Το Σχέδιο Rothschild για την Παγκόσμια Κυβέρνηση

Μετάφραση: Απολλόδωρος 

 Kerry R Bolton 

Τα σενάρια κρίσεων είναι το μέσο με το οποίο οι δικτάτορες δικαιολογούν τον έλεγχο. Το πιο συχνά αναφερόμενο παράδειγμα είναι η "Πράξη Εξουσιοδότησης" του Χίτλερ μετά την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η "Πατριωτική Πράξη" μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι παγκοσμιοποιητικές οργανώσεις, πίσω από τη συνήθη βιτρίνα των πιο ιδεαλιστικών προθέσεων, όπως η Λέσχη της Ρώμης, έχουν προειδοποιήσει εδώ και δεκαετίες για επικείμενη πλανητική καταστροφή, αν δεν εγκαινιαστεί ένα παγκόσμιο σύστημα ελέγχου. Ενώ πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ενθουσιώδεις του παγκόσμιου ελέγχου είναι πραγματικά, η προσοχή αποσπάται από το γεγονός ότι αυτοί που κάνουν τις προτάσεις για εκτεταμένους παγκόσμιους ελέγχους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων τυχαίνει να είναι και αυτοί που δημιούργησαν τα προβλήματα εξ αρχής. Πρόκειται για τους πλουτοκράτες που διοικούν ένα de facto σύστημα παγκοσμιοποιημένου ελέγχου, στόχος των οποίων είναι να το μετατρέψουν σε de jure σύστημα.

Επομένως, θα πρέπει να εγείρονται ερωτήματα όταν οι ολιγάρχες που διοικούν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα καταρτίζουν σχέδια παγκόσμιας βελτίωσης.

Ένας από αυτούς που πρωτοστατούν στην αποκάλυψη τέτοιων σχεδίων είναι ο λόρδος Christopher Monckton, ο οποίος έχει επικεντρωθεί στο σενάριο της “κλιματικής αλλαγής” ως μέρος μιας παγκόσμιας κρατικής ατζέντας. Μόνο μετά την απειλή διπλωματικού επεισοδίου, ο Λόρδος Christopher απέσπασε το σχέδιο της συνθήκης της Κοπεγχάγης που θα επέβαλε διεθνή φόρο 2% σε όλες τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, φόρο 2% στο ΑΕΠ και θα δημιουργούσε 700 νέες γραφειοκρατίες των Ηνωμένων Εθνών, με τα διεθνή φορολογικά έσοδα να πηγαίνουν στην Παγκόσμια Τράπεζα. Ωστόσο, η Διάσκεψη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή στην Κοπεγχάγη το 2009 έληξε εν μέσω σύγχυσης χωρίς την επίσημη επιβολή της διεθνούς φορολογίας και της γραφειοκρατίας. Ο λόρδος Monckton δήλωσε για την ατζέντα της Κοπεγχάγης: "Για άλλη μια φορά προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκρύψουν από όλους εδώ το μέγεθος αυτού που προσπαθούν να κάνουν - προσπαθούν πραγματικά να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση".

Αρκετές δεκαετίες πριν, οι ολιγάρχες προωθούσαν ένα παρόμοιο σχέδιο παγκόσμιας κυβέρνησης των Ηνωμένων Εθνών και διεθνούς φορολογίας με το πρόσχημα του τερματισμού του χρέους και άλλων οικονομικών ανισοτήτων μεταξύ του λεγόμενου "Βορρά και Νότου", του ανεπτυγμένου και του αναπτυσσόμενου κόσμου, χωρίς να τους απασχολεί το γεγονός ότι είναι το δικό τους οικονομικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα που προκαλεί αυτή την ανισότητα. Είχε ως στόχο τη συγκέντρωση περισσότερης εξουσίας στα χέρια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος με το πρόσχημα της οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης. Το σχέδιο ονομάστηκε "Νέα Διεθνής Οικονομική Τάξη" (“New International Economic Order”), αλλά όπως και άλλες προσπάθειες, απέτυχε.

