο κόσμος θα πάρει με τις πέτρες τους πολιτικούς και θα ζητήσει βοήθεια από τον βασιλιά κι αυτός θα τη δώσει». Πιστεύετε ότι αυτή η ρήση…δεν κολλάει επειδή ο Κων/νος «έφυγε»;

Λάθος!

Ένας ευσεβής και αδικημένος ταυτόχρονα άνθρωπος όταν φεύγει, προσφέρει πολλά περισσότερα ως νεκρός παρά όταν ζούσε. Δύο περιπτώσεις μόνο θα σας πώ. Την περίπτωση του Μαρίνου Αντύπα και του Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκταρίου, γνωστού ως Αγίου Νεκταρίου. Ο θάνατος και των δύο αυτών μεγάλων ανδρών, έφερε ευεργεσίες στο Έθνος. Ο μεν Αντύπας με την δολοφονία του, έφερε σε λίγο καιρό τη διανομή της θεσσαλικής γης προς τους ακτήμονες και ο Άγιος Νεκτάριος που λοιδορήθηκε όσο κανείς ιερωμένος, έφερε την αγιοσύνη και τα θαύματα του στους απελπισμένους Έλληνες. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Κων/νο.

Όπως έχω πεί και στον τίτλο του πονήματος μου, Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ στην Ελλάδα ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ και μάλιστα ΔΡΙΜΥΤΕΡΗ! Είναι ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ σίγουρο.

Η Ελλάδα που θα προκύψει μετά τον μεγάλο πόλεμο που βρίσκεται ήδη στο κατώφλι μας, θα είναι μια…άλλη χώρα. Η Πόλη που θα επιστρέψει στα χέρια μας, θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Η κουτσή «Δημοκρατία» θα έχει εξαφανιστεί και στη θέση της – ώ, τι συμφορά για τους απατεώνες ψεύτο-ιδεολόγους – θα έρθει πάλι η Μοναρχία, με Έλληνα αυθεντικό πλέον βασιλέα. Όλες οι προφητείες το φωνάζουν αυτό και το «Ψευτορωμαίϊκο» προσπαθεί να τις πνίξει. Ο θρύλος του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά» όχι μόνο ΔΕΝ είναι τυχαίος, αλλά πολύ φοβάμαι πως ίσως να βγεί πραγματικός. Αν όχι με τη συμβολική του μορφή, αλλά με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάει πιο κάτω απ’ ό,τι είναι τώρα σε ηθική και πνευματική κατάντια. Από την ώρα που θα πέσει οριστικά το «Ψευτορωμαίϊκο», ο δρόμος για την Ανάσταση είναι μπροστά της.

Ο Θεός δεν ενεργεί με τη δική μας λογική. Και ό,τι ζούμε, είναι για την παιδαγωγία μας.

Η αγάπη των αληθινών Ελλήνων για την Μοναρχία, μετρήθηκε με τον άδικο και καταφρονεμένο τρόπο που έφυγε από τη ζωή ο Κων/νος. Και είναι μεγάλη. Και ο εφιάλτης για τους προδότες της πατρίδας μας, μόλις άρχισε…

Πύρινος Λόγιος
 

Y.Γ. Για να κλείσω οριστικά τούτο το πόνημα, οφείλω να δώσω τα ΕΥΣΗΜΑ μου στον σκηνοθέτη Νίκο Πολίτη, δημιουργό ενός πραγματικά ΥΠΕΡΟΧΟΥ ντοκυμαντέρ-ταινίας μεγάλου μήκους με θέμα τον βίο του βασιλιά Παύλου με τίτλο «Παύλος, ένας Ασυνήθιστος Βασιλεύς», το οποίο το παρακολούθησα σχεδόν με κομμένη την ανάσα. Δεν θα σταθώ στα όποια λάθη του ή στις όποιες – μονόπλευρες – θεάσεις του. Αυτό που θα υπογραμμίσω, είναι ότι το ντοκυμαντέρ αυτό διαφημίζει την Ελλάδα, δίνει την εικόνα ότι η Ελλάδα μπορεί να ξαναγίνει μεγάλη και μπορεί να απαλλαχτεί από τη μέγγενη του «Ψευτορωμαίϊκου» και να επανακτήσει το μεγαλείο που της αξίζει. Δείτε την, όπου τη βρείτε. Θα εκπλαγείτε ευχάριστα και πλουτίσετε περισσότερο τις ιστορικές σας γνώσεις…

 

Πηγή: https://kanenazori.com