Είναι αυτή η ατζέντα του Παγκόσμιου Κράτους για την “υπερθέρμανση του πλανήτη”, για την οποία προειδοποίησε ο Λόρδος Monckton και άλλοι, απλώς μια εικασία, μια υποκειμενική ερμηνεία, μια παρανοϊκή θεωρία συνωμοσίας; Ή υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες αποδείξεις για την ολιγαρχική ατζέντα; Πράγματι, το 2008, ο Simon Linnett έγραψε ένα έγγραφο πολιτικής για το θέμα, το οποίο δημοσιεύθηκε από το Ίδρυμα Κοινωνικής Αγοράς . Ο Linnett είναι εκτελεστικός αντιπρόεδρος της N M Rothschild, Λονδίνο . Στο μανιφέστο του Linnett, ορίζει τις "εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου" ως τη νέα μορφή "κοινωνικής αγοράς-" ένα κερδοσκοπικό νέο παγκόσμιο νόμισμα. Ο Linnett δηλώνει ότι ενώ πρέπει να είναι οι δυνάμεις της αγοράς και το ελεύθερο εμπόριο που λειτουργούν στον καθορισμό της αξίας του ανταλλακτηρίου των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, αυτό που απαιτείται είναι μια παγκόσμια κυβέρνηση. Οι δυνάμεις της αγοράς συν έναν "διεθνή θεσμό" με σύνταγμα ισοδυναμούν με ένα Παγκόσμιο Κράτος υπό ολιγαρχικό έλεγχο. Γράφει: "Ότι μια τέτοια αγορά πρέπει να δημιουργηθεί σε παγκόσμια βάση και να συντονιστεί από ένα διεθνές όργανο με το ανάλογο σύνταγμα".

Ο Linnett είναι ανοιχτός στην πεποίθησή του ότι αυτή η πρόσοψη της "σωτηρίας του πλανήτη" είναι στην πραγματικότητα μια μέθοδος για την εγκαθίδρυση μιας "νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων" -όπως την αποκαλεί- όπου τα έθνη παραχωρούν την κυριαρχία τους στον "διεθνή θεσμό". Τι μπορεί να είναι πιο ξεκάθαρο από αυτό;

Ότι, ίσως, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι έχει ευρύτερα οφέλη από την απλή "διάσωση του πλανήτη" - ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, η οποία δεν θα βασίζεται στο εμπόριο ή/και στην επίλυση συγκρούσεων.

Ίσως κάποιος μπορεί να δει έναν τρόπο να επιτευχθεί αυτός ο στόχος μέσω ηγεσίας, οράματος και κάποιας οριακής και διαχειρίσιμης παραίτησης από την εθνική κυριαρχία, πώς ο κόσμος μπορεί να φτάσει εκεί.

Οι επιπτώσεις της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής μπορεί να επεκταθούν πολύ πέρα από αυτό το μοναδικό αλλά κρίσιμο ζήτημα.

Ο Linnett δηλώνει εδώ απροκάλυπτα ότι η "κλιματική αλλαγή" είναι απλώς ένα βήμα στο δρόμο για κάτι πιο εκτεταμένο που "μπορεί κάλλιστα να επεκταθεί πέρα από αυτό το μοναδικό αλλά κρίσιμο ζήτημα". Με λίγα λόγια, πρόκειται για τους πλουτοκράτες για ένα ακόμη τέχνασμα, όπως τόσα άλλα του παρελθόντος και του παρόντος.

Από τις διάφορες μεθόδους που προτείνονται για τον περιορισμό των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, το εμπόριο διοξειδίου του άνθρακα θεωρείται από τον Linnet ως η πιο αποτελεσματική. "Στα διάφορα μέτρα του Linnett, συμπεριλαμβανομένης της χρηματοδότησης της νέας τεχνολογίας και της αλλαγής των καταναλωτικών συνηθειών των ατόμων, εμπεριέχεται το γεγονός ότι τα έθνη πρέπει να είναι έτοιμα να υποτάξουν, σε κάποιο βαθμό, μέρος της κυριαρχίας τους σε αυτή την παγκόσμια πρωτοβουλία".

Η απροθυμία παραχώρησης της κυριαρχίας σε μια διεθνή αρχή, υποστηρίζει ο Linnett, πρέπει να ξεπεραστεί προκειμένου να ενταχθούν η Ινδία και η Κίνα στο διεθνές σύστημα, δείχνοντάς τους ότι όλα τα έθνη είναι πρόθυμα να θυσιάσουν την ανεξαρτησία τους για το γενικότερο καλό. Ο Linnett είναι συγκεκριμένος ως προς αυτό που είχε αποκαλέσει προηγουμένως "κάποια οριακή και διαχειρίσιμη παραίτηση από την εθνική κυριαρχία": "Όταν οι χώρες παραιτούνται ήδη από το δικαίωμα άμεσου ελέγχου της νομισματικής πολιτικής μέσω της δημιουργίας ανεξάρτητων κεντρικών τραπεζών, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα σχετικά μικρό τίμημα για την ένταξη αυτή."

Αυτή πρέπει να είναι μία από τις πιο ειλικρινείς και αποκαλυπτικές δηλώσεις που έχουν γίνει ποτέ από "μέσα" σχετικά με τους πραγματικούς στόχους της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Εδώ ο Linnett επιβεβαιώνει ότι οι "κεντρικές τράπεζες", είτε είναι εθνικοποιημένες είτε όχι, είναι απλώς οργανισμοί για το ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δημιουργίας πιστώσεων, οι οποίοι παρέχουν στο διεθνές τραπεζικό σύστημα τα μέσα με τα οποία η ολιγαρχία ελέγχει τις νομισματικές πολιτικές των εθνών. Οποιαδήποτε έννοια κυριαρχίας, καθώς και οποιεσδήποτε κομματικές πολιτικές υποσχέσεις για "πλήρη απασχόληση" κ.λπ. είναι τόσο πολύ ρητορική, επειδή ένα κράτος δεν είναι κυρίαρχο όταν δεν έχει τον έλεγχο της δικής του νομισματικής πολιτικής, η οποία με τη σειρά της βασίζεται στον έλεγχο της έκδοσης των πιστώσεων ενός κράτους.

Υπενθυμίζεται η δήλωση του επιφανούς ιστορικού του Χάρβαρντ και παγκοσμιοποιητή Carroll Quigley, ο οποίος περιέγραψε τον στόχο των διεθνών τραπεζιτών ως τη δημιουργία "ενός διεθνούς συστήματος ελέγχου":

Με την πάροδο του χρόνου έφεραν στο οικονομικό τους δίκτυο τα προσωρινά τραπεζικά κέντρα, οργανωμένα ως εμπορικές τράπεζες και ταμιευτήρια, καθώς και τις ασφαλιστικές εταιρείες, για να τα διαμορφώσουν όλα αυτά σε ένα ενιαίο χρηματοπιστωτικό σύστημα σε διεθνή κλίμακα, το οποίο χειραγωγούσε την ποσότητα και τη ροή του χρήματος, ώστε να είναι σε θέση να επηρεάζουν, αν όχι να ελέγχουν, τις κυβερνήσεις από τη μία πλευρά και τις βιομηχανίες από την άλλη. Οι άνδρες που το έκαναν αυτό... φιλοδοξούσαν να δημιουργήσουν δυναστείες διεθνών τραπεζιτών και ήταν τουλάχιστον εξίσου επιτυχημένοι σε αυτό με πολλούς από τους δυναστικούς πολιτικούς ηγέτες.... Οι μεγαλύτεροι από αυτές τις δυναστείες, φυσικά, ήταν οι απόγονοι του Meyer Amschel Rothschild...".

Ο Linnett δηλώνει ότι ο κύριος μοχλός του διεθνούς συστήματος είναι η δημιουργία κεντρικών τραπεζών, που ανήκουν σε ιδιώτες διεθνείς τραπεζίτες, όπως ο Rothschild, ο εργοδότης του, και οι οποίες υπαγορεύουν την οικονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική κάθε έθνους στον κόσμο, μέσω του "άμεσου ελέγχου της νομισματικής πολιτικής" Το σύστημα που προτείνει ο Linnett, με σκοπό τη "σωτηρία του πλανήτη", είναι η ενοποίηση του διεθνούς τραπεζικού συστήματος κάτω από μια κεντρική αρχή.

Ο Linnett δηλώνει ότι τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν ήδη εκχωρήσει την κυριαρχία τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση- το επόμενο βήμα είναι: "να παραδώσουν την κυριαρχία σε ένα μεγαλύτερο παγκόσμιο σώμα για το εμπόριο άνθρακα".

Ένα "παγκόσμιο σώμα είναι απίθανο να ξεκινήσει ως τέτοιο", δηλώνει ο Linnett, αλλά ένα σύνταγμα θα του επέτρεπε να επεκταθεί. Δηλαδή, πρόκειται για την παλιά στρατηγική του Φαβιανού σοσιαλισμού, τη συγκεντροποίηση του ελέγχου με σταδιακά στάδια, ή θα μπορούσε να πει κανείς ότι βράζεις αργά τον βάτραχο, ώστε να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, μέχρι να είναι πολύ αργά για να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα. Ο Linnett πιστεύει ότι το προβάδισμα μπορεί να δείξει η ΕΕ, λόγω της προθυμίας των ευρωπαϊκών κρατών να παραχωρήσουν ήδη την κυριαρχία τους σε ένα υπερεθνικό όργανο, με έναν "υψηλόβαθμο πολιτικό που είναι έτοιμος να ηγηθεί αυτής της νέας πρωτοβουλίας. Αν μπορούσε να βρεθεί ένας τέτοιος χάρτης διαδρομής, τότε ίσως να βρισκόμασταν στην αρχή ενός νέου παγκόσμιου συντάγματος και μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων".

"City of London" - Πρωτεύουσα του παγκόσμιου κράτους;

Το παγκόσμιο κράτος που προτείνει ο Linnett το ονομάζει Παγκόσμια Αρχή Περιβάλλοντος (WEA). Αυτή θα πρέπει να εδρεύει σε αυτό που ο Linnett αποκαλεί "παγκόσμια πόλη".  Ο Linnett προτείνει ότι αυτή η "παγκόσμια πόλη" ή αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει "παγκόσμια πρωτεύουσα" θα είναι το Λονδίνο. Ωστόσο, θεωρώ ότι μπορεί κανείς να είναι πιο ακριβής και να δηλώσει ότι αυτό που έχει κατά νου ο Linnett δεν είναι το "Λονδίνο", όπως οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το όνομα, αλλά αυτό που ονομάζεται The City, ένα συγκεκριμένο τμήμα του Λονδίνου που περιλαμβάνει την έδρα της διεθνούς οικονομίας, το οποίο είναι μια κυρίαρχη οντότητα όπως το Βατικανό, στο βαθμό που αν ο Βρετανός μονάρχης επιθυμεί να εισέλθει πρέπει να ζητήσει να επιβεβαιωθεί η εξουσία του στις πύλες της πόλης από τον "Λόρδο Δήμαρχο της πόλης". Το ότι ο Linnett εννοεί την Πόλη μπορεί να συναχθεί από την περιγραφή του: "Το Λονδίνο είναι ένα παγκόσμιο οικονομικό κέντρο (ενδεχομένως "το" παγκόσμιο οικονομικό κέντρο)." Αυτή η περιγραφή δεν ταιριάζει στο Λονδίνο αυτό καθεαυτό, αλλά στο λεγόμενο City of London.

Το πραγματικό όνομα αυτού του "Λονδίνου" είναι The City of London Corporation. Οι ολιγαρχικοί πολίτες του αποκαλούν το The City "το κορυφαίο χρηματοπιστωτικό κέντρο του κόσμου", όπως ακριβώς περιγράφει ο Linnett το "Λονδίνο" που θέλει ως παγκόσμια πρωτεύουσα. Αυτό το City του Λονδίνου περιγράφεται ως "η οικονομική και εμπορική καρδιά της Βρετανίας, το 'Square Mile'." Πάλι ακριβώς σύμφωνα με τις απαιτήσεις που απαριθμεί ο Linnett ως απαραίτητες για την "παγκόσμια πρωτεύουσα", αναφέρεται:

Το City του Λονδίνου βρίσκεται στην καρδιά των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών. Είναι μια μοναδική συγκέντρωση διεθνούς τεχνογνωσίας και κεφαλαίου, με ένα υποστηρικτικό νομικό και ρυθμιστικό σύστημα, μια προηγμένη υποδομή επικοινωνιών και πληροφορικής και μια ασυναγώνιστη συγκέντρωση επαγγελματικών υπηρεσιών....

Ο Λόρδος Δήμαρχος του City of London "δεν είναι ο Δήμαρχος του (ευρύτερου) Λονδίνου". Ως εκ τούτου, θα πρέπει να γίνει εύκολα αντιληπτό ότι το The City ή το "Square Mile" είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το Λονδίνο που είναι γνωστό στο ευρύ κοινό σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο Λόρδος Δήμαρχος εκλέγεται για ένα έτος και ενεργεί ως παγκόσμιος πρεσβευτής των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων που βρίσκονται εκεί, και "αντιμετωπίζεται στο εξωτερικό ως υπουργός επιπέδου υπουργικού συμβουλίου". Ζει στο παμπάλαιο "Mansion House" 250 ετών. Κατά τις επίσημες επισκέψεις του, ο Βρετανός μονάρχης περιμένει στην Πύλη της Πόλης για να ζητήσει άδεια εισόδου και του προσφέρεται το σπαθί της Πόλης από τον Λόρδο Δήμαρχο.

Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να είναι το σχέδιο των Rothschild: να δημιουργήσουν μια διεθνή αρχή με το πρόσχημα της σωτηρίας του κόσμου από την υπερθέρμανση του πλανήτη, η οποία σωτηρία θα είναι κατά κάποιο τρόπο εφικτή με τη δημιουργία ενός "ανταλλακτηρίου άνθρακα" ως άλλη μια πηγή κερδοσκοπικού κέρδους για τους Rothschilds κ.ά. Η διεθνής αρχή που θα οδηγήσει σε μια "νέα παγκόσμια τάξη" θα έχει ως παγκόσμια πρωτεύουσα το City του Λονδίνου.

Δεν θα πρέπει να το εκλάβει κανείς αυτό ως οποιοδήποτε πατριωτικό ή εθνικιστικό συναίσθημα εκ μέρους ενός διευθύνοντος συμβούλου που απασχολείται από τη Rothschild, ο οποίος απλώς τυχαίνει σε αυτό το στάδιο της καριέρας του να κατοικεί στην Αγγλία. Το City δεν είναι μέρος της Αγγλίας- είναι ένα κυρίαρχο οικονομικό κράτος. Οι κορυφαίοι λειτουργοί του δεν είναι περισσότερο πιστοί στην Αγγλία από ό,τι οι συνάδελφοί τους είναι πιστοί στη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ ή οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου στο οποίο τυχαίνει να κατοικούν κάθε φορά. Η ιθαγένειά τους είναι εναλλάξιμη σύμφωνα με τις απαιτήσεις της μεγιστοποίησης του κέρδους. Ως εκ τούτου, όταν κάποιος όπως ο Linnett υποστηρίζει την ανάδειξη του City σε πρωτεύουσα ενός παγκόσμιου συστήματος ελέγχου, δεν το κάνει ως πατριώτης Βρετανός (και όχι, νομίζω, ως μέρος μιας "βρετανικής συνωμοσίας" με επικεφαλής τον Οίκο των Windsor), αλλά ως υπάλληλος του παλαιότερου από τους διεθνείς τραπεζίτες, του Οίκου των Rothschild, του οποίου η πίστη, όπως και άλλων τέτοιων τραπεζικών δυναστειών, δεν είναι σε κανένα έθνος παρά μόνο όταν αυτό το έθνος μπορεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους ή να παρέχει τα όπλα εναντίον ενός ανυπότακτου κράτους.

 

Πηγή: https://koukfamily.blogspot.com